Een leven met Margriet

In de laatste dagen van het nieuwe jaar gaat het opeens nog even snel. Op muzikaal gebied hebben we de afgelopen week afscheid moeten nemen van Maxi Jazz van Faithless, een band waarmee ik nooit zoveel heb gehad. Willem De Ridder is dan weliswaar geen muzikant maar sinds een paar weken heb ik weer mijn Hitweek-verzameling in huis. Ik heb ze nog niet door gebladerd als dat gaat lukken want ze kunnen wel eens half verpulverd zijn. Ja, ik ken de waarde van de bladen. Het is jammer maar helaas. Dan lees ik het nieuws dat Margriet Eshuys ons is ontvallen en daar ben ik even stil van. Margriet heeft namelijk heel veel voor mij betekend. Haar optreden in Het Bolwerk in Sneek is de eerste keer dat ik een recensie schrijf voor de plaatselijke krant. Dit zal vreemd klinken anno 2022, maar in 1992 heb je een gevestigde artiest nodig voor zoiets. Er bestaat in 1992 geen Spotify of Youtube, voor een cd moet je naar de winkel en het is niet meer dan toevallig als een bepaalde plaat op het juiste moment op de radio wordt gedraaid. Hoewel mijn dertigjarig jubileum bijna een jaar geleden is, kan ik vanavond het alsnog vieren. Naast de verzameling Hitweek-bladen heb ik namelijk ook het schrift gevonden waarin ik in 1992 trouw alle krantenartikelen plakte. En dus kan ik desnoods de hele recensie hier afdrukken.

Persoonlijk denk ik dat Margriet in de Oor Muziekencyclopedie van 1991 nog slechts te vinden is in de rubriek 'Nederpop'. Ik heb dan via de bibliotheek de beschikking over een encyclopedie van een paar jaar eerder en daarin heeft ze nog haar eigen rubriek, hoewel de laatste wapenfeiten dan al van een tijdje terug zijn. Hoe bereid je jezelf voor op een recensie? In geval van Margriet Eshuys beluister ik het album 'Sometime' volledig bij de Music Store. Natuurlijk kan ik de nieuwe nummers niet onthouden en het brengt me ook niet echt in een bepaalde sfeer. De weken erna treden stuk voor stuk bands en artiesten op waarvan de cd's niet voor het oprapen liggen en dus eindigt de voorbereiding na een week. Gewoon een zaal binnenstappen, het concert beoordelen en dat de volgende dag op de Scheidegger uit tikken. Wat me meteen opvalt... de stukken worden overgetikt door de redacteuren en ik heb nog jaren lang problemen gehad met aanhalingstekens. Wat me opvalt is dat ik titels met ,, en " schrijf. ,,Sometime" in geval van de cd. Als dit foutief zou zijn, had de redacteur het kunnen aanpassen maar dat is niet het geval. Eventuele tikfouten zijn ook afkomstig van de redacteur.

Ik leer Margriet in 1982 kennen als 'Black Pearl' een grote hit is. Het is een nummer dat ik een paar jaar geleden opnieuw heb ontdekt en waar ik praktisch niet genoeg van kan krijgen. In de late jaren tachtig adverteert een makelaar op televisie met een reclame waarin 'House For Sale' is te horen. Ik durf te betwijfelen of het Margriet is die we horen zingen, meer waarschijnlijk een studiogezelschap. Ik leer dan dat het een nummer is van Lucifer met Margriet Eshuys 'uit mijn tijd'. Dat klopt want het nummer komt uit mijn geboortejaar. Het moet eind 1991 zijn geweest als ik voor de halfjaarlijkse controle bij de tandarts in de wachtkamer zit. Ik ben vroeg aan de beurt op deze maandagochtend. De Avro heeft dan de maandag tot de beschikking en heeft besloten dat 'All Over Again' de RTV-Tip mag worden. Deze single staat nog op de nominatie om het te maken en ligt nog niet in de uitverkoopbak. Wel tref ik 'Take It Out On The Streets' voor 1,95 gulden bij V&D. 'All Over Again' zal ik pas jaren later nog eens vinden op cd-single. Met deze kennis in de rugzak stap ik voor het eerst Het Bolwerk binnen op zaterdag 1 februari 1992. Ik heb de recensie zojuist gelezen en er zijn elementen die ik ben vergeten...

Margriet Eshuys bezorgt vol Bolwerk kippevel
Margriet Eshuys deed na zes jaar Het Bolwerk in Sneek weer eens aan. De laatste keer was in 1986, in de nadagen van haar oude Eshuys-band. Deze keer bood de zangeres het 212-koppige publiek wat het wilde, eeen steengoed concert.


Dat Margriet Eshuys nog altijd goed is, bewees ze ook zaterdag weer. Jammer van de geluidskwaliteit die bij vlagen zeer slecht was. Maar ondanks dat, kon het publiek genieten van Eshuys' schitterende stem en de muziek van haar geheel nieuwe band.


Ze zong voornamelijk nummers van haar nieuwste cd ,,Sometimes" en had een aantal oude nummers in een nieuw jasje gestoken. Zo speelde ze de Lucifer-klassieker ,,House for sale" en haar eignen classic ,,Black Pearl" (1982). Aan dit laatste nummer werd een schitterend instrumentaal tussenstuk gevoegd. Totaal duurde dit nummer ruim acht minuten.

Hoewel Margriet Eshuys gespecialiseerd is in ballads, liet ze zich zaterdagavond ook van de swingende kant zien. Het merendeel was namelijk up-tempo. Ook presenteerde ze haar nieuwste single ,,Goodbye dance". Ik hoop dat deze mer doet dan ,,Take it out on the street" en ,,All over again".


Wegens enorm succes werd ,,Take it out on the street" voor een tweede keer ingezet. Haar totaal nieuwe begeleidingsband was enthousiast, maar er moest wel vaak gestemd worden. Hierdoor was de geluidskwaliteit soms zeer slecht. Met ,,Take it out on the street" besloot Margriet haar optreden in Sneek. Ze nam afscheid voor tien jaar, maar wat mij betreft mag ze eerder terugkomen.

Hoe zat het met het afscheid nemen van tien jaar? Ik geloof dat het haar laatste tournee was langs de clubs en dat ze zich wilde gaan toeleggen op de theaters. Een anderhalf jaar later is ze terug in Sneek maar niet in Het Bolwerk. Met haar nieuwe album 'The Wee Small Hours' op zak staat ze nu in Amicitia, de plaatselijke schouwburg. Ik win de cd en kaartjes via het radiospelletje van Omrop Fryslân en heb geen idee of ik een recensie heb geschreven. Feit is dat ik na begin 1993 vaak vergeet om de stukjes uit te knippen en dus is alleen 1992 compleet, hoewel ik ook nog spul uit 1996 ben tegengekomen. Na afloop van het concert signeert Margriet haar cd voor de liefhebbers en ik sta al een tijdje in de rij te blozen. Dan sta ik oog in oog met haar.  'Weet je nog dat je vorig jaar in Het Bolwerk hebt gespeeld'. Ik zie haar diep nadenken. Ze doet meer dan vijf concerten per jaar. 'Ik heb toen mijn eerste recensie geschreven. Heb je die gelezen?'. De volgende vijf seconden zijn een eeuwigheid. 'Ja natuurlijk Gerrit! Natuurlijk heb ik die gelezen. Tjongejonge, je hebt wel een talent zeg!'. Maar nee, dat is niet haar antwoord. 'Ach, zal vast wel in mijn knipselmap zitten'. Het is niet wat ik wil horen in 1993 maar bijna dertig jaar later maakt dit dat ik nóg meer van haar hou!