Last van spijt

Een rare avond. Dat heeft ten eerste te maken met de haperende computer. Vervolgens verneem ik van het overlijden van James Last en dan verneem ik ook dat Albert West ons een week geleden op tragische wijze is ontvallen. Ik heb Albert in de zomer van 1994 de hand geschud en met hem gesproken. Ik sta met een kennis op de braderie in Workum waar ik probeer enkele 'dubbele' singles te slijten. Veronica zendt dan nog uit op Radio 2 op woensdag en ook deze zomer komt het ongevraagd naar je toe. Albert West en Ad Bouman assisteren bij 'Will Wil Wel' en trekken de braderie over voor korte radio-interviews. Albert doet het interview en ik zoek haastig naar 'Nightingale' van George Cash om Bouman een compliment te geven over de productie. Aan het einde van het interview koopt hij de single van mij en murmelt iets over 'ik krijg nog geld van die jongens'. Tot zover mijn hommage aan Albert West, wellicht dat we hem nog eens tegenkomen in 'Raddraaien'. James Last is iemand waar ik niet omheen kan. Hoe hard je er ook om mag lachen, de kritiek op Last is vooral afgunst, want de man heeft niet zomaar het wiel uitgevonden! De muziek van James Last speelt in een ieders' leven een zekere rol, of je het nu leuk vindt of niet, en ook in de mijne. Vandaar dat ik heb besloten middels deze weg James Last ruimte te gunnen op Soul-xotica.

Vader heeft nooit een uitgesproken smaak gehad in de popmuziek, maar met vier kinderen die zó bezeten zijn van muziek, kan hij niet achterblijven. Thuis staat de radio vijf dagen in de week op Hilversum 3. Op woensdag staat het op Hilversum 2 waar Veronica uitzendt. Op zondag hebben we tot de late jaren tachtig nauwelijks de radio aan staan. 'Heit' is altijd meer van de stichtelijke muziek geweest en koopt omstreeks 1982 een elpee van een kerkorganist tijdens onze vakantie in Nunspeet. In 1983 heeft hij dan toch een cassettebandje in de auto met hedendaagse muziek. 'Julie' van Eurovisie-winnaar Daniël staat daarop, 'Wrap Your Arms Around Me' van Agnetha Faltskog en 'Biscaya' van James Last. Wat eerst komt, weet ik even niet meer, maar wie het wel weet? 'Biscaya' wordt gebruikt door Veronica als thema-muziek, maar of dit nu de hit-status van de single heeft veroorzaakt of dat het andersom is geweest. Dit sfeerrijke 'Biscaya', waar ik nog altijd een goede bui van krijg, is voor mij de kennismaking met James Last.

'Heit' valt, met alle respect, precies in de doelgroep van James Last en zo heeft hij een paar jaar 'James Last In Holland' op cassette. Dat is net iets teveel van het goede voor mijn maagdelijke oren. Zelf groei ik verder in de popmuziek en op een bepaald ogenblik ligt James Last mijlenver van me verwijderd. Een enkele jaren zestig-single komt mijn collectie binnen stuiteren, vaak heb ik deze héél onbewust in een partij gekocht en ik kan maar moeilijk singles weggooien (dat sommige afleveringen van 'Raddraaien' pijnlijk duidelijk maken). Eind 1999 lees ik in het programmablad van de VPRO een uitgebreid artikel over James Last. Ja, dat lezen jullie goed, de VPRO besteedt aandacht aan James Last! Je zou verwachten dat ze Last belachelijk maken, maar allesbehalve. De schrijver praat met muzikanten uit het orkest en met fans. Hier leer ik ook dat Hans Last oorspronkelijk een basgitarist is en dat instrument ook op de meeste albums bespeelt. Uitschieters in het repertoire van Last zijn twee funky albums uit de vroege jaren zeventig. Deze 'woeste' platen met uitmuntend bas-werk van Last vallen nogal uit de toon bij 'Non-Stop-Dancing' en 'James Last Op Klompen' en de platenmaatschappij kan ze aan de straatstenen niet kwijt. Nu zoeken de verzamelaars zich krom naar deze elpees en die brengen een fraaie bom duiten op. Zelf ben ik in Mossley verliefd geworden op de elpee 'Beat In Sweet' (1966) en dit is de eerste James Last-elpee in mijn collectie welke ik echt koester.

In de zomer van 2003 heb ik inmiddels mijn huisje aan de Rembrandtstraat in Steenwijk, maar mag het straatmagazine nog een jaar verkopen. Nog steeds is Dokkum mijn favoriete verkoop-plek. Schuin tegenover de plek waar ik de magazines als warme broodjes slijt, staat een kerkelijk centrum dat die zaterdag een rommelmarkt heeft. Hoewel het merendeel van mijn opbrengst van vrijdagavond in de kassa van de kroeg is verdwenen, is het vooral 'het gezeul' met een elpee dat me van de aankoop af houdt. Achteraf kan ik me de haren wel uit het hoofd trekken, want daar hou ik deze 'Voodoo Party' van James Last in mijn handen. Inderdaad, één van de meest groovy elpees uit het repertoire van Last en natuurlijk hoeft dit niet veel te kosten. Stom stom stom, maar ik moet de plaat laten liggen...

De plaat waaraan ik anno 2015 nog altijd heel veel plezier aan beleef, is de spetterende uitvoering van 'Happy Brasilia' van James Last. Het is eigenlijk de keerzijde van zijn versie van Simon & Garfunkel's 'El Condor Pasa', uiteraard met een koor van bijen. 'Happy Brasilia' swingt daarentegen van alle kanten en is een plaatje dat komende zaterdag niet zal ontbreken in 'The Vinyl Countdown'.

Het orkest van James Last kent een steeds wisselende bezetting. Vooral in de ritmesectie zijn het semi-professionele muzikanten die daarnaast furore maken met hun eigen groepen. De bandleden komen in de VPRO-gids uit de verf als 'tevreden personeelsleden die een bijzondere band hebben met de gulle werkgever'. Welke band het precies is geweest, weet ik even niet meer... Lucifer's Friend, misschien? Hoe dan ook: Er is in de begin jaren zeventig een succesvolle Duitse hardrockband dat op het hoogtepunt van haar roem een pauze neemt van een half jaar omdat enkele leden op tournee gaan met James Last...