Een dubbel gevoel... Minder dan twintig minuten op de teller, dus vóór het einde van dit bericht. Dan loopt de veiling af van 'die ene' plaat die ik afgelopen week noemde. Ik ben nog steeds de hoogste bieder, maar heb nu een dubbel gevoel. Ik heb gisteren 'boodschappen' gedaan bij mijn maat in Chicago. Op dit moment staat de plaat op een prachtig bedrag en voor die prijs wil ik hem wil hebben. Toch zou het ook wel goed uitkomen als iemand zeven dollar meer gaat bieden en daarmee met de plaat er vandoor gaat. Mijn gebeden zijn verhoord... Ik klik net op Ebay en zie dat ik overboden ben. Nog een kwartier te gaan, dus ik verwacht dat die nog wel een paar buitelingen gaat maken? Ja, het kan zomaar... Gistermiddag werd een vroege Steeltown-single van The Jackson 5 voor mijn neus weggekaapt. Veertien dollar voor eentje in nieuwstaat... dat is het koopje van het jaar geweest? Afijn, ik heb ook een paar mooie koopjes gedaan, dus wellicht volgende week een 'Singles round-up'. Dan nu maar over naar 'Raddraaien', want na het weekend lig ik alweer even achter. Vandaag moest ik eigenlijk de 58e single uit de eerste jaren zestig-bak hebben, maar ik kan geen informatie vinden over Will Andy. Het spijt me! Dan wordt het de 116e uit dezelfde bak: 'The Night They Drove Old Dixie Down' van The Band (1969).
De single zélf bestaat uit twee delen. Nee, het vinyl is aan één stuk, maar feitelijk heb ik het fotohoesje langer in het bezit dan de single. Het is eind 1990 en hoewel ik ruim 200 singles heb en zelf denk alle wijsheid in pacht te hebben over de jaren zestig, ben ik nog steeds 'in opleiding'. Zo heb ik pas middels 'Elpee Pop Special' van de NCRV kennis genomen van Jimi Hendrix. Ik ben er, vreemd genoeg, niet direct kapot van, maar begrijp wel dat het hoog staat aangeschreven. Ergens lees ik dat de platen 'zeldzaam' zijn, maar ik zou graag degene die dat heeft gezegd nog eens willen aanspreken op dat gegeven. Wellicht dezelfde die op Marktplaats 'superzeldzame' singles aanbiedt, die je bij bosjes van vijf kan kopen. Ik haal in deze periode het merendeel van mijn platen bij Sunrise. Daar kom ik binnenkort in 'Het zilveren goud' nog eens op terug. In de etalage liggen een aantal elpees uitgespreid en daartussen zit ook het titelloze album van The Band. Tot mijn grote verrassing vind ik op een gegeven ogenblik een kleine zwart-wit kopie van dezelfde hoes tussen de gulden-singles. Een single-hoesje van 'The Night They Drove Old Dixie Down' met 'Up On Cripple Creek' op de b-kant. Het is de tijd dat ik een leeg Outsiders-hoesje laat weggooien op een rommelmarkt en dus voordat ik steevast lege hoesjes meeneem in de hoop de single er eens bij te vinden. (Intussen loopt de veiling van Moon People af en in de laatste 15 seconden stijgt het van 43 naar 57 dollar. Nog steeds geen rare prijs voor een fijn klinkend exemplaar...). In het hoesje van The Band zit 'All Along The Watchtower' van The Jimi Hendrix Experience en ik hou dat 'stil'. Ik voel me bijna een dief als ik de winkel uit loop, maar eigenlijk is de plaat in deze conditie dik betaald...
Het duurt zeker tot 1995 wanneer ik de single erbij vind. Hoewel... het is de Amerikaanse persing en net als bij het fotohoesje dat ik bij dit bericht heb geplaatst, heeft deze 'Up On Cripple Creek' als a-kant. Het zij zo... Het is in ieder geval de 'Raddraaier' zoals ik hem vanavond uit de bak heb geplukt. Ik ben in 1990 nog een onbeschreven blad wat The Band aan gaat. Ik heb begrepen via onder andere Henk Westbroek dat het een erg goede band is met een solide countryrock-geluid. In 1993 krijg ik 'Cahoots' in mijn verzameling en koop intussen 'Time To Kill' op single. Pas in de nieuwe eeuw ga ik overstag voor 'Stage Fright' en met name in de zomer van 2003 zal ik deze plaat echt gaan waarderen. En 'The Night They Drove Old Dixie Down'? Tja, de single is niet tot nauwelijks te draaien, maar ik heb het jarenlang op een cassette gehad en alles beter dan Joan Baez' uitvoering uit 1971.
Ik zou nu in de uitgebreide geschiedenis van The Band kunnen duiken, maar ik moet straks ook nog bezig met de speellijst voor 'Tuesday Night Music Club'. Bovendien kun je een volledige historie ook niet kwijt op een blog. The Band begint in 1958 als The Hawks, de begeleidingsgroep van rockabilly-zanger Ronnie Hawkins. In 1964 gaat de groep op eigen houtje verder als Levon & The Hawks en Canadian Squires. Dan wordt de Canadese band ingehuurd door Bob Dylan voor diens' eerste 'elektrische' tournee in 1965. In 1967 vestigt de groep zich in Saugerties, New York, en gaat met Dylan aan de slag voor een volgend album. Een motorongeluk maakt dat de laatste tijdelijk uit de running is en het album zal pas in 1974 verschijnen als 'The Basement Tapes'. Ook zullen de sessies bijdragen aan 'Music From Big Pink', het eerste album van The Band. In 1976 houdt de 'oerbezetting' van The Band op met bestaan na een memorabel afscheidsconcert. Martin Scorsese legt het vast in de documentaire 'The Last Waltz'. In 1983 komt The Band opnieuw bijeen, maar nu heeft Robbie Robertson reeds voor de eer bedankt. Na de dood van Rick Danko in 1999 is The Band definitief uiteen gevallen. Richard Manuel pleegt zelfmoord in 1986, Danko krijgt een hartaanval in 1999 en bij Levon Helm wordt in 1998 keelkanker geconstateerd. Hij weet na behandelingen zijn stem weer te gebruiken, maar in 2012 wordt de ziekte hem alsnog fataal. Sinds 1994 maakt de groep deel uit van de 'Rock And Roll Hall Of Fame'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten