Ik heb in januari aan de hand van de kaartenbakken een lijst gemaakt van de singles die ik in 1991 heb gekocht. Van een aantal platen wist ik de datum nog zo te herinneren, de rest heb ik moeten reconstrueren. Heb ik 339 en 340 wel op dezelfde dag gekocht? En hoe kwam ik aan zoveel geld, want ook morgen en woensdag zijn er 20 Years Ago Today's. De datums uit de lijst kunnen er niks aan veranderen: alle deze week genoemde singles zijn in deze periode gekocht.
We beginnen vandaag met twee singles uit de vijf gulden-bak van Sunrise, de platenzaak-annex-coffeeshop aan de Nauwe Noorderhorne in Sneek. Een pure coffeeshop voor hasjies was toen nog taboe. De eigenaar van Sunrise en Sunshine in Heerenveen was zélf platenverzamelaar, dus de 'dekmantel' was snel bedacht. Ik verbaasde me wel over de zoete geur die altijd in de zaak hing, maar mijn aandacht ging uit naar de duizenden singles.
Ik ben hem kwijt! Het hoesje staat nog gewoon onder de R, maar de cirkel zelf mis ik al sinds 1996. Jammer, want 339 is een erg leuke plaat! Hij zat al in The Vinyl Countdown: 'Just Seventeen' van The Raiders uit 1970. Hoewel Mark Lindsay in dat jaar enkele soloplaten uitbracht, staat hij wel op het hoesje en horen we hem overduidelijk zingen. Tóch zowel op het hoesje als het label géén vermelding van Paul Revere, het pseudoniem van Lindsay. Zou hem dat parten hebben gespeeld? 'Just Seventeen' is net zo'n onweerstaanbare 'heavy rock'-stamper als 'Let Me', hun enige hit in ons land. Dat staat in een schril contrast met de consistentie van hits in Amerika. Ze bereikten daar de hoogste plek met 'Indian Reservation', bij ons pas in 1971 een bescheiden hit voor Don Fardon.
Dan Engelsman Dave Grundy. Hij salueerde Chuck Berry met zijn artiestennaam en diens' eerste Engelse hit kwam eveneens van zijn held: 'Memphis'. De Britse piratenstations hielden hem in de hitparade, ondermeer met 'The Crying Game'. In Nederland is hij een volslagen onbekende.
Hier staat het jaarlijkse liedjesfestival in het Belgische Knokke op eenzelfde voetstuk als het Eurovisie Songfestival. In Engeland is de publieke interesse voor Knokke wat flauwtjes. Desondanks gaat in 1965 wel een delegatie naar Knokke. Dave Berry maakt diepe indruk met een lied dat Ray Davies van The Kinks voor hem had geschreven: 'This Strange Effect' wordt met veel handengebaren opgevoerd. Europa gaat finaal plat voor hem. Engeland niet! 'Effect' staat een week op 49 in de Engelse Top 50 en alleen 'Mama' zou in 1966 thuis nog iets doen.
In Nederland staat Berry in december 1965 met drie singles in de Top 40, heeft hij een hele grote fanclub en houdt tot 1971 het record van de langst genoteerde single. 'This Strange Effect' kent echter een moeizame start. Pas in zijn dertiende week knikkert hij 'Satisfaction' van The Rolling Stones van de eerste plaats, maar overleeft drie hits van zichzelf. En daar stop ik even, want over een paar weken staat hier een andere hit van Dave Berry in deze rubriek. En dan gaan we bekijken wat er verder van hem terecht kwam!
Morgen gaan we een historische platenjacht houden in Leeuwarden: 3 van de 4 bezochte winkels bestaan al lang niet meer. Die vierde houdt al jaren leegverkoop...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten