Als ik het achteraf had geweten, had ik deze gisteren gewisseld met The Who. Voor een project dat nog maar niet van de grond wil komen, heb ik een overzicht gemaakt van de Raddraaiers van het afgelopen jaar. Toen gisteren na publicatie mijn oog viel op het lijstje zag ik dat het bericht over 'You Better You Bet' van The Who op 16 mei 2012 was geweest, vandaag precies een jaar geleden. Verder nog nieuws? Ja, ik heb zojuist een nieuwe (lees: betere) computer besteld, hopelijk kan ik vanaf volgende week zaterdag 'live'. En als alles een beetje meewerkt, moet mijn uitzending dan ook via webcam zijn te volgen, want ik ben één van de laatsten bij Wolfman die dat nog niet heeft. Maar eerst maar eens de Raddraaier van vandaag. Ik zou niet meteen gezien willen worden in een Gilbert O'Sullivan-shirt, maar toch is de man erg belangrijk geweest voor mijn platenverzameling. Het is met name 'Nothing Rhymed' dat me in 1989 aanzet tot het massaal kopen van singles van O'Sullivan en ik mag zeggen dat ik de collectie bijna compleet heb! Vandaag echter een single die pas heel laat in mijn verzameling is gekomen: 'I Don't Love You But I Think I Like You' van Gilbert O'Sullivan uit het prachtige wijnjaar 1975.
'Nothing Rhymed' is eind 1970 niet alleen de wereldwijde doorbraak voor Gilbert O'Sullivan, het is bovendien één van de eerste obsessies in mijn platenverzameling. The Moody Blues en The Bee Gees (plus solo-projecten) nemen al een groot deel van mijn bakjes in, maar vanaf oktober 1989 volgen Gilbert O'Sullivan, The Sweet en Creedence Clearwater Revival. Van alle genoemde groepen en artiesten verzamel ik het meeste in de jaren 1989 tot en met 1991, dus veelal kwartjes-werk. De Raddraaier heb ik in 1997 in Denemarken gekocht, het is de Engelse persing zoals in de afbeelding. Het is in Nederland slechts een Tipnotering geweest en daardoor is het niet een van de meest voorkomende platen van O'Sullivan. Hij is puur als 'vuller' in de bakken gekomen, ik heb sinds 1997 niet nog eens de moeite genomen hem uit het hoesje te halen.
Raymond Edward O'Sullivan wordt op 1 december 1946 geboren in het Ierse Waterford. Intimi kennen hem als Ray. In de midden jaren zestig is O'Sullivan heel even drummer van de groep Rick's Blues. De naamgever van de groep is Rick Davies die we in de jaren zeventig en tachtig zullen kennen als een 'baard' van Supertramp. Volgens O'Sullivan leert Davies hem zowel drummen als piano spelen. Dat laatste zal hem goed van pas komen, want in 1967 tekent hij een contract bij CBS. Er verschijnen twee singles die beide genadeloos floppen en nog een derde single op het Major Minor-label. Twee van die liedjes zullen in 1971 samen op een single worden uitgebracht om in te haken op het recente succes van O'Sullivan: 'I Wish I Could Cry' en 'Mr. Moody's Garden'. Mocht nog iemand heel naarstig op zoek zijn naar die single, ik heb hem dubbel (en met fotohoes!).
Gordon Mills heeft als producer en songwriter een flink fortuin opgebouwd dankzij Engelbert Humperdinck en Tom Jones en begint in 1970 zijn eigen platenmaatschappij: MAM Records. O'Sullivan is een van de eerste artiesten die wordt getekend. Het is Gordon Mills die de naam Gilbert O'Sullivan verzint, het is een verbastering van de naam van het komische duo Gilbert & Sullivan. Het is vervolgens O'Sullivan zélf die een kermisattractie maakt van zichzelf. Geruite pet, korte broek en een belachelijk kapsel. Mills hekelt dit imago en daarmee is O'Sullivan waarschijnlijk de enige artiest die zichzelf zoiets aan deed. In het contract van Ray Dorset van Mungo Jerry stond lange tijd dat hij zijn bakkebaarden niet mocht af scheren, terwijl hij zelf die tochtlatten meer dan zat was! Het 'lullige' imago van O'Sullivan duurt echter maar een jaar, dan verschijnt hij voortaan in een sweater met een grote G. Het maakt het publiek maar weinig uit, want O'Sullivans' albums en singles gaan als warme broodjes. Toch komt in 1974 een kleine kentering in het succes en na 1976 wordt het spookachtig stil rondom de man.
O'Sullivan maakt in 1990 en 2010 geslaagde comebacks. Zijn laatste album had ook eenvoudigweg in 1972 gepubliceerd kunnen worden, maar doet nergens gedateerd aan. De liedjes van O'Sullivan staan na veertig jaar nog steeds als een huis. Het is echter ook sinds zijn laatste comeback dat ik 'Nothing Rhymed' écht ben gaan begrijpen. De tekst was in die twintig jaar steeds aan me voorbij gegleden en was ik alle tijd meer gefascineerd door het arrangement, maar... dit blijkt een protestsong te zijn! Waar generatie-genoten de idioot uithangen op revival-avonden, daar is O'Sullivan een artiest die eerbied opeist. Ik weet dat ik uitgelachen ga worden, maar, naar mijn mening, één van de grootste songschrijvers van de jaren zeventig. Zo! Dat is gezegd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten