Ik heb de eerste jaren deze dag nog wel gevierd als mijn verjaardag, maar inmiddels is de symboliek weggeëbt. Het was toeval geweest dat ik me in 1993 aansloot bij de deathmetalband-in-wording. Als die hadden gekozen voor blues of hardcore, was ik ook mee gegaan in de band. Maar onder invloed van Morbid Angel en Altar werd het deathmetal. Hoewel ik nooit iets met metal heb gehad, trok de subcultuur me wel. Ik wilde wel eens onderzoeken wie Satan was en dat onderwerp strijkt ook fijn tegen de haren in van de omgeving. Vanaf 19 augustus 1994 verklaar ik mezelf 'satanist' en pierce een omgedraaid kruisje in mijn linkeroor.
Maar toch heb ik vanaf het begin kritiek op het bestaande satanisme en vorm zelf met hulp van theoloog Hal Lindsey mijn eigen oordeel. Waarom jezelf afzetten tegen de kerk door zelf een kerk op te richten? De rituelen zijn evenmin aan mij besteed. Wél verheerlijk ik de dood en met name zelfmoord. Het zélf bepalen van je dood en het niet aan God overlaten, is voor mij (anno 1995) het summum van satanisme. Het vertaalt zich in zieke teksten voor Horrible Dying, maar ook een verregaande fascinatie voor suïcide en 'mijn eigen dood'.
In november 1995 leer ik The Gathering kennen. Ik begin het dan gehad te hebben met de deathmetal, ik heb hierdoor wel leren zuipen, maar mijn teksten (ik ambieer dan zelf nog een zangcarriére in de folk) blijven onverminderd zwart. Ook ben ik obsessief bezig met de dood.
Dan is het 2 mei 1996. Van Osama hebben we nog nooit gehoord. Ik ga die avond met vrienden naar The Gathering in Leeuwarden. Eerst moet er een kaartje gehaald worden. Hiervoor gebruik ik een cd-bon van vijfentwintig gulden. Na het kaartje zoek ik een cd-single uit de Top 40 uit. Dat wordt, hoe toepasselijk, 'One Of Us' van Joan Osborne en 'Itchycoo Park' van M People uit de uitverkoopbak. Het dubbeltje is fooi...
De volgende ochtend word ik wakker. Het voelt vreemd aan mijn linkeroor. Dan zie ik op het kussen het kruisje liggen. Natuurlijk... het zilver was veel te fijn en is het nog knap geweest dat het anderhalf jaar heeft gehangen. Het zat geregeld vast in mijn haar. Toch dicht ik dit, na deze bijzondere avond met The Gathering, een grotere symboliek toe.
Het roer ging om! Ik werd weer een hippie met fleurige kleding en ik zou uiteindelijk weer terug de kerk in gaan.
Ik heb van helemaal niets spijt of berouw. Sterker nog: Een aantal opgedane ideeën onderschrijf ik nog steeds. Maar aan zelfmoord doe ik niet meer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten