Als je ouder wordt, is een periode van vijfentwintig jaar opeens niet meer een eeuwigheid. Ik bedoel: Als ik Britney Spears 'Baby One More Time' hoor zingen, kan ik me nauwelijks voorstellen dat dit een kwart eeuw geleden een hit is geweest. Qua geheugen is het echter een fikse tijd terug. Ik wil vandaag gaan schrijven over een wandeling die ik in juni 1999 heb gemaakt. Ik weet het startpunt nog goed te herinneren, maar... hoe ben ik in hemelsnaam verder gelopen? En had ik niet een andere kant uit kunnen lopen? Geen idee of Park Bridge er in 1999 ook zo interessant bij ligt, maar het is slechts een mijl vanaf Hartshead Pike en ziet er erg idyllisch uit. Toch kan ik me niet heugen dat ik hier ooit ben geweest. Je kan vanaf Hartshead Pike vrij eenvoudig naar Oldham maar daar ben ik niet geweest. Ben ik dan toch in Ashton-under-Lyne geweest? Ik droom regelmatig van een stuk tussen Ashton en Stalybridge en ergens voelt het alsof ik daar werkelijk eens heb gelopen. Ik meen dat ik op de terugweg over Stalybridge ben gegaan en dus kan het wel eens waar zijn? Op zichzelf heb ik wel meerdere fraaie wandelingen gemaakt in de omgeving van Mossley maar deze ene zal me altijd bij blijven!
Het is bijzonder fraai weer. Niet té warm maar ook zeker niet koud. Warm genoeg om een flesje drinken mee te nemen. Ik ben echter niet van plan een héél eind te gaan wandelen en dus denk ik dat ik wel genoeg proviand bij me heb. Eerst is er heel veel klimwerk. Ik moet namelijk van Manchester Road de heuvel op naar Top Mossley en vanuit daar verder Hartshead Pike op. Op de foto zien we Hartshead Pike vanuit de richting van Ashton-under-Lyne. Volgens de geschiedschrijvingen heeft er sinds de Romeinse tijd iets van een toren gestaan op deze plek. Het is een soort van vuurtoren midden in het landschap en niet eens op het hoogste punt van Hartshead Pike. De torens zouden zijn gebruikt om mensen in de omringende plaatsen erop te wijzen dat er gevaar op komst zou zijn. De huidige toren is in 1863 herbouwd ter viering van het huwelijk tussen de toekomstige koning Edward VII en Alexandra Of Denmark. In de jaren dertig wordt de toren enige tijd gebruikt als snoepwinkeltje. Dit wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog gesloten en kort daarop wordt de hele toren dichtgemetseld. In 2020 is er nog een flinke renovatie aan te pas gekomen want de toren is in de jaren negentig al enigszins in verval. Hartshead Pike is naar schatting ongeveer een mijl buiten Top Mossley en is op zichzelf al een avontuurlijke wandeling. Ik heb geen geld voor de pub, The Hartshead Inn, en besluit maar een kant op te lopen. Ik heb aan de hand van een plattegrondje geprobeerd het te reconstrueren. Hoewel ik een herkenningspunt zou moeten hebben, kan ik dit niet vinden op het kaartje.
Feit is dat ik al een aardig stuk heb gewandeld. Het is een mooie groene omgeving en ik geniet met volle teugen. Toch heb ik een probleempje want mijn flesje is leeg en ik heb toch wel dorst gekregen. Opeens krijg ik iets in het vizier. Het is niet een dorp maar eerder een buurtschap. Ik zie van verre al de uithangborden aan één van de panden. Dat moet horeca zijn! Daar kan ik vast mijn flesje water vullen? Als ik dichterbij kom blijkt het een Conservative Club te zijn. Enfin, dat maakt niet uit. Water is overal hetzelfde. Ik loop het parkeerterrein op naar de ingang. Ik wil de deur open duwen en dan staat er al iemand aan de andere kant van de deur. Wat ik hier kom doen? Water halen? Niks daarvan, gewoon ophoepelen. Ik schud een keer met mijn hoofd. Dit kan toch niet waar zijn? Gewoon een beetje leidingwater zodat ik weer verder kan lopen. Niks daarvan, gewoon wegwezen of de politie wordt gebeld. Ik loop nog flink te schelden en te tieren als ik het terrein verlaat en ik heb geloof ik ook gehuild. Het trekt de aandacht van de overbuurman die in de tuin bezig is. 'Wat is het probleem?'. Ik leg uit dat ik mijn flesje water wilde vullen en dat ze me niet wilden binnen laten. De man stelt me gerust. 'You sound like you're from abroad. Come in'.
Niet alleen vult hij mijn flesje water, ook biedt hij me meteen iets aan om ter plekke te drinken. De tranen zijn al snel opgedroogd en dan leer ik iets dat ik nog nooit zo overdreven had meegemaakt tijdens mijn verblijf in Engeland: Het klassensysteem. 'Conservative' betekent dat het enkel toegankelijk is voor midden en 'upperclass'. Een sloeber met lang haar en een rugzakje moet dan automatisch 'working class' of lager zijn. Die komt daar niet naar binnen. Zo is het ook gesteld in de pubs maar daar heb ik dan weer een mazzeltje. Tollemache Arms is meer 'middle class' dan 'working class' maar desondanks word ik daar 'getolereerd'. Ik had heus niet verwacht dat ze me met open armen zouden ontvangen in een Conservative Club maar dat me zelfs een flesje kraanwater wordt geweigerd, komt als een volslagen verrassing.
Hoe is de wandeling verder gegaan? Opeens krijg ik een beeld dat ik wél in het centrum van Ashton ben geweest. Ik heb wat foto's bekeken van Knot Hill maar dat doet evenmin een lampje branden. Het lijkt toch wel alsof ik die kant ben uit gelopen want even verderop zit het golfterrein van Ashton. De kans is groot dat de golfbaan niet ver van de Conservative Club zit. Volgens mij ben ik van Ashton naar Stalybridge langs een spoorbrug gelopen en dat is iets dat zo nu en dan in een droom terug komt. Ik weet zeker dat ik over Stalybridge langs het Huddersfield Canal naar Mossley ben gelopen. Ik denk dat het al met al wel een kilometer of twintig moet zijn geweest met vooral veel klimwerk dankzij Hartshead Pike en een paar andere heuvels in het landschap. Ik heb totaal geen verlangen om naar Engeland te gaan maar als ik de foto's bekijk? Ik zou me best een weekje wandelend kunnen vermaken in de omgeving van Mossley!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten