Het was eigenlijk gisteren twintig jaar geleden, ik had me in de datum vergist. Zelf ben ik gediplomeerd kniesoor om daar over te struikelen. Maar op een of andere vreemde wijze voelt deze donderdag 16 mei 1991 aan als de dag van gisteren. Het was zowel letterlijk als figuurlijk een kleurloze dag. Grijs, zo nu en dan een spetter regen. Het begin van de examentijd. Met name het moment waarop ik mijn kersverse aankopen op de Philips RB 5400 leg, heug ik me nog goed. Heeft nog iemand een tube acné-zalf over?
Examentijd spannend? Welnee... Waar voor andere leerlingen het examen de toets is 4 jaar opgedane kennis, daar was het voor mij de slotnoot van 4 jaar educatieve wanprestatie. Genoeg intelligentie, alleen niet de wil. Als ik me met evenveel enthousiasme in de leerstof had geworpen als in het Hitdossier, dan...? Had ik geen popkwissen gewonnen en dat was ook wel jammer geweest!
Op de zoektocht naar de perfecte rocksong ben ik lange tijd bij 333 blijven hangen. 'Planet Of Love' van de Haagse rockband Lemming is namelijk rock zoals het hoort. De groep had zichzelf reeds in een status van 'novelty act' gemanoeuvreerd en daar kon deze single niks aan veranderen. Dat ze het wél konden, blijkt ook uit het uitstekende 'I'll Take You Back' uit 1981 dat bij leven en welzijn in februari in deze rubriek zit.
J. Vincent Edward (dus zonder S op het eind) was niet meer voor mij dan zomaar een naam uit het Hitdossier. Over een paar weken koop ik zijn grootste hit, 'Thanks' uit 1969. Nummer 334 is één van de vruchteloze opvolgers van die hit, ditmaal een zwaar dramatische Barry Mann en Cynthia Weil-ballade aan het adres van Angelica. Het nummer draagt ook haar naam. Voor Edward was het even afgelopen, in de midden jaren zeventig opereerde hij vanuit België. De naam van die eendagsvlieg schiet me even niet te binnen, wel had hij in 1976 nog een hit met 'Love Hit Me'.
Dan ons fotomodel, nummer 335. No. 1 in UK? Nou en? Mag ik jullie erop wijzen dat The Wombles in dat jaar tweemaal bovenaan had gestaan? Die kennen we hier gelukkig niet. Een stel zingende poppen uit de koker van Mike Batt, die in de volgende eeuw grof geld gaat verdienen met een individuele Womble: Katie Melua... Ahum, terug naar Johnny Nash. Ik heb nog altijd medelijden met hem dat hij na zoveel formidabele platen in 1975 zijn grootste Nederlandse hit moet scoren met dit vod! En dat we 'Stir It Up' alleen van ome Bob kennen. En we nooit hebben gerealiseerd hoe Nash de kloof tussen reggae en soul heeft overbrugd. Je kan mijn kussensloop uitwringen hierover!
Ik baal er wel even van dat ik die hitsingle en groep van J. Vincent Edward uit 1974 niet kan herinneren. Hierbij een pass. Wie schiet hem in?
Bedoel je "The Garnets" met "Indian Uprising"?
BeantwoordenVerwijderen