Héél voorzichtig en vooral niet té uitbundig... Dit is bericht nummer 1150. Nee, dat is weliswaar een rond getal, maar geen reden om de slingers tevoorschijn te halen. Over vijftig berichten wellicht iets meer tamtam, maar over honderd berichten is het zeker weer carnaval! Ik begon me al een beetje zorgen te maken over de zending die ik vanuit Amerika verwachtte. Doorgaans zijn Amerikaanse zendingen sneller dan de Engelse. Hoe dat komt, mag Joost weten. Gelukkig arriveerde het pakketje vanmiddag en kan ik sowieso eentje invullen voor de speellijst van komende zaterdag. Omdat de maand mei, naar verwachting, niet héél druk gaat worden met singles-aankopen, maak ik gebruik van de gelegenheid om één van de drie artiesten in het zonnetje te zetten. Met de andere twee zijn we immers ook snel klaar?
Verzending van een single van Amerika naar Nederland is redelijk kostbaar. In enkele gevallen heb ik me niet zo druk gemaakt over de verzendkosten, ik was al lang blij dat ik de single had. Toch ben ik iets kieskeuriger geworden voor wat betreft de verzendkosten. Verzending van één single is twaalf dollar, maar... van drie singles is het nog steeds twaalf dollar. Vandaar dat ik twee weken geleden bij één handelaar op drie singles deed, vooral om de verzendkosten 'naar beneden' te halen. Ik was nogal zenuwachtig over deze veilingen. Met Chris Clark zou ik niet héél hoog gaan, maar toch... is zo'n fraaie staat kom je hem weinig tegen. Bij Alfreda Brockington had ik wel wat meer actie verwacht. En dan was er nog The Daydreams, een plaatje waar ik vanaf de eerste beluistering een beetje verliefd op was en die op mijn verjaardag zou aflopen. Bij alledrie de singles heb ik geen concurrentie ondervonden en dus had ik ze voor de, best wel, lage startprijs. Als je ziet wat John Manship zoal voor een Daydreams-single vraagt, dan is de zes dollar (plus de vier dollar voor de verzending) nog steeds geen verkeerde investering.
Allereerst hebben we daar Alfreda Brockington. Ik ken haar voornamelijk van twee opnames. 'Your Love Has Got Me Chained And Bound' is een kraker in de Northern Soul en ik heb 'Spilt Milk' op een Goldmine-single. Die laatste is een opname uit 1967 die toendertijd niet verder dan een acetaat is gekomen. Bij het lezen van de naam Alfreda Brockington begint mijn hart sneller te kloppen en ik heb al snel een redelijk hoog bedrag ingevuld. Op zichzelf valt dat wel mee, ik betaal het geregeld voor dansvloer-klappers, maar dat is 'You Made Me A Woman' (Phil-L.A., 1970) niet bepaald. Als er een zangeres Aretha Franklin naar de kroon steekt, dan is dat Alfreda Brockington wel. Dezelfde uithalen als de 'Queen Of Soul' en ook vrijwel een identiek stemgeluid. 'You Made Me A Woman' is behoorlijk 'deep', maar met een melodielijn om van te smelten. Dan ga ik het over The Daydreams hebben, maar let goed op. Voor je het weet begin ik over Chris Clark, want zoveel is er niet bekend over The Daydreams. De meidengroep komt uit Miami en heeft, tot zover ik kan nagaan, drie singles op haar naam staan. De laatste van de drie stamt uit 1967 en is geproduceerd door Charlie Foxx. Daarvan is de b-kant geschreven door Barbara Gaskins (van Barbara & Brenda). Manship is een betrouwbare bron en als hij zegt dat de plaat nauwelijks opduikt, dan mag er gesteld worden dat die knap zeldzaam is. 'Easy Baby' (Dial, 1966) kom je eveneens weinig tegen en al helemaal niet op de dansvloer. En dat is jammer! Het is een heerlijk lief mid-tempo liedje met een harmonie die meer naar gospel dan naar girlgroup riekt. 'En meer weet ik niet', schreef je op de lagere school demonstratief onder een opstel.
'De witte negerin', werd ze tijdens haar eerste Engelse tournee genoemd. Chris Clark is één van de opvallendste artiesten in de karavaan van Tamla-Motown. Vocaal doet ze niet onder voor haar zwarte zusters, maar uiterlijk... Met een ruime één meter tachtig is ze spontaan een kop groter dan haar collega's en dan heeft ze ook nog platina-blond haar. Chris Clark was de eerste blanke solo-artiest die een platencontract kreeg, bij Tamla Motown zélf waren al wel meer blanken aan het werk. Hoewel ze in Engeland na de bewuste tournee een speciaal plekje heeft gekregen in de harten van Motown-liefhebbers, wil het maar niet zo met de hits in Amerika. Ze neemt in 1966 bijvoorbeeld 'Do I Love You (Indeed I Do)' op, maar die wordt pas dertig jaar later voor het eerst uitgebracht. Ze neemt in 1967 ook 'I Want To Go Back There Again' op, dat vijf jaar later een hit zal worden voor Thelma Houston. 'Love's Gone Bad' is haar grootste Amerikaanse hit, maar verder dan 105 komt het niet in de Billboard. Na een hele reeks niet bijster succesvolle titels zal het jullie ook niet verbazen dat 'From Head To Toe' (Motown, 1967) het eveneens niet is geworden. Het is wel de derde single die vanmiddag binnen kwam.
Chris Clark is een van de meest geliefde artiesten in de latere Northern Soul. In die beweging zijn ze namelijk allergisch voor hits en het merendeel van de Motown-releases zijn fikse hits geworden. Het opgewekte 'From Head To Toe' had beslist een plekje in de Billboard verdiend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten