Honderd achteruit: Hedgehoppers Anonymous

De 'cancel culture' lijkt iets dat voorkomt uit de woke-ideologie. Persoonlijk denk ik dat de 'cancel culture' vooral in Engeland is begonnen. Engelsen zijn over het algemeen bikkelhard als het aankomt op het veroordelen van publieke personen na wangedrag. Vooral als het 'iets' met kinderen is. Heb je een moord op één of meerdere kinderen op je geweten (zoals de Yorkshire murders), dan mag je hopen dat je de rest van je leven binnen de vier muren blijft. Een stap in de vrijheid is onherroepelijk een kogel door je hoofd. Ook bij de seksuele schandalen hebben we de afgelopen decennia een fraai staaltje van 'cancellen' kunnen zien zonder dat het woord nog vaak werd gebruikt. Jimmy Saville is tijdens zijn leven een gevierde mediapersoonlijkheid maar sinds zijn gedrag in de voorbije decennia aan de oppervlakte is gekomen, heeft niemand meer een goed woord over voor de radio-dj. Platen van Gary Glitter en Rolf Harris zijn ritueel verbrand en zullen nooit meer op een Engels station zijn te horen. Zelf vind ik dat laatste erg ver gaan. Wat... als zou blijken dat John Lennon of alle Beatles iets op hun kerfstok hebben? We hebben het al gezien met de aantijgingen in de richting van Cliff Richard. Ook Pete Townsend van The Who is in beeld geweest. Of kun je artistieke kwaliteiten los zien van de seksuele lusten en andere merkwaardige hobby's? Jonathan King is tot 2000 één van de meest opvallende producenten in Engeland, maar sinds 2001 is zijn marktwaarde flink gedaald, zelfs nadat hij zijn straf heeft uitgezeten. 'It's Good News Week' van Hedgehoppers Anonymous is eigenlijk een liedje van Jonathan King met een productie van Jonathan King maar dan uitgevoerd door andere muzikanten. Het nummer staat op nummer 15 in de Gele Bak Top 100 van vorig jaar.

Over King zou ik nog wel eens een apart bericht willen schrijven. Zijn anekdotes zijn immers prachtig en dan vooral hoe hij Genesis heeft 'ontdekt'. King is een 'self-made' zakenman in de muziek en weet hierdoor als geen ander hoe marketing werkt. Daar zal hij vooral in de vroege jaren zeventig handig gebruik van maken. Met Sakkarin ('Sugar Sugar'), The Weathermen ('It's The Same Old Song'), The Piglets ('Johnny Reggae') en Jenny One Shot ('Double Barrel' in Balkan-stijl) weet hij voor elkaar te krijgen dat een radiomaker ongemerkt meerdere liedjes van dezelfde artiest draait. Maar goed... dat is eventueel voor een later verhaal. Toch hoor ik keer op keer als ik 'It's Good News Week' draai iets in de trant van 'dat is toch een nummer van die smeerlap?'. De groep komt in 1963 voor de eerste maal bijeen in het Engelse Peterborough als The Trendsetters. In 1964 noemt de groep zichzelf The Hedgehoopers en als Jonathan King in 1965 de zaken overneemt, voegt deze Anonymous toe aan de naam. Het is een leuk weetje dat de leden van de groep bij de Engelse luchtmacht hebben gediend. Een 'hedgehopper' is een bijnaam in kringen van de luchtmacht voor een laag vliegend vliegtuig.

Jonathan King heeft al een grote hit gehad in Engeland met 'Everyone's Gone To The Moon' als hij in contact komt met de leden van The Hedgehoppers. Onder King's productionele leiding neemt de groep 'It's Good News Week' op en de plaat is de eerste die Jonjo als publicatiemaatschappij meekrijgt. Jonjo is een samenwerking tussen King, Ken Jones en Joe Roncoroni. De laatste twee zijn in 1965 de producenten voor The Zombies en helpen King aan een contract bij Decca en zijn betrokken bij 'Everyone's Gone To The Moon'. De BBC weigert aanvankelijk de plaat te draaien vanwege het benoemen van 'birth control' in de tekst, maar ziet daar snel vanaf. Het zijn immers de makkers op zee die er al voor hebben gezorgd dat de plaat gretige aftrek vind in de platenzaken. De single bereikt een vijfde plek in de Engelse top 50 en nummer 8 in Australië. Ook in Amerika is het genoeg voor een hitnotering. De tweede single heet 'Don't Push Me'. In Engeland blijkt de markt verzadigd en in Australië en Amerika doet het een heel klein beetje. Er volgen nog een drietal singles waarvan 'Daytime' in de Engelse 'breakers' list' komt. Dat laatste is dan weer de Tipparade zoals wij die kennen met dat verschil dat de 'breakers' list' niet openbaar wordt gedeeld. In 1966 eindigt het avontuur van Hedgehoppers Anonymous en omdat de groep slechts één grote hit heeft gehad, gaat het de boeken in als eendagsvlieg.

Persoonlijk weet ik toch nog een klein vervolg te geven aan het verhaal. De leadzanger van Hedgehoppers Anonymous is Mick Tinsley. In 1994 kom ik een partijtje acetaten, promo's en demo's tegen uit de jaren zestig. Eentje daarvan is een acetaat op Decca van M. Tinsley waarop hij een versie doet van 'Let It Be Me'. Toch is de 's' in Tinsley slordig geschreven en verneem ik wel van een Mike Tingley die in die tijd platen op Decca heeft gemaakt. Het is dankzij het forum (hoe 2008 wil je het hebben?) van het Steenen Tijdperk dat ik heb geleerd dat het niet Tingley is maar Mick Tinsley van Hedgehoppers Anonymous. De plaat zélf is niet om over naar huis te schrijven.