Een zuinige maand? Het is maar net hoe je het bekijkt. Ik kan me normaal gesproken geen professionele tuinman permitteren, maar dat heb ik deze maand wel gedaan. Op het gebied van de soul-hobby is het 'stilte na de storm', hoewel...? Ik heb een paar weken geleden middels mijn show 'Tuesday Night Music Club' het 'origineel' leren kennen van 'Ain't No Other Man' van Christina Aguilera, ofwel... de sample die ten grondslag ligt aan de plaat. Dat ding is me dermate gaan interesseren dat ik de voelsprieten heb uitgezet. Vanmiddag heb ik héél voorzichtig een bod uitgebracht op zo'n originele 'Hippy Skippy Moon Strut' van The Moon People en ben momenteel dan ook de hoogste bieder. Dat bod zal vast nog eens bijgesteld moeten worden, want de single is goud waard op het moment en deze had een laag startbedrag. Als het hem wordt dan is het waarschijnlijk ook weer de eerste en laatste van de maand. Vandaag het laatste deel van de singles die ik zaterdag heb gekocht. Het bewijs dat je met twintig euro nog steeds veel plezier kan hebben: Vijfentwintig singles en een platenkoffer.
* Gary Puckett & The Union Gap- Over You (NL, CBS, 1968)
Niet met het fotohoesje zoals hierboven, maar wel in een fraaie staat. Bij Gary Puckett & The Union Gap verwacht ik bij de eerste noten een variatie op 'Young Girl' en 'Lady Willpower', maar het lijkt even de andere kant op te gaan. Niets is wat het lijkt, want het refrein is 'Young Girl nummer 7'. Best jammer, want het had ook anders gekund. 'Woman Woman' uit 1967 is de voorganger van 'Young Girl' en is nog altijd een niet te versmaden nummer en anders dan de volgende rits singles. Gary Puckett & The Union Gap is ondanks alles een commerciële popgroep bij een grote productie- en platenmaatschappij en er moet geld worden verdiend. Dit wordt gedaan middels 'Young Girl' helemaal uit te melken en de groepsleden hebben hier waarschijnlijk weinig tegenin te brengen. Voor vijftig cent hoor je mij niet klagen en stop hem vrolijk in het archief.
* Simply Red- The Right Thing (Duitsland, WEA, 1987)
Er is een verschil tussen 'uitgeleefde' platen en platen met 'gebruikersgenot'. Ik heb het niet over hoesjes die aan flarden zijn gescheurd, finaal ondergekalkt en muziek die nauwelijks waarneembaar is door zware krassen. Nee, ik heb het over 'mankementen' aan hoes en/of plaat die erop wijzen dat de eerste eigenaar (m/v) veel plezier heeft beleefd aan het plaatje. Een hit-single uit 1987 hoeft niet hagelnieuw te zijn, het is immers als consumptie-artikel verkocht. Ik graai dit exemplaar voor vijftig cent mee uit de kringloopwinkel in Ruinerwold. Een half uur later hou ik dezelfde single voor exact dezelfde prijs in handen bij 'De Tafel' in Meppel. Verschil tussen de twee: Die in Meppel heeft een smetteloze hoes, de mijne heeft een keurig uitgeknipte songtekst uit de Hitkrant op het hoesje geplakt. Lief toch?
* Joyce Sims- Come Into My Life (US, Sleeping Bag, 1987)
Het is deze plaat die ik in Ruinerwold in mijn handen hou en die mij doet besluiten om zaterdagavond een jaren tachtig-show te maken van 'The Vinyl Countdown'. De plaat zélf is een beetje een rariteit. Ik heb 45cat geraadpleegd) en deze vertelt me dat deze single in Nederland is uitgegeven op London, maar dan met een andere b-kant. Het hoesje is vrijwel identiek aan de mijne, alleen ontbreekt op de voorkant de titel van de flip en vermeldt die op de achterkant de b-kant van de Amerikaanse 'Come Into My Life': De dub-versie van het liedje. De Amerikaanse single op 45cat vermeldt daarentegen weer geen fotohoesje. Ach, het zullen slechts details zijn want buiten dat het een erg fijn dansplaatje is uit 1987, verwacht ik niet dat zoiets een topbedrag zal opleveren op Ebay.
* Slade- Lock Up Your Daughters (NL, RCA, 1981)
Als de glamrock in 1974 op zijn retour is, moeten de betrokkenen een keuze maken: Doorgaan op oude voet, zoals Gary Glitter, en eindigen in 'working man's clubs' (totdat de viespeuk zijn computer voor onderhoud weg brengt) of de bakens verzetten. Nu is Slade, evenals The Sweet, al een tijdje bezig dat laatste te doen. Hoewel beide lange tijd niet serieus genomen zullen worden door échte hardrock-fans, boeken beide bands nog enige successen in dat genre. Slade maakt in 1980 een 'comeback' na een paar loodzware jaren. Zelfs de platenmaatschappij heeft ze bij het grof vuil gezet. In 1981 kijkt Slade ook in Nederland nog even om het hoekje middels 'Lock Up Your Daughters' en later nog eens met 'My Oh My'. Tot slot zal 'Radio Wall Of Sound' en een heruitgave van 'Merry X-mas Everybody' nog voor succes zorgen in Nederland. 'Lock Up Your Daughters' is meer hardrock-georiënteerd ten opzichte van 'Look Wot You Dun' en dergelijke stampers uit de jaren zeventig, maar verder zal Slade haar streken nooit verleren.
* Snafu- Goodbye U.S.A. (NL, Vertigo, 1974)
Bobby Harrison is in 1967 te horen als drummer op 'A Whiter Shade Of Pale' van Procol Harum, maar krijgt het kort daarna aan de stok met de overige bandleden. Hij formeert daarop de band Freedom en begint in 1972 met Snafu. Deze band opereert vanuit Engeland, maar de muziek is het meest gericht op de Amerikaanse markt: Countryrock, boogie en met een arsenaal aan synthesizers. Dat laatste komt vooral tot uitdrukking in 'Goodbye U.S.A.', een 'afscheid' aan Amerika terwijl de groep onderweg is naar thuishaven en 'liefjes'. Vooral vanaf de brug wordt het nummer gedecoreerd met de Moog-synthesizer. Geen onaardige muziek, maar in mijn optiek ook niet wereldschokkend. Wel leuk voor een euro, zeker met zo'n fraai fotohoesje. Ik weet niet of de 'hanger' is te verhelpen met een poetsbeurt of dat het aan het minimale gewicht van mijn toonarm ligt, maar de plaat oogt smetteloos.
* Streetbeats- It's My Car (NL, Ariola, 1979)
Donderdag 12 augustus 2004. Zo! Dat zijn datums die zomaar uit mijn mouw komen rollen. Ik ga die middag met de trein naar Leeuwarden. Ik 'shop' wat kleding bij een inbrengwinkel waar ik vaker kom en passeer de winkel van Böhm. Hij doet in design-meubelen en aardige snuisterijen. Net als mij heeft hij een zwak voor batterij-pickups en ik heb al verschillende modellen bij hem gekocht. Nu heeft hij de Aristona staan waarvan ik héél veel plezier ga hebben! Ook koop ik platen in Leeuwarden, waaronder 'Songs For The Deaf' van Queens Of The Stone Age. Hebben we die hier al eens gehad? Denk het niet... Een tweedehands boekwinkel in hetzelfde straatje als Böhm heeft een bakje singles staan en ik pluk het leeg. Daar zit ook deze van Streetbeats tussen. Het bakje met de single staat een tijd op de slaapkamer-met-douche-in-een-kast van de Rembrandtstraat en het hoesje is damp geworden. Nu kan ik een nieuw exemplaar bemachtigen voor vijftig cent. Doen? Ja, waarom niet. Ik beschouw Jan Rot best een beetje als held, maar verder vind ik 'It's My Car' van Streetbeats niet zo'n interessante plaat.
* Adventures Of Stevie V- Body Language (Duitsland, Mercury, 1990)
De plaat piekt bescheiden op 21 en is na vier weken weer de Top 40 uit zonder dat het een indruk heeft achtergelaten. Qua succes kan het niet tegen de voorganger op, 'Dirty Cash (Money Talks)', en toch is 'Body Language' bij nader inzien geen onaardige plaat.
* Won Ton Ton- I Lie And I Cheat (Duitsland, WEA, 1987)
Weer zo'n plaatje waarover ik me verbaas dat ik deze nog niet in de bakken had staan. Ik heb het altijd al een charmant plaatje gevonden en nu kan ik hem dan eindelijk draaien? Niet helemaal waar. Er staat een hoop ellende op de dubbelelpee 'Music Gala Of The Year 1988', maar deze van Won Ton Ton zorgt ervoor dat de plaat lange tijd in mijn koffers staat. Ik geloof dat de schijven vorig jaar zijn opgeofferd aan de fotoshoot voor de Specialized-kalender...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten