Qua omvang is het een 'heavy' project, maar tot dusver eentje die me erg veel genoegen heeft gegeven. In plaats van alleen maar informatie te delen over de artiesten, kan ik middels de label-specials in 'Do The 45' nu wat huiswerk doen naar platenmaatschappijen. Het stelt me soms in staat een artiest een tweede Week Spot te gunnen en bij de tweede eens wat dieper in te gaan op het platenlabel. Afgelopen vrijdag heb ik de 'Eretitel' gepubliceerd met 'Baby It's You' als stralend middelpunt. De nummer twee is daar van (A Group Called) Smith en ik schrijf daar dat het een jaar geleden moet zijn sinds het overlijden van Gayle McCormick. Het blijkt al twee jaar geleden en nu daagt me iets dat ik dit wél heb gelezen. In 2016 ben ik echter even 'verwend' met overleden en zie dan geen reden om McCormick verder in het zonnetje te zetten. Schandalig maar waar. Nu ga ik komende zaterdag de singles draaien waarvan het platenlabel met een 'D' begint en plotseling kan ik McCormick alsnog haar bericht gunnen. Ik heb namelijk de Amerikaanse persing van 'It's A Cryin' Shame' en deze is in 1971 uitgebracht op het Dunhill-label. Bovema maakt niet van ieder label een apart etiket en zo verschijnen de meeste ABC- en Dunhill-platen in 1971 als Probe.
Er komt geen streepje ironie aan te pas om vast te stellen dat Steenwijk achteruit hobbelt qua winkelaanbod. Zelfs op zaterdagmorgen is de Woldpromenade uitgestorven en gezien het aantal dichte panden is enerzijds geen wonder. Anderzijds is het de doorgangsroute vanaf het royale pakeerterrein op het Steenwijkerdiep en dus zou je het iets drukker mogen verwachten. Veel zaken hebben de afgelopen jaren de deur gesloten en in andere panden hebben vervolgens alweer vijf andere winkels gezeten. Er zijn echter 'volhouders' en Groenendijk is daar eentje van! Een antiquariaat in de hoofdstraat, hoe is het mogelijk? Groenendijk heeft een fraai assortiment nieuwe boeken, doet nog iets in new age-cd's en koopt en verkoopt ook tweedehands cd's. Op zaterdag gaat de vinyl-afdeling open. Ik kom tijdens mijn verblijf in Steenwijk een paar keer in de platenwinkel en doe steeds flink 'boodschappen'. De elpees zijn individueel geprijsd en ik doe een paar mooie 'koopjes'. Op een zeker moment staat het solo-debuut van Gayle McCormick in de bak voor drie euro. Ik wil eerst zeker weten of het iets is en dus vraag ik middels een muziekforum om een opname van 'It's A Cryin' Shame'. Ik weet het niet... De plaat blijft in Steenwijk liggen en ik blijf gemengde gevoelens houden. Wellicht toch een beetje teveel country? Nu ik naar het platenlabel kijk, kan ik het begrijpen. De heren Lambert en Potter schrijven een aantal nummers in de vroege jaren zeventig die nét wel, nét niet zijn. Denk bijvoorbeeld aan 'Don't Pull Your Love' van Hamilton, Joe Frank & Reynolds. In een goede bui noem ik het '70s Soul', maar de plaat blijft desondanks in de jaren zeventig-bak. In 2013 zie ik de single bij een grote Engelse Northern Soul-dealer en dat overtuigt me. Ik koop de plaat en het staat inmiddels dus vijf jaar in de Blauwe Bak. Het verhaaltje over Smith brengt me ertoe om het nu eindelijk eens de Week Spot te maken.
Gayle wordt op 26 november 1948 geboren in St. Louis in de staat Missouri. Haar eerste optredens zijn met The Suburb Choir, een 150-koppig koor dat jaarlijks optreedt met The St. Louis Symphony. McCormick neemt hier de hoge sopraan voor haar rekening. Toch luistert ze in haar vrije tijd liever naar zangeressen als Etta James en Tina Turner en bouwt middels hun liedjes aan een loopbaan als een blues-zangeres. In 1967 sluit ze zich aan bij Steve Cummings & The Klassmen en neemt een single met hen op. 'Without You' is in 1967 een lokale hit in Missouri. Ruim vijftien jaar voordat Morrissey met zijn companen van zich doet spreken, heeft The Smiths al een single gemaakt in Amerika. 'Now I Taste The Tears' is geschreven door Buzz Clifford van 'Baby Sittin' Boogie', maar staat haaks op zijn grote hit. Het nummer is zonder meer 'donker' te noemen. Zelf heb ik 'Tears' in de uitvoering van het Engelse Fearns Brass Foundry. De Amerikaanse Smiths heeft geen succes met de plaat en pas hierna komt Gayle McCormick in het vizier. De groep, ingekort tot Smith, wordt in een club ontdekt door Del Shannon en hij produceert de eerste single van Smith. Het is een dramatische cover van 'Baby It's You' en verkoopt uiteindelijk beter dan The Shirelles en The Beatles. Tussen juli en oktober 1969 worden maar liefst een miljoen exemplaren verkocht van de single. Het is jammer dat ik het moet zeggen, maar Smith is verder toch vooral een 'one trick pony'. Het doet hoofdzakelijk covers van blues- en soul-nummers met McCormick als stralend middelpunt. De opvolgers doen stukken minder en na twee albums is het afgelopen voor Smith. Doordat Capitol, de platenmaatschappij van The Band, dwars ligt bij de samenstelling van de soundtrack voor 'Easy Rider' wordt de Smith-versie van 'The Weight' op het album gezet terwijl The Band in de film is te horen.
McCormick start in 1971 een solo-carrière en scoort bescheiden in Amerika met 'It's A Cryin' Shame'. Het piekt op een 44e plek in de Billboard Hot 100. Bovema brengt de single in Nederland op de markt en hier is de Tipparade het hoogst haalbare. Is het een kwestie van gevoel? Er zijn een aantal Lambert/Potter-composities, met name één latere single van Hamilton, Joe Frank & Reynolds, welke inmiddels hoog staat aangeschreven in de Engelse soul-scene. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft een soort van 'blue-eyed soul' waar het krachtige en stoere stemgeluid van Gayle dit voor mij de juiste 'funk' geeft. Het blijft onverminderd een twijfelgeval. Na een paar matig verkochte elpees horen we Gayle voor het laatst in 1976 op een elpee van Waylon Jennings. In 2015 wordt ze opgenomen in het ziekenhuis met griep, maar alras blijkt de kanker bezit te hebben genomen van haar lichaam. Ze heeft met name een tumor in de longen welke ze nog niet eerder had opgemerkt. Op 1 maart 2016 overlijdt McCormick. Ze is dan pas 67 jaar oud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten