Singles round-up: juni 1

De hooikoorts is in het land! Ik heb er vooral buiten last van en dus blijf ik op mijn vrije dag zoveel mogelijk binnen. Ik ben uiteraard alleen de deur uit gegaan om mijn stem uit te brengen maar als er vandaag geen verkiezingen waren geweest, had ik wellicht de neus niet buiten laten zien. Gelukkig blijft het vooralsnog bij niezen, hoewel de hooikoortsaanvallen bij mij doorgaans niet langer dan een halve dag duren. Vorig jaar kwam het me letterlijk uit de neus lopen en toen heb ik een pak zakdoekjes gekocht. Als ik me niet vergis, gebruik ik die nog altijd hoewel ik gisteren wel een nieuwe voorraad heb aangeschaft. Ik kan me voorstellen dat deze producten een top verkoop genieten in november maar ik haal ze ieder jaar in mei of juni. Het is vooralsnog stil aan het front qua singles maar ik verwacht vrijdag of zaterdag in ieder geval de recente Juno-aanwinsten. Ik heb de foto's reeds gemaakt voor drie afleveringen 'Singles round-up'. Het zou mooi zijn als ik vanavond twee of drie kan doen. Ik ga snel van start met de eerste acht.

* Richard Barbary- What's Your Name (US, A&M, 1969)
'Richard Barbary: Soul Machine' is de naam die Barbary krijgt op het label van deze promo. Volgens mij is hij de titel kwijt als de 'issue' wordt uitgebracht. Is het wel helemaal eerlijk soul? Ik vind het een twijfelgevalletje. 'What's Your Name' is eerder laidback groovy pop. Creed Taylor van het latere CTI-label is de producent van dit gevalletje. 'Mature Boy' op de keerzijde is mogelijk nog meer jazzy maar bovendien is het styreen aan die kant niet heel erg lief. 'What's Your Name' past in de ontspannen sfeer waar ik de laatste maanden met de Blauwe Bak naartoe manoeuvreer en dus is het voor die kant erg welkom.

* Chicago Pete- Where There's A Will (US, Mo-City, 1984)
Wordt vervolgd. Nee, ik ga geen eerbetoon schrijven over Han Peekel. Ik heb een week geleden een tweede single van deze Chicago Pete gereserveerd bij Mark en dus komen we hem in de toekomst wederom tegen. Pete mag, getuige zijn naam, afkomstig zijn uit Chicago maar toch is dat verre van de waarheid. Alford Harrell wordt in Tennessee geboren en na zijn diensttijd te hebben vervuld in de Koreaanse oorlog vestigt hij zich in Detroit. Pas daarna zal hij verhuizen naar Chicago. Het is overigens in de jaren zeventig dat hij zich Chicago Pete gaat noemen op aanraden van een vriend 'omdat hij er al zo lang woont'. Chicago Pete is een blueszanger maar zijn band, The Detroiters, kan ook 'swingen' waardoor het niet lastig is om een kleine oversteek te maken naar de soul en disco. 'Where There's A Will' heeft Stax-blazers, een prettige Southern-styled groove en zelfs moderne synthesizers. Plus de pure blues van Chicago Pete maakt dit een echte 'oddball' maar wel eentje die naar meer smaakt. De andere Chicago Pete-single gaat daarvan een bewijs worden. 'Sho'Nuff' is een pure disco-productie, zelfs een tandje sneller dan de a-kant, maar tegelijk klinkt het ook ontzettend 'lo-fi'. Het komt de soul uiteraard niet ten goede en dus is 'Where There's A Will' voor mij de ultieme kant.

* The Chiffons- Nobody Knows What's Goin' On (US, Laurie, 1965)
Het soort plaat dat ik heel vaak heb gehoord maar nooit heb kunnen vermoeden wat het is. Natuurlijk klinkt het als een klassieke 'girl group', maar dat zal wel niet? Welnu, het blijkt dus The Chiffons te zijn. Het is 1965 en nog vóór de mono/stereo en de 'phasing' en op deze plaat wordt rijkelijk gespeeld met de echo als effect. Het resultaat is een lekker dramatisch snel nummer. 'Did You Ever Go Steady?' op de keerzijde is traditionele 'girl group' dat ook zo uit 1963 had kunnen komen. 'Nobody Knows' is de afgelopen maanden, in digitale vorm, al uitgegroeid tot één van de grootste hits in mijn huis.

* Vivian Copeland- Chaos (UK, Soul Junction, 1968, re: 2018)
Ik heb voor afgelopen zaterdag een planning gemaakt. Ik begin met platen uit de late jaren zeventig, vervolgens de jaren zestig, daarna de vroege jaren zeventig en tenslotte alles van na 1979. Vivian Copeland zit in de jaren zestig omdat ik me dit herinner van Discogs. Tijdens de show denk ik even dat ik me moet vergissen. 'Chaos' uit 1968? Het klinkt eerder 1972! Ik denk dat het de mastering is voor deze single want op zichzelf zit het dicht tegen 'One Moment' van Sheryl Swope aan uit 1969. Het is een 'funky soul sister' zoals ik het zou willen noemen en kan zelf inmiddels zo'n familie samenstellen. Een onweerstaanbare groove en een refrein dat lekker in het hoofd blijft zitten. Op de b-kant staat een nummer van The Poindexter Brothers die ook hebben geschreven aan 'Chaos'. 'What I Did In The Streets' is in 1971 een single op het Win Or Lose-label en ook dat kent een speels arrangement waar de Poindexters patent op hebben. In geval van deze Soul Junction is dit een 'double-sider' waar ik voorlopig nog geen definitieve keuze kan maken.

* Detours- Hideaway (UK, MCA, 1977)
Niet te verwarren met The Who en de band van Gene Latter uit de late jaren zestig. 'Hideaway' is prettige 'in your face'-disco met een sterk jaren zestig-gevoel. Er is weinig nieuws onder de zon maar wel een lekkere gezellige swinger. 'Our Love Will Keep Growing' is zelfs nog een graadje extra poppy maar klinkt wel muzikaler dan de commerciële a-kant. Toch denk ik dat het voor mij bij 'Hideaway' blijft, ook al is dit een geval van 'een Engelse persing ik die ik in de collectie wil hebben'.

* Jimmy Dotson- Linda (US, Aar O Dot, 1972)
Net zoals The Chiffons en ook Richard Barbary is 'Linda' van Jimmy Dotson sinds enkele weken een 'hit' in mijn huis. Het is een clipje dat ik heel vaak even op zoek op Youtube. We hoeven geen foto's te zien van Linda om te begrijpen dat ze een hele bijzondere vrouw is. Jimmy noemt haar trouwens het liefste 'Lynn' maar de twee lettergrepen van Linda maken het alleen maar dramatischer. Jimmy gaat flink 'deep' in zijn eerbetoon aan deze onbekende Linda. Overigens heb ik deze plaat 'gratis' ter vervanging van de Jones & Gaston-single uit mijn vorige pakket. Op de b-kant doet Jimmy 'Dreams' en dat klinkt lekker dreigend. Beide kanten zijn niet te versmaden!

* Aretha Franklin- What A Fool Believes (UK, Arista, 1980)
In 2001 schaf ik 'Best Of M People' aan op cd en het album zal kort daarop uitgroeien tot één van mijn meest ultieme fiets-cd's. Ook al gaan beide banden tegelijk lek, valt het ketting eraf en breekt er een onweersbui los.... met M People in de oren sta je nog altijd te glimlachen. Op het album staat een cover van 'What A Fool Believes' van The Doobie Brothers en het is dankzij M People dat ik ontdek hoe goed het nummer werkelijk is. Als ik het vele jaren later eens in een show draai (de M People-versie), krijg ik te horen dat het heiligschennis is. Dat zit vers in mijn geheugen als ik deze van Aretha zie. De Engelse persing is natuurlijk een extra stimulans. Ik heb geen grote fan van Aretha en zeker op het punt waar ze doelloos gaat gillen, haak ik af. In 'What A Fool Believes' weet ze dat tot de laatste dertig seconden uit te stellen en dat is goed! Het nummer wordt ietsje opgevoerd en krijgt een stevige disco-jas aangetrokken. Het resultaat is niet eens slecht! Het is ook niet heel erg essentieel. De b-kant heet 'School Days' en... die sla ik over. Het is al heel wat dat ik nog altijd een paar euro investeer in een plaat van Aretha uit de jaren tachtig en we gaan het lot niet tarten.

* Jesse Green- Come With Me (UK, EMI, 1977)
'Gratis' staat er op het hoesje vanwege vermeende 'crackles'. Vaak heeft dat niet heel veel invloed op mijn luisterplezier maar... Jesse Green smeekt meteen al om een upgrade. Het tikt over in het intro en dit nummer wil je compleet hebben voor de volledige vijf minuten en vijfentwintig seconden. Het is een kleine disco-symfonie met een flink stuk 'brug' midden in het nummer. Als de plaat een 'Minter' zou zijn geweest dan was dit meteen de Week Spot geworden. Eerst maar eens voor een beter exemplaar kijken of leren om deze plaat een 'fade-in' te geven.