Vandaag en morgen twee berichten. Ik moet nog even zien wat ik na dit bericht ga doen want ik ben het nog niet helemaal eens over de Week Spot. Deze zal morgen verschijnen met de 'Eindstreep'. Tussen alle 'oude meuk' wil ik graag zo nu en dan mijn schijnwerpers richten op al het moois dat in de tegenwoordige tijd uit komt. Soms zijn het volslagen nieuwe namen en in het geval van vanavond is het een 'oude bekende'. De hersenschudding van september 2009 lijkt het ene en het andere te hebben weg geslagen of ik moet ná het ongeluk van Diane hebben gehoord. Hoe dan ook: Het is een naam die me een jaar of zeven terug in de tijd brengt. Een tijd waarin de Blauwe Bak reeds een feit is en het alleen maar dit huishoudmandje is vol met platen van een dubieuze 'soul'-kwaliteit. Het doet er in 2009 ook niet echt toe, ik heb dan mijn hart vooral nog verpand aan een andere groep artiesten en haar platen. Enerzijds is 'Cusp' een beetje 'thuiskomen', maar dan opnieuw is het 'anders' en tegelijk ook weer ontzettend 'nieuw' voor mij. Hoe dan ook: Het hagelnieuwe album 'Cusp' is voor mij een goede reden om Alela Diane eens op een voetstuk te plaatsen voor dit bericht.
Dat ik het met het huidige winterweer lekker warm heb in huis en ik nergens hoef te vrezen dat ik kou zal oplopen, is me véél meer waard dan een koffer met platen. 'Warmte' is een luxe die ik lang heb moeten ontberen. Over het 'tochthol' in Nijeveen zal ik niet beginnen. In het huisje in Steenwijk vriest het doorgaans twee graden harder dan buiten. Als ik daar met ernstige nachtvorst wil gaan slapen, moet ik twee lagen 'pyjama' aantrekken voordat ik onder drie lagen dekens kruip. Verder hoor je mij niet klagen! Het is erg krap in Steenwijk en daar is de huur ook naar. Een maandelijkse betaling van om en nabij honderdzeventig euro en ik mag een maand wonen. Dat is overigens zonder huursubsidie want dat begint pas bij huurprijzen vanaf 250 euro. Zelfs de tijd dat mijn werkgever stopt met mij volledig uit te betalen (de eerste maanden van 2011) red ik het nog altijd uitstekend. Allemaal dankzij de bespottelijke huur. Een paar jaar eerder is het helemaal 'feest'. Ik heb het dan over de tijd van vóór de verhoging van het ziekenfonds. Het maakt dat ik iedere maand met zeventig euro in de broekzak naar de platenzaak kan om een stapel elpees te kopen. Dat is tot 2005 vooral garagerock en daarna gaat het ernstig 'zweven'. De platen worden dan ook duurder, maar dat ligt hem aan de muziek. Garagerock-elpees zijn met twaalf of vijftien euro vlug betaald, in de folk en avant-garde is twintig euro wel het goedkoopste. Vanaf 2005 koop ik regelmatig het tijdschrift 'Gonzo Circus' dat als extraatje 'Mind The Gap' heeft: Een cd met daarop muziek van artiesten en groepen die in de desbetreffende Gonzo aan bod zijn gekomen of die in het volgende nummer hun verhaal mogen doen. Het is middels een 'Mind The Gap' uit eind 2005 dat ik plotsklaps weer met beide benen in de 'folk' sta. Ja, het woord moet tussen aanhalingstekens omdat menigeen niet wil of kan leven met een folk-stempel. Ik ben voornamelijk gefocust op één zangeres die ik niet meer bij naam wil noemen, hoewel ik dat in de eerste twee jaar van Soul-xotica regelmatig heb gedaan. Hoe het nu precies zit, kan ik me niet meer herinneren, maar het zal min of meer via háár zijn gegaan dat de naam Alela Diane wordt gebruikt.
Het blijft gissen. De enige keer dat ik 'ons koninginnetje' in levende lijve heb gezien mét voorprogramma is dat in Utrecht met zangeres Signe Tollefsen. Het zou kunnen dat Alela is ondergebracht bij dezelfde boeker als mijn toenmalige 'idool'? Misschien dat Clear Spot de distributie van haar platen heeft gedaan? Ik lees dat Alela gedurende 2009 het grootste deel van haar tijd in Europa heeft doorgebracht. Ik heb haar nimmer 'live' gezien, maar zou wellicht in België kunnen hebben gespeeld met MN? Ja, ik zit door de (dis)kwalificaties heen en ga maar over op de initialen van de bedoelde zangeres. Gelukkig klinkt Alela Diane behoorlijk anders dan MN en het gevolg van zangeressen waar ik jaren achteraan hobbel. Een piano in plaats van een akoestische gitaar en een stem die veel 'dieper' is dan de nachtegalen uit mijn eerdere folk-hobby. Van een hernieuwde kennismaking is nauwelijks sprake en dus mag ik de afgelopen weken rekenen als dé kennismaking met de artiest Alela Diane.
Alela Diane Menig is de naam en ze wordt op 20 april 1983 geboren in Nevada City in Californië. Ze komt uit een muzikaal nest en vader Tom heeft zelfs een eigen opnamestudio. Ze zet haar eerste schreden door muziek te maken met haar familie en door te zingen in het schoolkoor. Ze leert zichzelf gitaar spelen en schrijft haar eerste liedjes. Door haar eigen methode te zoeken, worden de liedjes daardoor intenser en gaan dieper dan menig 'folkie' met een paar jaar muziekschool achter de kiezen. Ze neemt in 2003 in eigen beheer het album 'Forest Parade' op en dat wekt de interesse van een collega-muzikante uit Nevada City: Harpiste en singer-songwriter Joanna Newsom. Deze trekt Alela Diane mee naar het podium voor haar eerste solo-optredens, hoewel Diane het ook nog even probeert in de band Black Bear. Dan moet ze toch vaststellen dat ze beter in haar eentje kan opereren. Ze maakt in 2004 een rondreis door Europa en dat inspireert haar tot een stapel nieuwe liedjes. Omdat vooralsnog niemand anders dan haar familie en vrienden op een cd van Diane zit te wachten, pakt ze het ditmaal plechtig aan. 'The Pirate's Gospel' is aanvankelijk een zeer gelimiteerde oplage met handgeschreven hoesjes van papier met kant. Twee jaar later verschijnt het album wereldwijd in een 'sobere' uitvoering. Dat is in 2006 en later dat jaar verschijnt het eveneens in Engeland. In begin 2007 kan Diane rekenen op positieve recensies in 'New Musical Express' en 'The Times'. In 2008 toert ze als openingsact voor Iron & Wine, The Decemberists en Vashti Bunyan. In het voorjaar doet ze eveneens een lange tournee langs de Europese clubs en dat is dezelfde tijd dat ik MN voor het eerst zie in Haarlem. Daar is ze alleen, maar... heeft ze wellicht de volgende dag met Alela Diane opgetreden in Antwerpen? Feit is dat Alela Diane in 2009 ook lange tijd in Europa verblijft en dat Wikipedia twee verschillende Nederlandse foto's heeft uit dat jaar. Het is een naam die, hoe dan ook, heeft rond gezongen in het Nederlandse club-circuit en toch kan ik niet meer 'het gevoel' of de herinnering ophalen.
Tegenwoordig laat Diane zich vooral begeleiden door een piano en dat kon ik wel eens niet 'folky' genoeg hebben gevonden in 2008 of 2009. Ze komt echter uit een generatie muzikanten dat walgt van de term 'folk'. Folk doet al snel denken aan Ierse dronkenmansliederen, hoewel ik 'folk' liever associeer met de Engelse folk: Het vertellen van sagen en legendes door middel van muziek. Alela en collega's hoeven van mij niet een obscuur sprookje te vertellen, maar de liedjes 'verhalen' op dezelfde manier over hun belevingswereld en observaties. Dat maakt dat ik de term 'folk' louter complimenteus gebruik. Alela heeft in 2018 zeven albums op haar naam staan, inclusief een album als Alela Diane & Wild Divine. Wild Divine is een groep met ondermeer haar vader en haar toenmalige echtgenoot. Ze gaat na een album in 2011 niet alleen weer op de solo-toer, ook loopt haar relatie stuk. Ze is inmiddels hertrouwd en heeft twee kinderen waarvan de jongste net een jaar is geworden. 'Cusp' is op 9 februari verschenen als vinyl, cd en digitale download.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten