Hoeveel platen wil je kopen? Nou, in ieder geval niet zoveel dat ik de schade ga inlopen met de 'Singles round-up'. Intussen ben ik een paar maanden geleden begonnen met 'Honderd achteruit' en dat wil nog niet echt vlotten. Er zijn een aantal artiesten en bands die tweemaal in de Top 100 staan, maar dan heb ik nog altijd vijftig of zestig berichten in het verschiet tot de volgende Gele Bak Top 100. Ik trap vandaag af met de nummer 19 in de Gele Bak Top 100 van vorig jaar en dat is de laatste in een kleine serie van jaren tachtig-bands. Voor de volgende kandidaat gaan we zelfs terug naar de midden jaren vijftig en daarna is er weer iets meer afwisseling tussen de decennia. Ik heb sinds vrijdag een enorme behoefte aan een volgend deel van 'Het zilveren geheugen' omdat ik dankzij de kracht van het internet (en de typische Engelse gewoonten van de media) iets heb ontdekt waar ik graag iets mee wil doen. Maar nu eerst een Engelse eendagsvlieg welke niet helemaal onopgemerkt is gebleven in ons land hoewel de hitparade té hoog gegrepen blijkt. Het gaat vandaag over Mobiles en hun 'Drowning In Berlin' uit 1981.
Ik heb vorig jaar nog eens een kleine special gedaan in 'Afterglow' over de ontwikkeling van de synthesizer in de popmuziek. Dat is vooral naar aanleiding van een korte, doch zeer interessante, documentaire over de rol van het instrument binnen de Engelse popmuziek. We kunnen anno 2023 gerust stellen dat de toetsen nimmer de rol van de ouderwetse snaren heeft overgenomen, hoewel met name het rockpubliek angstig is voor een machtsovername. De autotune pop daar gelaten, is de meeste actuele popmuziek nog immer gebouwd rondom de structuren van de gitaar. In de begin jaren tachtig is de synthesizer dermate betaalbaar geworden dat iedere zichzelf respecterende band wel iets moet doen met het instrument. In dat landschap treffen we dan ook Mobiles, de makers van de nummer 19 in de Gele Bak Top 100.
Het verhaal van Mobiles is kort maar krachtig. De band wordt gevormd in Eastbourne in East Sussex. Het bevat eveneens leden uit Hastings en Bexford-On-Sea. Mobiles is een sextet dat bestaat uit zangeres Anna Maria, Russ Madge (lead gitaar), David Blundell (bas), Chris Downton (gitaar) en de broers John en Eddie Smithson (respectievelijk toetsen en drums). Kort na de oprichting in 1981 krijgt het een platencontract bij Rialto Records dat in die tijd goede zaken doet met The Korgis. Het label is overigens opgezet door de twee zoons van de Engelse bandleider Ted Heath. 'Drowning In Berlin' wordt vlak voor de kerst van 1981 uitgebracht in Engeland maar zal pas in begin 1982 de piekpositie bereiken. Dat is een negende plek. In Nederland blijft het steken in de Tipparade. Ik heb bijna een jaar geleden ook de opvolger gekocht van 'Drowning': 'Amour Amour'. Deze blijft in Engeland steken op op 45 terwijl het in ons land helemaal niets doet. Dan verschijnt ook de eerste elpee van de groep. Kortweg 'Mobiles' genaamd, krijgt de plaat lovende kritieken in de pers maar het is qua verkoop een teleurstelling. Rialto brengt nog een serie singles uit waaronder een cover van 'Build Me Up Buttercup' van The Foundations maar het mag niet baten. Er wordt nog wel gewerkt aan een tweede elpee maar die zal er nooit komen. Cherry Red brengt in 2006 een compilatie uit van al het beschikbare materiaal van de groep.
Na de split in 1984 werken Anna Maria en Madge samen in de band The Avengers welke in de jaren tachtig enkele platen uitbrengt voor RCA. De gebroeders Smithson zullen kort daarop gaan werken met Jason Bonham, de zoon van de legendarische Led Zeppelin-drummer John Bonham.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten