In plaats van 'Het concert des levens' had ik een berichtje moeten reserveren voor 'De symfonie' maar dat is iets dat ik me pas later realiseer. Hierdoor loop ik een week achter met de nieuwe rubriek en omdat ik plannen heb voor later in deze week publiceer ik vandaag een dubbelaflevering. Zowel vandaag als gisteren heb ik het erg rustig aan gedaan en op een ene of andere manier heb ik daar behoefte aan. Het is wel een beetje zonde want met name vandaag is het erg aangenaam fietsweer geweest met niet veel wind en temperaturen waarbij je niet gaat zweten. Enfin, het is er niet van gekomen en dat maakt dat ik zelfs nog een extra bericht 'over' heb. Ik wil woensdag of donderdag met de 'Singles round-up' beginnen, misschien zelfs een combinatie met het andere pakket van Mark dat deze week hopelijk gaat arriveren. Nu dan de gecombineerde tweede en derde aflevering van 'De symfonie van het leven'. Over 48 weken vier ik mijn vijftigste verjaardag en tel de weken af met een uitzonderlijk fraaie plaat in mijn beleving. Met name over de plaat van 1977 zou ik een boek kunnen schrijven.
In de eerste aflevering heb ik het concept al proberen uit te leggen. Natuurlijk kan ik moeiteloos uit ieder jaar minstens twintig 'leuke' platen bedenken. Het gaat me in 'De symfonie' erom om platen te vinden die ik oprecht zó mooi en bijzonder vind dat ik ermee zou willen trouwen. In veel gevallen ben ik ook getrouwd met deze nummers. Vooral mijn eerste levensjaren stromen over van de favorieten die ik allemaal met terugwerkende kracht heb leren kennen. Wat vinden mijn oren fijn? Welnu, een sterke melodie, fraaie instrumentatie en 'spannende' elementen. Bij 'You Are My Love' kan ik al deze dingen afstrepen. The Beatles is zes jaar uiteen als Liverpool Express zich meldt. In het begin bestaat zelfs het vermoeden dat het The Beatles is dat schuilgaat achter Liverpool Express, maar ten tijde van 'You Are My Love' is dat een tikkeltje ongeloofwaardig. The Beatles zijn tot veel in staat, maar de harmonieën uit 'You Are My Love' is iets dat ze nooit hebben kunnen bereiken. 'You Are My Love' is echter een vette knipoog naar de jaren zestig met zelfs nog een beetje 'phasing' in de brug, hetgeen ik dan weer als 'bijzonder' ervaar. Het is een plaat waar ik letterlijk stil van val en het voelt dan ook lastig om de plaat onder woorden te brengen. Dan maar snel verder naar 1977 want daarover zou ik een telefoonboek vol kunnen schrijven.
Het is tijdens de wandeling op het strand tussen Katwijk en Noordwijk als W. zich hardop afvraagt welk dier uit de dierenriem van toepassing was in 1975. Ik weet het antwoord niet meer maar zeg dan dat ik had gehoopt op het jaar van de kat. Ik ben inmiddels Google op gegaan en zie dat in de Chinese horoscoop de rat de plek van de kat heeft afgepakt. In Vietnam hebben ze nog wel het jaar van de kat en daar blijkt 1975 zo'n jaar te zijn geweest. Ook 2023 is het jaar van de kat geweest is in Vietnam. Zo krijgen we het over 'Year Of The Cat' van Al Stewart en dan blijk ik naast een andere 'fan' te lopen. Ook W. heeft het altijd een prachtig nummer gevonden en kan ook op alle momenten van de dag naar het liedje luisteren zonder dat het gaat vervelen. Het is even gemakkelijker om het singlehoesje te gebruiken als afbeelding maar uiteraard lust ik alleen de lange albumversie.
Dat album is overigens ook weer één van de zeer weinige elpees die ik van kop tot staart kan beluisteren. Bij de meeste albums ben ik na één kant (van vinyl) of halverwege een cd het wel zat en zet iets anders op. Ik kan me van Steenwijk herinneren dat ik een raampje open heb en de buren buiten 'gek' hoor worden van de eclectische mix van muziek uit mijn kamer. Het titelnummer wordt voor een zeker deel gedragen door een saxofoon-solo. Dat is niet het idee van Al Stewart maar van Alan Parsons. Er zit een 'doods' stukje in de plaat en Parsons besluit een saxofonist op te bellen. Als Al hierover hoort, protesteert deze meteen. 'Het is geen jazz!'. Toch is hij achteraf gezien ook wel blij met het resultaat want de saxofoon maakt het nóg meer een popklassieker als dat het zou zijn zonder dat instrument.
Ik moet bekennen dat ik niet helemaal up-to-date ben met de huidige stand in de damesmode. Toch meen ik de laatste tijd op te merken dat rokken en wijde broeken uit glanzend zijde terug in het straatbeeld zijn. Het is een paar weken geleden dat ik iemand zie lopen in een rok en de kleurschakering oogt als 'a silk dress running like a watercolour in the rain'. Een zin die me altijd tot de verbeelding heeft gesproken en welke op een bepaald moment ervoor heeft gezorgd dat ik ook de rest van de tekst ben gaan absorberen. Het zou de soundtrack van een film kunnen zijn of een hoofdstuk uit een spannend boek. Op een bepaald moment is hij zijn ticket kwijt geraakt en zal hij voor altijd in dat rare land moeten blijven. Het is een verhaaltje waarbij ik mezelf steeds blijf af vragen hoe het zal zijn afgelopen.
Volgende week heb ik een heus orkest te gast om een deuntje ten gehore te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten