Gele Bak Top 100 deel 3: 60-41

Een enerverende middag. Ik had gisteravond gebeld met iemand in Emmeloord over de fiets. Hij zou zijn adres nog per sms sturen. Dat gebeurde niet. Ik heb hem om één uur vanmiddag proberen te bellen. Geen contact. Sms gestuurd. Geen contact. Rond twee uur nog eens gebeld. Geen contact. Om half drie toch maar op de bus naar Emmeloord. Daar aangekomen nog steeds geen contact. Gebeld, sms-jes gestuurd... helemaal niks! Emmeloord-Steenwijk is erg lastig met openbaar vervoer, zeker op de avond. De laatste bus vertrekt over een half uur en ik heb net besloten om even bij Het Goed te kijken en via Zwolle terug te reizen als ik opeens een sms krijg. 'Onze man' had zijn telefoon voor reparatie weggebracht, maar hij is nu thuis als ik nog belangstelling had. Een kwartier later sta ik aan de deur en neem de fiets bijna blind mee. Tja... het is een Multicycle. Hij ziet er erg goed en 'luxe' uit, maar het voelt allemaal wat goedkoop aan. Toch zou ik hier wel even plezier van kunnen hebben. En ook een goede voor de vakantie! De wind is vrij gunstig van Emmeloord naar Nijeveen, enige klacht is dat het in de polder heel zachtjes regent, maar dat maakt om de temperatuur weinig uit en je wordt ook nauwelijks nat. Dan barst ik nu los met het derde deel van de Gele Bak Top 100, morgen wil ik in de inleiding iets vertellen over de naam...

60. Disappear-INXS (NL, Mercury 878 646-7, 1990) (GB40: 38)
Hoewel ik nooit echt een fan ben geweest van INXS ben ik in eerste instantie erg in mijn nopjes met hun eerste hit en die vinden we hoger terug in deze Top 100. De overige singles van INXS zijn spotgoedkoop en dan ben ik andermaal zwak. 'Devil Inside' heeft de Top 100 niet gehaald, maar deze 'Disappear' vind ik dan de leukste van de twee.

59. Let Me Tell Ya-U.K. Jones (NL, Deram DM 231, 1969) (GB40: 37)
Helaas ben ik 'de lijsten' kwijtgeraakt, maar zo nu en dan kom je weer een titel tegen die daar tussen stond. Het is omstreeks 2008 dat ik mezelf 'Northern Soul-dj' ga noemen. Ik heb duidelijk de klepel horen slaan, maar weet niet waar de klok hangt. Om maar aan te geven wat voor 'groentje' ik ben. En ja... deze 'Let Me Tell Ya' van U.K. Jones staat ook in het lijstje. Ik heb de mp3 op de Nokia staan en beluister het liedje bijna dagelijks. Met de kennis van nu kan ik stellen dat U.K. Jones nog nóóit is gedraaid op een Northern Soul-feest en dat dit waarschijnlijk ook nimmer gaat plaatsvinden. Niet alle 'snelle pop' is per definitie 'Northern'. Ik tref deze single bij mijn eerste bezoek aan De Tafel (waarom ik dat steeds tussen aanhalingstekens had staan, snap ik ook niet. Ik heb De Buze en Het Pandje ook altijd zonder aanhalingstekens geschreven) en heb gemengde gevoelens als ik de single thuis op zet. Natuurlijk hoort deze in de collectie, maar goed bekeken vind ik geen klap meer aan deze plaat. Hoezo 'overplayed'? Omdat die zo lang op de wenslijst heeft gestaan, toch nog een flinke notering voor deze single.

58. Indestructible-Four Tops (Duitsland, Arista 111 510, 1988) (GB40: 36)
Ik heb laatst eens dat Engelse boek aangehaald dat Arista de 'eindhalte voor muzikale creativiteit' noemde. The Four Tops zijn van oudsher vier uitstekende zangers, maar voor het geluid zijn de songschrijvers en producers verantwoordelijk. Als Holland-Dozier-Holland de deur bij Motown achter zich dicht gooit, is ook The Four Tops even stuurloos. In de vroege jaren zeventig werkt het met een veelvoud aan producers, tot aan Moody Blues-producer Tony Clarke aan toe, en het geluid wisselt ook voortdurend. Natuurlijk staat het werk van het kwartet in schril contrast met het klassieke Motown-werk, maar op zichzelf zijn er mindere platen gemaakt door jaren zestig-coryfeeën. Ik mag 'Indestructible' en 'Loco In Acapulco' wel!

57. Steamy Windows-Tony Joe White (Duitsland, Remark 865 496-7, 1991) (GB40: 35)
Ik heb eens het legendarische verhaal gehoord van John Fogerty die in het voorprogramma optrad van Tina Turner. Toen hij zijn oude hit 'Proud Mary' van het stof ontdeed, zei iemand in het publiek: ,,Niet te geloven dat deze man een nummer van Tina Turner nodig heeft om te scoren". Tony Joe White is een bescheiden man en zet 'Steamy Windows' op de flip van 'Tunica Motel'. Evenmin kunnen we hem erop betrappen dat hij geprofiteerd heeft van het succes van Randy Crawford met diens' 'Rainy Night In Georgia'. Ik heb een bewondering voor Tony Joe White, met name voor het 'swamprock'-geluid dat hij in de late jaren zestig ontwikkelt, maar deze originele 'Steamy Windows' mag er ook zeker zijn!

56. Hang On To A Dream-The Nice (NL, Immediate 5C 006-90903 M, 1969)
Er zijn nu eenmaal liedjes waarmee je met je fikken van af hoort te blijven. Wat mij betreft geldt dat in de meeste gevallen van 'Hang On To A Dream'. Ik heb zo'n zwak voor het origineel van Tim Hardin dat ik bij de afsluiting van de Big One op Wolfman Radio besluit met deze plaat en vervolgens een zakdoek vol snotter. Tim Hardin weet het keer op keer voor elkaar te krijgen. Dan hebben we hier de helden van The Nice. Ja, kom op! Keith Emerson is nu eenmaal zo gek als een deur, een muzikaal virtuoos en geeft een aardig statement af door de Amerikaanse vlag te verbranden terwijl hij zijn destructieve versie van Bernstein's 'America' uit het orgel perst. Met 'Hang On To A Dream' doet hij bijna hetzelfde. Het begint lieflijk, maar krijgt dan een heel lang jazzy tussenstuk, om weer subtiel te eindigen. Het blijft heiligschennis, maar wel een van de prettigste vormen daarvan.

55. Come Closer-Wally Tax (NL, Philips 333 929 JF, 1968) (GB40: 34)
Ik heb héél even het stoute plan om deze kant te 'breken' in de soul-wereld, maar heb er toch maar vanaf gezien. Voor hetzelfde geld sla je een enorm aap-figuur en dat zou bij deze 'crooner' van Wally Tax ook verdiend zijn. Toch een heel mooi bezit, ook al staat de single 'gewoon' in de jaren zestig-bak bij mijn dubbele exemplaar van 'I Sat And Thought And Wondered Why'.

54. Moonshine Still-Phil Carmen (NL, Mercury 883 761-7, 1986)
'On My Way In L.A.' is typisch zo'n radio-hit uit de late jaren tachtig. Het nummer doet niets op de hitparade, hoewel Phil Carmen's album een middelmatig verkoopsucces is, maar het maakt niet uit bij welke zender of in welk programma... die van Phil Carmen past altijd. Ik leer het nummer in de jaren negentig kennen middels een verzamel-cd met muziek uit 'Met Het Oog Op Morgen'. Sinds ik bij Wolfman zit, heb ik het ook al een paar keer gebruikt voor nachtelijke shows. Dat is het tijdstip dat Phil Carmen het beste tot zijn recht komt. Iets meer rock dan Sade, maar tegelijk beheerst en uitgekiend als Steely Dan. 'Moonshine Still' sluit daar geheel op aan.

53. It Ain't What You Do It's The Way That You Do It-Fun Boy Three with Bananarama (Duitsland, Chrysalis 104 052, 1982) (GB40: 33)
Ik geloof dat ik de plaat wel heb gehad toen ik in Mossley woonde, maar ja... toen ik terug ging had ik een rugzak en een koffer en daar moest het allemaal in... Er zijn dus platen achtergebleven, waaronder ook die van Fun Boy Three. Geen ramp, want de plaat is ook in Nederland een grote hit geweest. Nu weet ik niet of ik de plaat heb genegeerd, maar ik kom een paar weken geleden erachter dat ik deze nog niet in de bakken heb staan. Dat moest even snel worden rechtgezet!

52. One Night-Elvis Presley (Duitsland, RCA 47-7410, 1958)
Als Elsevier in juli 1958 voor de eerste maal een top tien publiceert van de bestverkochte platen is het lulligheid troef. Het duurt pas tot 1959 eer Elvis in de lijst voorkomt en dat is met deze 'One Night'. De tijd dat ik iedere single van Elvis meeneem, ligt al tijden achter me. Het is vooral een resultaat van mijn begintijd van het platen verzamelen. Alle singles zijn een kwartje, behalve Elvis en The Beatles, want die zijn een gulden. Ik heb desondanks een flinke collectie van The King, vrijwel allemaal afgedraaid en zonder hoes, maar ik draai ze ook nauwelijks. Hoewel? Deze 'One Night' heb ik nog niet en dit is eentje van Elvis die ik wel lust.

51. Lay Down Sally-Eric Clapton (US, RSO RS 886, 1977) (GB40: 32)
Ik had er nog nooit van gehoord, maar heer Clapton schijnt in 1976 niet zulke hele fraaie dingen te hebben gezegd over de anders-getinte medemens. Ik dacht dat Clapton gewoon was afgegleden nadat die gestopt was om zijn virtuositeit uit te venten en met een soort van confectie-blues in de trant van Robert Cray aan te komen. In Engeland krijgt Clapton nog geregeld de quote om de oren. Maar goed... eenzelfde verhaal als bij Gary Glitter... als ik eenmaal heb besloten dat ik een plaat 'mag', hangt dat niet af van de artiest achter de plaat. Zijn denkwijze of handelen buiten de platenstudio doet daar niks aan af. Zo'n 'Lay Down Sally' mag dus gewoon van mij, ook al zal ik hem de racistische uitspraken niet snel vergeven.

50. Sing To Me-1994 (NL, A&M AMS 6866, 1978)
Een titel uit het Hitdossier dat me helemaal niks zegt. Gokken dan maar? Dat is me goed af gegaan. 'Sing To Me' zit van mij in hetzelfde hoekje als 'Baby It's You' van Promises. Een vergeten parel uit de late jaren zeventig.

49. Tired Of Waiting-The Flock (NL, CBS 4646, 1970) (GB40: 31)
Over heiligschennis gesproken. 'Tired Of Waiting' zonder de viool-solo van Jerry Goodman als intro? Daggutnie! Toch is dit de single zoals die in 1970 op de Top 40 werd los gelaten. Het begint waar de drums invallen en ook verderop is de schaar gebruikt. Leuk voor in het archief. Als ik het ga draaien, komt het van elpee. Met gierende viool in het intro!

48. I'll Sail This Ship Alone-The Beautiful South (Duitsland, Go! Discs 876 454-7, 1989) (GB40: 30)
'Song For Whoever' ken ik nog wel uit de tijd dat het in de hitparade staat, maar de echte kennismaking met The Beautiful South komt als ik in Engeland ga wonen. Behalve dat de groep op dat moment hoog op de hitladder staat met 'Perfect 10' is ook pas een compilatie verschenen van de groep en leer ik eveneens 'Don't Marry Her' (het oorspronkelijke 'Don't Marry Her, F*ck Me' is aangepast voor de radio), 'A Little Time' en 'Rotterdam Or Anywhere' kennen. Stuk-voor-stuk zeer fijne pop-nummers met een 'ondeugend' randje. 'I'll Sail This Ship Alone' is in 1989 de opvolger van 'Song For Whoever' en is geheel in dezelfde stijl. Niks geen 'pijnlijks' hier, gewoon een onvervalste echte popsong zoals ze weinig worden gemaakt.

47. Lady Love Bug-Clodagh Rodgers (Duitsland, RCA Victor 74-16 113, 1971)
Als de lijst is gemaakt, gaan we niet meer lopen veranderen! Eergisteren kwamen we 'Come Back And Shake Me' tegen die op het laatste moment was toegevoegd. Dat gebeurt als ik deze 'Lady Love Bug' een plek geef. Maar... had ik ze achteraf niet moeten omdraaien? Ik draai 'Come Back And Shake Me' vaker dan deze 'Lady Love Bug' of de b-kant, 'Tangerines Tangerines'. Nee, ik doe het niet en dus staat 'Lady Love Bug' niet geheel verdiend boven The Beautiful South en enkele andere popklassiekers.

46. Accidents-Thunderclap Newman (Duitsland, Polydor 2121 004, 1970)
Er hangt wel iets in de lucht als Thunderclap Newman zich meldt in de zomer van 1969. Een 'supergroep' onder de supervisie van Pete Townshend. Eigenlijk voldoet Pete aan een aantal beloftes en brengt de drie hoofdrolspelers samen in Thunderclap Newman. Liedjesschrijver John 'Speedy' Keene heeft dan 'Armenia (City In The Sky)' bijgedragen aan 'The Who Sell Out'. Speedy wordt in 1969 gekoppeld aan Jimmy McCulloch en Andy Newman. 'Something In The Air' schiet naar de top van de hitparade en de groep neemt een album op: 'Hollywood Dream'. 'Accidents' is even bizar als de groep zelf: In een ogenschijnlijk vrolijk deuntje wordt gezongen over verschillende kinderen die binnen het couplet aan hun einde komen.

45. Looks Looks Looks-Sparks (Duitsland, Island 16 370 AT, 1975) (GB40: 29)
In 1974 staat Sparks voor alles dat 'hip' is. Ron en Russ Mael hebben een optreden in Toppop ten tijde van 'This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us'. Ze marcheren door de studio als de meest hippe vogels als hun oog ineens valt op een bebaarde troubadour met een akoestische gitaar. ,,What are you doing here", vraagt een van de gebroeders Mael. De bebaarde man antwoordt: ,,I am the number one". Het klopt, want Ivan Heylen staat op dat moment bovenaan met zijn 'Wilde Boerndochtere'. In Nederland zal het duo nimmer het succes van de eerste hit evenaren, ook al komen 'Amateur Hour' en 'Beat The Clock' in de buurt. En dan is daar nog 'Looks Looks Looks' met zijn jaren dertig-geluid. Ik heb ooit 'per ongeluk' 'Never Turn Your Back On Mother Earth' gekocht in de veronderstelling dat het deze was, maar nu heb ik dit recht gezet.

44. Midnight Man-Flash & The Pan (NL, Epic EPCA 4847, 1985) (GB40: 28)
De bas in 'Jive Talkin' ontstaat nadat één van de gebroeders Gibb met de trein heeft gereisd. Het heeft pas aangestoken bij een station en komt langzaam weer op gang. Gibb hoort het cadans van de trein op het spoor en besluit dat in de studio uit te werken. De rest is geschiedenis? In 'Midnight Man' horen we het geluid van een pingpongballetje, maar ik weet niet zeker of de heren werkelijk inspiratie hebben opgedaan bij een spelletje tafeltennis.

43. The Lebanon-Human League (Duitsland, Virgin 106 421, 1984) (GB40: 27)
Een hele aangename verrassing is deze van Human League. Als ik vervolgens nog een paar titels in gedachten neem (buiten 'Don't You Want Me' die ik dubbel heb), dan kom ik tot de conclusie dat ik me de komende tijd eens meer op Human League moet richten. Zoals 'The Lebanon' lust ik ze wel!

42. Soul Sacrifice-Santana (NL, CBS 5070, 1970) (GB40: 26)
Morgen klimmen we in de Gele Bak Top 40 naar nummer 16. Hoewel er slechts vijf 'andere' singles in de top 20 staan, is het niet eentje uit de Gele Bak Top 40 die op 1 staat. Afijn, dat zullen jullie zondag zien. Mijn gebeden zijn niet verhoord. Blood Sweat & Tears, Santana en The Flock uit één partij en allemaal voor erg weinig. Zou Black Widow onderweg zijn? Nee, die heb ik niet aangetroffen bij De Tafel. Evenmin andere 'progressieve' plaatjes op CBS van omstreeks 1970. Wie weet wat nog gaat komen?

41. Un Bel Di Vedremo-Malcolm McLaren (Duitsland, Virgin 106 751, 1984)
Natuurlijk is het een draak, maar wel eentje van het leukste soort. Dat McLaren een boetiekje opent nadat hij de klederdracht van de toekomstige 'punks' heeft bekeken, is een sterk staaltje ondernemerszin. Dat hij anno 1984 met zijn versie van 'Madame Butterfly' op de markt komt is een teken van lef. En McLaren komt ermee weg, net zoals hij een jaar eerder heeft gedaan met rap in 'Buffalo Gals'.