Marianne noemt me wel eens gekscherend Eucalypta, als ik binnenstap in een zwierige fluwelen rok of vertel dat ik in die kledij zuurstof ben wezen happen in het bos. 'The Witch's Promise' had zomaar een telefoontoppertje kunnen zijn, maar heeft evenveel met 20 Years te maken. Over twee weken is het twintig jaar geleden dat ik een flinke partij singles op de Sneker vlooienmarkt kocht. Was ik dezelfde partij na 1992 tegengekomen, had ik waarschijnlijk veel rotzooi meegenomen. Maar in 1991 mag ik nog kritisch zijn. Het is geen doen om iedere single toe te lichten, maar voor enkelen maak ik een uitzondering!
Jethro Tull was niet bepaald een singlesgroep. De jongens kregen vast al een huiverig gevoel bij de gedachte. De groep kwam in 1967 bijeen in Blackpool, de badplaats voor de 'working class' in het noordwesten van Engeland. Ze beproefden het geluk in Londen en hadden onmiddelijk succes. Ze maakten een single voor MGM die gelukkig flopte. De groep stond namelijk als Jethro Toe vermeld...
Maar dan komt Island om de hoek, een platenmaatschappij die zich meer op de elpees richt. 'This Was Jethro Tull' (1968) is de kennismaking met het grote publiek. Toch heeft het grondpersoneel van Island ook wel eens problemen met het oorspronkelijke geluid van Jethro Tull. Blues is de basis, maar de dwarsfluit van Ian Anderson is de vreemde eend in de bijt. Enerzijds maakt dit het geluid iets folky, maar is de associatie met klassieke muziek erg opdringerig, vooral omdat Anderson zijn hand er niet voor omdraait. Op suggestie van de technicus speelt Anderson 'Serenade To A Cuckoo' van Roland Kirk op het debuut. De grootste Nederlandse hit is echter 'Bourree', een nummer 6-hit in 1969.
Maar het zijn vooral de langspelers waar Jethro Tull het van moet hebben. De tweede en laatste Top 40-hit van Jethro Tull was 'The Witch's Promise', misschien wel de meest geslaagde in de zin van representativiteit. Een vrij lang nummer met een lang tussenstuk. Precies datgene waar de elpeekopers hun zuurverdiende fl. 21,90 voor neerleggen.
Waar veel groepen en artiesten uit de late jaren zestig in de loop van het volgende decennium steeds minder verrassen en zich niet staande houden tussen punk en disco, daar brengt Jethro Tull twee uitstekende elpees uit: 'Songs From The Wood' en 'Heavy Horses' uit respectievelijk 1977 en 1978. En hoewel de heavy metal-aanpak minder is, blijft de groep zich ontwikkelen.
De vuurbal op het hoesje heet 'ringwear'. Voor een Duits Ariola/Island-hoesje uit die tijd de normaalste zaak. Bovendien toont zo'n hoes dat de plaat lange tijd niet buiten is geweest en derhalve in nieuwstaat. Lelijk? Ik vind het een heerlijk authentiek hoesje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten