En ik ga meteen verder met het volgende deel. Dan ga ik morgen iets zekerder de show in en dat is wel handig. Hierbij de resterende acht singles uit dit pakket van Mark.
* Love- That's The Way It Is (US, RRG, 1971)
Uiteraard niet te verwarren met de band van Arthur Lee en het klassieke 'Forever Changes' uit 1967. Deze single staat genoteerd met een waarde van 28 euro op 45cat. Het label oogt smerig alsof de plaat een tijdje onderwater heeft doorgebracht. Ik begrijp het prijskaartje wel want 'That's The Way It Is' is op zichzelf prachtige crossover-soul met een knipoog naar de zanggroepen uit de vroege jaren zestig. Het styreen is een beetje luidruchtig. Dat is op 'The Only Way' iets minder, daar zijn het vooral krasjes. Helaas is de b-kant veel té poppy en hou ik het maar bij de a-kant van 'glorious styrene'.
* Barbara Mason- Bed And Board (US, Buddah, 1972)
'VG' is de waardering die Mark eraan heeft gegeven. 'Very Good' is voor iemand die zoekt naar platen in absolute nieuwstaat geen goede gradatie. Zelf zoek ik wel naar platen in 'VG' of liever 'VG+' omdat het dan alleen maar kan meevallen. Er zit wat 'distortion' op de zang maar 'Bed And Board' is ook niet meteen het meest essentiële nummer dat ik van Mason heb gehoord. De b-kant maar eens proeven. 'Yes It's You' klinkt als een traditionele zanggroep uit late jaren vijftig. Het styreen is vriendelijker aan deze kant maar anderzijds kan ik wel begrijpen waarom 'Bed' minder klinkt. Het is achteraf gezien toch de betere kant qua muziek, maar ik heb ze beter gehoord van tante Barbara.
* The Newcomers- Too Much Going To Say Good-Bye (US, Truth, 1974)
Hier zijn de kraakjes behoorlijk aanwezig maar ik kan daar wel aan wennen. Zeker omdat 'Too Much Going' erg fraai klinkt. Misschien intussen eens rondkijken voor een 'upgrade' want oef... dit vind ik echt een heerlijk nummer. Ik heb een iets oudere single van The Newcomers op het Stax-label en daar ben ik nooit helemaal kapot van geweest. De b-kant heet 'The World's A Picture Show' en dat is meer upbeat maar dat gaat wel ten koste van de soul op de a-kant.
* Jimmy Norman- I Don't Love You No More (US, Little Star, 1962)
Het heeft volgens 45cat een waarde van zeventien euro mits het in een goede staat is. Ik zou deze zelf als 'VG+' inschatten met het oog op de leeftijd. Ik doe het zeker voor een plaatje in deze staat. Jimmy belt zijn liefje op die blijkbaar geen nummerherkenning heeft of zijn stem goed kent. Dat hoeft ook niet meer want Jimmy maakt het ter plekke uit. Het is lekkere oude rhythm & blues waar ik op zichzelf wel vrolijk van wordt. 'Tell Her For Me' is meer in een Fats Domino-stijl. Iets té poppy voor de Blauwe Bak en dus hou ik het bij de a-kant.
* D.J. Rogers- Love Brought Me Back (US, Columbia, 1978)
De vorige eigenaar (m/v) is weer eens aan de haal gegaan met een pen en het label. Het styreen klinkt vrij schoon voor een Columbia uit deze periode. Het is fraaie soulvolle disco welke ik nog niet kende maar die ik nu al ga waarderen. Op de b-kant is 'Part 2'. Vinden jullie het heel erg als ik die even oversla?
* The Rose Brothers- I Get Off On You (US, Muscle Shoals Sound, 1986)
Ik begrijp wel waarom Mark deze aan mijn pakket heeft toegevoegd. Ik heb wel iets met de midtempo dingen uit de jaren tachtig en ik kan wel wennen aan The Rose Brothers. Het styreen heeft een lage ruis maar dat is ook weer niet heel erg storend. 'Freeky Lover' op de keerzijde is veel té snelle 'in your face'-disco. 'I Get Off On You' is de meest soulvolle van de twee.
* Jean Wells- I'm In Your Corner (US, Calla, 1967)
'VG-G+', heeft Mark op het hoesje geschreven. 'Background hiss but not overpowering'. Klopt helemaal, het geluid is schoon en als ik de stem van Jean Wells hoor gaat daar opeens al mijn aandacht naar uit. 'I Feel Good' op de keerzijde is iets meer upbeat maar ook de dramatische a-kant is smullen. Ik denk dat dit gewoon een 'double-sider' gaat worden.
* Charlie Whitehead- Love Bing Your Fool (US, Island, 1974)
Het zal me benieuwen of Mark deze later zelf heeft toegevoegd of niet. Het is namelijk een Swamp Dogg-momentje. Hij schrijft het nummer samen met Whitehead en is verantwoordelijk voor het arrangement en de productie. Ik kan niet ontdekken wat hier mis mee moet zijn? Of ben ik na zestien platen immuun geworden voor krasjes? 'Now That I Can Dance op de keerzijde lijkt een antwoord te zijn op 'Do You Love Me' van The Contours met een typische Swamp Dogg-productie. De a-kant is echter pure klasse en mijn favoriete kant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten