De keuze voor singles was erg praktisch voor een zestienjarige met alleen een fiets. Elpees pastten niet in de fietstas. Zelden fietste ik terug met elpees in een plastic tas aan het stuur. Als de zon scheen en de weg was lang, konden de elpees gemakkelijk krom trekken tot Jutrijp. Anno 1991 zijn mijn elpees nog overzichtelijk. Een stuk of dertig, de meeste van The Moody Blues en Justin Hayward. Op 4 mei 1991 kocht ik drie singles en twee elpees. Dat trio komt morgen, ik licht er vandaag één album uit.
Begin 1965 leek het zo rooskleurig. Na een totaal geflopte single meteen een Britse nummer 1-hit met 'Go Now'. Decca belegde een receptie om dat te vieren en zelfs The Beatles waren te gast. Wat de jonge muzikanten niet wisten, was dat de manager het leeuwendeel van de royalties op streek. Maar dat zou bij de volgende grote hit worden aangepast.
Maar hoewel The Moody Blues in 1965 een handjevol bescheiden hitsuccessen kende in Engeland, kwam de grote opvolger van 'Go Now' maar niet. Ook de elpee 'The Magnificent Moodies' leed qua verkoop daaronder. In 1966 was de band ten dode opgeschreven. Alleen in Nederland, België en Frankrijk konden ze nog een potje breken. Zanger Denny Laine koos voor een solo-carriére en met hem vertrok ook bassist Clint Warwick. John Lodge had in Hamburg met Ray Thomas gespeeld met El Riot And The Rebels. Net als The Beatles een paar jaar ervoor waren zij ook thuisgekomen dankzij een lening van de Britse ambassade. Toen The Moody Blues werd opgericht, had Lodge te kennen laten weten eerst zijn school af te maken. Hij trad toe terwijl de band een diepe crisis doormaakte.
Justin Hayward werd de nieuwe zanger, waarmee het geluid drastisch veranderde. Tot grote ergernis bleef Decca opnames met Denny Laine uitbrengen. 'Boulevard De La Madeleine' wordt bijna een hit, maar het is vijf voor twaalf. Tijdens een desastreuze tournee door Nederland en België ziet Lodge zich genoodzaakt zijn apparatuur te verkopen, zodat ze de boot terug kunnen nemen.
Halverwege 1967 brengt Decca dit album uit in een spraakmakende 'blote' hoes. Je moet goed kijken en jawel, één van de getekende figuren is spiernaakt. Na die tijd verschijnt het album in bovenstaande hoes. En toch klopt er iets niet...
Toen 'Nights In White Satin' uitkwam, besloot de Belgische divisie een hééél ander fotohoesje te drukken. Ze hadden nog een fraai kiekje van de band, wel een paar jaar oud, maar ach... En zo verscheen 'Nights' in België met een foto uit 1965 mét Laine en Warwick. Dezelfde die in ons land voor 'Go Now' werd gebruikt.
Dat is ook het probleem met dit album. De muziek is van de oude bezetting en daar past deze foto niet bij. Deze foto stamt uit 1969 en stond oorspronkelijk in de klaphoes van 'On The Threshold Of A Dream'. Wilde iemand weten wat de trends voor 1969 waren op het gebied van leren jassen?
Hoewel het album al jaren een truc van Decca is om mee te liften op het succes van The Moodies, rechtvaardigt bot gezegd alleen de titeltrack de aankoop. Verder zijn de tracks alleen goed voor een totaalplaatje voor verzamelaars!
U zult begrijpen dat ik hem niet heb stuk gedraaid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten