Zoals jullie ongetwijfeld zullen merken, ligt mijn Northern Soul-handel even op zijn gat. Ach, er is nog zoveel te ontdekken tussen de platen die ik de afgelopen maanden heb gekocht, dat het wel even mag. Zo heb ik recent nog een héle goede b-kant ontdekt. De Week Spot moet dus uit deze maanden komen en het uitzoeken van een plaatje waar ook nog eens iets over te vertellen is, is niet de meest eenvoudige opgave. Omdat ik nog steeds een bericht achter lig op schema ga ik eerst 'Raddraaien' en zie daarna wel of ik inspiratie heb voor een Week Spot. Er wacht morgen een lange dag in de postbezorging en dat speelt eveneens mee. Verder kan ik jullie vertellen dat ik over drie weken een Gele Bak Top 100 ga doen: Een Top 100-lijst samengesteld uit de algemene pop-singles die ik in van juli 2014 tot en met deze maand heb gekocht. Weer eens wat anders... De Blauwe Bak-aankopen zien we eind dit jaar wel weer terug in de Blauwe Bak Top 100. De 'Raddraaier' van vandaag is de 25e single uit de eerste jaren tachtig-bak en is van een legendarische muzikant waarvan ik erg weinig solo-materiaal heb. Deze bewuste single zit meer als 'novelty' in de bak, want ik raak niet echt onder de indruk van Jan Akkerman's uitvoering van 'All Along The Watchtower' (1984).
Rond de eeuwwisseling is de Marlboro Flashback Tour een bekend verschijnsel. Menig Nederlandse artiest of groep kruipt in de huid van een idool en vertolkt de nummers op eigen wijze. Ilse De Lange sleept daar zelfs nog een goed verkopende cd uit met liedjes van John Hiatt: 'Dear John'. Natuurlijk kan de organisatie Jan Akkerman niet overslaan, maar ze krijgen een weinig enthousiast antwoord. ,,Wie zou ik moeten nadoen? Jimi Hendrix? Carlos Santana? Ja, sorry hoor, maar wat die jongens op de gitaar spelen dat speel ik op mijn lul". Welkom in de wereld van Jan Akkerman! In 1973 door het tijdschrift Melody Maker uitgeroepen tot 'beste gitarist van de wereld' en sindsdien op een eenzame top. Verschil tussen Akkerman en Santana? Waar de laatste al teveel blijft 'hangen' in een stramien, daar zoekt Akkerman steeds weer nieuwe wegen. En als de platenmaatschappij zo'n album aan de straatstenen niet kwijt kan, dan is dat maar jammer.
Jan wordt op kerstavond 1946 geboren in de hoofdstedelijke Jordaan. Vader Jacob Akkerman is handelaar in oude metalen en lompen. Als vijfjarige krijgt de kleine Jan al klassieke gitaarlessen. Op school is Jan niet te hanteren en hij wordt naar Instituut Schröder gestuurd. Daar studeert hij vier jaar en wordt vervolgens toegelaten op het conservatorium. Gerard Gest voorziet Jan de volgende vijf jaar van de fijne kneepjes op de gitaar. Toch is intussen de rock & roll op gang gekomen en met name Indo-gitaristen als Andy Tielman leggen de lat hoog. Jan Akkerman lijkt de enige die met hen kan wedijveren. Jan begint met Johnny & His Cellar Rockers. 'Melody In F Rock' is in 1961 de eerste plaatopname van Jan. De groep scoort in 1964 een hit met 'Close Your Eyes' dat feitelijk 'All My Loving' van The Beatles is. In 1965 speelt Jan bij The Hunters en heeft een hit met 'Mr. Tambourine Man', dat uiteraard het meeste is te danken aan The Byrds. In 1966 vestigt hij definitief zijn naam met 'Russian Spy And I'. In 1967 verschijnt zijn debuutalbum 'Talent For Sale'. In 1968 stopt hij definitief met The Hunters en richt daarna Brainbox op. Dat duurt voor Jan nauwelijks een jaar. Volgens eigen zeggen is hij uit de groep gezet en gezien het temperament van Akkerman is dat goed te begrijpen. Brainbox doet in de nieuwe eeuw een enkele reünie met Akkerman en gaat vervolgens zonder hem op tournee. Als Kaz Lux daar naar wordt gevraagd, antwoordt deze liefdevol: ,,Nee, daar is Jan veel te eigenwijs voor. Laat hem maar lekker zijn eigen ding doen".
Eind 1969 begint Akkerman aan het avontuur met het Thijs Van Leer Trio dat zal uitmonden in Focus. Wel eens het fotohoesje van 'Harem Scarum' van Focus gezien? Dat spreekt boekdelen. Akkerman en Van Leer mogen muzikaal erg aan elkaar gewaagd zijn, op persoonlijk vlak hebben ze elkaar niets te vertellen. Akkerman weigert de naam uit te spreken en heeft het steevast over 'die rare man'. In 1985 zoeken Akkerman en Van Leer elkaar op voor een reünie maar dat levert slaande ruzie op en een matig verkopende elpee. In 1990 treedt Focus nog eenmaal op tijdens 'Goud Van Oud' en enkele jaren later verzoenen de heren elkaar om de overleden concertorganisator Paul Acket te eren op het North Sea Jazz Festival.
In zijn Focus-tijd maakt Jan twee albums: 'Profile' en 'Tabernakel'. Op de laatste werkt hij samen met Tim Bogert en Carmine Appice die eveneens werken met Jeff Beck. In 1976 maakt hij het geslaagde album 'Eli' met Kaz Lux en in de late jaren zeventig is Akkerman een bezige bij. Toch blijven de albumverkopen achter en Atlantic zegt hem in 1979 de wacht aan. In 1981 heeft Akkerman een onverwachte hit. Willem Van Kooten hoort 'Oil In The Family', een voor de grap opgenomen nummer met Arabische invloeden. Op diens' verzoek speelt Akkerman binnen een dag een elpee vol, maar distantieert zich later van dit album. Hij experimenteert in deze tijd met synthesizers, maar het album 'From The Basement' brengt Akkerman in 1984 terug in de rock. Op het album staat niet alleen een uitvoering van 'All Along The Watchtower', maar ook een nieuwe opname van de Brainbox-klassieker 'Dark Rose' en een nummer met de titel 'Status Quo'. Zowel single als album blijven grotendeels onopgemerkt.
Ik ben gisteren bij The Buoys het 'waar en wanneer' vergeten. Dat was in de zomer van 1991 op een donderdagavond bij Sunrise in Sneek terwijl ik overdag droogbloemen aan het snijden was in de polder. Jan Akkerman heb ik ruim twee jaar later gekocht in Leeuwarden. Dat is in het uiterste begin dat ik een uitgebreide beroepskeuzetest doe in de Friese hoofdstad, deze bestaat uit zeven weken en zal voor een tijdelijke interesse voor het grafische en audiovisuele vlak zorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten