Dit is het 1925e bericht op Soul-xotica. Nee, berg de slingers maar weer op. Ik doe morgen hier hetzelfde met de vlaggenlijn voor het huis, ook al heeft dat te maken met de voorbije feestweek in Nijeveen. Buiten dat ik zaterdagmorgen word gewekt door de plaatselijke fanfare dat met 'Narcotic' van Liquido de optocht begeleidt en wat 'gegons' op de avond vanuit de feesttent, heb ik helemaal niks mee gekregen van de feestelijkheden. De jaarmarkt is nooit aan mij besteed, maar met dit barre weer zal het helemaal niks zijn geweest. Maar goed... het 1925e bericht. Ik ben al een tijdje iets van plan om naar het 2000e bericht toe te werken. Het idee dat ik heb gekregen is om een bericht in het teken van een jaar te zetten. Dit 1925e bericht zou dan over 1925 gaan. Toch moet ik al snel concluderen dat er weinig tot niers uit de eerste dertig jaar van de twintigste eeuw verband houdt met Soul-xotica en dus ziet het er naar uit dat die onregelmatige serie volgende maand gaat beginnen. De rock & roll barst immers over een maand (omstreeks 1955/56) los. Nu, bij gebrek aan 1925, andermaal een 'Raddraaier'. De zestiende single uit de vijfde jaren zestig-bak is 'Be My Guest' van Fats Domino, maar deze man heb ik vorig jaar bij de 'Weekplate' uitgebreid behandeld. Nog eens zestien verder kom ik uit bij het onderwerp van dit bericht: 'Hurdy Gurdy Man' van Donovan (1968).
Net zoals ik onlangs nog een paar dvd's heb gekocht, heb ik eveneens een half-gelezen boek in de kamer slingeren. Ik kom gewoon niet toe aan deze bezigheden. Niet dat ik het 'druk' heb, maar besteed de tijd liever aan andere dingen. Er is een tijd dat ik dol ben op (auto-)biografieën van artiesten uit de jaren zestig en zeventig. Waarom zo lang geleden? Natuurlijk ten eerste vanwege de muziek, maar ook omdat ik de voorkeur geef aan levensverhalen met diepe dalen. 'World At My Feet' van Sandie Shaw blijft veruit mijn favoriet, maar de autobiografie van Donovan zou dat ook zomaar kunnen verdienen. Ik heb erg gunstige kritieken gelezen over het boek en ook voor dit bericht heb ik de beschikking over enkele quotes uit het boekwerk. Het bespaart me de moeite. Ik kan de superlatieven achterwege laten, want Donovan is zó zelfingenomen dat ik niet hoef te bewijzen dat de man een levende legende is.
,,Ik was niet de Engelse Bob Dylan, maar Dylan was de Amerikaanse Donovan". Kijk, dan ben je toch in één keer uitgepraat? De status van 'Engelse Dylan' is vooral afkomstig van de Britse media. Donovan wijst overeenkomsten aan, maar schuift de vergelijking van tafel. ,,Als puntje bij paaltje komt, is Martin Carthy de verbindende factor. Als Dylan zijn eerste Engelse optredens doet in 1962, ontmoet hij Carthy. Net zo goed als dat Dylan beïnvloedt was door de Keltische folkmuziek, luisterden wij naar de invloedrijke folk- en blues-muzikanten uit Amerika. We putten allemaal uit dezelfde inspiratiebron". Donovan ontmoet Dylan bij zijn bezoek aan Londen in mei 1965. Dylan geeft hem complimenten over 'Catch The Wind', maar Donovan wil hem een nieuw liedje laten horen. Dat liedje heet 'My Darling Tangerine Eyes' en is feitelijk 'Mr. Tambourine Man' met een compleet andere tekst. Dylan luistert met een stalen gezicht en zegt na afloop: ,,Ik moet bekennen dat ik niet alle melodieën zelf heb geschreven, maar dit is eentje die ik zelf heb bedacht". Het is de laatste keer geweest dat Donovan het nummer heeft uitgevoerd. Dylan noemt Donovan in 'Talking World War Three Blues', maar verklaart naderhand dat hij Donovan niet wil zwart maken en dat het vooral een geintje is.
In december 1965 lijkt het sprookje ineens uit. Donovan komt met 'Sunshine Superman', dat schril afsteekt bij zijn eerdere folk-liedjes. Dan komt het nieuws dat Donovan in Amerika heeft getekend bij Epic. Dit staat haaks op zijn contract bij het Engelse Pye, dat in Amerika door Warner Bros. op de markt wordt gebracht. Het duurt maanden eer 'Sunshine Superman' kan worden uitgebracht en in die tussenliggende periode wordt het album aan verschillende kanten 'ingehaald' door vroege psychedelische albums van andere groepen en artiesten. De track-lijsten van Engelse en Amerikaanse albums zullen erg verschillen vanaf dat moment. In 1966 gaat Donovan eveneens werken met de onafhankelijke producer Mickie Most. Deze heeft dan reeds successen geboekt met The Animals, Lulu en Herman's Hermits en zal tot 1970 ook alles van Donovan produceren. Ofwel: Zijn naam staat op het label, maar Donovan beweert dat er ook 'eigen producties' tussen zitten.
In mei 1968 verschijnt in Engeland 'Hurdy Gurdy Man' op single. Donovan heeft het geschreven voor zijn oude maat Mac MacLeod die een band heeft met de naam 'Hurdy Gurdy'. Als Donovan de uitvoering van MacLeod hoort, wil hij het schenken aan Jimi Hendrix, maar op aanraden van Most neemt hij het zelf op. Hij probeert Hendrix te ronselen voor de gitaar-partij, maar deze is net op tournee. Jimmy Page neemt zijn plek in. Als Allen Hollsworth is Page met Alan Parker verantwoordelijk voor de gitaren op het nummer. Omdat John Paul Jones en John Bonham eveneens zijn betrokken bij 'Hurdy Gurdy Man', noemt Donovan het ten onrechte de geboorte van Led Zeppelin. Robert Plant is nog altijd niet in beeld. 'Truth' van Jeff Beck, de nadagen van The Yardbirds en uiteindelijk P.J. Proby gaan de aanleiding vormen tot Led Zeppelin, Donovan is daarmee nog te vroeg. De plaat bereikt in zowel Amerika als Engeland de top vijf en in Nederland is het de eerste top tien-hit sinds 'Sunshine Superman' in 1966.
Waar en wanneer? Ja, ik kan het weekend nog helemaal voor de geest halen, alleen kan ik het niet in de tijd plaatsen. Het zal eind 1994 of begin 1995 zijn geweest... Een grote oldtimer-manifestatie in ijsstadion Thialf. Ik ben er met de Solex en hang dat weekend uit met Solex-collega Kees die in Heerenveen woont. Een weekend vol drank, maar ook een aantal standjes met jukeboxen en aanverwante jaren vijftig-artikelen. En, jawel, ook singles. Hier koop ik de Duitse 'Hurdy Gurdy Man' op het Epic-label, licht uit het lood geslagen, maar het is voor mij de definitieve versie. Het is nota bene één van de weinige 'Nederlandse' singles die voor de laatste acht weken mee gaat naar Mossley.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten