Hoe hou je het vol? Vijf jaar lang bijna dagelijks publiceren en steeds weer een nieuw onderwerp? Ja, okay, er zitten wel een paar dubbele berichten tussen. Verhalen die de vaste Soul-xotica-lezer uit zijn hoofd moet kennen. Toch verbaast het me iedere keer weer dat ik in deze vijf jaar nog nooit over een bepaalde artiest of plaat heb geschreven, maar dat stemt meteen optimistisch voor de toekomst: Er is nog zoveel waarover ik het wil hebben! Ik heb lopen grasduinen in het eerste jaar van Soul-xotica, want ik heb op dat moment een serie waarvan ik blijkbaar de naam niet in de kop heb verwerkt. Iets met 'vergeten nieuwgekochte platen' of zoiets. De garagerock-aanwinsten kregen hun plekje in 'Sideburner's Blast From The Past', maar in die andere serie komen de folk-, pop- en rock-albums aan bod die ik tussen 2003 en 2010 heb gekocht. Voorwaarde is echter dat ik het album een recente luisterbeurt moet hebben gegeven zodat ik een passend oordeel kan geven. Er staat me iets van bij dat 'Hush' van Asobi Seksu niet zo goed uit de verf is gekomen, terwijl ik nog steeds geniet van het album. De plaat die ik vandaag centraal wil zetten, had eveneens in die serie gemoeten en hierover kan ik wel unaniem zijn: 'Seventh Tree' van Goldfrapp (2008).
De zomer van 2008. Ik denk er met gemengde gevoelens aan terug. Het is de laatste zomer dat ik heb gedronken. En hoe! Er hangt ook een walm van drank rond dit album van Goldfrapp. En een geur van speed, hoewel het weekend dat volgt op de aankoop van dit album ervoor zal zorgen dat ik nóóit meer een drug zal aanraken. Het is mei 2008 en ik ben in blijde verwachting van mijn vakantiegeld. Omdat van het vakantiegeld, traditioneel, ook iets gekocht moet worden dat verboden is, wil ik een beetje kwaliteit-speed bestellen bij een kennis. Deze wil er niet aan, want speed gaat niet in kleine beetjes en de vraag naar het goedje is nihil. Er zit niks anders op dan om maar een hele berg te bestellen welke ik dan in een weekendje kan uitventen op een dance-festival. Speed is een versproduct en niet-verkochte waar kun je twee dagen later door de plee spoelen. Gelukkig gaat het niet door, temeer ik later verneem dat op het bewuste dansfeest charges zijn uitgevoerd. De dag ná de bestelling ben ik opeens 'genezen' van de drugs, ik slaak een zucht van verlichting als 'mijn man' niet komt opdagen en zal zelfs pretsigaretjes weigeren.
Het vakantiegeld komt binnen op een donderdag met schitterend weer. 's Ochtends koop ik een paar cd's-in-de-opruiming bij Beute en 's middags ga ik aan het werk. Ik werk op dat moment nog 'late dienst' bij de Dyka. Het oer-vervelende werk in die smerige fabriek plus het mooie weer plus het vakantiegeld dat me in de broekzak brandt... Mijn chef is een goedzak en daar maak ik wel eens misbruik van. ,,Ik weet niet wat het is, maar ik voel me zo draaierig". De chef knikt begripvol. ,,Ga maar snel naar huis, jongen". Thuis trek ik de overall uit en een spijkerbroek en overhemd aan en ren naar het station. Om half acht ben ik in de winkel van Minstrel in Zwolle. Ik koop voor de tweede maal in twee maanden 'Songs III' van Marissa Nadler. De vorige heb ik in de trein laten liggen (ook veroorzaakt door drank en drugs, het ging lekker in die tijd...) en ditmaal is het exemplaar uit de 'gelimiteerde oplage van 500' twee keer zo duur. Amy staat hoog in de hitparade met 'Valerie' en deze wil ik graag op 12"-single. Afgelopen jaar heb ik dan toch nog de 10" gevonden, maar in 2008 vis ik achter het net. 'Back To Black' mag wel mee. Ja, het kan niet op! Madrugada gaat in de tas en... 'Seventh Tree' van Goldfrapp. Ik ben op dat moment niet zo gecharmeerd van de laatste, maar de 'hippie'-hoes vertelt me dat dit iets bijzonders is.
Dat blijkt! Ik ken Goldfrapp op dat moment van 'Satin Chic' waar Alison Goldfrapp bij mij overkomt als 'een tweederangs Madonna voor de underground'. De begintonen van 'Clowns', het openingsnummer op 'Seventh Tree', overtuigt meteen, zeker wanneer de zijdezachte stem van Goldfrapp komt binnen rollen. De volgende dag 'begrijp' ik het album toch niet zo goed, evenals Madrugada, maar in het geval van Goldfrapp is sprake van een 'groeiplaat'. Een paar weken later gaat het album steeds beter smaken en dan... ben ik hem opeens kwijt. Om hem bijna een jaar later weer te treffen, buiten de hoes achter het stereo-meubel onder het vuil en krassen. Ik kan eigenlijk nog steeds wel janken, want ondanks een poetsbeurt wordt het album ontsierd door gemene krassen.
Krasjes en ander ongerief wil je niet hebben bij de kabbelende beek van 'Seventh Tree'. Goldfrapp heeft bij de opnames van dit album het geluid van de voorgangers even aan de koelkast gezet. Geen spoor van de jaren tachtig, geen disco-beats, maar een open en akoestisch karakter en met invloeden van de psychedelische jaren zestig ('Little Bird'), Franse zuchtmeisjes ('Cologne Cerrone Houdini') en domweg fout ('Happiness'). Maar ook nummers waarvan zeven jaar later mijn mond nog steeds wijd openvalt. Ik denk dan met name aan 'Some People', 'A&E' en 'Monster Love'. Anno 2015 heb ik 'Seventh Tree' reeds geëerd in 'Tuesday Night Music Club' als '3 From 33' en heb afgelopen zaterdag 'Cologne Cerrone Houdini' gedraaid in 'The Vinyl Countdown'. Omdat die show was gebouwd rondom de 'nieuwe' elpees die ik heb gekocht tussen 2003 en 2012 staat Goldfrapp momenteel met de overige platen in de buurt, waardoor het mogelijk kan zijn dat ik nog een paar ga 'inhalen' deze maand.
Hoewel het een doorslaand verkoopsucces is, met name in Engeland, is het geluid aanvankelijk geen blijvertje voor Goldfrapp. In 2010 verschijnt 'Head First' dat het duo ineens weer terug plaatst in de jaren tachtig, maar op Goldfrapp's meest recente, 'Tales Of Us' uit 2013, is het 'folk-tronica' dat de klok slaat. Ik moet bekennen dat ik dit album nog niet ken, maar zie de kennismaking met vreugde tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten