Eindstreep: september 2017

Reden voor een dik feest is het niet, maar ik zie net dat ik begin deze week het 2750e bericht heb gepubliceerd. Het 2500e bericht heb ik flink gevierd en vermoedelijk gaat dat bij 3000 ook het geval zijn. Dan hebben we het over juni of juli van het volgende jaar? Moeten we het nog over het weer hebben? Ik heb deze ochtend wekdienst omdat een collega uit Steenwijk me laat weten dat ik daar niet nodig ben. Ik moet daarvoor in de plaats in Meppel bezorgen. Ik kijk voor vertrek nog eens op Buienradar en kan het bijna niet geloven, maar de site heeft het maar zelden mis. Het zal tot vanavond negen uur droog blijven op een klein spettertje na. Ik kan met een gerust hart mijn fleece-jack aantrekken. Als ik in Meppel ben, rond half twaalf, en op de postfiets stap, gaat het regenen. En... het wordt eigenlijk ook niet meer droog. Ofwel: Ik ben compleet verzopen vandaag. Nu dan de 'Eindstreep' van deze maand en ik heb een record voor 2017. Ik heb deze maand namelijk de meeste singles gekocht.

Het is het einde van het derde kwartaal en dus mag ik even extra rekenen. Zullen we eerst eens naar het totaal van deze negen maanden kijken? Dat zijn er 149. Ik wil voor de aardigheid even kijken wanneer ik in 2016 de 149e single heb gekocht. Dat is op 21 maart in Hoogeveen als ik pas de woning in Uffelte toegewezen heb gekregen. Wat een contrast bij dit jaar, maar toch kan ik al erg tevreden zijn over de gevonden plaatjes. Totaal dus 149 singles waarvan ik vierentwintig reeds heb ('upgrades') en veertig platen die nog steeds in de Blauwe Bak staan. Dat laatste is té weinig voor een Blauwe Bak Top 100, maar ik verwacht volgende maand nog twaalf singles en hopelijk kan ik voor 1 december nog tot de honderd komen. Verder heb ik nog altijd het idee om de platen uit de 'bubbling under' van 2016 in te zetten zodat ik bijvoorbeeld Ronnie Limar kan gebruiken voor de Top 100 van dit jaar. Gaat helemaal goed komen!

Vervolgens de opbrengst van deze maand: Maar liefst eenendertig singles. Eentje meer dan de maand mei en twaalf meer dan vorige maand, hoewel daar dan weer 'duurdere' platen tussen zitten. Van de 31 singles heb ik zes 'dubbel' en zijn alleen The O'Jays en Sylvia in de Blauwe Bak gekomen. Ik selecteer snel een paar van het lijstje en kom dan op tien uit. Als ik die in een volgorde moet zetten, dan ziet dat er als volgt uit:

1. Now That We Found Love-The O'Jays

2. The Only Way Is Up-Yazz & The Plastic Population

3. Eye Know-De La Soul

4. My Thing-Sylvia

5. Orchard Road-Leo Sayer

6. Black Is Black-Lloyd Miller

7. Harmony-Ray Conniff

8. Do It Yourself-Gloria Gaynor

9. Everything's Gonna Be Funky-Hot Chocolate

10. New York City-The Trammps

Raddraaien: Adamo

Als ik met deze serie 'Raddraaien' begin, zijn er net verkiezingen. Het is in eerste instantie voor de grap dat ik de weddenschap aan ga om deze serie te voltooien voordat er een nieuwe regering heeft plaats genomen. In mijn stoutste dromen niet durven denken dat dit waarschijnlijk de waarheid gaat worden. De heren van het 'Formatievlog' hebben het al voorzichtig over november als mogelijke maand. Tegen die tijd ben ik klaar met deze serie 'Raddraaien', dat is wel zeker! Vandaag een korte aflevering, want ik moet straks gaan slapen om morgen fit aan de slag te kunnen. Ik mag het vandaag hebben over de veertiende single uit de eerste jaren zestig-bak en op deze positie vinden we 'Le Neon' van Adamo (1967).

Waar en wanneer? Dat moet een fancy-fair zijn geweest in de Sneker Veemarkthal, ik schat in 1995. Het is, geloof ik, de enige single van Adamo in het aanbod, maar het is een geval van de verkeerde plaat of het verkeerde hoesje. De single zit verpakt in het hoesje van 'Ensemble', eveneens uit 1967, maar van deze single is geen spoor te bekennen op de markt. Het is nog de tijd dat ik een zwak heb voor zulke 'oude' singles en ik letterlijk alles koop wat los en vast zit. Inmiddels is de verzamelwoede voor wat betreft Adamo flink bekoeld. Afgelopen zaterdag heb ik nog singles van de man laten liggen, ook al heb ik 'Tombe La Neige' niet met fotohoes in de bakken staan. Ik heb een flinke collectie van de Italiaanse Belg, maar of ik ze ooit ga draaien? 'Another Love Affair' mag nog wel eens een rondje draven, maar de Franstalige dingen blijven liggen. Ik moet 'Le Neon' daarvoor opzoeken op Youtube, want er staat me helemaal niets van de single bij. De enige Adamo die ik nog wel zoek is 'Inch Allah', maar dan houdt het snel op.

Dank je wel, 'Raddraaien'! Het is wederom door deze serie dat ik plaatjes 'ontdek' welke ik al jaren in de bakken heb staan. Ik heb zojuist 'Le Neon' even opgezocht op Youtube en wat blijkt? Eén van de leukste Franstalige Adamo-singles die ik heb gehoord. Deze moet ik binnenkort beslist eens afstoffen! De Adamo-verzameling begint in 1990 vrij onschuldig als ik 'Quand Les Roses' tegenkom op de vlooienmarkt. Ook al in een verkeerd hoesje. Toch schroom ik aanvankelijk een jaar voordat ik de plaat aan de collectie toevoeg. Rond dezelfde tijd ben ik ook geinteresseerd geraakt in 'Vous Permettez Monsieur' en deze vind ik in de zomer van 1991. De fancy-fair van 1992 levert nog meer Adamo op en dan is het einde zoek? Ik koop alles dat ik van hem tegen kom, maar het is vooral de taalbarrière dat mijn enthousiasme in de weg staat. Ik ken namelijk geen woord Frans, maar ook buiten dat zijn de ballades me meestal té zoet. Bob Dylan voorziet al jaren van tevoren dat de tijden gaan veranderen en 1967 is wel het jaar bij uitstek van verandering in de muziek. Veel gevestigde artiesten moeten dan de keuze maken: Doorgaan op oude voet en steeds minder in de schijnwerpers óf een andere weg in slaan en eentje dat niet gegarandeerd succes oplevert. Middels 'Le Neon' verlaat Adamo zijn vertrouwde geluid en het is niet bepaald een grote hit. Toch doet het zijn loopbaan geen schade aan want de zanger is nog immer de meest succesvolle Belgische artiest aller tijden. Geen Brel of Clouseau dat in de buurt komt.

Tachtig miljoen albums en twintig miljoen singles. Daarvoor moet ik nog even een paar jaar sparen. Het is de opbrengst van ruim een halve eeuw platen van Salvatore Adamo. Zijn meest recente album is een jaar oud en voorlopig is dat nog niet het laatste dat we van de zanger vernemen. Op 1 november staan maar liefst 74 kaarsjes op de taart. Zijn vader is vanuit Italië naar België getrokken om in de mijnen aan het werk te gaan, maar zijn ouders willen voorkomen dat de jonge Salvatore in dit werk zal belanden. Het wordt beloond met een gedegen opleiding, maar vanaf zijn zeventiende timmert Adamo aan de weg als zanger. Pas vanaf 1970 gaat hij eveneens de liedjes schrijven. Misschien straks toch nog even naar boven om de plaat te zoeken? Nee, ik denk dat ik een etage lager blijf. Ik ga slapen, morgen op deze plek de 'Eindstreep' van deze maand.

Eretitel: 'Don't Give Up'

Hoezo timing? De temperatuur gaat volgende week flink zakken en mijn nieuwe winterjas is gearriveerd. Of, om eerlijk te zijn, een tweedehands nieuwe winterjas. De oude was een nieuwe en die heb ik drie winters gehad. Het grote bezwaar van dit jack was dat het té warm is voor een gemiddelde winterdag. Ik hou deze dan ook voor de gemeen gure dagen, maar heb nu een iets lichtere jas die desondanks goed warm gaat houden. Nu is het te hopen dat de buienradar gelijk gaat krijgen voor wat betreft Steenwijk. Daar ga ik morgen post bezorgen en volgens de site gaat het daar pas morgenavond regenen, terwijl Uffelte 's ochtends al een paar buien krijgt te verduren. Nu dan eerst de 'Eretitel' die is blijven liggen. Deze week drie platen met de titel 'Don't Give Up'.

3. Willie Nelson & Sinead O'Connor (1993)
Waarom ik voor deze alternatieve versie heb gekozen? Waarschijnlijk om niet té voorspelbaar over te komen? Hoe dan ook: Dit is het nummer dat we het beste kennen dankzij Peter Gabriel en Kate Bush, maar Willie en Sinead doen het niks minder of beter. Het origineel kan me namelijk maar zelden écht boeien, hoewel ik erg in mijn nopjes ben met de 12"-single met het 'coda'. In deze top drie doen de verschillende uitvoeringen van het nummer niet mee, het is een soort van stoplap op de derde plek.

2. Petula Clark (1968)
Ook met Petula heb ik een soort van haatliefde-verhouding. Soms kan ze me pijn doen, maar op andere momenten vind ik het prachtig. Soms té oubollig, maar dan ook weer uiterst groovy. 'Don't Give Up' uit 1968 valt wat mij betreft in die laatste categorie. Ze is dan minder hip dan bijvoorbeeld Sandie Shaw of Marianne Faithfull, maar Clark draait in 1968 ook alweer elf jaar mee in de professionele muziekbusiness. 'Don't Give Up' is zo'n 'timepiece' uit 1968 en misschien wel haar laatste echte goede single. Ik ben erg blij dat ik het schijfje sinds een paar jaar in de bakken heb staan. Hoewel? Ik heb deze al een tijdje niet meer gezien, maar ik moet hem hebben.

1. Blinkie ft. Alahna (2015)
Een gevleugelde uitspraak in de chatroom gedurende 'Afterglow'. Ik doe hierin een 'Floorfillers Flashback' waarin ik refereer aan de dance-show die ik tot juli 2016 op dat tijdstip heb gedaan. In de 'Flashback' doe ik een nummer op herhaling dat menig maal in 'Floorfillers' is voorbij gekomen. 'Uit de tijd dat het nog leuk was om de show te doen', is de terugkerende uitspraak van mijn kant. Het plezier begon op woensdagavond. Dan ging ik graven in de verschillende Europese hitlijsten. Op zoek naar nieuwe dance-nummers die nog niet aan het oppervlak van 538 of de BBC waren gekomen. Soms staat het bij ons al wel in de Tipparade, maar dan heeft Engeland er nog nooit van gehoord. Ik weet niet helemaal precies meer hoe ik aan 'Don't Give Up (On Love)' van Blinkie ben gekomen, maar wel dat het een kettingreactie veroorzaakt op Wolfman Radio. Een collega met 'dubs & wubs' presenteert op een zeker moment iedere week wel een andere remix van het nummer terwijl ik stug blijf vast houden aan de 'original mix'. Het enthousiasme voor de show loopt op zijn laatste benen als Blinkie een groot succes is in 'Floorfillers' en ik heb nog immer geen spijt dat ik deze show 'op slot' heb gegooid. Blinkie brengt alleen maar fijne herinneringen boven en ook omdat het een wereldnummer is, zet ik deze vandaag op nummer 1.

Deze aflevering van de 'Eretitel' is oorspronkelijk gebruikt voor een 'Tuesday Night Music Club' op 10 november 2015. Ik 'vier' dan mijn driejarig jubileum op het station. De volgende shows in 2015 doe ik iets anders en vervolg de serie pas bij de aanvang van 2016. Vanaf volgende week ga ik dus de 'Listen Carefully I Shall Say This Only Three Times' van 2016 omzetten in de 'Eretitel'. De rubriek blijft 'geven' en dus komt daar voorlopig nog geen einde aan!

Singles round-up: september 4

Ik heb nog een paar 'projecten' lopen naast Soul-xotica en in eentje gaat veel tijd zitten. Gisteravond heb ik weer zo'n avond gehad dat ik alleen maar druk ben geweest hiermee. Het is iets dat pas volgend jaar eerdaags eens op de radio voorbij zal komen, dus het hoeft geen haast te zijn. Tóch is het enorm leuk om te doen, alleen schiet zoiets als Soul-xotica er dan soms bij in. Achteraf gezien komt het niet onaardig uit. Ik ben vanmiddag op tijd klaar in Steenwijk en onderweg naar huis besluit ik even langs de kringloop in Havelte te gaan. Daar wil ik vorige week al naar toe, maar dan is het dicht en ik ben er al ruim een jaar niet geweest. Er is niets veranderd qua platen. Hoewel? Een paar nieuwe aanwinsten die ik met alle plezier mee pak, maar verder dezelfde 'oude zooi'. Voor een euro mag veel, voor vijftig cent nog meer en wat dat betreft zit Havelte er tussenin: Vijfenzeventig cent per single. Ik haal zes uit de bak en deze presenteer ik jullie nu 'live'.

* Joe Dolce Music Theatre- Shaddap You Face (Australië, Astor, 1980)
Hoezo een oorwurm? Hoewel ik vanavond 'Afterglow' heb gedaan, is dit typisch zo'n gevoel dat ik doorgaans in het weekend heb met 'The Vinyl Countdown' in het achterhoofd. Een plaatje dat ik beslist die avond wil draaien. Dat ik het nu draai, is alleen maar om de conditie vast te stellen. En dat is snel gedaan: Het is in een prachtige staat en bovendien op het Australische Astor-label met bijbehorende 'company sleeve'. Maar nu wil ik hem echt even niet verder horen want anders raak ik het niet kwijt voor zaterdagmiddag. Een flinke oorwurm!

* Mylo Freeman- Missing Colors (NL, Columbia, 1991)
Ik heb een prettige associatie bij dit plaatje. Ik kan me herinneren dat ik het eens heb gezien op televisie toen de plaat gepromoot moest worden. Misschien dat ik ook stiekem gewoon wel een beetje was verkikkerd, want Mylo is een leuke dame. Nu ligt de single voor mij en ik ga hem straks even draaien. Eerst eens de hoes bekijken. Twee liedjes geschreven door Mylo met Steve Clisby. Volgens mij is die laatste één van de leden van American Gypsy. Straks even opzoeken. De techniek en mix is in handen van Robin Freeman. Familie? Het zou de vrouw kunnen zijn. Volgens Wikipedia komt Robin in 1975 vanuit Engeland naar Nederland. In de biografie van Mylo wordt Robin niet genoemd. Ze is in 1959 geboren in Den Haag en heeft een Amerikaanse vader. Mylo maakt tegenwoordig prentenboeken en is ze in te huren om kleuters voor te lezen uit haar eigen werk. Voor wat betreft Clisby heb ik het bij het rechte eind. Hij blijft als één van de weinige oorspronkelijke leden tot het bittere eind bij American Gypsy (1984) en stapt daarna over naar Band Of Gold. Goed... tijd om de plaat op te leggen. Het begint al lekker funky, maar spoedig is het 1991 met de elektronische beat. Maar dat is anno 2017 ook al een fijn retro-geluid. Het doet me ergens aan denken, maar het zal de vermoeidheid zijn? Is het Swing Out Sister? Ja, het zit wel in dezelfde richting. Ik kan me de prettige associatie herinneren en gelukkig is daar in 26 jaar nog niets in veranderd. Een leuk plaatje, ook al heb ik het in eerste instantie aangeschaft voor de 'zoektocht'.

* Gloria Gaynor- Do It Yourself (NL, MGM, 1975)
Mylo Freeman hou ik in augustus van het vorige jaar al eens in handen, maar aan deze van Gaynor kan ik zien dat er verse platen bij zijn gekomen. Ik denk dat ik de jaren zeventig-singles van Gaynor uit het 'Hitdossier' inmiddels compleet moet hebben. Beide kanten eens van een luisterbeurt voorzien, want er is een Nederlandse die ik nog niet heb waarvan de b-kant erg in opkomst is. Ik geloof niet dat het deze single is. Fijn nummer op de a-kant, nu de b-kant even uitproberen. 'I'm Still Yours' is een ballade en het is inderdaad niet de b-kant die in Engeland in opkomst is onder de soul-dj's. Nog even verder zoeken dus. Deze is compleet met de bovenstaande fotohoes.

* Alan Price Set- I Put A Spell On You (NL, Decca, 1966)
Ik heb mijn oude exemplaar zondag nog gedraaid in 'The 7" Collection' en die klinkt op zichzelf prima. Toch heeft deze het 'hartje' intact en dat vind ik een extraatje. Misschien dat ik hem ga 'upgraden'. Deze is trouwens zonder een hoes, maar heeft dit goed overleefd.

* Leo Sayer- Orchard Road (Duitsland, Chrysalis, 1983)
In 1997 koop ik een paar goedkope verzamel-cd's waar ik vervolgens een jaar lang met veel plezier naar luister. Eentje daarvan is iets met 'Love Songs' en is op Disky, het budget-label dat oude EMI-opnames gebruikt. Daarop staat ook 'Orchard Road' van Leo Sayer, weer zo'n herinnering als Lionel Richie van TopPop in een troosteloze herfstvakantie. Toch 'grijpt' het nummer me op een zeker moment en ook nu moet ik de schaamte even opzij zetten en het hardop zeggen: Ik vind dit een wereldnummer. Punt uit! Vijfenzeventig cent met de fotohoes had ik minder kunnen besteden?

* Sheila B. Devotion- You Light My Fire (Frankrijk, Carrere, 1978)
Goed opgelet tussen de lege fotohoesjes, maar nee... niet alsnog de hoes gevonden van 'Another Land' van Cuby + Blizzards. Dat plaatje haal ik op 6 april 2016 met een grote partij uit dit kleine winkeltje in Havelte. Ik heb ook in Grolloo erop gelet, maar heb deze single niet in een vitrine gezien. Tenslotte dit plaatje van Sheila B. Devotion. Ik ken 'Singing In The Rain' en 'Spacer' en heb een paar maanden geleden nog lopen watertanden bij de aanblik van Sheila in 'Ter Land Ter Zee En In De Lucht' van 1979 of daaromtrent. 'You Light My Fire' is wederom het zompige disco-geluid van 'Singing In The Rain'. En nu zie ik haar opnieuw dansen... Dit is inderdaad het plaatje dat ze doet bij het 'Achteruitrijden' van 1978 of 1979. Ik vind hem leuk, maar ga nu toch echt slapen. Morgen een dubbel bericht inclusief de 'Eretitel'.

Week Spot: Johnnie Taylor

Voor wie zaterdag naar 'Do The 45' heeft geluisterd of de speellijst op Facebook heeft gezien, is de Week Spot geen onbekende. Komende zaterdag heeft Wolfman Radio weer eens een live-verbinding vanaf een Specialized-avond in Coventry en dus komt mijn programma te vervallen. Omdat het de weken erna ook gaat 'rommelen' (nóg een live-verbinding op 14 oktober en de marathonuitzending een week later) besluit ik afgelopen zaterdag de nieuwe Week Spot ten doop te houden. Hij zit namelijk sinds de vakantie, en eigenlijk ook al daarvoor, in de planning. De disco lijkt een 'overnight sensation'. Binnen een jaar is de muziekstijl rondom te bespeuren. Zelfs gevestigde rockartiesten verwerken een disco-loopje in hun platen. De grote sterren van de disco zijn evenmin pas begonnen. De meeste van hen hebben al enige platen uitgebracht in de late jaren zestig en begin jaren zeventig. Singles die even later worden opgepikt in de Northern Soul-scene in Engeland. Johnnie Taylor is verre van onbekend in 1976. Hij heeft al een paar fikse hits op zijn naam staan als hij zich in 1976 ook met de disco gaat bemoeien. De single 'Disco Lady' is daarvan een prachtig voorbeeld, maar wat als je het plaatje omdraait? Dan krijg je de Week Spot van deze week: 'You're The Best In The World' van Johnnie Taylor uit 1976.

Nu je erop gaat letten, zijn er heel veel liedjes met de strofe 'Jody get your girl and gone'. Het zit bijvoorbeeld in het klassieke 'You've Been Gone Too Long' van Ann Sexton (waarvan ik recent heb ontdekt dat Record Shack een goedkope heruitgave heeft geperst), maar er is ook een redelijk zeldzame opname van Dennis Edwards uit de jaren zestig. Dat heet 'Johnny On The Spot' en dat liedje speelt in mijn hoofd als muzikale vriend Albert me 'Jody Get Your Girl And Gone' van Johnnie Taylor aanbiedt. Ik ben razend enthousiast totdat de plaat binnenkomt. Dan ontdek ik de vergissing. Johnnie Taylor kan me niet echt boeien en de plaat verdwijnt een beetje roemloos in de jaren zeventig-bak. Eigenlijk is me dat té gortig en wie weet wat er gaat gebeuren als ik de Blauwe Bak volgende maand ga herverdelen. De Stax- en Volt-heren liggen me niet echt. Dan is het zaterdag 24 juni van dit jaar. Omdat ik niet genoeg singles voor een 'Eindstreep' heb, ga ik even 'boodschappen' doen bij de kringloopwinkel in Meppel. Zo kom ik dit 'Disco Lady' tegen en durf wel te gokken. Immers... ik heb een andere Johnnie Taylor-plaat, 'Oo-Wee She's Killing Me', welke gewoon in de Blauwe Bak-koffer staat. Thuis probeer ik eerst 'Disco Lady', maar nee... dat is niet wat ik zoek. Dan probeer ik de b-kant en dat kon best eens iets worden. Tijdens de vakantie in Sleen is de vonk definitief overgeslagen en dus mag het deze week de Week Spot zijn.

Johnnie Harrison Taylor is de naam van de beste man. Hij wordt op 5 mei 1934 geboren in Crawfordsville in Arkansas, maar groeit op in de stad West Memphis in dezelfde staat. Als een jongeling begint hij met zingen in gospel-groepen. In de midden jaren vijftig is hij lid van The Highway QC's. Sam Cooke heeft dit groepje ooit geformeerd en Taylor's zang vertoont grote gelijkenis met die van Cooke. Als Cooke The Soul Stirrers verlaat, wordt Taylor daar de nieuwe leadzanger. In 1962 zet Cook zijn SAR-label op en nodigt Taylor uit om platen op te nemen. 'Rome Wasn't Built In One Day' is de eerste solo-hit van Johnnie Taylor, maar het SAR-verhaal is gauw afgelopen als Cooke in 1964 komt te overlijden. Taylor vindt zijn weg naar Memphis waar hij welkom wordt geheten in de stal van Stax. Ze noemen hem 'The Philosopher Of Soul' en wordt meteen gekoppeld aan liedjesschrijvers als Isaac Hayes & David Porter, Sir Mack Rice en producent Don Davis. Het blijkt een gouden combinatie want Taylor scoort de ene R&B-hit na de andere en een paar bereiken zelfs de Billboard Hot 100. Taylor wordt samen met The Staple Singers en Isaac Hayes verantwoordelijk gehouden voor het voortbestaan van Stax in de vroege jaren zeventig. Dat heeft met de dood van Otis Redding in 1967 een gevoelige klap opgelopen. Volgens Wikipedia, niet altijd even betrouwbaar, legt Stax in 1975 het loodje, maar dat is niet waar. Ik heb immers een plaat van The Rance Allen Group uit 1978 op het Stax-label. Voor Taylor is het in 1978 wel afgelopen bij Stax en met Don Davis vertrekt hij naar Columbia. Daar gooit hij in 1976 meteen hoge ogen met 'Disco Lady'.

In 1982 staat Taylor nog altijd onder contract bij Columbia, alleen blijven de grote verkoopsuccessen uit. Hij tekent kortstondig bij een onafhankelijk label. Als in 1984 collega-zanger ZZ Hill overlijdt en Taylor op zijn begrafenis zingt, wordt hij opgepikt door het Malaco-label. Taylor zal gedurende zestien jaar verbonden blijven aan Malaco en levert in 1996 met de bluesplaat 'Good Love!' de best verkochte plaat uit de Malaco-catalogus. Zijn laatste opname is 'Soul Heaven', een nummer waarin hij droomt van een concert in het hiernamaals met muzikanten als Louis Armstrong, ZZ Hill en Notorious BIG. Een paar maanden later mag hij daar de microfoon innemen. Op 31 mei 2000 bezwijkt Taylor aan een hartaanval. Hij is dan slechts 66 jaar oud.

Taylor heeft in bijna iedere stad een schatje en naast wettige kinderen blijkt hij na zijn dood voor nog meer nageslacht te hebben gezorgd. Natuurlijk wil dat ook mee delen in de erfenis en dat wordt een klucht op zichzelf. 'You're The Best In The World' heeft alles dat ik waardeer aan een soul-nummer uit de midden jaren zeventig. Het blijft verwijderd van de hi-hat, heeft een mooi orkestraal arrangement en een geweldige vocale prestatie van Taylor als kers op de cake. Dit is een geheel terechte Week Spot!

Singles round-up: september 3

Het laatste deel van de 'Singles round-up' van deze maand? Ja, waarschijnlijk wel. Het is sowieso nog maar een week tot oktober, maar verder heb ik eerst even meer belangrijke dingen. De singles van Mark worden andermaal uitgesteld tot oktober. Ik heb deze maand moeten investeren in nieuwe naalden, maar er is meer dan alleen muziek. Mijn oude winterjas is na drie winters 'op' en ik heb gisteren een zo-goed-als-nieuwe besteld. Ook ben ik nog op zoek naar schoenen want ik vermoed dat het niet meer loont om de Doc Martens op te lappen. Veertien jaar na de laatste keer een akkefietje te hebben gehad met het enkel, durf ik het eigenlijk best aan om lage schoenen te dragen in de winter. Ik heb mijn oog laten vallen op een paar sneakers. Maar nu eerst terug naar de singles. Zaterdag zullen we zien welke tien van de vijfentwintig de 'Eindstreep' hebben gehaald en in welke volgorde, maar nu eerst de laatste acht uit de vangst van afgelopen zaterdag.

* The O'Jays- Now That We Found Love (NL, Philadelphia, 1974)
Een typisch geval van 'o ja'. Als Heavy D & The Boyz hiermee in 1991 op de hitparade staat, geloof ik meteen dat het origineel van Third World is. Vorige week zou ik dat wellicht ook nog hebben gedacht, hoewel de uitvoering van The O'Jays me dan al eens ter oren is gekomen. Ik had dus beter moeten weten? Sinds zaterdag ben ik dus in het trotse bezit van de 'original' en een welkome aanvulling op mijn omvangrijke O'Jays-collectie tot dusver. Deze komt zeer zeker in de Blauwe Bak, waarschijnlijk naast een paar andere titels in de reserve-Blauwe Bak.

* The Pebbles- Get Around (België, Barclay, 1968)
Bijna heb ik een 'vakantieverhaal' gedaan met betrekking tot 2006. De zomer dat deze van The Pebbles even 'speelt' voor mij. Ik haal mijn eerste exemplaar in dat jaar van Ebay middels een handelaar uit Temse. Als ik mijn eerste vakantie door breng in Waasmunster blijk ik niet ver vanaf Temse te zitten. Ik besluit die vrijdag een bezoek te brengen aan de plaats. Voordat ik op de fiets stap, drink ik koffie in de kantine van de camping en hoor daar een zomerse herinnering van een luisteraar op de radio. De herinnering komt uit de zomer van 1968 en wordt bijgestaan door dit 'Get Around' van The Pebbles. Ik zal in Temse niet vinden wat ik zoek. Het is miezerig weer en, tot mijn grote verbazing, zijn veel winkels 'met verlof' in deze periode. Het is hartje zomer! Toeristen hebben eigenlijk niets te zoeken in Temse en ik eindig in een kroeg. Later zal ik me verder laten vol lopen in Sint Niklaas en tenslotte een slaapmutsje op de camping. Terug naar de handelaar uit Temse. Ik koop in eerste instantie 'True Story' van Twice As Much bij hem, de Duitse persing. Dan zie ik dat hij ook 'Get Around' van The Pebbles heeft. Omdat ik sinds jaar en dag een groot fan ben van 'Seven Horses In The Sky' durf ik het wel aan. 'Get Around' wordt een geheide favoriet tot op een zekere dat iets mis gaat. De plaat valt buiten het hoesje en als ik het weer vind, wordt het ontsierd door een paar diepe krassen. Het tikt een stukje over en dat doet pijn. Sindsdien ben ik op zoek geweest naar een goedkope vervanger. Fotohoes niet noodzakelijk want deze heb ik nog. Zaterdag vind ik het ideale exemplaar: In een neutraal EMI-hoesje uit de jaren zeventig. Een iets mindere staat dan mijn oude van voor 'het ongelukje', maar op zijn minst draait hij ongeschonden van start tot label. Een mooie 'upgrade'!

* Rocky Sharpe & The Replays- Shout! Shout! (NL, Chiswick, 1981)
Bij Radio Pattepoef hoef je anno 1982 niet in te schakelen voor de meest recente hits? Deze van Rocky Sharpe is afkomstig van het station en is op 21 mei 1982 toegevoegd aan de discotheek. Dat is maanden nadat het kortstondig in de vaderlandse Top 40 heeft gestaan. 'Twist plaat, geschikt voor feestjes', staat geschreven op het hoesje. Nee, het is geen twist, maar dat laatste staat als een paal boven water. Rocky Sharpe & The Replays komt uit dezelfde lichting als Showaddywaddy, Stray Cats en Shakin' Stevens. De jaren vijftig zijn dertig jaar later even helemaal terug en Sharpe neemt een elpee op met louter covers van rock'n'roll-evergreens uit dat decennium. Leuk voor een zondagavond en ik maak me dan ook niet heel erg druk om de 'hanger' in het intro.

* Shocking Blue- Eve And The Apple (NL, Pink Elephant, 1972)
Geen fotohoes en niet in een bijster goede staat, maar voor een eurootje mag hij beslist in het mandje. Als ik het plaatje op zaterdagavond in de show draai, moet ik de Engelse luisteraars even uitleggen dat Shocking Blue ons nog vijf jaar heeft getrakteerd op 'Venus'-variaties. 'Eve And The Apple' is daarvan een fraai voorbeeld. Zoals gezegd niet het meest uitzonderlijke exemplaar, maar ik doe het ervoor!

* Sylvia- Pillow Talk (België, London, 1973)
De draaitafel kan weer aan gezet worden. Ik heb in de show alleen 'Pillow Talk' gedraaid. Als ik me niet vergis is de b-kant, 'My Thing', zelfs nog beter dan de hit-kant. Ik leer net dat het reeds in 1971 is opgenomen. Wat een fan-tas-tisch nummer! Het is meer uptempo dan we gewend zijn van Sylvia (ze blijft nog jaren in de 'Pillow Talk'-modus hangen) en het heeft bijna een jaren zestig-Motown-gevoel maar dan met een klasse die zijn weerga niet kent. Definitief Blauwe Bak voor deze. Ze heeft vorig jaar al de Week Spot gehad met 'L.A. Sunshine', maar wellicht vind ik nog eens een gaatje om deze tot Week Spot te bombarderen. De plaat verdient het!

* The Trammps- New York City (NL, Atlantic, 1977)
Je vindt het niet in de reisbrochures voor New York, maar de stad heeft naast vele bezienswaardigheden nog iets dat 'beroemd' is: Een zeer zwakke stroomvoorziening. Althans, dat zou je uit de muziek kunnen geloven. In 1968 is eerst al een grote stroomstoring en dat wordt door The Ad-Libs vereeuwigd in 'New York In The Dark', negen jaar later is het opnieuw raak en dan bezingt The Trammps het voorval in '(The Night The Lights Went Out In) New York City'. Uit beide platen klinkt door dat de residenten het licht opvatten. In elk geval gaat het de straat op en bouwen ze samen een feestje. Ik heb een stroomstoring meegemaakt in Steenwijk in 2003 en kan erover mee praten? Ja, okay, je komt op zo'n dag erachter welke apparaten stroom verbruiken, maar de avond verloopt erg plezierig. The Trammps komt overigens gewoon in de jaren zeventig-bak terecht.

* Andy Williams- Home Lovin' Man (NL, CBS, 1970)
Voor een euro mag veel, maar voor vijftig cent nog veel meer! Het is misschien de nostalgie van een oudere verzamelaar die de goede oude tijd van twee kwartjes heeft meegemaakt. Ik loop doorgaans niet (meer) warm voor singles van Andy Williams, maar vijftig cent is een absoluut koopje voor een puntgave single welke geen hit is geweest in ons land. De plaat scoort vooral goed in Engeland en dat is niet verwonderlijk. 'Home Lovin' Man' is namelijk geschreven door de heren Greenaway, Cook en Macauley. Dat oogst in de vroege jaren zeventig vooral succes met Edison Lighthouse, The White Plains en The Fortunes. Williams maakt vaak gebruik van nummers die al een voorgeschiedenis hebben, maar 'Home Lovin' Man' wordt speciaal voor hem geschreven. Het is een erg fijn plaatje en ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen over een Andy Williams-single uit de vroege jaren zeventig.

* Yazz & The Plastic Population- The Only Way Is Up (België, Big Life, 1988)
Zeldzaam? Welnee! De plaat is een vette nummer 1-hit geweest in ons land en toch kom ik hem maar zelden tegen. Ik ga af op de fotohoes welke als nieuw lijkt en controleer daardoor niet het vinyl. Oei, dat heeft betere tijden gekend. Ik blijf rond snuffelen voor een beter exemplaar. Overigens heb ik een paar weken geleden nog mee gedaan in een veiling van Otis Clay's uitvoering van het nummer, maar deze is voor een hoofdprijs weg gegaan. 120 dollar als ik me niet vergis en dat plaatje is evenmin in een erg fraaie staat!

It was 20 years ago today: Ruigoord

Ik probeer op zondagavond zoveel mogelijk met 'iets anders' te komen op Soul-xotica en aangezien ik nog steeds een bericht achter op schema lig, doe ik dat nu. Niet te verwarren met '20 Years Ago Today', de voorloper van 'Het zilveren goud' uit 2011-2012. Twintig jaar geleden is het voor sommige vrienden uit mijn omgeving duidelijk dat ik op het punt sta om van huis weg te vliegen. Jutrijp en ook Sneek wordt me al snel té krap en ik moet hoognodig iets van de wereld zien. Ik verlaat uiteindelijk pas op 30 december 1997 het ouderlijk huis maar zal in de laatste maanden van 1997 daarvan weinig zien. Ik zou zomaar een paar afleveringen kunnen doen want er spelen meer aspecten in de laatste maanden van 1997. Ik trap vanavond af met iets dat mede voor de 'ommezwaai' heeft gezorgd. In september 1997 bezoek ik voor de eerste maal Ruigoord. Het is ten tijde van de laatste dagen van het actiekamp Groenoord dat op 6 oktober van dat jaar door een leger van ME is ontruimd. Het zal voor mij een opstapje vormen naar een kortstondig kraakavontuur, maar daar ga ik het volgende week (nog eens) over hebben. Nu eerst eens kijken naar een uniek stukje Nederland, een hippie- en kunstenaars-vrijstaat onder de rook van Amsterdam: Ruigoord.

Het verhaal begint voor mij in februari of maart 1996. Ik ben op stap in de Sneker horeca en ontmoet een 'lotgenoot'. Een muziekfreak met lang haar en een fascinatie voor het hippie-tijdperk. Als pluspunt geldt dat hij thuis nog wel een paar biertjes heeft staan en bovendien iets te roken en dus ga ik met hem mee naar huis. Daar vertelt hij honderduit over 'Het Landjuweel', de festivals in Ruigoord waar hij is geweest en de meest waanzinnige dingen heeft gezien. Ik heb nog nooit van Ruigoord gehoord en dan drukt hij mij een exemplaar van de 'Highlife' in mijn handen. Voor de volgende twintig minuten is het erg stil op de bank. De 'Highlife' is het vakblad voor wiettelers en -gebruikers en in deze uitgave staat een uitgebreide reportage over hun bezoek aan het 'krakersdorp' bij Amsterdam. De sfeerrijke foto's hebben iets surrealistisch. In tegenstelling tot andere landen is Nederland erg 'schoon'. Iets dat overbodig is geworden, zoals een uitgebrande kerk of een vervallen klooster, staat in andere landen te verkrotten totdat het monumentale waarde krijgt als ruïne. Nederland ruimt de gebouwen vroegtijdig op. Een leeggelopen dorp in een polder nabij Amsterdam. Hoe kan zoiets bestaan? De 'Highlife' heeft gesprekken met enkele van de kleurrijke residenten en het voelt alsof dit mijn toekomstige woonplaats kon worden. Twee maanden later staat mijn besluit vast. Ik heb nog net niet de treinkaartjes gekocht, maar ik wil dat weekend met eigen ogen zien hoe Ruigoord eruit ziet. Ondanks dat ik pas 21 ben geworden, woon ik nog thuis en om de lieve vrede daar te bewaren, moet ik het voorlopig even uitstellen. Het verlangen blijft knagen.

In de zomer van 1997 ontmoet ik C. Ja, ik respecteer de privacy van mensen en zal haar dus alleen aanduiden met de voorletter. We lopen samen al een tijdje mee als vrijwilliger in Het Bolwerk, maar hebben mekaar blijkbaar altijd misgelopen. Als we elkaar 'vinden', is het wel helemaal raak van beide kanten. Op menig doordeweekse middag ga ik een kopje sterrenmix drinken bij C en daar komt ook altijd een jointje bij kijken. C is eveneens op Ruigoord geweest en kan me nóg meer erover vertellen. Ik word erg nieuwsgierig en dat merkt ze. ,,Over twee weken hebben ze vollemaansfeest. Als je wilt, kunnen we daar heen rijden?". Daar hoef ik geen twee keer over na te denken. Het wordt nog een flinke drukte want uiteindelijk gaan we met zijn vijven in de Ford Fiësta naar Ruigoord. Ook nu is het wederom surrealistisch. Je verlaat plotseling de Randstad, rijdt door bosgebied dat zomaar in Overijssel of Drenthe had kunnen zijn en arriveert dan op een vlakte met in het midden een verlaten dorp. Een trotse kerktoren, een mooie pastorie en wat huizen er tegenover. Verder al het nodige kunst- en vliegwerk in de vorm van zelfgebouwde huizen en stacaravans. Welkom in Ruigoord!

Ruigoord kent oorspronkelijk tweehonderd bewoners. Het heeft in de vroege jaren zestig een kerk en een schooltje, maar is verstoken gebleven van gas en riool. De gemeente Haarlemmerliede heeft dan al haar grootschalige plannen aangekondigd. Op de plek van het dorp moet de nieuwe Afrikahaven verrijzen. Op twee na worden alle bewoners en landeigenaren uitgekocht en in 1973 kan worden begonnen met de afbraak van het dorp. De pastoor verzet zich hevig en krijgt bijval van een aantal kunstenaars. In juli 1973 wordt Ruigoord ingenomen door de kunstenaars en daarmee wordt de sloopvergunning ingetrokken. De twee bewoners die niet zijn vertrokken in 1973 wonen daar in 1997 nog altijd. De katholike kerk wordt de ontmoetingsplek voor de residenten en dat zijn vooral kunstenaars uit Amsterdam. In de jaren negentig wakkeren de plannen voor de Afrikahaven weer aan en in de zomer van 1997 neemt de actiegroep GroenFront het buitengebied van Ruigoord in. Het actiekamp heet Groenoord en bestaat uit boomhutten en ingenieuze tunnelconstructies. Bij mijn eerste bezoek aan Ruigoord is Groenoord nog intact en het is best bijzonder om dit met eigen ogen te zien. Ik maak ook meteen plannen voor de naderende herfstvakantie: Ik wil hier wel eens een weekje vertoeven op zo'n actiekamp. Een week later verneem ik middels het journaal dat de ME het kamp heeft ontruimd en dat bulldozers het in een vlakke woestijn hebben veranderd. Over surrealistisch gesproken: Ik zie net een foto uit 2012 op Wikipedia en daar kan ik me evenmin een voorstelling bij maken. De Afrikahaven is er gekomen, ondanks felle protesten, en Ruigoord ligt als een groene oase ingekapseld tussen de raffinaderijen.

In de kerk is die avond een programma met lokale kunstenaars. Er passeert binnen ons groepje een erg sterke joint en ik krijg de slappe lach. Er is juist iemand op het podium gekomen met mondharpjes en ik bescheur me. Mijn excuses aan de beste man, maar ik heb hem hoogstpersoonlijk van het podium gelachen. Het is niet de laatste keer als iemand vanaf het podium in Ruigoord kwaad op mij wordt. De tweede keer zal het de legendarische Armand zijn. Ik heb het van horen en zeggen want ik ben in diepe slaap. Inclusief een oorverdovend gesnurk...

Jongens, wat een verhaal alweer! Omdat ik straks ook een derde 'Singles round-up' wil doen, moet ik het nu kort houden? Ja, laat me volgende week vervolgen met de herfstvakantie in Ruigoord en hoe dat iets anders is gelopen?

Singles round-up: september 2

De brievenbus hangt weer op zijn plek en is, gelukkig, ongeschonden door de strijd gekomen. De buurvrouw baalt niet zomaar een beetje. Haar brievenbus is op een woensdagmorgen 'opeens' verdwenen. We hebben nog PTT-palen in de grond staan en types van andere merken passen daar niet meer op. Want, het is zoiets dat onopgemerkt is gegaan, maar de PTT (of TNT zoals het toen heette) is ruim tien jaar geleden gestopt met de levering van deze brievenbussen. Buurvrouw weet echter in het dorp nog iemand te vinden die een oude groene brievenbus over heeft, maar deze is nu finaal gesloopt. Natuurlijk hangen er geen briefjes met telefoonnummers erbij en dus zal ze op zoek moeten naar een andere bus. De tweede in een jaar! Beetje jammer want voor de rest is het goed vertoeven in Uffelte en is het doorgaans erg rustig. Ik vervolg vandaag de 'Singles round-up', vandaag met maar liefst negen singles in de hoofdrol. Er zitten een paar 'dubbele' bij en dus durf ik dit wel aan.

* Continental Uptight Band- On The Ride (NL, Imperial, 1972)
Mijn eerste exemplaar koop ik in 2004 of 2005 en komt uit de verzameling van de Steenwijker discotheek Chez Jean. Het vinyl is tot dan toe redelijk gespaard gebleven, maar het hoesje komt in twee stukken. Doordat de plaat geregeld mee gaat op 'tournee' en de hoes geen bescherming biedt, raakt deze vroeg of laat in een mindere staat. Een euro bij de kringloop in Meppel is opeens erg aantrekkelijk. Ook nu is het hoesje weer flink ondergekalkt, nu met de naam 'Twiggy' en de vermelding dat het 'Troetelschijf' is geweest. Gezien ik weinig tot niet meer 'buiten' draai (het laatste optreden is in januari 2014 in Watford geweest), denk ik dat dit hoesje in een puike conditie zal blijven. Qua vinyl is het ook zeker een 'upgrade'.

* De La Soul- Eye Know (NL, Tommy Boy, 1989)
Is het mogelijk om niet van De La Soul te houden? Zelf hou ik het als onmogelijk. Hiphop is zo ongeveer de enige muziekstijl welke me nóóit heeft kunnen boeien, maar voor De La Soul heb ik zelfs in 1989 een zwak. 'Me, Myself And I' is een fikse hit geweest als ik in december 1989 naar de Top 40 luister waar deze nieuw binnen komt. Het plaatje boeit me meteen en zet een klein onderzoek in werking. Ik ontdek al snel dat het 'Peg' van Steely Dan gebruikt en het fluitje komt uit Otis Redding's 'The Dock Of The Bay'. De overige samples ontdek ik pas in 2015 als ik de plaat centraal zet in 'Sample vs. Original'. De La Soul behoort, wat mij betreft, tot de 'hippies' in de hiphop. Alles is lief en aardig aan hun muziek en teksten, dit staat lichtjaren vandaan van de 'bling-bling' en de stoere praatjes van tegenwoordig. Volgens mij is het gewoon niet mogelijk om niet van De La Soul te houden.

* Detroit Emeralds- What's The Deal (NL, Westbound, 1978)
Toch weer even de platenspeler aan zetten. 'What's The Deal' vind ik namelijk niet heel erg interessant, maar de b-kant zou iets heel moois kunnen opleveren. 'Let's Get Together' duurt maar liefst vijf-en-een-halve-minuut en als dat iets is, zou ik het nog eens kunnen gebruiken om snel een peukje te pakken. Nee, helaas. Net zoals als de a-kant ietwat stuk geproduceerd en daardoor té glad voor mijn smaakpupillen. Het is echter wel een uptempo disco-nummer dat niet veel minder of beter is dan het middelmatige 'What's The Deal'. Deze komt dus in de jaren zeventig-bak te staan. Voor de Blauwe Bak hou ik me dan bij het vroege spul van de Emeralds en de voormalige Week Spot 'I Think Of You'.

* Hot Chocolate- A Child's Prayer (NL, RAK, 1975)
Ik steek nimmer onder stoelen en banken dat ik Hot Chocolate één van de meer ondergewaardeerde bands uit de jaren zeventig vind. Okay, ondergewaardeerd klinkt niet goed in combinatie met de hoeveelheid hits van de band, maar toch... het wordt té gemakkelijk weg gezet als hitgroep op het commerciële RAK-label. Toch gaat er ontzettend veel muziek schuil in Hot Chocolate. 'A Child's Prayer' lijkt me op het eerste gezicht niets, maar daar ben ik van terug gekomen. Het is muzikaal een soort van 'Emma' maar dan met een maatschappijkritische tekst. Een fraai orkest over fijn muziekvakmanschap van de heren Hot Chocolate en Errol Brown's fantastische stem. Ik heb gisteren in 'The Vinyl Countdown' al de b-kant gedraaid: 'Everything Should Be Funky'. Een zwaar groovend ding uit de pen van Tony Wilson. Grote kans dat deze in de reserve-Blauwe Bak komt vanwege deze 'feelgood'-kant.

* Udo Jürgens- Cotton Fields (Duitsland, Ariola, 1968)
De tekst wordt toegeschreven aan Udo en ene Berger terwijl het geïnspireerd zou zijn op een volkswijsje. En nu wil ik het voor eens en altijd weten! Udo's 'Cotton Fields' is dezelfde als dat The Beach Boys in 1969 in het vinyl perst, maar het geheel doet me té Amerikaans aan om Jürgens er in verband mee te kunnen brengen. Laten we eerst eens kijken wat Arnold Rypens me weet te vertellen. Het is dus van Huddie Ledbetter, beter bekend als Leadbelly. Hij neemt het nummer in 1941 voor het eerst op voor een radioprogramma, maar maakt de definitieve versie in 1947. In 1951 verschijnt het posthuum op een album. Het nummer wordt door een fiks aantal mensen opgenomen. Esther & Abi Ofarim doen het in 1965 bijvoorbeeld ook al eens in het Duits. Udo zingt het, tot mijn grote verrassing, in het Engels en beheerst dat ook nog zonder een zwaar Duits accent. Een beetje merkwaardige credits op het label, maar verder niks mis met deze versie. Eigenlijk had ik wel meer een 'novelty' verwacht...

* The Korgis- If It's Alright With You Baby (NL, Rialto, 1980)
Ik koop mijn eerste exemplaar in 1993 in Leeuwarden, maar deze is flink in kwaliteit achteruit gehobbeld. Ook niet zo vreemd want ik ben idolaat van dit nummer. Vergeet het stuk gedraaide 'Everybody's Got To Learn Sometime' en geef je over aan deze vergeten parel van The Korgis. Ik kan in ieder geval weer een flinke tijd vooruit met dit exemplaar!

* Love Sculpture- Sabre Dance (UK, Parlophone, 1968)
Ik koop in 2015 de Zuidafrikaanse persing van dit plaatje, maar deze is erg zwak gereproduceerd. De 'gain' op de mixer moet op tien en dan is het geluid nóg minimaal. Dan klinkt die drie keer beter op deze Engelse persing. Ook een zeer welkome aanvulling!

* Lloyd Miller- Black Is Black (NL, Negram, 1973)
Een erg nieuwsgierig plaatje met de fotohoes. Wat zou het zijn? Slappe palingpop, middelmatige soul, een geheide kneiter of...? Er blijkt nóg een mogelijkheid in petto: Reggae voor de Engelse en Europese markt. De plaatjes worden dus gewoon in Londen opgenomen en uitgebracht op het Cactus-label. Menig Jamaicaan haalt hier de neus voor op, maar in Europa lusten we er wel pap van. Lloyd Miller doet het enkele malen met covers. In Nederland verschijnen twee singles: Dit 'Black Is Black' van Los Bravos en in 1978 een uitvoering van 'Love Grows' van Edison Lighthouse op de Nederlandse Trojan. Dat het zo leuk kan uitpakken, verwacht ik niet als ik de plaat bij de kringloop uit de bak haal!

* Odyssey- Use It Up And Wear It Out (NL, RCA, 1980)
Ik geloof dat ik het eerste exemplaar in 1995 heb gekocht. Dat is de Engelse persing, maar die heeft een zwaar leven achter de rug. Iets dat ik spijtig vind omdat ik het plaatje zeker in recente jaren erg ben gaan waarderen. Nu beb ik dan een gave Nederlandse persing voor vijftig cent. Dat er geen fotohoes bij zit, is geen bezwaar. Dat komt wellicht ooit nog wel eens. Ik zit te twijfelen om deze in de reserve-Blauwe Bak te stoppen, maar daar moet ik nog eens stevig over nadenken!

Singles round-up: september 1

Wat een nacht! Nadat ik klaar ben met 3,5 uur radio verwacht ik dat ik in alle rust dit bericht kan schrijven. Helaas, het wordt me niet gegund. Ik heb al wel gemerkt dat schuin tegenover de boerderij een fuifje aan de gang is. Prima, zolang ik er geen last van heb? Ik heb de meeste tijd met de hoofdtelefoon op gezeten en dus heb ik inderdaad niets gemerkt. Als ik wil gaan schrijven, hoor ik plotseling erg rare geluiden buiten. Voorzichtig naar buiten en ik zie jongens brievenbussen uit de grond trekken en weggooien. Die van mij en de buurman liggen waarschijnlijk in het weiland, die van de buurvrouw hebben ze finaal gemold. En het is al haar tweede brievenbus in een jaar! Ik heb met de blauwe vrienden gebeld maar toen die aan kwamen, lagen de jongens waarschijnlijk al hun roes uit te slapen. Zo ben je dus een hele dag en een hele nacht bezig! Ik moest toch nog maar even publiceren en dan doe ik maar de eerste 'Singles round-up' van deze maand. Ik heb vanmiddag totaal 25 singles gekocht. Vijf bij een kringloop in Steenwijk en twintig in Meppel. Ik heb de platen vanavond allemaal gedraaid in de show en dus hoef ik niet 'live' te beluisteren. Ik presenteer jullie vandaag de eerste acht.

* Amazulu- Wonderful World Beautiful People (UK, EMI, 1987)
Ik ken Amazulu eigenlijk alleen maar van 'Too Good To Be Forgotten', de cover-versie van The Chi-Lites waarmee Amazulu in 1986 hoog op de hitparade staat. Een plaatje dat me altijd goede luim geeft en dus durf ik voor een euro wel hun uitvoering van Jimmy Cliff's 'Wonderful World Beautiful People' aan. Dat valt tegen! Ik zie dat de remix is verzorgd door PWL en dan hebben we het over Pete Waterman van Stock, Aitken & Waterman. Als radiopresentator mag ik hem graag horen, ofwel: Bij mijn laatste bezoek in Engeland heeft hij me op zaterdagavond vermaakt met zijn show. Pete Waterman en 1987 betekent echter dat de plaat naadloos past tussen de overige Stock, Aitken & Waterman-producties en dat is niet iets waar ik hier meteen op zit te wachten. Een beetje een kruising tussen goed bedoelde reggae en Mel & Kim, maar eigenlijk helemaal niks. In het archief ermee!

* Gary U.S. Bonds- This Little Girl (Duitsland, EMI-America, 1981) Bonds is in de vroege jaren zestig onderdeel van de 'highschool'-hype, alleen blijkt de man ietsje muzikaler te zijn dan een 'mooie jongen' als Fabian. In de vroege jaren zeventig werkt Bonds onder andere met mijn grote held Swamp Dogg. Bruce Springsteen heeft nimmer zijn muzikale voorkeuren onder stoelen of banken gestoken en het is 'The Boss' die in 1981 zorgt voor een opleving in de loopbaan van Bonds. Springsteen schrijft 'This Little Girl' voor hem en is mede-verantwoordelijk voor de productie. En dat is een fraaie mix van enerzijds de vroege jaren zestig-onschuld en het robuuste van een Springsteen-nummer. Een erg fijne plaat!

* Joe Bourne- Baby You're The One (NL, Burdorf, 1977)
Ik haal jaren lang de neus op voor Joe Bourne zonder dat ik ooit een nummer van de man heb gehoord. Dat verandert als Mark een 'onbekende' single van Bourne in de aanbieding heeft. Het stamt uit de tijd voordat Bourne zich in Nederland vestigt. Ik heb de plaat in de reserve-Blauwe Bak, maar weet niet zo heel goed wat ik aan moet met 'The One For Me'. Vervolgens snor ik 'Bourne To Satisfy' op en dat smaakt al naar meer. Bij de kringloop in Meppel liggen zelfs een paar latere singles van Bourne, maar ik kies vooralsnog alleen voor deze 'Baby You're The One'. Mede-geschreven door Martin Van Wijk die ik in 1992 nog heb geïnterviewd. Het klinkt warempel niet onaardig hoewel er iets met de stereo-balans wordt geprobeerd dat niet helemaal goed uit de verf komt. Nog een keer draaien en dan wellicht in de reserve-Blauwe Bak. Ik ga de Blauwe Bak binnenkort eens grondig onder handen nemen. Zo gaat er een 'Ere-Blauwe Bak' komen voor geheide Northern Soul-hits die bijna niet meer aan bod komen, maar die ik tekort doe door ze in de 'algemene' bakken te plaatsen.

* Freddy Cannon- The Urge (UK, Top Rank, 1960)
De plaat is ernstig mishandeld, maar speelt desondanks af zonder overslaande tikken of 'hangers'. Ik heb voor veel aspecten in het platen verzamelen een zwak en een rood-wit Engels Top Rank-label is daar één van. Het is gewoon een label van Decca en op zichzelf niets bijzonders. Of deze van Freddy Cannon bijzonder is? Artistiek in ieder geval wel want 'The Urge' is gewoon een keileuk nummer!

* Les Chakachas- Big Strong Madison (Duitsland, RCA, 1962)
Het oeuvre van Les Chakachas is erg uitgebreid en ik koop al lang niet meer alles wat los en vast zit. Deze hoeft echter maar vijftig cent te kosten. De kringloopzaak heet 'De Tweede Kans' en ik heb zo'n vermoeden dat die eerder op de Eesveenseweg heeft gezeten. Het is echter nog voor mijn vakantie als ik eens moet bezorgen op Groot Verlaat als ik deze weggestopt in een hoekje zie zitten. Een flinke ruimte en de man weet zijn handel! De platen staan boven en is niets bijzonders. Hoewel? De singles zonder noemenswaardige hoes zijn allemaal gestoken in nieuwe witte hoesjes. Desondanks dus toch maar vijftig cent per single. Deze van les Chakachas is niet heel erg boeiend maar had iemand dat verwacht?

* Gene Chandler- Get Down (NL, 20th Century, 1978)
Oh, nu moet de platenspeler toch nog even aan. Niet vanwege 'Get Down' want die heb ik vanavond gedraaid. Een zeer gladde disco-plaat dat maar niet interessant wil worden. Dat had ik evenmin verwacht. Ik heb de plaat 'gegokt' vanwege de b-kant. 'The treasures are always on the flipside', is het citaat van een 42-jarige Wolfman Radio-presentator uit Uffelte en we zullen zien of het hier gaat kloppen. De eerste tekenen zijn goed. 'Get Down' heeft een 'apecial mix' gekregen en dat onbreekt bij 'I'm The Travelling Kind' dat 'gewoon' door Carl Davis is geproduceerd. Ja, het is het tegengestelde van de a-kant. Een mid-tempo 'floater', een beetje bluesy en eigenlijk ook best een sentimentele dweil. Nee, deze gaat gewoon in de jaren zeventig-bak voor 'Get Down'.

* Jimmy Cliff- Synthetic World (NL, Island, 1971, re: 1976)
Hoewel de Engelse skinheads dol zijn op 'Wonderful World Beautiful People' pleegt dezelfde Jimmy Cliff als snel verraad bij de puristen in de reggae. Hij gaat zowaar samenwerken met Cat Stevens in 'Wild World'! Latere platen zijn pure reggae of nummers die onder de invloed staan van Stevens en 'Synthetic World' valt in de laatste categorie. Niks reggae, gewoon pure folkpop. Met een tekst waarin Jimmy, zélf genietend van een sigaret op het hoesje, zich afzet tegen drugs. Dat meen je niet! Het is geschreven door ene 'J. Williams Jr.' en, daar hebben we hem weer, dat is onze grote vriend Swamp Dogg. Het balletje is weer rond. Zou dit echter de reden zijn geweest dat ik eerder erover na heb gedacht om het in de reserve-Blauwe Bak te zetten? Het gaat, hoe dan ook, nu in de jaren zeventig-bak.

* Ray Conniff- Harmony (NL, CBS, 1973)
Voor vijftig cent mag veel! Zelfs Ray Conniff zonder fotohoes, maar in een puike staat. De verkoper in Steenwijk laat weten dat hij alle 'kapotte' platen heeft weggegooid en dus is de kwaliteit over het algemeen goed. Toch had ik graag even willen zien wat hij heeft weggekieperd, maar dat is iets anders. Ik weet dat ik enorme imago-schade ga oplopen door deze uitspraak, maar het moet maar. Ik ben stiekem heel erg verliefd op dit nummer van Conniff. Enfin, we zouden het zomaar kunnen terug zien in de 'Eindstreep' van volgende week!

Eretitel: 'All Night Long'

Een hele nacht doorhalen. Hoe heb ik het ooit voor elkaar gekregen? Zitten er zoveel opwekkende bestandsdelen in bier en andere alcoholische versnaperingen? Nog steeds sla ik wel eens een nacht over, alleen moet ik dat nu de volgende dag bezuren. Eén keer een nacht opblijven, gaat wellicht nog wel lukken. Driemaal een nacht opblijven, betekent dat ik een week nodig heb om te herstellen van de schade. Dat is precies genoeg want volgende week heb ik weer een volgende titel als de 'Eretitel' en dus staat niets me in de weg om vandaag drie maal 'All Night Long' te doen.

3. Demi Lovato ft. Timbaland & Missy Elliott (2011)
Volgens de Youtube-video is het nimmer uitgebracht als single en dat verbaast me. Nu ik nog eens naar het lijstje kijk, denk ik ook dat dit het 'extraatje' is geweest in de aflevering van 'Listen Carefully', maar nog steeds klinkt het nummer wel als een hit in mijn oren. Dat kan met de dames en heren producenten te maken hebben. Zowel Lovato als Timbaland en Missy Elliott hebben immers ruime ervaring in het vervaardigen van een hitgevoelig radio-deuntje. Hoewel ik weinig op heb met de nummer twee uit deze 'Eretitel', beschouw ik de 'All Night Long' van Lovato en haar gevolg toch wel als typisch 'wegwerp' en plaats ik deze evenwel op de derde plek. De nummer 1 staat vast, maar de onderste twee plaatsen zouden voortdurend stuivertje kunnen wisselen.

2. Lionel Richie (1983)
De eerste keer? Dat kan ik me nog erg goed herinneren! Het is de herfstvakantie van 1983. Ik ben die morgen met moeder naar de plaatselijke Rabobank geweest. Dat heeft in de herfstvakantie een kadootje liggen voor kinderen die geld storten op hun bankrekening. Het is een traditie waar ik altijd erg naar uit kijk. Het liefste zou ik uren willen wikken en wegen voor de tafel met speelgoed, maar moeders heeft meer te doen en dus moet ik altijd snel een keuze maken. Het is altijd een speelgoedautootje. Ik weet op dit moment niet herinneren welke. Bij ons komt overdag de televisie niet aan, behalve op woensdagmiddag ten tijde van 'De Film Van Ome Willem'. Ook in de herfstvakantie wordt geen uitzondering gemaakt en je vraagt er niet eens om. Bij andere gezinnen is het wat eenvoudiger. Soms zijn de kinderen alleen thuis en staat de tv al snel aan. Deze middag ben ik bij Jeroen over de vloer en hier mag de televisie aan. Het is tijd voor Toppop met Ad Visser en hij presenteert de video van de nieuwste van Lionel Richie. De plaat neemt me direct terug naar deze troosteloze herfstvakantie in 1983 en misschien is dat de reden waarom ik niet veel van het nummer of van Richie's solo-werk moet hebben. Hij heeft het aan Demi Lovato te danken dat die vandaag op twee mag.

1. Rainbow (1979)
Het is iets dat me al in de jaren negentig opvalt. Hardrock is in de jaren zeventig vooral bedoelt om onschuldige oren te teisteren en als jongere een 'statement' te maken. De techniek ontwikkelt zich echter voort en in 1982 klinkt een 'heavy' plaat van Led Zeppelin opeens als gemiddelde powerpop uit die tijd. In veel gevallen verliezen de nummers de 'hardheid' en zonder die schil blijven bijna-perfecte popsongs over. Het concept van 'couplet-refrein-couplet-refrein-brug-refrein' dat al sinds The Beatles wordt gehanteerd. Door de elektrische gitaren ontstaat een stevige melodie. Het is al lang niet meer heavy voor de jeugd van tegenwoordig, maar het zijn sterke melodieuze popsongs geworden. Zoiets is eveneens het geval met 'All Night Long' van Rainbow. Je kan je kwalijk voorstellen dat dit ooit het territorium is geweest van spijkerjasjes-met-badges, studs en lange wapperende haren. Het is een nummer dat door de jaren heen alleen maar beter is geworden! In geval van Rainbow mag het voor mij de meest ultieme 'All Night Long' heten.

De 'Eretitel' opgeven? Ik zou niet weten waarom, maar wellicht dat ik het volgende week toch driemaal ga opgeven.

Het zilveren goud: september 1992 deel II

Ik wil voor de aardigheid even dubbel 'checken', maar ik geloof dat de vrije woensdag van vorig jaar een week eerder is geweest. Ik zie het als ik in mijn foto-archief kijk bij deze datum. Een jaar geleden heb ik The Trinikas als Week Spot en volgens mijn herinnering heb ik die plaat eindelijk eens besteld na deze fietstocht op de vrije woensdag. Klopt als een bus, dat is woensdag 14 september. Dan vermoed ik dat ik de 20e september vorig jaar eveneens niet tot nauwelijks heb 'gevierd'. In 'Het zilveren goud' ben ik blijven steken op 19 september 1992. De tweede of derde schooldag met krukken en op vrijdagmiddag doe ik me tegoed aan heel veel singles. Uit Nijezijl fiets ik naar huis, maar ga later op de middag opnieuw naar Sneek. Nu mag ik me uitleven in de winkel van Golden Years. 's Avonds ga ik voor het Sneeker Nieuwsblad naar het concert van de Friese symfonische rockband Egdon Heath. Hoe ik dat kan herinneren? Ik heb de poster een lange tijd op de slaapkamer gehad in Jutrijp. Vandaag het tweede deel van 'Het zilveren goud' uit september 1992. Volgende week woensdag heb ik 'vrij', in oktober heb ik iedere woensdag een deel van 'Het zilveren goud'. Nu gaan we eerst naar de 900.

Hoe het allemaal kan? Ik heb daar zelf anno 2017 ook vraagtekens bij. Ik heb natuurlijk de declaraties van het Sneeker Nieuwsblad. Vijfentwintig gulden per bericht en soms doe ik twee concerten per weekend. Vooral in het begin ben ik nog erg zuinig en kom qua kosten (garderobe en consumpties) niet boven de vijftien gulden. Een paar jaar later zal de vijfentwintig gulden een pleister zijn, vergeleken bij de kosten van mijn verblijf. Ik heb twee weken met mijn voet omhoog gezeten en heb dus evenmin de mogelijkheid om te roken of anders geld uit te geven. Ik krijg ook gewoon mijn zakgeld. Ik ben een 'rijk' man als ik op 18 september weer wordt losgelaten in de wereld. Waarom ik weer ben gaan roken, blijft een vraag. Het is vooral vinyl dat de voorkeur geniet in september 1992. Laat me beginnen met de singles die ik, aanvullend op Nijezijl, bij Golden Years heb gekocht.

878 Mrs. Robinson-Simon & Garfunkel (NL, CBS, 1968)
879 Man's Life-The Shoes (NL, Polydor, 1968)
880 Marian-The Cats (NL, Imperial, 1969)
881 Leaving On A Jetplane-John Denver (NL, RCA Victor, 1969, re: 1979)
882 Wishing On A Star-Rose Royce (NL, Warner Bros., 1977)
883 I Close My Eyes And Count To Ten-Dusty Springfield (UK, Philips, 1968)

Alleen The Cats en John Denver hebben hiervan een fotohoes. Rose Royce en Dusty Springfield zijn intussen vervangen door betere exemplaren. Dan koop ik deze maand nog één single bij Golden Years en dat is (verrassend?) weer eentje van The Cats. Bij Klaas hoef ik me niet te schamen, hij is zelf een grote fan van de Volendamse groep, en zelf steek ik mijn adoratie voor de groep evenmin onder stoelen en banken.

898 What A Crazy Life-The Cats (NL, Imperial, 1966)

In de daaropvolgende week sla ik Golden Years even over en koop een single bij de kringloopwinkel in Sneek, welke dan net een heropening heeft gehad sinds de oude is afgebrand. Ik koop daar de nummer 884 en 885. De nummer 886 komt van het verzamelaarswinkeltje in Sneek en daar tik ik eveneens de nummers 899 en 900 op de kop.

884 Why-The Cats (NL, Imperial, 1969, re: 1972) 885 Dance Across The Floor-Jimmy 'Bo' Horne (UK, TK, 1978) 886 Wovoka-Redbone (NL, Epic, 1973)
899 Zak Es Lekker Door-FC Den Bosch & De Deurzakkers (NL, CBS, 1975) 900 Such A Funny Night-Aphrodite's Child (NL, Mercury, 1971)

The Cats zit in een 'fotohoesje' en is een vroege heruitgave met 'Lea' op de keerzijde. Volgens mij is het zelfs de a-kant, maar reken ik 'Why' omdat ik 'Lea' reeds als single heb. Redbone en De Deurzakkers zijn met fotohoes. De laatste meligheid heb ik te danken aan een café in Sneek waar ze 'fout' hebben uitgevonden voordat het een begrip is. Aphrodite's Child kan al jaren een 'upgrade' gebruiken. Ik hoor het nummer voor het eerst op Radio 10 terwijl ik met mijn been omhoog zit. Dat zal voor immer de associatie blijven met de 900.

Een week later na Nijezijl/Golden Years ben ik de krukken weer kwijt en kan ik weer volop genieten van het leven. Daarbij hoort eveneens een bezoek aan de vlooienmarkt in de Veemarkthal waar ik enkele héle leuke platen vind voor erg weinig!

887 Ring Dang Doo-Sam The Sham & The Pharaohs (Duitsland, MGM, 1965)
888 River Deep Mountain High-Ike & Tina Turner (UK, A&M, 1966, re: 1975)
889 Diamonds Are Forever-Shirley Bassey (NL, United Artists, 1971)
890 Beautiful Noise-Neil Diamond (NL, CBS, 1976)
891 Like A Rolling Stone-Bob Dylan (NL, CBS, 1965, re: 1982)
892 Baker Street-Gerry Rafferty (UK, United Artists, 1978)
893 Some Enchanted Evening-Jay & The Americans (NL, United Artists, 1965)
894 I Just Can't Help Believing-Elvis Presley (NL, RCA Victor, 1971)
895 The Long And Winding Road-The Beatles (US, Apple, 1970)
896 Come Together-The Beatles (NL, Apple, 1969)
897 Magical Mystery Morning-The Cats (NL, Imperial, 1969)

Ik heb niet echt een zoeklijst, maar nu we toch bezig zijn? Aphrodite's Child kan zo gezegd een goede vervanger gebruiken, maar wat te denken van onze 887? Die ligt namelijk dwars door midden sinds een paar jaar. Neil Diamond, Bob Dylan, Elvis, 'Come Together' en The Cats hebben de fotohoesjes intact. Bij Bob Dylan is 'Blowin' In The Wind' eigenlijk de a-kant, maar ik heb 'Rolling Stone' altijd interessanter gevonden. Natuurlijk is dat de lange, ongeknipte, uitvoering. 894 tot en met 897 zijn om te smullen qua conditie en toch slechts een gulden per stuk. Dat is in 1992 reeds een unicum geworden!

Tienduizend

Ik geloof dat het me een jaar geleden eveneens is overkomen rond deze dag, maar ik heb vandaag een vrije dag gehad. Blijkbaar biet genoeg post om me helemaal uit Uffelte te laten komen. Een jaar geleden moet ik volgens het schema in de sortering en sta eigenlijk in de startblokken als mijn collega me belt. Of ik vrij wil? Een jaar geleden heb ik het gevierd met een flinke fietstocht op de 'gewone' fiets, maar vanmiddag stap ik wederom op de Pioneer. Ik hoef immers maar vier kilometer tot de tienduizend. Toch wil ik de tienduizend op een 'mooie' plek bereiken en het is in eerste instantie het plan om naar Meppel te gaan. Langs de rijksweg betekent dit dat ik voorbij Havelte over de tienduizend ga. Toch is het een beetje 'alledaags'. De ambitie van Meppel komt al een beetje op de tocht te staan als ik besluit het over een andere boeg te gooien. Binnen vier kilometer ben ik op een pad, vlak buiten Uffelte, waar ik nog nóóit eerder ben geweest!

Deze dag is sowieso erg bijzonder voor mij. Het is vandaag acht jaar geleden dat ik met de fiets over de kop ben geslagen. Een hersenschudding tot gevolg. Nadat ik het half jaar daarvoor bijna had 'gezweefd', zorgt de klap op 20 september 2009 (20-09-2009) ervoor dat ik weer met de benen op de grond sta. Sindsdien 'vier' ik de dag als mijn oudejaarsdag. Dat is eigenlijk ook best een beetje onbewust ontstaan. Het is in 2010 eigenlijk twee dagen later als ik de dag vier. In 2011 zal ik het uitgebreid vieren in Keulen als mijn pinpas wordt ingeslikt. De jaren erna doe ik nog een aantal 'speciale' dingen op 20 september, maar vooral de laatste jaren is de traditie aan het verwateren. Totdat je kleine kadootjes krijgt als dit telefoontje van vanmorgen. Lekker ongedwongen 'cruisen' op de Pioneer is wellicht de meest ultieme manier voor mij om zo'n dag luister bij te zetten. Het is minder dan dat ik doe op een dag als woon-werkverkeer, maar het is dubbel en dwars genieten!

Ik zal in juni bijna een bericht hebben gespendeerd aan het evenement. De Klaverblad-fietstocht is een jaarlijks terugkerend evenement in Uffelte, maar ditmaal pakt het groots uit. Maar liefst twee dagen met meerdere tochten op meerdere afstanden, zowel voor fietsers als wandelaars. Nee, ik vind het niet nodig om dit evenement van promotie te voorzien. De reden waarom ik erover wil schrijven is eigenlijk 'woede'. Op de posters wordt de omgeving 'het groene sportpark' genoemd. Uffelte en omgeving is géén sportpark! Natuurlijk, voor de fietsers glooit het landschap enigszins en er liggen kilometers aan wandelpaden door het bos en over de heide. Bij een sportpark denk ik meteen aan fanatieke sporters die nergens oog voor hebben en alleen maar met het verbeteren van hun eigen prestaties bezig zijn. In principe is iedereen welkom in Uffelte en omgeving, maar laat deze lui graag op Papendal. Drenthe heeft een reputatie hoog te houden als fietsprovincie. Het uiterste westen doet niet onder voor het uiterste oosten, zoals ik een paar weken geleden heb mogen concluderen. Toch even terug naar dat evenement. Ik kom de vrijdagavond uit Meppel fietsen en maak een toeristisch rondje. Vanaf Ansen zal ik naar Rheebruggen, maar zie plotseling op tegen de beroerde klinkerweg door het buurtschap. Via asfaltwegen zet ik zodoende koers naar een andere ingang van Uffelte: De oversteek bij het wegrestaurant Frederikshaven. Dichtbij Uffelte staan de eerste (tijdelijke) fietsroute-bordjes en tot mijn grote verbazing zie ik dat je vlak voor de stenen brug linksaf kan. Er staat zelfs een hagelnieuw 'fietspad'-bordje. Of ik moet me ontzettend vergissen óf het fietspad bestaat officiëel pas sinds dit weekeinde. Het is inmiddels twee maanden later en nog steeds ben ik dit paadje nog niet ingefietst. Nu hoef ik slechts vier kilometer tot de tienduizend en zou ik het op dit stukje kunnen bereiken.

Het is een zeer smal paadje vanaf de brug. Er ligt her en der wat groenafval na de storm van vorige week en het heeft hier blijkbaar ook geregend in de afgelopen weken. Na iets minder dan een kilometer kom je langs een paar bankjes en iets dat op een strand lijkt. Ik begin te twijfelen. Ik meende dat de 'zwemvijver' juist de andere kant op was? Afijn, in deze bocht tikt de kilometerstand van 9998 naar 9999. Het is dan ook afgelopen met het smalle paadje. Het wordt een breed zandpad dat flink is mishandeld door trekkers en ander zwaar materieel. Flinke plassen waarbij ik zo nu en dan moet afstappen. Even vermoed ik dat ik 'lopende' de tienduizend zal over gaan, maar nee... ik zit na een plas net weer in de harde stoel als 10000 op het display verschijnt. Even later zijn mijn vermoedens bevestigd: Het komt uit bij de eerste bocht voor Rheebruggen. Meteen een leuk idee voor een zondag in de herfst? Het is een stevige wandeling, maar met muziek en thermoskan koffie zie ik het wel zitten.

Wat wil ik in Meppel? Tja, het is 20 september en eigenlijk wil ik dat memoreren met een paar singles van de kringloopwinkel. Deze gaat echter om vijf uur dicht en het is na vieren als ik in de buurt van Ansen ben. Omdat je niet kan pinnen bij de kringloop moet ik eerst dus ook nog langs een bank voor contant geld. Dampvloeistof kan ik morgen desnoods ook halen en ik zou graag voor half zes weer in Uffelte willen zijn zodat ik nog eieren kan halen. Deze plannen maken dat ik Meppel niet zal bereiken deze middag. Ik ga op een bepaald ogenblik rechts in de hoop dat dit mein Havelte brengt. Een beetje stom natuurlijk want het is de Anserweg naar Uffelte. Bijna fluitend fiets ik een stukje terug en fiets nog immer toeristisch naar Havelte. De kringloop is al dicht. Ik doe boodschappen, haal geld uit de muur en eet een saucijzenbroodje op een bankje. Ik moest niet vergeten om teflon te kopen en dat kan mooi even hier in Havelte. Ook beloof ik mezelf een luxe schepijsje, maar dan red ik het niet om op tijd bij de eierboer te zijn. Ik kies eieren voor mijn... euh... ijs en sla de koude lekkernij vandaag over.

'You're The Best Thing That Ever Happened', speelt in mijn hoofd als ik vanaf huis fiets en het zal deze middag de 'soundtrack' zijn. Ik weet dat het iets met Paul Weller van doen heeft en ik moet het even Googlen: 'You're The Best Thing' van The Style Council dus. Ik wil niet ontzettend 'ziek' klinken, maar ik draag het nummer graag op aan de Pioneer. Uffelte heeft een verandering teweeg gebracht, maar poets de invloed van de Pioneer ook niet uit. Comfortabel en snel. Op een gewone fiets van Uffelte naar Meppel is al gauw een uur als jezelf niet in het zweet wilt werken. Op de Pioneer doe je het in een half uur en dan zweet je evenmin. Ik heb eerder wel eens zoiets gehad van: 'Bah, moet ik eerst nog helemaal daar naartoe fietsen', maar dat is een gevoel dat onbekend is op de Pioneer. Tienduizend kilometer waarvan iedere tienduizendste een plezierige duizend meter is geweest. En er gaan nog velen volgen!

Week Spot: Felony Theft

Ga ik jullie een dag extra in spanning laten wachten of zal ik het toch maar vertellen? Feit is dat ik vandaag de fiets niet uit de schuur heb gehaald en dus ga ik de mijlpaal morgenochtend bereiken tijdens de fietstocht naar Steenwijk. Ik hoef nog maar vijf kilometer en dan zit ik op de tienduizend. Dat is dan tienduizend sinds de aanschaf op 8 april 2016, de 150 kilometer van het weekend daarvoor reken ik niet mee. Dat wil ik natuurlijk ook hier even vieren, maar dat gaat dus morgenavond worden. Vandaag enkel en alleen de nieuwe Week Spot en dat wordt flink improviseren. De ontstane traditie van het wekelijkse bericht over de Week Spot staat soms een beetje tegen en deze week is dat het geval. Het is een plaatje dat het zó verdient om Week Spot te worden, maar tegelijk is het bijna onmogelijk om informatie te vinden over deze 'eenling'. Ik ga het desondanks proberen! De kersverse Week Spot is 'When You Have Love' van Felony Theft (1972).

Vanavond zie ik dat Athens Of The North het plaatje heeft uitgegeven in september van het vorige jaar. Ik kan me vaag herinneren dat ik het voor de eerste keer hoor in een mailing in september of oktober. ,,Leuk plaatje", denk ik meteen, maar ja... het is een heruitgave en ik zoek op dat moment liever 'originals'. De plaat trekt nog een paar maal voorbij en op een zeker ogenblik meen ik dat dit een plaatje is uit de 'Omnibus: Eccentric Soul'-box van Numero van een paar jaar geleden. In die veronderstelling koop ik deze samen met Stone Creations in augustus. Pas als het plaatje in Uffelte is gearriveerd, zie ik dat het geen Numero-connectie heeft en Athens Of The North evenmin het oorspronkelijke label is ('Omnibus'-titels hebben replica's van de originele labels).

Athens Of The North is mij nog niet opgevallen en dat is best vreemd. Het label heeft reeds een flinke catalogus aan singles, een paar elpees en een verdwaalde cd. Het richt zich dan ook niet op de soul-hoek waar ik me doorgaans het meeste in bevind. Athens Of The North richt zich op de 'serieuze' disco-liefhebber. Hoewel het soms overlapt met Modern Soul is het doorgaans té funky voor die categorie en dus zie ik de firma weinig tot niet adverteren op plaatsen waar ik kom. Evenals Record Shack uit Wenen heeft het naast een postorderbedrijf in bestaande heruitgaven ook een eigen label. Net als bij Record Shack zijn het dan voor de disco en funk zéér moeilijk vindbare platen die een nieuwe vinyl-uitdossing krijgen. De singles worden vanaf de pagina voor tien pond per stuk verkocht en dat heeft deze eveneens gekost bij Rarenorthernsoul. Het heeft soms maanden dat er vijf releases zijn, maar er gaat ook wel eens een maand voorbij zonder een heruitgave. Felony Theft is een kleine uitzondering op de catalogus. Het is beduidend ouder dan de overige titels (die vaak van rond 1980 zijn) en minder disco, maar toch kan iedereen heel goed begrijpen waarom Athens nu juist deze plaat beschikbaar wil maken. 'When You Have Love' is namelijk verslavend lekker!

Er is he-le-maal niks bekend over Felony Theft. Het enige dat bekend is, is dat de single in 1972 is uitgebracht op het 'exotische' Mijarelix-label. Mijarelix blijkt het resultaat van een woordgrapje met de initialen van de Felony Theft-leden. Het is qua geluid een 'unieke' plaat. De bas maakt de opname erg dof. Verder hebben we een zeer speels gitaarloopje en een harmoniezang dat niet zou misstaan in een Sweet Soul-landschap. Iets dat ik niet zeg, maar dat ik graag aanneem van de 'cracks': Het is onmogelijk om een plaatje te vinden uit deze tijd met zo'n groove en met een even aanstekelijk soul-deuntje erover heen. Ik heb Popsike erbij gepakt om te zien wat zoiets moet kosten. Het geeft vijf resultaten weer. Op 2 april 2013 is eentje voor 405 dollar verkocht op Ebay. Dat is de 'goedkoopste'. 2014 is het meest recent van de resultaten en dan moet de plaat 810 dollar kosten. Het hoogste is op 14 februari 2010 betaald. Dan brengt het een stevige 900 dollar op. Het moge duidelijk zijn dat er een flinke behoefte is aan de plaat en dat het een heruitgave rechtvaardigt!

En zo is dit bericht over de Week Spot bijna ten einde want veel meer is er niet te vertellen over de groep en de plaat. Morgen een dubbel bericht: Eerst een liefdesverklaring aan de ligfiets en vervolgens het tweede deel van 'Het zilveren goud' over september 1992.

Raddraaien: Chic

Het schiet aardig op met deze serie 'Raddraaien', maar ik begin vrolijk overnieuw als het is afgelopen. Misschien het juiste moment om even te kijken hoe het is begonnen? Het idee ontstaat in begin 2012. Aanvankelijk heb ik het idee om 500 platen te selecteren en in een totaal willekeurige volgorde te zetten in een genummerde lijst. De lezers mogen dan een 'slinger' aan het 'rad' geven en ik zal schrijven over de plaat die achter het genoemde cijfer staat. Dat is een fiks karwei dat ik nimmer zal afmaken. Twee maanden later, april 2012, begint '20 Years Ago Today' lastig te worden. Ik behandel dan nog iedere plaat apart in plaats van wat ik nu doe in 'Het zilveren goud'. Niet te doen in maanden wanneer ik vijftig of honderd singles heb gekocht. Dan begin ik met het huidige 'Raddraaien'. Eerst leveren vrienden op Facebook de nummers aan, vervolgens gebruik ik huisnummers van kappers in de Gouden Gids en op het laatst zelfs nog de prijzen in een doe het zelf-folder. In de nieuwe series kijk ik naar de positie van de afgelopen 'Raddraaiers', want dat wisselt zodra ik nieuwe platen heb toegevoegd. Het is een 'spel' dat eindeloos kan doorgaan en dat blijft 'geven'. Vandaag de vierde jaren zeventig-bak. Dan kom ik uit bij deze gezellige dans-kneiter van Chic: 'Dance Dance Dance' uit 1977.

Waar en wanneer? Ik twijfel even, maar weet het inmiddels weer. Ik had gemakshalve ook de zoekfunctie kunnen gebruiken. Ik denk eerst aan Borehamwood in Engeland, maar daar heb ik de Engelse 'Le Freak' gekocht. De Engelse 'Dance Dance Dance' komt uit Emmeloord. Het is maart 2014 en ik heb mijn vrije woensdag. Ik wil deze dag graag fietsen en krijg ineens inspiratie: Ik wil de polder in! Dat komt niet vaak voor en dus moet ik het ervan nemen. Ik zoek niet het beste weer uit. Het is bij tijd en wijle waterkoud, miezerig en een stevige wind. Je zal de moed maar hebben om met dit weer de polder in te willen gaan. Het is, achteraf gezien, ook nog een flinke gok geweest. Ondanks dat ik de fiets nog maar sinds augustus 2011 heb, heeft deze in 2014 zijn beste tijd al gehad. Met name het ketting en de tandwielen zijn in de lange winter van 2013 flink gaan roesten. De fiets brengt me echter keurig in Emmeloord en ook weer thuis in Nijeveen. De volgende dag slaat het noodlot toe, maar dan ben ik slechts drie kilometer van huis. Wat doet een sterveling in Emmeloord? Naar Het Goed natuurlijk! De mega-grote kringloopwinkel op het industrieterrein. Het heette heel vroeger de Goedzooi, maar inmiddels kent Het Goed meerdere vestigingen en runt het bovendien het welbekende Marktplaats.nl. Vandaag kom ik opvallend veel Engelse persingen tegen waaronder dus deze van Chic. Ik geloof dat ik 'Dance Dance Dance' nog niet in een Nederlandse of Duitse persing heb, van de meeste andere Chic-singles heb ik zowel de Nederlandse als de Engelse in huis.

Nile Rodgers en Bernard Edwards vormen het brein van Chic. Ze spelen rond 1970 respectievelijk gitaar en bas in sessie-gezelschappen rondom New York. Ze formeren dan hun eerste rockband, The Boys, en vervolgens The Big Apple Band. Hiermee spelen ze in de vele clubs die New York rijk is. In 1973 raakt het duo betrokken bij de band New York City en 'I'm Doing Fine Now' wordt een internationale hit. Als Edwards en Rodgers een optreden van Roxy Music hebben bijgewoond, willen de mannen in 1976 een rockband formeren waarbij het visuele even belangrijk is als de muziek. In 1977 trekken de heren drummer Tony Thompson aan. Hij heeft voordien gespeeld bij Labelle en Ecstasy, Passion & Pain. Het nieuwe trio doet enkele optredens met louter covers en dan stelt Thompson de heren voor aan de toetsenist van Ecstasy, Passion & Pain: Raymond Jones. Norma Jean Wright wordt de zangeres voor de groep hoewel het contract haar de ruimte geeft om parallel aan een solo-carrière te werken bij een eventuele andere platenmaatschappij. Ze benaderen een jonge studiotechnicus, Bob Clearmountain, en nemen samen de track 'Dance Dance Dance (Yowsah Yowsah Yowsah)' op. Het staat op de demo-cassette die Chic binnenlaat bij Atlantic. De eerste plaat die wordt uitgebracht als Chic is 'Everybody Dance'. De demo wordt in het vinyl geperst als het album 'Chic'.

Op de hoes van zowel het album als het hoesje dat boven dit bericht staat, is een foto te vinden van Frank Laffitte. De twee dames hebben niets met Chic van doen en blijken, achteraf, twee modellen te zijn. In de jaren zeventig zullen ze geen 'credits' ontvangen op de hoes, maar inmiddels weten we dat het Valentine Monnier en Alva Chinn zijn. Hoewel de heren Chic voor ogen hebben als een rockband (zelfs Kiss wordt als inspiratiebron genoemd), moeten de mannen al gauw accepteren dat Chic een wezenlijk onderdeel wordt van de disco-scene in New York. Op het album staan lange versies van 'Dance Dance Dance' en 'Everybody Dance' en deze doen het uitermate goed in de discotheken. Norma Jean maakt in 1978 haar eerste solo-plaat, maar krijgt dan problemen met het contract met Chic. Ze wordt op haar beurt vervangen door een andere zangeres, maar zal achter de schermen blijven werken met Rodgers en Edwards. Zo is ze te horen op 'We Are Family' van Sister Sledge. Ook 'ruilen' de heren nog snel twee nummers. Sister Sledge neemt 'He's The Greatest Dancer' op dat oorspronkelijk voor Chic op de lijst staat. Andersom neemt Chic 'I Want Your Love' op dat eigenlijk voor het album van Sister Sledge is geschreven. Grandmaster Flash en Sugarhill Gang nemen de 'groove' van 'Good Times' over en middels Queen komt het uiteindelijk ook terecht in de rock waar Chic zo graag onderdeel van had uitgemaakt. Het zal in de daaropvolgende decennia in verschillende samples terug keren en maakt dat Nile Rodgers nog immer een graag geziene gast is op de festivals.

Op 18 april 1996 bereikt ons het trieste nieuws dat Bernard Edwards is overleden. Hij is dan pas 43 jaar. Nile Rodgers zet echter de Chic-traditie door met CHIC ft. Nile Rodgers. In juni heeft hij nog opgetreden op het Glastonbury Festival in Engeland en heeft in de afgelopen jaren onder andere met Sigala op de hitparade gestaan.

Rechts inhalen

Het lijkt wel vakantie? Ja, eerst alle lezers bedanken en vervolgens twee dagen vrijaf nemen, heeft veel weg van vakantie. Toch ga ik vandaag en morgen de schade weer dubbel en dwars inhalen. Morgen behalve de Week Spot ook een verhaaltje over de fiets, want morgen gaat er 'iets' gebeuren met de Pioneer. Ik hou jullie graag in spanning! Vanavond eerst nog een plaatje uit het vakantie-album en dan straks een 'Raddraaier'. Deze foto is genomen tussen Gees en Zweeloo op de zaterdagmiddag van de vakantie. Op dat moment ben ik me niet bewust van het feit dat ik eerder op deze plek ben geweest. Ik hen in april de Arnica-route gefietst op een zondagmiddag en dat komt eveneens door dit gebied. Het is op deze zaterdag erg warm en de Schotse hooglanders zoeken verkoeling in het water. Misschien stonden ze vanmiddag ook tot hun enkels in het water, maar dan onbedoeld. Ik kreeg de bui in Havelte over me heen. Nog drie dagen en dan is de zomer van 2017 definitief ten einde. Mij rest alleen nog een beetje om kijken en een paar resterende foto's. Ik moet erkennen dat ik wel eens drukker in de weer ben geweest met de camera als tijdens de laatste vakantie.

Raddraaien: Dr. John

Hoewel ik gisteravond niet heb gepubliceerd, heeft het ditmaal niets te maken met de radioshow. Ik heb gisteren eens geen 'Afterglow' gedaan. Reden hiervoor is dat het een drukke week met post bezorgen is geweest en met name de storm van woensdag en de regen van gisteren maken dat ik helemaal 'op' ben als ik thuis ben. Inspiratie om een lijst samen te stellen is er niet en evenmin de moed om tot half vier een show te doen en een uur nodig hebben om de adrenaline kwijt te raken etc. etc. etc. Bij hoge uitzondering laat ik 'Afterglow' een week varen, maar nu ben ik morgen de hele dag vrij en heb ik eigenlijk best zin om 'Do The 45' in het oude 'slot' te doen. Jullie zijn dus van harte uitgenodigd tussen drie en vijf op zaterdagmiddag. Na elven ga ik een 'algemene' singles-aflevering doen van 'The Vinyl Countdown', een beetje ingegeven door 'Raddraaien'. Ik heb eerder vanavond het formatievlog gekeken en de prognose is dat het nog tot na het herfst-reces kan duren eer we een kabinet hebben. Dan heb ik gewonnen met 'Raddraaien'. Dat is eveneens een half jaar geleden begonnen en nadert nu wel zijn einde. Van deze serie uiteraard, want dit is een rubriek die blijft 'geven'. Vandaag is het de eer aan de zesde single uit de achtste jaren zeventig-bak en daar vinden we 'Right Place Wrong Time' van Dr. John (1973).

Daar heb ik eerder over geschreven? Ik gebruik de zoekfunctie en kom uit op een bericht uit oktober 2010. De tijd dat ik de berichten nog schrijf op de telefoon. Ik heb die avond schijnbaar plaatjes gedraaid in De Buze in Steenwijk en moet nog even wat 'kakelen' na afloop. Het geeft globaal mooi aan wat er toen op de draaitafel heeft gelegen. Niet 'Such A Night' van Dr. John, dat heb ik nog steeds niet op single, maar ik kies wel dat fotohoesje als illustratie omdat het mooi past bij de strekking van het verhaal. De 'Raddraaier' komt eveneens aan bod in de 'name dropping'.

Waar en wanneer? Nou, daar hoef ik niet lang over na te denken: September 2004. Ik krijg in De Buze een tip van iemand dat 'De Gouden Kikker' een aantal elpees in de aanbieding heeft. Als ik deze donderdagmiddag binnenstap, vergeet ik gemakshalve de elpees, want... ik beland in een walhalla! De winkel heeft de volledige collectie singles gekocht uit de Chez Jean, een bekende discotheek in Steenwijk. Ik ben de duizenden singles meerdere keren door geweest en heb in totaal enkele honderden overgenomen. Een buitenkans? Voormalige disco-singles zijn doorgaans in een erbarmelijke staat. Chez Jean heeft echter een extra iemand in dienst om de plaatjes van de dj terug te stoppen in de hoesjes. Het resultaat mag er zijn: De hoesjes zijn soms verpulverd, maar het vinyl is nog gaaf en krasvrij. Eén van de eerste dingen die ik uitzoek zijn twee singles van Dr. John, een artiest die ik rond dezelfde tijd heb leren kennen en waarderen. De Duitse promo van 'Rite Away' heeft een beroemde eerste eigenaar gehad: Cees Van Zijtveld. 'Right Place Wrong Time' is in 1973 gewoon door de dj zélf gekocht. Hij heeft rond 2004 een café in Steenwijk en hij haalt nog een paar keer herinneringen op over zijn dj-tijd.

Ik heb zojuist De Gouden Kikker beschreven als een walhalla. De winkel is in 2011 gesloten nadat ik flink wat platen heb afgenomen. Malcolm John Rebennack groeit op in zo'n oord voor een muziekliefhebber. Ten eerste staat zijn wieg in New Orleans en ten tweede heeft zijn vader een platenwinkel. De jonge Rebennack wordt door zijn vader geïntroduceerd tot de muziek van Louis Armstrong en King Oliver, maar ontdekt in dezelfde winkel platen van Little Richard en Guitar Slim. De laatste twee veroorzaken dat Dr. John reeds op jonge leeftijd naar nachtclubs gaat en daar de legendarische Professor Longhair ontmoet. Dit is de man die gestalte zal geven aan Dr. John zoals wij die tegenwoordig kennen. Professor Longhair onderscheidt zich van andere muzikanten door zijn extravagante kledingstijl en hij draagt zelfs zijden handschoenen op het podium. Dr. John gaat aanvankelijk gitaar spelen en doet dat in verschillende bands. Hij heeft in 1959 een lokale hit met 'Storm Warning', maar dan slaat het noodlot toe. Tijdens een optreden van zijn band begint iemand te schieten. Dr. John probeert vriend en bandlid Ronnie Barron te beschermen en wordt daarbij geraakt in zijn linker ringvinger. Hij heeft echter lang geleden besloten om verder te gaan als muzikant en dus gaat hij eerst basgitaar spelen, maar zal uiteindelijk de piano kiezen als zijn instrument. Overigens bestaat hij niet helemaal van de muziek in de vroege jaren zestig. In de nachtclubs stikt het van de hoeren, pooiers, dieven en drugsverslaafden. Op een bepaald moment heeft Dr. John zijn eigen bordeel en verhandelt drugs. Hij wordt opgepakt voor dat laatste en moet een tijdje 'brommen'. Als hij vrij komt in 1965 vertrekt hij meteen naar Los Angeles.

Daar werkt Dr. John zich razendsnel op tot een veel gevraagd sessie-muzikant en in die hoedanigheid is hij te horen op platen van onder andere Sonny & Cher, maar ook Canned Heat en Frank Zappa. Hoewel ik hem inmiddels al Dr. John noem, gaat het tot deze tijd allemaal onder zijn eigen naam. Het is omstreeks 1968 als hij met het idee komt voor Dr. John. Aanvankelijk wil hij Barron de groep laten leiden zodat Rebennack op de achtergrond kan werken aan het concept. Dr. John is een bestaande persoonlijkheid. Een Haïtiaanse prins die in de negentiende eeuw is neer gestreken in New Orleans en met zijn voodoo-praktijken de tegenhanger is van Marie Laveau. Dr. John geeft 'gris-gris' uit, amuletten die de drager tegen pijn beschermen. Het idee voor het album 'Gris-Gris' is een concept, maar hoe langer hij erover nadenkt met hoe meer visuele aspecten hij op de proppen komt. Als Barron laat weten niet geinteresseerd te zijn, besluit hij zelf maar de persoonlijkheid van Dr. John aan te nemen. 'Gris-Gris' (1968), 'Babylon' (1969), 'Remedies' (1970) en 'The Sun, Moon And Herbs' (1971) zijn de albums uit de periode van Dr. John The Nighttripper. Zijn show is geïnspireerd door die van Screamin' Jay Hawkins en Nederland maakt kennis met hem op het Holland Pop Festival in het Kralingse Bos. Er is een stukje uit de ceremonie opgenomen in de film over het legendarische festival.

Na 1971 laat hij The Nighttripper vallen en keert hij als liedjesschrijver en producent terug bij zijn oorspronkelijke naam. Dr. John is echter wel een merknaam geworden en daar gaat hij verder mee. In 1973 scoort hij zijn grootste hit uit zijn lange loopbaan en een nummer dat ons terug neemt naar de midden jaren vijftig. Dr. John tracht een opleiding te volgen aan gelovige Jesuit High School, maar is tegelijk actief in de 'duivelse' nachtclubs. Hij wordt voor een keuze gesteld: Of stoppen met de nachtclubs óf stoppen met school. Hij kiest voor het laatste en dat moment memoreert hij in de single 'Right Place Wrong Time'. De single bereikt de negende plek in de Billboard Hot 100 en een negentiende in de soul. Volgens de overlevering hebben de ervaringen van artiesten als Bob Dylan, Bette Midler en Doug Sahm bijgedragen aan de totstandkoming van de bezongen gevallen van 'bad luck'.

Dr. John is inmiddels 76 lentes jong en nog immer actief in de muziek. Zijn meest recente studio-album is een eerbetoon aan zijn vroegste invloed, Louis Armstrong, en stamt uit 2014.

Eretitel: 'Dreams'

Van mijn radioshows weet ik niet hoeveel luisteraars er zijn, dat deelt de radiobaas om begrijpelijke redenen niet met ons. Ik heb altijd gezegd: Ook al maak ik maar drie mensen gelukkig of desnoods eentje, dáár doe ik het voor. Zo lijkt het eveneens met Soul-xotica. Hoewel dit week weer het klad erin is gekomen, is het publiceren toch wel een dagelijkse routine geworden. Ook op momenten dat er geen bericht verschijnt, heb ik op zijn minst nagedacht over het wel of niet publiceren. Kijkcijfers zijn van secundair belang, maar toch is het leuk om te zien hoe zoiets wordt gewaardeerd. Welnu, ik zie sinds een week een enorme stijging in het aantal lezers. We doen het goed op Google en soms is een bericht best wel 'uniek' qua Nederlandstalige zoekresultaten. Die berichten stijgen dan met kop en schouders boven de rest uit. Sinds een week zie ik echter dat alle berichten véél meer dan anders worden aangeklikt. Alles wat ik kan zeggen is: Dank jullie wel voor de belangstelling! Ik hoop dat ik aan jullie wensen kan blijven voldoen. Deze week lijken de berichten in koppeltjes te arriveren, ook vandaag een dubbel bericht. Eerst de 'Eretitel' die ik doorgaans op donderdagavond hoor te doen. Vandaag gaan we driemaal dromen.

3. Fleetwood Mac (1977)
Een ontzettend lastige aflevering van de 'Eretitel' deze week. Mag ik ook de cijfers weg laten en ze alledrie als nummer 1 presenteren? Nee, ik blijf nu toch bij de top drie zoals ik hem net heb bedacht, maar over een kwartier kan die er alweer anders uit zien. De nummer 1 is wel trefzeker vanavond, maar de nummers 2 en 3 is een voortdurend stuivertje wisselen. De 'underdog' op nummer twee? Nee, het is geen echte 'underdog', maar 'Dreams' van Fleetwood Mac is afkomstig van hét klassieke album der 'classic albums' als het aan mij ligt: 'Rumours'. Een plaat die veertig jaar later nog fier overeind staat en qua productie niet onder doet voor een nieuwe plaat van Adele. Het gaat met pijn in het hart maar toch moet ik Fleetwood Mac en haar klassieke 'Dreams' op dit moment afschepen met een derde plek. Boe!

2. Gabrielle (1993)
Menigeen zal nu de neus ophalen. Een 'goedkoop' zangeresje als Gabrielle boven de klassieker van Fleetwood Mac? Ja, het is gerechtvaardigd op dit ogenblik, maar dan opnieuw... morgen kan de 'Eretitel' er compleet anders uit zien. Fleetwood Mac of Gabrielle zou zondag zomaar op nummer 1 kunnen staan? Ik bewaar altijd speellijsten van de shows zowel 'op papier' als dat ik de mapjes met muziek compleet heb. Met name in 2014 en 2015 voed ik hiermee mijn mp3-speler en ik doe geregeld een 'Best Of' van de 'Tuesday Night Music Club'. Ik heb ook zo'n lijstje op de mp3-stick kort na de uitzending van de show met de 'Listen Carefully' over 'Dreams'. Ik kan dan al geen keuze maken en zet alle nummers er in. Hoewel de herinnering aan dit nummer van Gabrielle terug gaat naar de tijd dat het in de hitparade staat, roept het bij mij een herinnering op aan een fietstochtje in 2015. Misschien speelt de herinnering aan het weer een grote rol in het gevoel dat ik voor deze plaat koester. Gabrielle mag vandaag op twee.

1. Grace Slick (1980)
Er is jaren lang een nummer dat me 'plaagt' zonder de identiteit weer te geven. Het is de tijd van vóór Youtube en zelfs Google. Ik herken het nummer uit de tijd dat het op de hitparade heeft gestaan, vind het in eerste instantie bloed irritant, maar ja... als de radio-dj niet de moeite neemt om de plaat af te kondigen? Het klinkt me in de oren als een oubollig musical-nummer met het lokale kozakkenkoor. Omstreeks 2004 leer ik dan toch eindelijk de titel kennen en dat wil ik in eerste instantie niet geloven: 'Seasons' van Grace Slick. Ik moet bekennen dat ik vooral de laatste jaren erg van het nummer ben gaan houden en die liefde gaat samen met de rest van haar album. De plaat trapt meteen stevig af met het titelnummer. Hoeveel mooier dan dit kan het worden? Grace neemt je aan de hand mee door haar dromenwereld en dat dat is een oord waar ik graag zou wonen, ware het niet dat ik niet weer alle elpees de trap af ga sjouwen. Uffelte is ook een dromenwereld, als je het goed bekijkt. 'Dreams' van Grace Slick is vandaag de ultieme 'Eretitel'.

Volgende week een 'Eretitel' die zeker een paar pagina's gaat in nemen. Het schrijven over deze titel neemt vast meer tijd in beslag dan een kwartiertje, het zou zomaar de hele nacht door kunnen gaan! Dan is 'All Night Long' de titel die in de schijnwerpers komt.