Laat me vandaag eens beginnen over de naam. Natuurlijk is de Gele Bak Top 100 een woordspeling op de Blauwe Bak Top 100, maar dat hadden jullie vast wel begrepen. Ik twijfel aan het jaar, maar we zijn eens op bezoek bij mijn oudste broer in Denemarken. Henk heeft dan pas een stapel bakken gekocht voor zijn singles. Gewone plastic bakken, maar net breed genoeg voor een single. Dat lijkt mij ook wel iets en dus gaan we terug naar Nederland met een wereld aan bakken in de auto. Het zijn zowel gele als witte bakken, maar verder identiek. Ruim twintig jaar later gebruik ik ze nog steeds, waarbij ik kan concluderen dat de gele de 'kampioenen' zijn. Van de witte is het plastic poreus geworden en daarvan heb ik al een paar moeten afvoeren. De gele bakken hebben daar geen last van. Drie jaar geleden heb ik een stapel mandjes gehaald bij de Action, maar die zijn niet bestand tegen 120 singles en sommigen buigen door midden als je ze optilt. Een paar weken geleden heb ik een tiental mandjes bij de Xenos gekocht, die zijn wel stevig. De Gele Bak Top 100 is dus een eerbetoon aan de bakken waar ik reeds twintig jaar plezier aan beleef. Ik heb de jaren zestig compleet in die bakken en een gedeelte van de jaren zeventig. Twee reserve-bakken van de Blauwe Bak zijn eveneens geel, maar die doen niet mee in dit overzicht. Ik heb me echt beperkt tot de 'algemene' singles. Vandaag tel ik af van 40 naar nummer 21.
40. Red Tape-The Nits (NL, CBS CBSA 1844, 1981) (GB40: 25)
In de jaren 2005 tot en met 2008 is Café 'T Café mijn uitvalsbasis, een kroegje in Steenwijk. Als ik 31 jaar ben, is het mij wel best en ik hou er een lichtelijk destructieve levenswijze op na. Dag in dag uit in de kroeg en straalbezopen naar huis. In het café zorgt de computer voor de muziek en deze getuigt van een eigenwijze keuze. Zo hoor ik daar geregeld een nummer van The Nits, waarvan ik meen dat het 'Red Tape' is, maar achteraf blijkt het toch een ander liedje te zijn. Toch kun je niet snel genoeg hebben van The Nits en dus zet ik deze 'Red Tape' met alle plezier bij in de jaren tachtig-bak.
39. Bend Me Shape Me-The Amen Corner (NL, Deram DM 172, 1968) (GB40: 24)
De laatste single voor de groep als The Amen Corner, per ingang van 'High In The Sky' (juli 1968) zal de groep verder gaan als Amen Corner en hits scoren met 'Half As Nice' en 'Hello Susie'. In Nederland gaat The American Breed met de hoofdprijs vandoor, in Engeland is het deze uitvoering van 'Bend Me Shape Me' die het meeste succes oplevert. Ik geef zelf ook de keuze aan die versie, hoewel de eerdere uitvoering van The Models voor mij de top is. Toch een mooi bezit, deze Nederlandse in fotohoes.
38. Just Like A Woman-Manfred Mann (NL, Fontana 267 610 TF, 1966)
Manfred Mann verandert niet alleen van leadzanger in 1966, maar ook van platenmaatschappij. Na grote hits te hebben gehad op His Master's Voice met leadzang van Paul Jones, gaat die laatste solo en heeft een paar grote hits met 'High Time' en 'I've Been A Bad Bad Boy'. Manfred Mann gaat verder met Mike D'Abo en stapt over naar Fontana. 'Just Like A Woman' is de eerste single die op Fontana uitkomt, maar het is de tweede die de band terug op de hitladder brengt: 'Semi-Detached, Suburban Mr. James'. Dylan is zeer gecharmeerd van de uitvoeringen van Manfred Mann en presenteert Manfred in 1968 een demo van een liedje dat hij speciaal voor hen heeft geschreven: 'Mighty Quinn'. Manfred luistert ernaar en zegt: ,,Leuk nummer, alleen... Waar heb je die zanger gevonden? Hij kan helemaal geen wijs houden!". Dylan lacht schaapachtig. De demo van 'Mighty Quinn' zal later op 'Self Portrait' verschijnen.
37. Music Machine-Inner Circle (NL, Island 100.456, 1979)
'Mary Mary' is zo'n nummer dat ik in Café 'T Café leer kennen en daardoor heeft Inner Circle een plekje gevonden in mijn hart. Natuurlijk ken ik de groep in eerste instantie van de hit 'Sweat', maar uiteindelijk geef ik de voorkeur aan hun opnames uit de late jaren zeventig. Deze 'Music Machine' is een fraaie aanvulling.
36. I Hear You Now-Jon & Vangelis (NL, Polydor 2059 196, 1979) (GB40: 23)
Van Vangelis krijg ik al jaren huiduitslag en ook Jon Anderson op de solo-toer geeft allergische reacties. De twee mannen samen is een combinatie die nét kan. Zeker in het geval van 'I Hear You Now', hoewel 'I'll Find My Way Home' in mijn bakken zit vanwege de jeugdherinnering.
35. Choo Choo Train-The Box Tops (België, Stateside RSS 128, 1968)
Ik ben pas met begonnen met Soul-xotica als Alex Chilton ons ontvalt. Ik geef het meteen een 'in memoriam'. Het is met Chilton net zo gesteld als met Michael Nesmith in The Monkees, de mannen hebben meer in hun mars dan dat het productie-team van hen verlangt en hun eigen composities zijn veroordeeld tot b-kanten. Er is een geweldige videoclip van 'The Letter' op Youtube, de heren moeten 'playbacken' en hebben daar helemaal geen trek in. Je ziet ze flink ouwehoeren en Chilton oogt alsof hij totaal geen lol heeft in het zingen. Ergens kun je dat ook horen in de opname van 'Choo Choo Train', Chilton wil over andere dingen zingen en interessante muziek maken. Hij zal in de vroege jaren zeventig zijn zin krijgen met Big Star, alleen verkopen de platen zeer matig.
34. My Best Friend-Loïs Lane (NL, LowLand 8801 LL, 1989) (GB40: 22)
Maar liefst twee singles van Loïs Lane in het afgelopen kwartaal, toch heeft 'Amsterdamned' niet de lijst gehaald en dit 'My Best Friend' wel. Ik geloof dat ik anno 1989 niet zo goed weet wat ik met de zussen Klemann aan moet, maar als in de zomer van 1995 'Tonight' verschijnt, ga ik helemaal overstag. Ik beschouw het nog steeds als een van de weinige muzikale lichtpuntjes in deze zomer die bol staat van Nederlandstalig (Guus Meeuwis), brallerige Eurohouse ('I Wanna Be A Hippy') en platvloerse dingen als 'Sjeng Oan De Geng' en 'Busje Komt Zo'. Zesentwintig jaar later geeft 'My Best Friend' een erg goed gevoel.
33. Forever And Ever-Demis Roussos (NL, Philips 6009 331, 1973)
Ik hoorde laatst nog dat Bert Van Breda bezig is om een Demis Roussos-museum te openen in Nijkerk. Als dat doorgaat, dan komt dat bij op het lijstje. Maar dan opnieuw... ik zal ook al jaren nog eens naar het Cuby-museum in Grolloo en ook dat blijf ik uitstellen. Ik moet lange tijd niet zoveel weten van Demis Roussos, maar in 1999 leer ik Nadia kennen en Demis Roussos is de enige popmuziek waar zij naar luistert. Stukje bij beetje leer ik Demis waarderen en ben ook even stil als ik hoor dat de man ons is ontvallen. Kort daarop koop ik deze 'Forever And Ever', want die heb ik dan nog steeds niet.
32. Lovin' You-Minnie Riperton (NL, Epic EPC 3121, 1975)
Ze staat wel enige tijd in de reserve-Blauwe Bak, maar ze heeft niet in de Top 40 van het derde kwartaal van 2014 en de Top 100 over 2014 gestaan en dus mag ze in de Gele Bak Top 40. Er zijn een paar platen die inmiddels uit de reserve-Blauwe Bak zijn verdwenen maar wel in die eerste lijst hebben gestaan, die ik dus uit deze Top 100 heb gehouden. Denk aan 'I've Found Someone Of My Own' van The Free Movement, 'You Told Me A Lie' van Jenny & The Rascals en 'Every Step I Take' van The Motions.
31. Stool Pigeon-Kid Creole & The Coconuts (NL, Ze/Island 104.527, 1982) (GB40: 21)
Zo'n single van Kid Creole & The Coconuts blijft een feestje om naar te luisteren en het is vooral nadat ik nog een keer 'Annie I'm Not Your Daddy' heb gedraaid in een show, dat ik plots ga rond kijken voor deze single. De Kring kan me eventueel helpen aan een fraai exemplaar met fotohoes voor vijftig cent.
30. Sour Milk Sea-Jackie Lomax (UK, Apple APP1, 1991) (GB40: 20)
Het enige nummer van waarde voor mij op 'Apple E.P.'. De overige nummers zijn 'Those Were The Days' van Mary Hopkin, 'That's The Way God Planned It' van Billy Preston en 'Come And Get It' van Badfinger. Van het Apple-concern is sinds het uiteengaan van The Beatles alleen nog Apple Corps over, de platen-tak van Apple. Tot 1977 verschijnt solo-werk van Lennon en McCartney op Apple, maar dan wordt het stil. McCartney, Starr en de families van Lennon en Harrison zijn nog steeds in bezit van de naam Apple Corps en in 1991 verschijnt na een lange stilte deze EP. Er is dan enige controverse rondom de naam. Als Paul McCartney MPL start en John Lennon bij Geffen tekent, is de Amerikaanse computer-fabrikant in opmars. Rond de uitgifte van deze EP krijgt Apple Corps nog een flink bedrag van de computer-fabrikant omdat de laatste een afspraak heeft overtreden. Apple zal zich uitsluitend bij computers houden en niet de muziek in gaan. Tegenwoordig is de stand van zaken dat de computer-fabrikant het meeste recht heeft verworven om muzikale activiteiten te ondernemen en dat Apple Corps de mond is gesnoerd.
29. Life Is For Living-Barclay James Harvest (NL, Polydor 2059 294, 1980)
De 'poor man's Moody Blues', wordt de groep gekscherend genoemd in Engeland. Ach, de jongens van Barclay James Harvest trekken zich er weinig van aan, hun platen gaan als zoete broodjes in Europa en met name in Duitsland kent de groep veel succes. De jaren tachtig breekt aan en dit brengt een nieuwe evolutie in synthesizers. Barclay James Harvest moet daar in volgen en met niet altijd even overtuigende resultaten. Neem nou dit zeer middelmatige 'Life Is For Living'. Het geeft een lekker zomers gevoel, maar als je dit naast 'And Other Stories' of 'Time Honoured Ghosts' legt, dan blijft hier niks van over.
28. The Leader Of The Pack-The Shangri-Las (NL, Mercury 6160 052, 1964, re: 1976)
'The Sweet Sounds Of Summer' zit nog altijd in de reserve-Blauwe Bak, dus die doet niet mee. 'The Leader Of The Pack' is aanvankelijk een teleurstelling. Het is namelijk het hoesje van de Charly-persing met 'Give Him A Great Big Kiss' als b-kant. 'Past Present And Future' en 'Remember' heb ik wel op andere singles en 'Kiss' staat al een tijdje op mijn zoeklijst. Best grappig om te zien hoe complex het kan lopen met rechten van niet meer bestaande platenmaatschappijen. Als 'The Leader Of The Pack' in onze Tipparade staat, zijn er drie verschillende uitvoeringen. De genoemde Charly, deze maxi-single op Mercury en tenslotte eentje op Contempo met 'Remember' als b-kant.
27. Our House-Madness (NL, Stiff BUY 163, 1982)
Mijn singles-verzameling begint met Madness en sinds mijn radio-werk bij Wolfman is het enthousiasme voor The Nutty Boys terug gekomen.
26. Hello Summertime-Bobby Goldsboro (UK, United Artists UP 35705, 1974) (GB40: 19)
'Autumn Of My Life' is afgevallen, hoewel ik nooit 'nee' kan zeggen tegen fraaie Bobby Goldsboro-singles in fotohoes, maar deze 'Hello Summertime' is een zeer aangename verrassing. Misschien wel één van de leukste singles die Goldsboro heeft gemaakt!
25. Do It Again-The Beach Boys (NL, Capitol F 2239, 1968) (GB40: 18)
'Geniaal' mag een erg groot woord zijn voor iemand die een aantal muzieknoten in een goede volgorde weet te zetten, Brian Wilson weet wel heel handig in te spelen op de wensen van de platenkopers. The Beach Boys hebben een aantal 'experimentele' dingen gedaan en dat is te merken aan de platenverkoop. Er is maar één oplossing om het vertrouwen terug te winnen en dat is door het oude succes nog eenmaal over te doen. Zie daar: 'Do It Again', een nummer dat naadloos aansluit op de surf-hits van voor 'Pet Sounds'. Het blijkt een gouden zet te zijn en daarna mag The Beach Boys weer een paar andere kunstjes flikken.
24. I Can Remember-Myrna March (US, Agape 45-9001, 1971)
De postbode is vandaag eenmaal aan mijn deur geweest: Een envelop met brochures uit Duitsland. In het kader van vakantie-plannen heb ik ergens interesse in een 'ouderwetse' fietsvakantie, maar dan hooguit een week. Ik heb dus informatie opgevraagd over de Allerradweg, een fietsroute van 450 kilometer langs de rivier de Aller van Verden naar Magdenburg. Tot overmaat geen pakketje met nieuwe flesjes e-liquid voor mijn 'vape', waardoor ik vanavond een flesje 'half tevreden' in Meppel heb moeten kopen. Evenmin de singles uit Chicago. Myrna March zit in mijn laatste pakketje. Het wordt beschreven als 'crossover soul', maar feitelijk is het pure pop en niet meer dan dat. Toch mag deze variant op 'Early In The Morning' van Vanity Fair nog redelijk hoog in deze Top 100, want als een pop-plaatje is het erg gezellig.
23. Poison Ivy-Redbone (NL, Epic EPC 1230, 1973) (GB40: 17)
Ik ben dol op het werk van Redbone en er zijn maar weinig singles die nog ontbreken in de collectie. Deze 'Poison Ivy' is daar eentje van, maar dat is nu opgelost!
22. More Than I Can Say-June Lodge (NL, Ariola 104 665, 1982)
De single ligt tweemaal bij de 'oude' kringloopwinkel in Meppel en ik zoek eerst het beste exemplaar uit voor mezelf. Dan raak ik aan de praat met Lee Madge en hem kan ik blij maken met beide singles van Lodge en dus koop ik even later het 'mindere' exemplaar en 'Someone Loves You Honey'. Ze moeten nog steeds wel naar Engeland gestuurd worden, maar wat in het vat zit? Inmiddels is er ook ruil-materiaal bij gekomen. Ik zou al 'Supernature' van Cerrone van hem hebben, sinds een paar weken is daar 'Sideshow' van Barry Biggs bij gekomen.
21. Got My Mind Set On You-George Harrison (Duitsland, Dark Horse 928 178-7, 1987) (GB40: 16)
Het begint buiten al licht te worden en ik leg de laatste hand aan dit bericht. Omdat ik nog fiets-ambities heb, laat ik het hier vandaag bij. Morgen de top 20!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten