Woensdag de achttiende blijkt onverwacht een hectische dag te zijn. Ten eerste heb ik wekdienst nadat ik al erg lastig de slaap heb kunnen vatten. Om een lang verhaal kort te maken, ik ben al een beetje bezig met een 'afscheidstournee' in Steenwijk. Het gesprek is pas volgende week donderdag maar ik heb het gevoel alsof ik weinig andere keuze heb en mijn werkterrein ga verleggen naar Meppel. Het zou bijzonder jammer zijn, maar een herhaling van 2020 is niet wat ik voor ogen heb. Het is hectisch omdat de afspraak eerst voor volgende week woensdag staat en dan wordt verplaatst naar donderdag. Morgen zou ik graag naar een plek in de regio willen gaan voor platen. Meppel sla ik voorlopig even over. Als ik daar wel weer dagelijks ga bezorgen, kan ik dan ook altijd binnen wippen in het platenzaakje. Ik heb twee plannen en elk met één overstap. Dat kan nog spannend worden want morgen en vrijdag gaat het openbaar vervoer weer wilde stakingen doen. Tussen Meppel en Dieverbrug heb ik de ervaring dat er weinig chauffeurs bereid zijn tot stakingen en ik hoop dat dezelfde mentaliteit verderop in Drenthe eveneens heerst. Eerst ga ik de volgende aflevering doen in de 'Honderd achteruit'. Op nummer 17 vinden we 'Radio Africa' van Latin Quarter.
De 'luxe' van 's middags werken. Het begint evenwel met de vrijdag als ik nog in de voorsortering zit. Ik doe al vrij snel 'Floorfillers' op de donderdagavond en vind het dan heerlijk om even te kunnen uitslapen. Dat is geen probleem want de sortering werkt van half drie tot een uurtje of zes of half zeven. Over 'Floorfillers' en andere radioshows heb ik in november nog geschreven en het verhaal mag bekend zijn? Ik heb een 'monster' gecreëerd. Geliefd bij velen, met uitzondering van eentje. De laatste ben ikzelf. Hoewel er een periode is dat mijn liefde met 'Floorfillers' vrij soepel verloopt (2014-2015), heb ik het in de zomer van 2016 opeens helemaal gezien met de actuele dance en wil ik een show doen waarin ik ook mijn andere favoriete stijlen en genres kan proppen. Dat wordt 'Afterglow'. Kort voor de start van deze show heb ik een gesprek met mijn broer over een album dat hij recent heeft ontdekt. 'Ze zijn zoveel méér dan alleen Radio Africa', maakt me wel nieuwsgierig en ik besluit een rubriek voor 'Afterglow' in het leven te roepen. Aanvankelijk vraag ik nog de luisteraars om een elpee aan te dragen die ik beslist eens moet horen. Als ik na twee albums geen respons meer krijg, ga ik zelf albums uitzoeken die ik nog altijd eens moest horen. Op dit moment in 2023 is het weer half om half een favoriet van een luisteraar. Ik heb in september geschreven over Stick Figure in 'Hier en nu' en hun album 'Set In Stone' uit 2015 is momenteel onderwerp van gesprek. Het eerste album in de serie is echter 'Modern Times' van Latin Quarter. Na lang zoeken vind ik de single dan eindelijk in september 2021 bij mijn eerste bezoek aan het platenzaakje in Meppel.
Na Freur hebben we opnieuw een Engelse band te gast welke haar successen vooral buiten Engeland heeft gehad. Het zijn de roemruchte jaren tachtig. Het politieke landschap in Engeland is altijd al een affaire van fifty-fifty geweest. De liberalen doen niet echt mee en het gaat daar vooral tussen 'Tories' en Labour. De protesten, vooral vanaf de linkerzijde, klinken dan minstens zo krachtig als degene die het leiderschap van Margaret Thatcher als gewenst zien voor de roerige jaren tachtig. Er zijn verschillende bands en artiesten die geen blad voor de mond nemen, The Beat en UB40 zijn daarvan bekende voorbeelden. Ook Latin Quarter wordt uit linkse idealen geboren en de teksten hebben een zware politieke lading. Dat maakt dat hun platen zelden tot niet op de radio worden gedraaid met alle gevolgen van dien. Steve Skaith verruilt in 1981 Liverpool voor Londen om aldaar liedjes te schrijven voor publicatiemaatschappij Chappell Music. Daar gaat hij ook werken aan een project met teksten van Mike Jones. Skaith kent Jones al jaren en bewondert zijn felle aanklachten tegen de huidige politiek. Jones speelt geen instrumenten binnen Latin Quarter, maar zal meer de Keith Reid van Procol Harum worden of de Pete Sinfield van King Crimson. In de herfst van 1983 wordt de band geformeerd en enkele weken later nemen ze twee demo's op. Eentje daarvan is 'Radio Africa' dat aanvankelijk in eigen beheer wordt uitgebracht. Kort daarop tekent de band bij Arista dat haar onderbrengt op het Rockin' Horse-label. 'Radio Africa' wordt opnieuw uitgebracht maar de radiostations zijn niet happig om het te draaien. Begin 1986 bereikt het met pijn en moeite een 19e plek. De nummer 36 in Nederland is eveneens bescheiden, maar dat komt vooral doordat alleen de Vara (hoezo links?) en de KRO het willen draaien.
Het album 'Modern Times' verschijnt en staat slechts één week in de Engelse albumlijsten. In Europa speelt het Thatcher-sentiment minder en is het minder pijnlijk om naar bepaalde uitlatingen te luisteren. Latin Quarter maakt tussen 1986 en 1990 nog een aantal albums in steeds wisselende bezettingen. In dat laatste jaar zet het eerst een punt achter de band hoewel later dat jaar nog een album uitkomt met onafgemaakte demo's . De mensen van Latin Quarter blijven contact houden en van 1992 tot 1997 is er een tweede periode voor de band in een zeer afgezwakte vorm. In 2011 gaat het opnieuw kriebelen en het meest recente album stamt van oktober 2021. Uiteindelijk is dit dus de bezetting die het langste stand heeft gehouden.
Mijn broer heeft in 2016 overigens helemaal gelijk! 'Modern Times' is een prachtig album waar ik nog altijd met veel plezier naar luister (hoewel mijn politieke opvattingen zo mogelijk nóg meer zijn veranderd sindsdien). Ik beschouw het dan ook als een relikwie uit de jaren tachtig, hoewel veel Engelse vrienden nog altijd geloof en hoop putten uit het oude werk van Latin Quarter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten