Door toedoen van 20 Years Ago Today sneeuwen ze een beetje onder: de 'vergeten nieuwgekochte' albums. Voor 'nieuwkomers': Sinds september 2003 koop ik, indien voor handen, erg bewust nieuwe albums op vinyl in plaats van cd. Veel van die ruim 120 albums tot nu toe zijn al eens ter sprake gekomen, maar er zijn titels die ik ben 'vergeten te noemen'. Soms is de meest recente draaibeurt ook al eeuwen geleden, maar voor Soul-xotica stof ik ze met alle liefde af. Vandaag: 'Raven And The White Night' van Odawas uit 2007.
,,Een aander hef een Opel Vectra in de garage, ik hef een racefiets en een stereo". Knap hoor! Stukje 'gecultiveerd Stienwieks'... Ik zou Pico immers onmogelijk in ABN kunnen citeren? Klinkt armoedig, een fiets en een stereo. Behalve als die laatste in 1997 twintigduizend gulden heeft gekost. Ik ging regelmatig naar Pico voor een luistersessie. Biertje en een jointje..., das war einmal! Nee, is geen Stienwieks... Op mijn aanraden verving hij zijn tangentaire ellende door een Thorens. Helaas pakte hij door en ruilde zijn audiofiele houtkachel (qua warmte) in voor een koud klinisch geluid.
In oktober 2007 had ik boodschapjes gedaan bij Minstrel. Dat leverde in ieder geval de meest recente Current 93 op, die doen we nog eens in november ofzo, en deze van Odawas. De plaat raakte mij niet alleen, ook Pico kwam woorden tekort. Ik heb hem een half jaar later nog eens gekocht en geruild tegen de tangentaire Aristona met versleten naald die alleen al 400 euro kost. De liefhebber mag hem komen halen...
Wat is perfectie in de muziek? Dat verschilt van persoon tot persoon. Je hebt natuurlijk 'klinische perfectie', waarbij ieder bijgeluidje is weggemixt en alle scherpe randjes zijn bijgeschaafd. Ik denk dan aan Dire Straits en Steely Dan. Maar bij King Crimson en Pink Floyd komt nog een compositorische perfectie voorbij die gradaties als pop, jazz en klassiek achter zich laat en zich in een eigen dimensie beweegt. Zo pretentieus als dat klinkt, is ook Odawas.
Het is foutloos, maar niet glad. Het is zelfs geen 'easy listening'. Allesbehalve zelfs! Toch is de fraaie hoes weinig representatief, die doet denken alsof het nimmer 1975 werd. Hoewel Odawas uit dezelfde beker thee heeft gedronken als Pink Floyd, klinkt het niet als lichtjaren geleden. De gebruikte synthesizers verraden zelfs wat jaren tachtig, maar deze worden tot op heden in 'new age' gebruikt. Wat zou er gebeurd zijn als ABC afstand van de hitsingles had gedaan en het experiment was aangegaan?
Ja hoor, leuk dit gebalk in de ruimte. Kom tot je punt, Soul-X. Je kan het, jongen! Goed, ik zal het proberen. De basis van Odawas wordt gevormd door kleine liedjes met akoestische gitaren, met daarover heen groteske arrangementen. Persoonlijke favoriet is 'Getting To Another Plane' met een tussenstuk dat uit de koker van Roger Waters had kunnen komen. 'Barnacles And Rustic Debris' heeft zo'n magisch deel in de finale. 'Alleluia' riekt wat naar 'The Power Of Love' van Frankie Goes To Hollywood. Bij 'The Ice' wil je als luisteraar de winterjas aan trekken.
Odawas laat niets aan het toeval over en ieder lid draagt zijn steentje bij in de opname, het mixen en de produktie. Zo'n stukje huisvlijt voor vinyl verdient een exclusief label. Jagjaguwar limiteert haar albums tot een bepaald maximum en er komt nóóit een tweede persing. De vinyl met cd was in een oplage van 300 en is al lang uitverkocht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten