Memorabel 2024

Het is altijd weer lastig om met een nieuwe aanhef te komen voor de afscheidsbrief aan het voorbije jaar. In 2023 ben ik begonnen met 'Lief 2023' maar nee... 'lief' zou ik 2024 niet willen noemen. 'Memorabel' lijkt me meer op zijn plek. Zoals ik al eerder heb aangegeven is driekwart van 2024 eigenlijk best te pruimen. Ik vier in april dat ik vijftien jaar lang met mijn tengels van de drank ben gebleven en de paar dagen in Bunnik is een schot in de roos. In de daaropvolgende maanden geniet ik ook van enkele fraaie fietstochten. Het uitstapje in april is me ook goed bevallen en dus lijkt het me opeens een goed plan om in de vakantie ook even elders te verblijven. Dat wordt dus Duitsland en het pension is in een soort van opwelling geboekt. Het is namelijk niet echt een toeristische plek en bovendien ligt het op een stevige afstand van Meppen. Dat laatste moest immers het hoofddoel worden van de vakantie. Als klap op de vuurpijl krijgen we ook nog iets van een 'Indian summer' rond de 20e september en in dat weekend kan het levensgeluk niet op. Nauwelijks twee weken later dan ineens het bericht. Maar... doet dat afbreuk aan het jaar 2024? Je laat een jaar achter je op 1 januari, maar personen of dergelijke gebeurtenissen laat je niet achter in een jaar. Ik zit praktisch gezien nog midden in de verwerking en dus zal mijn lieve broer ook 2025 blijven beheersen. Ik heb daar wel vrede mee. Het is een jaar dat ik nooit zal vergeten en daarom is 'Memorabel 2024' de ideale aanhef voor de brief. Voor de foto kies ik dan die van zaterdag 21 september aan het kanaal tussen Hardenberg en Gramsbergen. Het is daar zo vredig en stil en ik geniet hardop van een erg mooie fietstocht. Want ook dat is 2024 geweest! Hopelijk gaat 2025 ook veel van deze momenten beleven want ik ben eraan toe om nieuwe herinneringen te maken.

Uit eigen beweging door 2024: deel III

'Keep it light, G'. Het verhaal van gisteren heeft flink wat impact gehad op mij. Dat kan ik merken. Het is echter een bewuste keuze om dit verhaal vóór het laatste deel van 'Uit eigen beweging' te doen zodat ik toch nog iets positief kan eindigen. Het is nog vroeg op de dag maar ik weet niet hoe ik me later ga voelen en dus publiceer ik nu het laatste deel van deze korte serie. Vervolgens mag ik morgenavond dan de afscheidsbrief aan 2024 schrijven en, zoals zo vaak, weet ik van tevoren niet wat er op papier komt te staan. Ik heb wel eens een afscheidsbrief geschreven waarbij de teneur ineens om slaat. Het jaar 2017 bijvoorbeeld. Terwijl ik aanvankelijk het jaar als 'mislukt' wil afserveren, blijkt het opeens gevoelsmatig toch nog een bijzonder jaar te zijn geweest. Zoiets verwacht ik ook bij 2024 hoewel het dit jaar niet alleen maar kommer en kwel is geweest. In deze aflevering fiets en wandel ik door de laatste vier maanden van 2024 welke begint met de vakantie die bijna niet had gemogen. In september zijn de memorabele wandeltochten op één hand te tellen en daar komt in oktober en november verandering in. Maar eerst zet ik het kompas op het zuidoosten en fiets opnieuw naar de vakantiebestemming van 2024.

Maandag 2 september 2024. Traditiegetrouw heb ik nauwelijks geslapen maar de adrenaline schiet me meteen al door het lijf als ik op de fiets stap. Ik fiets zonder kaartjes en dergelijke. Een bewuste keuze want ik laat me graag verrassen onderweg. En dan bedoel ik uiteraard de aangename verrassingen. Waarover méér later in dit verhaal. Ik heb bij Ansen en Ruinen al het vakantiegevoel te pakken en koers via Zuidwolde en Dedemsvaart door de bossen naar Hardenberg. In geval van spanningen, zo ook vakantie, heeft dit meteen uitwerking op mijn stoelgang en een paar kilometer voor Hardenberg voel ik dat ik een zitgelegenheid moet opzoeken. Het is de eerste maandag van de maand en dus loeit de sirene terwijl ik een terrasje zoek voor koffie en toiletbezoek. Daarna door naar de Duitse grens en dan maar naar Uelsen. Hier ben ik immers redelijk bekend? Ik meen dat het vanuit hier erg gemakkelijk fietsen is naar Lingen maar dat valt vies tegen. Uiteindelijk komt nog een stuk Vechtetalroute op mijn pad en moet ik via Nordhorn. Hoe dichter bij Lingen, hoe nerveuzer ik word. Ik weet alleen dat de herberg aan de Grenzweg zit en volgens mij moet dat ergens in het zuidwesten zijn van Lingen. Het blijkt het noordoosten te zijn. In Lingen zelf krijg ik de onaangename verrassing. Er is geen bordje dat me naar de Grenzweg weet te brengen, de mensen hebben nog nooit van de straat gehoord en voor één keer zou ik wensen dat ik Google Maps op mijn telefoon zou hebben. Op het laatst schiet een man me te hulp en dan kom ik een goed eind op weg. Officieel ben ik een anderhalf uur té laat bij de hostel maar daar wordt geen punt van gemaakt.

Op dinsdag zijn het meerdere weersomstandigheden op één dag. Het begint met dichte mist, dan wordt het akelig warm en op de middag heb ik enkele heftige regenbuien. Ik bezoek Meppen en fiets met een mooi rondje om naar Haselune. Voor woensdag staat er alleen maar regen ingetekend en ik besluit het zuidoosten van Lingen te inspecteren. Het valt me niet tegen. Het is grijs maar de regen is te verwaarlozen. Totdat ik op de terugweg ben richting Lingen. Hoe dichter ik bij deze plaats kom, hoe harder dat het gaat regenen. Ik schuil een uur bij een 'Schützhutte'. Na een maaltijd in het centrum van Lingen ben ik aangenaam moe. Ik ga op bed liggen maar het is te vroeg om te slapen. Dan zet ik het album 'The House On The Hill' van Audience op. Half slapend beleef ik mijn eerste luisterbeurt. Dit album zal de uiteindelijke soundtrack worden van de vakantie die bijna niet mocht. Ik sta maandagavond op het punt om maar naar huis te fietsen. De donderdag is het weer het meest stralende weer van de wereld en ik kan geen afscheid nemen van Duitsland. Ik blijf in het buurland tot en met Haren en steek dan de grens over naar Emmer-Compascuum. Het Nederlandse gedeelte is eveneens fraai hoewel het bij tijden té warm is. Zaterdag zit ik echter opnieuw op de fiets en ditmaal ga ik naar Assen voor singles. Terug cross ik over onder andere Grolloo waar ik bij het Cuby-museum een idee krijg. Over een paar weken is het vijftien jaar na '20092009'. Wat als ik de donderdag weer eens naar het museum ga?

Als de vakantie voorbij is dreigt het weer ook helemaal om te slaan. Toch wordt het in de week en het weekend van de twintigste opeens nog erg mooi. Op donderdag 19 september is het bezoek aan het museum gepland maar dat laat ik schieten als ik in Grolloo ben. Ik heb veel meer zin om nog wat dieper de provincie in te gaan. Ik besluit de dag bij de chinees in Westerbork. Op zaterdag wil ik naar een concert in Zuidwolde dat 'last minute' niet doorgaat. Ik heb al vrij gevraagd en dus ga ik evengoed fietsen. Dan herinner ik me de kringloop in Hardenberg. Daar wil ik wel een kijkje nemen. Ik doe het erg rustig aan en als ik bij de winkel kom, gaat die niet op slot. Niet getreurd. Ik klim het noorden en geniet van het fraaie weer. In Dalen eet ik, net als vorig jaar, weer bij de grillroom en fiets door de duisternis naar huis. Op zondag is het écht de allerlaatste mooie dag en dan fiets ik nog een stukje door het Drents-Friese Wold.

In het kader van memorabele fietstochten... Dan moet ik ook maandag 29 september noemen. Het spoelt deze dag en ik heb een boodschapje in Steenwijk. Als dit weer aanhoudt, wordt de wandeling in Brandeveen volgende week helemaal niets. Ik bel op woensdag met broer met deze mededeling en het voorstel om eventueel elkaar te ontmoeten bij een chinees. Het is een bijzonder jolig gesprek en volgens mij lachen we beide nog een minuut als we al hebben opgehangen. 'Tot volgende week'. Ik vervolg met de week waar het bericht van gisteren is geëindigd. Op 14 oktober maak ik een fietstochtje naar Dwingeloo en is het bijzonder fris voor de tijd van het jaar. Woensdag 16 oktober staat ingetekend als een zeldzaam mooie dag maar dat is achteraf gezien uitgesteld tot vrijdag. Ik wil opnieuw naar Hardenberg maar koop nu al veel singles in Dedemsvaart waardoor ik Hardenberg laat schieten. Op vrijdagmiddag maak ik de laatste fietstocht met mijn zomerjas naar Appelscha en over Smilde en Oranje terug richting Dwingeloo. Uiteindelijk is het dan veel mooier weer dan woensdag.

Mijn schoonzus heeft een week na de uitvaart al een idee: Ze heeft nieuwe wandelschoenen gekocht en wil dus véél wandelen. De vorige zondag heb ik een 'sentimental journey' gehad naar Brandeveen maar deze ceremonie wil ik eenmalig houden. Wel ga ik vanaf die zondag iedere zondag in oktober en november een eindje wandelen. Op 20 oktober loop ik naar Havelte voor wat boodschapjes. Ik wil met de bus terug en moet daarvoor een half uur tijd doden. Dat 'vier' ik met patat en een kroket, net zoals ik jaren lang met broer patat en een kroket zat te eten. De week erna maak ik een mooie tocht over het Holtingerveld en kom zelfs nog in de schaapskudde terecht. De eerste zondag van november ga ik met W. wandelen op de Woldberg en fiets na afloop nog een bochtje om. Op 10 november ontdek ik een fraai rondje met Brandeveen als tussenstop. De zeventiende regent het de hele dag en doe ik een heel klein rondje. Op 24 ga ik bij zus op bezoek en loop, bij wijze van ritueel, een nóg kleiner blokje om. In december komt het klad erin. Op de eerste is het al donker als ik de deur uit loop. Een week later zal ik naar een concert in Meppel maar het blijft erbij. Tot slot hebben we dan nog Eerste Kerstdag als ik het fiettsseizoen van 2024 definitief afsluit.

Voor de foto kies ik voor een willekeurige ruilverkavelingsweg in Duitsland. De foto is genomen tussen Meppen en Haselune en op het moment dat het nog erg heet is. Een uur later heb ik de eerste regen van de dag.

Vier seizoenen in een week

Geïnspireerd door 'Four Seasons In One Day' van Crowded House. Allereerst even over de planning op Soul-xotica. Ik zou vandaag het derde deel doen van 'Uit eigen beweging door 2024' en zou morgenavond hebben gereserveerd voor een 'Eindstreep'. Welnu, voor een 'Eindstreep' over december ben ik nog niet klaar. In het nieuwe jaar ga ik nog wel eens zitten tellen en rekenen met de lijsten voor wat statistieken en wellicht een ultieme top 24-lijst of iets dergelijks. Kan ik in 'Eigen beweging' met gemak over de week heen stappen? Of verdient het een apart bericht? Ik heb voor het laatste gekozen en dat ga ik vandaag schrijven. De week duurt van zaterdag 5 oktober tot en met zondag 13 oktober. Ik tel geen vier seizoenen qua weer in deze week (ik denk dat de zomer de grote afwezige is geweest, hoewel het een week later bijna zomers aanvoelt) maar het beschrijft wel het gevoel dat als gelukzalig begint en emotioneel eindigt. Ik ga graag nog eenmaal terug naar deze week, wellicht ook om te beseffen dat het écht is gebeurd. Het wil namelijk bijna drie maanden later nog altijd niet indalen bij mij. Maar... we beginnen met het plezier!

Ik heb 'hard-to-get' gespeeld met de organisatie van De Buze. De reünie dreigt al snel een 'bandjesavond' te worden en dat is het laatste waar ik op zit te wachten. Dat onderdeel heb ik op 20 juli al gehad met het festival. Als me dan wordt verteld dat het ietsje anders gaat worden, ben ik opeens vlug bereid want ik mag helemaal 'mijn eigen ding' doen. De zaterdag begint magisch. Ik heb de avond ervoor mijn laatste filterkoffie gebruikt. De koffiesticks en gekookt water begint ook snel te vervelen. Ik slaap die nacht slecht, weer net zo als met de vakanties. Dan fiets ik 's ochtends maar meteen naar Havelte. Het is nog vroeg en vrij fris maar het zonnetje zorgt voor een fraai tafereel in de lucht. Het kan zomaar eens warmpjes worden vanmiddag? Ik geniet van het schouwspel en het is goed om buiten te zijn op dit moment. Ik heb vandaag echter geen tijd voor fietstochten want ik moet vanmiddag aantreden in De Buze. Wat ik nu zeg gaat heel erg gek klinken. Ik heb ooit gepoogd om gitaar te spelen maar ervaar de grootste kick door gewoon met het instrument op de knie te zitten. Bij het dj-en is het ook de voorpret van het platen klaar zoeken en vervolgens onderweg zijn met bak singles. Het optreden zélf is opeens bijzaak, ik herinner me nu ook vooral de trein en de bus van de heen- en terugweg. Ik ben blij dat ik die zaterdagavond nog de moed heb om de speellijst van de dag te delen op Soul-xotica. Als ik dit een dag had uitgesteld?

Het is halverwege de middag dat ik het daglicht aanvaard. Ergens speelt een plan voor een fietstochtje. Dan wil ik eerst even aan de slag met 'The Vinyl Countdown'. Dat heb ik nét klaar en zit nog wat na te denken over bepaalde 'linkjes' voor de radioshow. Dan gaat de telefoon. Ik zie dat het mijn zus is. Ik hoor haar huilen en denk meteen aan mijn zwager want die heeft in de maanden ervoor iets met zijn hart gehad. Toch is haar boodschap erg direct. Het is niet de meest eerbiedige manier maar het is duidelijk. 'Jelte is dood'. Op dat moment stopt de wereld met draaien, de klok blijft stil staan en ik ben vol ongeloof. Nee, dat kan helemaal niet! Hij zou komende week naar Nederland komen en we zouden elkaar donderdag treffen. Nadat het gesprek is geëindigd, zit ik wat voor me uit te staren. Ik zal, hoe dan ook, even avondeten moeten halen en zo fiets ik naar Havelte en terug. Ik heb geen inspiratie voor méér kilometers. Ik voel me verdoofd. Rond een uur of half zeven belt zus opnieuw. Ze gaan morgenochtend al naar Denemarken en of ik mee wil. Nee, dat is me té snel, zo snel kan ik niet schakelen. Gelukkig gaan de oomzeggers woensdag en kan ik met hun mee rijden. Ik probeer wat te rusten maar dat lukt niet. Ik zit nog in dubio of ik de radioshow zal doen maar dat wordt me door mijn Schotse maat Baz afgeraden. 'Neem de tijd'. Die avond vul ik met het kijken naar stompzinnige video's op Youtube.

Op maandagmiddag heb ik met W. afgesproken in Steenwijk. Ik zit nog altijd vol ongeloof. Hoewel het vaak over broer gaat, kunnen we ook herinneringen ophalen en heerlijk lachen. Die avond wil ik afwezig zijn bij de soulshow van mijn collega, maar het voelt goed aan om het tóch te doen. Dinsdag is een zwaardere dag. Ik hou me de hele dag bezig met mijn AI-tekenhobby en ga alleen even naar Havelte voor een paar boodschapjes. Na afloop fiets ik een heel klein stukje om en voel me leeg. De volgende dag ga ik met de kinderen van mijn zus naar Denemarken. De heenweg voelt nog als een bizarre vakantie. Ik ben sinds 1997 niet meer in Denemarken geweest en onderweg is er veel veranderd in 27 jaar. Als ik mijn gevoel op woensdagavond moet beschrijven: Ik weet dat er iets ergs is gebeurd maar kan het pas geloven als ik het zie. Het verblijf in het appartement voelt ook niet aan als vakantie. De volgende ochtend zonder ik me af. De rest gaat kijken op de plek van het ongeluk. Ik heb mezelf nog een taak gegeven: Ik heb broer weken geleden gevraagd om een 'instapplaat' van Peter Hammill. Dat album, 'Over', staat nog altijd op mijn mp3-speler en wacht op een beluistering. Terwijl de familie weg is, scheer ik me en luister naar het album. 's Middags gaan we langs bij zijn huis. Als ik zijn platencollectie zie, schiet ik opeens helemaal vol. Het is voor het eerst dat ik huil. Ik had hem zó graag in deze kamer gezien. Uit alles ademt een liefde voor muziek.

Dan volgt wellicht het meest zware van de week. 'Ik moet hem zien', heb ik vaak herhaald in de vorige dagen. We gaan met zijn allen naar het mortuarium om broer voor het laatst te zien. Ik heb hem drie seconden gezien en loop huilend de kamer uit. Door zijn val heeft hij enkele schrammen in het gezicht. Hij is nog duidelijk herkenbaar, maar ik wil hem herinneren zonder schrammen. Ik ben er ook niet bij als de kist wordt afgesloten. Mijn oudste broer is zeer praktisch ingesteld. Het is de wens dat ik mee de kist uit de kerk zal dragen. In Nederland stonden vader en moeder op een karretje. In Denemarken moet je de kist echt tillen en langs een pad met bloemen. Het gewicht valt me tegen en ben bang dat ik door emoties zal worden overmand. Ik moet het niet doen! Dan stelt iemand zijn beste kameraad voor en ik heb daar helemaal vrede mee. Op de terugweg naar het appartement begin ik al ontzettend te geeuwen en dat is iets dat ik niet kan stoppen. Broer wil deze avond uit eten maar ik moet afhaken. Ik moet even slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Zij gaan pizza eten in de stad en ik kruip onder de dekens. Na afloop van het hazenslaapje neem ik een douche en heb later die nacht weer geen moeite om in slaap te komen.

De begrafenis. Wij staan als broers en zus met schoonzus in het voorportaal van de kerk. De favoriete zanger van mijn broer zal optreden en dat is een bijzondere kennismaking. Ik kan namelijk meteen zien waarom broer zo fan was van deze man. Ik participeer niet in de kerkdienst en daar heb ik een reden voor: Het is immers ook allemaal in het Deens. De 'preek' is niet lang en ik doe niet eens moeite om het te verstaan. Bisse zingt twee liederen en ik schiet helemaal vol. Ik ben blij dat ik het uitdragen van de kist aan me voorbij heb laten gaan want dan ben ik op het meest emotioneel. Ik heb dat bij beide ouders ook zo ervaren. De kist naar de auto brengen is het meest definitieve afscheid dat ik me kan bedenken. Het regent buiten maar ik voel het niet. Als broer is weg gereden pak ik de jas van de kapstok. Buiten praat ik ook even met Bisse en deze belooft ook mee te komen naar het huis. Broer at iedere dag een schaaltje chips bij een flesje bier of een glas cola. Dat staat nu ook op het menu. Ik neem plaats in zijn comfortabele stoel en drink blikjes Coca Cola en zo nu en dan een graai chips.

Broer heeft de wens om te worden gecremeerd maar wil wel een herinneringsplek hebben. Even buiten de stad zit een 'natuurlijke' begraafplaats. Niet een plek waar iedere week de hovenier aan het snoeien is. Er wordt ons verteld dat de helft van de bloemstukken vanavond al zijn opgegeten door de herten. Daar staan we bij zijn steentje waar hij een paar weken later zijn laatste rustplaats zal vinden. De urn is gewikkeld in een vlag van SC Heerenveen. Als we bijna klaar zijn, merk ik dat ik weer moe word. Ik ga opeens Fries praten tegen mijn schoonzus en vraag mijn oudste broer wanneer ze weer terugrijden naar Denemarken. Dat moet dus wéér rusten! Toch komt het er vanavond niet van. 'Thuis' in het appartement aan de pasta en daarna zonder ik mezelf af met mooie muziek. Zaterdag rijden we weer naar huis. Ik heb al aangegeven dat ik vandaag vooral muziek van mijn mp3-speler zal draaien en niet teveel wil praten. Daar kan de rest mee leven. Ik luister naar de Gele Bak Top 100 van het afgelopen jaar, deze shows staan ook synoniem aan de vakantie. Hoewel we bij Hamburg oponthoud hebben, ben ik om klokslag vier uur terug in Uffelte. Ik pak meteen de fiets want ik heb een boodschapje. We hebben allemaal een foto gekregen van broer welke tijdens zijn laatste vakantie is genomen. Deze verdient een fotolijstje! Ik haal een lijst en doe boodschappen. Ik merk dat ik zo nu en dan moet huilen en laat het dan ook gaan. Het zijn korte huilbuien en het interesseert me geen moer dat een ander me ziet.

Zaterdagavond breng ik door met de foto van broer en muziek die we beide mooi vinden. De volgende ochtend loop ik naar Brandeveen met de foto in lijst in de rugzak. Daar ben ik rond kwart over twaalf vijf minuten stil en loop dan terug naar huis. Na nog een slaapje open ik voor het eerst weer Facebook en gaat het leven zijn gangetje weer. Ik heb de fiets- en wandeltochten van die week samengevat in 'Therapeutisch bewegen'. Een van de minst gelezen berichten en dat is wellicht vanwege de titel. Sorry, dat was niet de bedoeling! Ik vond de 'woordzoeker' echter té luchtig voor deze week.

Uit eigen beweging door 2024: deel II

Als je droomt dat je in een omgeving bent waar de radio aan staat en je wordt verteld dat je niets moet aantrekken van explosies en de overgaande telefoon. Ofwel: Pas twee uren later wakker worden als de radio opeens uit gaat en concluderen dat je té laat bent voor je radioshow. De ontknoping van de Blauwe Bak Top 100 ga ik morgenavond dus doen. Ik heb vandaag voor het laatst in 2024 gewerkt. In principe zou ik op oudejaarsdag ook moeten werken, maar dat heb ik geweigerd. Daarvoor in de plaats zou ik donderdag gaan bezorgen maar dat hangt af van de hoeveelheid post. In de aflevering van gisteren heb ik het al aangegeven: 2024 is het jaar van de nieuwe retro-apparaten. De mp3-speler heeft het nog wel een paar keer gedaan maar het einde is nabij. Ik denk dat ik de nieuwe in juni heb gekocht. Eerst gaat in mei mijn fotocamera stuk na negen jaar trouwe dienst. Ik schrik me een hoedje als ik op Marktplaats kijk voor een digitale camera uit het jaar nul. Later blijkt dat deze dingen door een 'revival' gaan. Het zijn vooral vloggers die houden van de 'old school' beeldkwaliteit van de apparaten. Enfin, ik heb al met al een nóg oudere Nikon op de kop getikt en deze voorziet me sinds mei van beeldmateriaal. Vandaag wandel en fiets ik door de maanden mei tot en met augustus.

'Maandag fietsdag'. Ik herinner me uit 2021 of 2022 dat het dan ook een tijdje een ritueel is geweest. In mei herstart ik de traditie. Het begint op 6 mei met een fietstocht die ik naar mijn zomerjas heb vernoemd. Zoals ik vaker heb geschreven is het jack erg mooi (naar mijn mening) maar ook zeer onpraktisch. Een drupje regen is een vlek en het is niet gemaakt om vaak te worden gewassen. Ik probeer zoveel mogelijk dagen uit te zoeken dat de buienkans op nul procent staat en dat gebeurt niet veel. De eerste fietstocht van mei gaat het Drents-Friese Wold in. Ik heb een kleine koffiestop in Wateren en fiets dan weer verder. De zomerjas maakt ook dat ik niet mag roken onderweg. Dat geeft de fietstochten ook wel een speciale dimensie mee. Pas als ik ergens ga rusten mag ik er eentje opsteken. Tijdens de wandeltocht over Brandeveen in april bedien ik me uitsluitend van de vape. Op zaterdag 11 mei fiets ik een stukje vanuit het werk. Dan is de camera nét stuk gegaan want ik ben in Steenwijk nog bij een fotohandelaar geweest in de hoop dat die me kan helpen mijn oude Coolpix een tweede ronde te gunnen. Helaas... Die avond koop ik de 'nieuwe' op Marktplaats. Ik heb een brief die in de nieuwe wijk Eeserwold moet worden bezorgd. Vanuit daar kun je door de landerijen naar Wapserveen en door het bos terug naar huis. Ik heb vanmiddag dezelfde route gefietst, ook nu weer een poststuk in Eeserwold. Eigenlijk is het 'buitengebied' voor ons maar als deze eens bezorgd gaat worden, kan het wel eens in de tweede week van 2025 worden. Het zit nu in de brievenbus. De maandag erna gaan we weer fietsen. Nu met het regenjack binnen handbereik want ze hebben regen voorspeld. Toch lijk ik op een magische manier de buien te ontwijken. Ik ga naar Zuidwolde en met een royale bocht om Hoogeveen heen en via Pesse terug naar Ruinen. Onderweg zie ik het Duitse Meppen op een bordje staan en heb ik spontaan het idee om dat in de vakantie te doen. Hoewel? Het is wel een eind! Misschien toch een bed & breakfast boeken? De eventuele vakantie komt morgen aan bod in het derde en laatste deel.

Ik heb onderweg gezien dat op Pinksterzondag een vlooienmarkt in Ruinen is en op maandag in Zuidwolde. Ik doe eerst die in Ruinen maar eens aan en dat levert zoveel singles op dat ik Zuidwolde laat schieten. Ik zit zonder koffie en dus fiets ik vanuit Ruinen met tas vol singles naar Dwingeloo en maak er een toeristisch fietstochtje van. Op 27 mei heb ik een afspraak in Meppel en het zomerjack kan aan. Het heeft wel gedreigd maar het is droog gebleven deze dag. Na het gesprek in Meppel fiets ik over Ruinerwold en Ansen. Ik heb dan pas de nieuwe mp3-speler gekocht en geniet onderweg van de kraakheldere muziek van de speler. Voor juni heb ik slechts één wandeltocht genoteerd. Dat is op zichzelf best een legendarisch weekend. Op vrijdagavond is er een drum'n'bass-feestje in Steenwijk. Een paar weken geleden hebben we een kleine 'preview' gehad en het klinkt me lekker 'old school' in de oren. De mooie zomerjas mag mee want het zal droog blijven. Dan ontdek ik toch dat het meer een tussenjas is want het is nog redelijk warm die avond. De fietstocht van De Buze naar huis heeft wel iets voor mij. De volgende dag heb ik iets van een kater. Niet van de drank maar wel van de cola en de dansbewegingen. Ik wil wel een eindje wandelen. Ik loop naar Havelte en haal een paar kleine compacte boodschapjes. Vervolgens ga ik door het Uffelter Binnenveld naar huis. Dat is de laatste zaterdag van juni. Op maandag 15 juli is het pas op de avond als ik van huis ga, maar het wil niet vandaag. Ik fiets wat in de omgeving van Gijsselte en Ruinen en leer deze dag vooral het nieuwe album van The Smile beter kennen. Ik reken dat album overigens als mijn favoriet van 2024. Drie dagen later heb ik meer moed om te fietsen. Ik wil even naar Hoogeveen voor een zwik singles en dat gaat lukken. Op 20 juli is het festival bij De Buze met uitsmijter Living Colour. De volgende dag maak ik een klein blokje om, wederom een cola-kater, en 'knuffel' met mama ezel. Op 29 juli fiets ik naar Ansen en ga door de bossen naar Dwingeloo. Na afloop ook nog een stuk Drents-Friese Wold. De vrijdag erna krijg ik telefoon van het werk. Er is té weinig post om naar Steenwijk te komen. In plaats daarvan fiets ik naar Beilen voor heel veel singles.

Dit jaar heb ik vakantie in de laatste week van augustus en de eerste week van september. Als de vakantie aanbreekt ben ik in eerste instantie erg moe en bovendien is het weer niet altijd even betrouwbaar. Ik heb stofjes nodig voor de vape en stel dat eerst aldoor uit. Op woensdagavond moet het dan gebeuren maar dan ben ik een kwartier té laat voor de winkel. De volgende avond doe ik een tweede poging. Dan blijkt de Nacht Van Steenwijk te zijn en de muziek en drukte is het laatste waar ik vandaag op zit te wachten. Ik bemachtig wel de vloeistoffen, dat is het voornaamste! Terug fiets ik een stuk om, hoewel de heenweg ook al toeristisch is geweest. Tot slot is er dan vrijdag 30 augustus. Ik ben niet van plan een héél eind te gaan fietsen. De fietstocht groeit als het ware. Het is enerzijds een 'sentimental journey' want ik lijk vooral de fietstocht van twee jaar ervoor te herinneren. Het gaat ook grotendeels via dezelfde route. Nu ga ik echter niet met pontjes over naar De Veenhoop en Earnewâld maar doe nog één poging om het zelfbedieningspontje bij Tijnje te vinden. Nee, daar ben ik niet in geslaagd maar het is wel een erg fraaie fietstocht. Bij Ter Idzard ga ik weer de parallelweg op naar Wolvega want dan valt de duisternis langzaam in. In De Blesse vier ik de fietstocht met een maaltijd en fiets dan naar huis. Maandagmorgen ga ik op de fiets voor de échte vakantie maar dan is het inmiddels september. De foto is van de wandeltocht op 29 juni.

Uit eigen beweging door 2024: deel I

Gisteravond en vanmiddag heb ik de partij singles van mijn broer door gespit. Ik had aanvankelijk alleen Dolly Dots en Nederlandstalig verwacht maar het is méér dan dat. Ik geloof dat hij voor de verkoop van zijn singles aan Soul-xotica en de radioshows heeft gedacht want het is opvallend dat er een aantal Engelstalige singles tussen zitten die ik héél sterk met hem associeer. Komende zondag ga ik een show doen met deze singles. De bakken zijn opnieuw heringericht. Ik heb het meeste werk vorige week al verzet omdat ik niet meer Gele Bak-singles verwacht voor oud en nieuw. Welnu, dat zijn er dus iets van 130 geworden. De singles komen allemaal in de Gele Bak, zelfs degene die ik zelf niet zou hebben gekocht, maar dit weekend staan ze in ieder geval nog in een apart bakje. Dat is vandaag mijn voornaamste taak geweest. Verder is er vanavond opnieuw een verlichte trekkertocht door de gemeente maar ik ben nog maar nét op tijd om het laatste staartje te zien passeren. Nu zet ik me schrap voor het eerste deel van driemaal 'Uit eigen beweging door 2024'. Het wordt een terugblik op het bijna voorbije jaar aan de hand van de wandel- en fietstochten die ik heb ondernomen in de bewuste periode. In dit eerste deel ga ik door januari, februari, maart en april.

Als de klok twaalfmaal slaat op oudejaarsavond kom ik net fris en fruitig uit een griepje. De griep houdt me de volledige decembermaand thuis en ik moet ook het kerstfeest even uitstellen. De dag voor oudejaarsdag fiets ik naar Steenwijk voor enkele boodschapjes en ben na afloop niet zó moe als tijdens de kerst. Ofwel: Ik reken mezelf weer beter! De eerste datum die ik heb genoteerd voor 2024 is eentje die ik kortgeleden nog heb toegevoegd. Het is namelijk niet echt een fietstocht maar wel een memorabele tocht van Uffelte naar Ruinerwold en terug. Op zondag 7 januari houdt de lokale afdeling van een politiek genootschap, waarvan ik lid ben, een nieuwjaarsborrel in De Perenhoeve. Het is waterkoud ondanks dat er de heenweg een fraai zonnetje schijnt. Dik ingepakt in winterjas, muts en handschoenen fiets ik naar Ruinerwold. Voor wat betreft de bijeenkomst: Dat is eenmalig voor mij. Ik ben niet zo van de discussies en binnen een politieke partij is het al snel een echokamer. Ik doe me te goed aan de oliebollen, verzorgd door het bedrijf dat is uitgeroepen tot de beste oliebollenbakker van Drenthe. Het staat eveneens in de landelijke top tien. Op 28 januari ga ik voor het eerst echt een blokje fietsen. Ik haal een boodschapje in Dwingeloo en fiets vervolgens over de heide naar Ruinen en Ansen. Het begint al te schemeren als ik op een bankje een broodje eet en een peukje rook. 2024 is het jaar van de retro-apparatuur. In januari bestel ik maar weer eens een Nokia N95 in de hoop dat ik daar anno 2024 nog iets mee kan. Nee, dat blijkt niet meer te werken. 2G is het maximale aan internet dat je kan halen uit het toestel. Deze gaat binnen de bedenktermijn weer retour naar het bedrijf.

De maand februari is helemaal blanco als het aankomt op de plezierige fiets- of wandeltochtjes. Dan is het zondagmiddag 17 maart. Ik heb even een heel ambitieus plan maar eenmaal buiten blijkt het een stuk kouder te zijn dan verwacht. In deze dagen ontstaat wel het idee voor over twee weken. De volgende dag heb ik de overnachting in Bunnik zo goed als geregeld en dan heb ik nog wel zin om een stukje te fietsen. Het is niet warmer dan de vorige dag, alleen kunnen we nu rekenen op een zonnetje. Ik fiets via Diever het Drents-Friese Wold in. Bij het ondergelopen pad ter hoogte van Geeuwenbrug nuttig ik broodjes en bekertjes ijskoffie. Door de duisternis fiets ik vervolgens naar Dwingeloo voor een paar boodschapjes. In de daaropvolgende dagen worden de plannen concreter. Op 2 april is het namelijk vijftien jaar geleden dat ik een punt heb gezet achter de alcohol. Normaal gesproken vier ik dat met een fietstochtje en niet zelden in de buurt van de Vecht. Dat heb ik nu ook in gedachten maar dan bij de 'andere' Vecht: De Stichtse Vecht. Bovendien lijkt het me leuk om dertig jaar na 'Een midweek op eigen benen' weer terug te zijn in Bunnik en een kwart eeuw na mijn verhuizing naar De Bilt.

Dinsdag 2 april is de dag na Pasen. Het slapen is wederom een drama en dus stap ik met mijn beste fatsoen op de fiets. Ik zie er tegenop om over Rouveen en Staphorst te moeten fietsen en dus heb ik besloten om vanaf Meppel richting Zwartsluis te gaan en vervolgens over Kamperzeedijk naar Kampen. Dat is uiteindelijk een flinke bocht om en onderweg mag ik ook nog genieten van enkele ijskoude hagelbuien. Desondanks komt Nunspeet al vrij snel in het vizier en daar hou ik een korte pauze. Daarna verder de Zuiderzeestraatweg af naar Harderwijk en Nijkerk. Na Nijkerk word ik opgewacht door een man met een grote hamer. De vaart is er uit en ik vraag mezelf hardop af waar ik aan ben begonnen? Blijkbaar ben ik geen 25 jaar meer? Ik worstel mezelf langs Amersfoort en meen dat ik een aantal keren het spoor bijster ben en zie dan opeens weer herkenningspunten van 1999 en 2000. Langs de piramide van Austerlitz naar Zeist en daarna moet het een peulenschilletje worden naar Bunnik? Ook dat valt tegen maar... ik ben mooi op tijd in de herberg. Even douchen en verkleden en dan aan de maaltijd. Met slapen heb ik deze avond geen moeite.

De volgende dag fiets ik zomaar een kant uit. Dat wordt de richting van Houten en met het pontje ga ik over naar Culemborg. Het is tot dan toe al redelijk vochtig geweest maar het zal een paar maal opklaren vandaag. Het wordt een royale bocht om. Aan de zuidkant van Breukelen gaat het weer eens regenen en het stervenskoud. In Bunnik doe ik droge kleren aan en informeer bij de herberg of er een chinees zit in Bunnik. Ja, die blijkt er te zijn maar het is wel een stukje lopen. Daar heb ik op zichzelf geen probleem mee. Als ik de nering heb gevonden en de kaart zie, zit ik even te twijfelen. Ik ben eigenlijk veel té moe om terug te lopen naar de herberg en op de fiets naar De Bilt te gaan. Ach vooruit! We gaan de vijftien alcoholvrije jaren vieren. Het is namelijk niet bepaald een goedkope huis-, tuin- en keuken-chinees. Ik geniet met volle teugen en probeer niet te lang te kijken naar de bon met het totaalbedrag. De volgende dag spoelt het als ik wil gaan fietsen. Ik heb me iets verslapen en ben te laat voor het ontbijt in de herberg. In Bilthoven tref ik een bakkerij waar ik ga zitten voor koffie en broodjes. Later op de ochtend wordt het droog en dat zal het grotendeels blijven. Ik wil vandaag naar Loenen Aan De Vecht. Eerst door het Gooi en over de zandvlakte tussen Hilversum en Laren waarvan ik vandaag de foto gebruik. Het wordt een zeer fraaie fietstocht met redelijk weer. Die avond eet ik weer in de herberg. De volgende dag maak ik mezelf op voor de terugreis. Omdat de weerboeren geen slecht weer hebben voorspeld, durf ik het wel aan om met een bocht om terug te fietsen. De weersvoorspelling komt niet helemaal uit en ik zal ook niet helemaal over Apeldoorn fietsen. Het wordt uiteindelijk wel een fraai stuk Veluwe en door de polders langs Deventer naar Dalfsen. Geestelijk ga ik nog eens flink kapot onderweg maar het lijf blijft doorgaan. Ik meen dat op de heenweg mijn mp3-speler is overleden waardoor ik niet kan terugvallen op een muziekje. Feit is wel dat het ding na twaalf jaar op zijn laatste benen loopt.

Op vrijdag 12 april heb ik erg weinig post en eindig in Tuk. Ik heb meteen al het idee om vanmiddag een lekker blokje om te fietsen. De trui kan in de fietstas en de jas los over de blote armen. In Wolvega koop ik een paar singles en fiets vervolgens door de Stellingwerven en over Noordwolde. Op de heide nabij thuis wurm ik me door de kudde hooglanders, iets dat ik van mezelf niet weer mag doen! Op zondag 14 april maak ik een wandeling in de nieuwe zomerjas over Brandeveen. Twee weken later ben ik jarig en stap op de trein naar Leiden. Er wacht een strandwandeling met W. maar daar komt niet heel veel van terecht. Ze heeft niet de fut om een eind tegen de wind in te lopen en het is ook redelijk fris en niet geheel droog vandaag. Eenmaal thuis ontdek ik dat Gypsy Bill, de bevriende blueszanger uit York, is overleden. Na afloop van mijn vakantie is de vrouw van een collega-presentator al overleden.

Morgen fiets ik verder door de maanden mei tot en met augustus.

Week Spot Kwintet: week 52 & 53

Alstublieft. Hier is dan het 5400e bericht op Soul-xotica. Volgend jaar barst het echter al van de 'feestjes' want begin maart kan ik het vijftienjarige jubileum vieren van deze praatpaal. Ik heb vanmiddag en vroeg op de avond een gezellig samenzijn gehad met familie en ben opeens héél veel singles rijker geworden. Broer heeft een paar jaar geleden alle singles voor een habbekrats verkocht. Ik heb toen even gevloekt want ik had gerust over de prijs willen gaan. Broer heeft echter niet zoveel met geld en 'weg is weg'. Hij vertelt me dan dat hij uitsluitend de Nederlandstalige singles had gehouden en die van de Dolly Dots. Welnu, ik heb de overgebleven singles gekregen en het is méér dan dat alleen. Gaat het nu betekenen dat het 'Singles round-up'-afleveringen gaat regenen in 2025? Nee, ik ben van plan om deze singles op een iets andere manier te behandelen maar hoe en wat weet ik nog niet. Er zitten trouwens ook veel upgrades bij maar ook de afdeling Hollandse muziek die ik altijd heb gepoogd om buiten de collectie te houden. Zelfs een plaatje dat ik afgelopen zomer nog in de Kliko heb gegooid. Enfin, ik ga nu bezig met het Week Spot Kwintet. Inderdaad... het zijn er vandaag vijf. Er is niemand die erom heeft gevraagd maar uitgerekend in 2020 heeft het jaar 53 weken. Dat levert een bonus-Week Spot op.

2020: Before The Dawn - Solaris (1980)
Vorig jaar heeft hij ook al overgeslagen. Ik neem aan dat de interesse voor de rubriek is verdwenen want in de jaren ervoor hebben we rond de kerst altijd de '5-4-3-2-1' op de pagina van Mark. Voor tenminste tien singles geldt dat de eerste vijf pond is, de tweede vier, de derde drie enzovoorts. Het komt erop neer dat je vijf singles uit de lijst voor vijftien pond hebt. Tien voor dertig en daarna gaat het 'op waarde'. Ofwel, dan krijg je een voorstel voor het totaal aantal platen en is het 'take it or leave it'. 'Before The Dawn' heb ik niet uit een '5-4-3-2-1' maar wel mijn kennismaking met de band. Ik heb tegenwoordig het trio singles dat Solaris heeft gemaakt en dat is een bijzonder gezelschap. 'Before The Dawn' is de verborgen parel op de b-kant van hun uitvoering van Sam Dees' 'Right In The Middle Of Falling In Love'. 'Before The Dawn' is echter een hele fraaie 'builder' welke even 'klein' eindigt als dat het is begonnen. Het staat in 2020 op de achtste plek in de Blauwe Bak Top 100.

2021: Somebody Help Me - Larry Birdsong (1966)
Een jaar later is het eveneens de plaat op de achtste plek in de Blauwe Bak Top 100. Dan is het echter wel hele andere koek. Van de jaren tachtig gaan we opeens terug naar de jaren zestig voor deze rauwe beuker van Larry Birdsong. Een plaat die drie jaar later nog altijd fier overeind staat en van mij ook gerust op nummer 1 had mogen staan. De Top 100 van 2021 is echter al lastig genoeg om samen te stellen en vooruit... ik ben er drie jaar later nog altijd wel content mee.

2022: Have A Nice Weekend - Tom Brock (1975)
In 2022 is er een flinke strijd gaande in de Top 100. Ik heb deze van Tom Brock een tijd genoteerd als de meest ultieme nummer 1. Echter, ik wil de radioshow liever positief eindigen en kies daarom voor 'I Must Confess' van Legacy voor de eerste plek. Omdat deze band al een Week Spot heeft gehad met 'Boy, You've Been Acting Strange' (tevens reden van aanschaf van de ultieme nummer 1) valt deze eer te beurt aan Tom Brock. Een single welke 'gewoon' in de koffers staat terwijl het eigenlijk een bootleg is. 'Have A Nice Weekend' staat namelijk alleen op een elpee. Het is een heerlijke 'end-of-nighter' maar ik wil 2022 positiever eindigen.

2023: Baby This Love I Have - Avis (1987)
De komende drie dagen mag ik gaan zitten voor mijn gevoel over 2024. Tijdens het schrijven zal het beeld ontstaan maar ik geloof dat dit redelijk positief gaat zijn. Avis is in 2023 de nummer 1 in de Blauwe Bak Top 100 en neemt me terug naar mijn vakantie in dat jaar. Ik huur eerst een fiets voor een week welke ik later in de week zal aanschaffen. We maken prachtige fietstochten en genieten van het uitzonderlijke weer in september. Intussen komt Avis ook mijn collectie binnen wandelen. Na een paar draaibeurten slaat de vonk over en zeker als ik Minnie Riperton's origineel heb gehoord. Avis is een bijzondere zangeres die het heeft aangedurfd om iets van de 'heilige' (in mijn mening in ieder geval wél) Minnie op de plaat te zetten. Ze pretendeert niet Minnie te zijn en geeft het nummer wat extra funk maar het is zonder meer een bijzondere prestatie. Ik had geen betere nummer 1 kunnen bedenken voor 2023.

Week 53, 2020: Sha La La - Mixed Feelings (1975)
In de geschiedenis van de Week Spot heb ik één ander jaar dat we te maken hebben met 53 weken. Dat is in 2015 en dan is het de beurt aan het magische 'Guessing Again' van Vicki Collins. Het kiezen van de nummer 1 is niet moeilijk in 2020. Ik heb niks met elpees (hoewel ik vandaag weer een paar heb gekregen) en de 12"-heruitgave van 'Sha La La' is peperduur en draait tevens op 33 toeren. Ik heb heel vaak getwijfeld of ik hier niet een 'carver' van moest maken als Sonic Wax in oktober 2020 plots deze persing te koop aanbiedt. In een gelimiteerde oplage (en nog altijd niet uitverkocht!) hebben we hier één van de meest ultieme singles uit mijn Blauwe Bak-collectie. In het nieuwe jaar krijgen jullie nog vijfmaal het Week Spot Kwartet en daarna ben ik weer klaar voor de volgende drie jaar. Op Soul-xotica wordt deze rubriek dan vervangen door de 'Verzamelwoede' over de Gele Bakken.

ge-Vecht tegen de kerst

In het bericht van de Week Spot heb ik het over 'gisteren', maar ik ben nog altijd op tijd om op Eerste Kerstdag te publiceren. Later op de Tweede Kerstdag ga ik het Week Spot Kwartet doen en blijven vrijdag, zaterdag en zondag over om door 2024 te fietsen en te wandelen. 'Dit hebben we niet afgesproken', roep ik dinsdag tegen de lucht. Volgens de Buienradar zal het 'droog' zijn maar de lucht is dermate vochtig dat het soms echte regen lijkt. Ik heb mijn vizier gericht op Eerste Kerstdag. Volgens de vooruitzichten zal het een graadje of tien worden, een zwakke zuidwester en... droog met een waterig zonnetje. Welnu, de laatste warmtebron is blijkbaar uitgenodigd voor het kerstdiner bij de maan of hij heeft zich verslapen. Er is geen zon gesignaleerd waar ik ben. Het is dus grijs met heel veel vocht in de lucht. Bij thuiskomst voelt de jas alsof ik een uurtje in redelijke regen heb gefietst. De eerste plannen zijn nóg ambitieuzer en onderweg moet ik mezelf wel eens corrigeren. We gaan het immers niet té gek doen, dat bewaren we liever voor de zomer. Het is echter helemaal een ge-Vecht geworden en ik schat dat het een kilometer of negentig is geworden.

Het paadje door het bos vanaf Dedemsvaart langs Hardenberg naar Rheeze en Diffelen. Mijn favoriete fietspad welke ik dit jaar tot Hardenberg heb gevolgd op de heenreis van de vakantie en in de week van het 'therapeutisch bewegen' helemaal tot het eind heb gefietst. Ik wil het nu echter andersom doen. Om te beginnen richting Dalfsen en langs de Vecht naar Ommen. Even twijfel ik nog om over Zwolle te gaan en de Vechtdalroute vanaf de Hanzestad tot Ommen te volgen. Nee, dat wordt té gek. Vanaf Ommen ga ik ook geen gekke dingen meer uithalen. Ik kan beter richting de bewoonde wereld gaan en de bekende omgeving voordat de duisternis in valt. Ik stap rond een uur of half twaalf op de fiets. Ik ben dan al een paar uren wakker maar wil eerst de toiletbehoefte afwachten voordat ik van huis ga. Ik verwacht dat alles potdicht zit op Eerste Kerstdag?

Ik ga op reis en ik neem mee... Zes vruchtengebakjes (van die ronde koeken met jam in het hart), de schoudertas met daarin de camera en de portemonnee, de mp3-speler en... ik ben klaar voor de strijd. Ik heb in de uren ervoor de mp3-speler nog voorzien van enkele 'nieuwe' albums en over de muziek ga ik het straks hebben! Okay, wil dus eerst naar Dalfsen en dus moet ik Nieuwleusen in het achterhoofd houden. Onderweg dreigt de route nog een paar keer te worden verlegd maar uiteindelijk voeren we toch het eerste plan uit. Vanaf Uffelte schuifel ik binnendoor naar Westeinde en verder rechtdoor naar Weerwille en Koekange. Ik fiets nu rechtstreeks aan op de Stapelerweg richting Balkbrug maar zwaai af naar De Wijk. Dat had ik eventueel ook sneller kunnen doen, maar hee... we maken er geen wedstrijd van! Tot mijn vreugde is het benzinestation in De Wijk open en haal ik een beker ijskoffie en een flesje chocomel. Door De Wijk fiets ik naar IJhorst en de Zwarte Dennen in. Bij Punthorst fiets ik naar Nieuwleusen en heb eerst op een bankje de ijskoffie en twee koeken. Ik moet dan toch nog een stuk door Nieuwleusen en ach... vooruit maar. Bij Westerveen verlaat ik de plaats en ga ik de groene oase in richting Dalfsen. Ik wil eigenlijk de brug over maar zie in het centrum bordjes van de Vechtdalroute. Die ga ik volgen en deze brengen me bij het pontje van Welsum dat uiteraard uit de vaart is. Zucht. Dan maar verder over de parallelweg naar de stuw van Vilsteren. De Vechtdalroute heb ik niet meer gevonden. Aan de overkant van de Vecht volg ik braaf de parallelweg naar Ommen. De chocomel en de resterende vier koeken zijn al op en over een uurtje begint het te schemeren.

Toch zie ik het niet zitten om vanuit Ommen naar Balkbrug te gaan. In plaats daarvan schiet ik schuin over naar Dedemsvaart om vervolgens via Linde en Zuidwolde richting huis te gaan. In Zuidwolde gaat het licht in de hemel definitief uit en ik heb het gered: Er zijn weinig verrassingen meer. Na Zuidwolde gooi ik de koptelefoon eraf en stop de mp3-speler vooraan in mijn schoudertasje. Dat mag me verder begeleiden naar Uffelte. Het is 'no-nonsense' en kleurloos op deze avond terwijl het anders zo'n mooie route is! Over Echten langs het bos naar Ruinen en over Ansen en Rheebruggen weer terug. Ik ben om half zeven terug in Uffelte.

De muziek heeft een belangrijke rol gespeeld tijdens deze tocht. De koptelefoon is niet comfortabel genoeg om uren achtereen op te houden waardoor ik een 'pauze' heb gehad en na Zuidwolde het ding in de fietstas gooi. Tot Ommen heb ik eigenlijk geen omkijken naar de muziek want de albums volgen elkaar op. Eerst een compilatie met de singles van The Guess Who, dan 'John Barleycorn Must Die' van Traffic. Als ik de Zwarte Dennen uit fiets begint Van Morrison aan 'Moondance'. Bij de koffiestop zijn we halverwege 'Crazy Love' en dan gaat de mp3-speler uit tot Dalfsen. Daar start ik 'Crazy Love' opnieuw en hoor de rest van Van's klassieker. Dan een échte ontdekking: Het album van Skylark uit 1972 met de wereldhit 'Wildflower'. Voor herhaling vatbaar! Ik heb ook Jelte-muziek bij me want hij is al jaren een groot fan van Lana Del Rey. Zelf ken ik wat losse nummers maar heb me nooit ertoe gezet om een volledig album te beluisteren. Nu is dan de uitgelezen kans want ik draai 'Born To Die' en 'Chemtrails Over The Country Club' in zijn geheel. Het dreigt zelfs nog over te gaan naar de meest recente maar dan heb ik wel genoeg lijzigheid gehad. Wél een echte ontdekking want de albums hebben me geen minuut verveeld! Tot slot gooi ik er nog een verzamelaar van The Doobie Brothers er tegenaan.

De foto is genomen op de dijk langs de Vecht bij Dalfsen.

Week Spot: Al-Dos Band

Het 'ambitieuze' plan voor gisteren is waarheid geworden waardoor een schoonheidsslaapje helemaal uit de hand loopt en iets van tien uren wordt. Straks een berichtje over de fietstocht, nu eerst de Week Spot van deze week. Jullie weten sinds het weekend dat dit de nummer vier is in de Blauwe Bak Top 100 en de titel is ook al bekend. Ik hoop meer informatie te vinden over de groep maar deze is erg summier. We weten eigenlijk niet veel meer dan dat het een groep is uit South-Carolina. De stad Greenville om precies te zijn. William en Mary Robinson zijn de oprichters van de groep maar we weten niet eens of het broer en zus of een getrouwd stel is. In 1976 neemt The Al-Dos Band materiaal op voor een album dat echter niet eerder dan 2021 het licht zal zien. In 1977 verschijnt het titelnummer, 'Doing Our Thing With Pride', op een single en dat is sindsdien één van de moeilijkste singles uit het gospelfunk-genre. Op 19 oktober 2019 is een exemplaar verkocht op Discogs. Met verzendkosten (goedkoopste optie) is het op 2500 euro uitgekomen. Het Engelse platenlabel Kalita is in 2021 verantwoordelijk voor het album (ik heb voor de foto ook de albumhoes gebruikt, het is immers dezelfde foto) en in 2024 verschijnt de single in een gelimiteerde oplage. 'Doing Our Thing With Pride' is de laatste Week Spot van 2024.

'The day before'. Zo zal ik het blijven herinneren hoewel het voelt alsof er een jaar tussen zit. Op 5 oktober mag ik voor het eerst in tien jaar weer 'buiten' plaatjes draaien. Ik bereid zelfs iets voor van een set en één ding staat als een paal boven water voor mij: Bij de langere set wil ik beginnen met The Al-Dos Band. Het lo-fi klinkende geluid van de synthesizer dat ook het intro van Donna Summer's 'I Feel Love' kan betekenen en daarna de prachtige boodschap om alles wat je doet met een zekere trots te doen. Het gaat dan ook zoals gepland hoewel mijn humeur verdwijnt als sneeuw voor de zon als de dj's van de avond opeens gaan 'kloten' bij mijn dj-tafel. Zal ik nog iets geks vertellen? Ik kom er deze dag opnieuw achter: Het onderweg zijn met een bak platen, als dj arriveren in een club en na afloop weer met platen naar huis... Dat geeft me nog veel meer een 'kick' dan het hele draaien op de avond zelf. Zo kom ik die avond thuis met een dubbel gevoel en dat dubbele gevoel heb ik de 's middags ook nog. Ik ben heel erg gelukkig dat ik bij thuiskomst nog fit genoeg ben om de speellijst in een bericht te verwerken. Dat had ik 24 uur later niet meer voor elkaar gekregen.

The Al-Dos Band is dus vooral het weekend van 5 en 6 oktober 2024 en daarom alleen al de gedroomde Week Spot. Het is tevens de hoogst genoteerde plaat in de Top 100 die nog geen Week Spot is geweest.

Honderd achteruit 2023: Boz Scaggs

Het is kerstavond als ik dit bericht schrijf. Voor velen op deze aardbol het moment om samen te komen maar voor mij is het meestal een eenzame avond. Is dat erg? Niet voor mij in elk geval. Ik ga Tweede Kerstdag naar IJlst en kom terug met platen, dat is in ieder geval al een fraai vooruitzicht. Ik ben vrijdag vrij van werk en dat komt eigenlijk ook wel goed uit. Mijn zus is net terug gekomen van een paar dagen in Denemarken en ik neem aan dat jullie het voornaamste gespreksonderwerp wel kunnen raden? Ik denk dat ik vrijdag bekaf ben. En wat gaan we morgen doen? Welnu, ik heb ergens een ambitie om te gaan fietsen. Gewoon een lekkere lap kilometers maken onder het genot van mooie muziek. De weersomstandigheden zien er immers gunstig uit! Ik ga nu eerst verder met de 'Honderd achteruit' die ik gisteren had willen publiceren maar dan val ik om van de slaap. Vandaag een plaat in de schijnwerpers met een hele sterke herinnering aan de dag waarop ik dit kleinood heb aangeschaft. Op zeven in de Gele Bak Top 100 van 2023 vinden we 'Lowdown' van Boz Scaggs uit 1976.

Op 9 december 2022 vindt de ontmoeting plaats tussen Oranje en Argentinië in het Lusailstadion in Lusail. Het is de kwartfinale van het wereldkampioenschap voetbal. Het wil maar niet lukken voor Nederland om Argentinië te verslaan in dergelijke toernooien en 2022 is daarvan andermaal een voorbeeld. In mijn herinnering is de scheidsrechter drukker met het zoeken van gele en rode kaarten dan dat hij op het veld heen en weer loopt. Maar wacht even? Soul-xotica gaat doorgaans over muziek. Hoe hebben we het dan nu over voetbal? Welnu, deze avond van de kwartfinale hebben we een etentje met de zaak. Omdat op en neer fietsen naar Uffelte altijd nog kan, heb ik besloten om in Steenwijk te blijven na mijn postronde. Ik reken op vrij veel post want dat is in die tijd op vrijdag vaak het geval. Nu heb ik slechts vijftien brieven op zijn meest. Gelukkig door heel Steenwijk waarbij ik alle kringloopwinkels en zaken met platen in Steenwijk voorbij fiets. Zo zorg ik ervoor dat ik vijf uren aan het werk ben. Om vijf uur duik ik maar een café in. Om een uur of half zeven naar het restaurant voor de maaltijd. Daar maken we al iets mee van de wedstrijd. Snel op de fiets naar huis en daar ben ik nog net op tijd voor de verlenging en de uiteindelijke strafschoppenserie. Het winkeltje is nu helemaal leeg. Het heeft er een paar jaar gezeten en doet in leuk meubilair uit de jaren vijftig en zestig. Het heeft daarnaast ook een paar bakken met elpees en een handjevol singles. Ik koop deze middag 'That Day' van The Golden Earrings mét fotohoes en deze van Boz Scaggs.

William Royce Scaggs is de naam en hij wordt geboren op 8 juni 1944 in Canton in de staat Ohio. In de vroege jaren zestig speelt hij in een band met de naam The Ardells. Een collega daar is Steve Miller en als deze in 1968 start met zijn Steve Miller Band, kan Scaggs rekenen op een telefoontje. Hij doet mee op de eerste paar albums van Steve Miller Band. Dezelfde albums die Steve Miller het liefste zou willen vergeten, getuige een interview met hem uit 1977. 'Children Of The Future' is echter een subliem album in mijn boek en ook 'Sailor' is goed te verteren. Na de laatste stapt Boz uit de band en probeert het solo. Daarbij zouden we bijna vergeten dat Boz onder zijn eigen naam al een elpee heeft gemaakt in 1965. 'Boz' wordt opgenomen en uitgebracht in Zweden en bevat voornamelijk covers van rhythm & blues-nummers en 'Girl From The North Country' van Bob Dylan. Hij arrangeert zelf de covers van 'How Long' en 'C.C. Rider'. Het album is tot afgelopen augustus praktisch onvindbaar en krijgt dan pas een wereldwijde cd-release. Het eerste album van Boz na zijn vertrek bij Steve Miller heet 'Boz Scaggs' en stamt uit 1969.

Zijn buurman in Potrero Hill in San Francisco is Jann Wenner. Hij is één van de oprichters van het tijdschrift Rolling Stone en Wenner moedigt Scaggs aan om een demo op te nemen. Even later heeft Wenner een zakelijke bespreking met Jerry Wexler van Atlantic en Wenner speelt hem de demo van Boz Scaggs toe. Wexler is meteen enthousiast en staat toe dat Wenner het album van Boz Scaggs gaat produceren. Omdat Boz liever eerst zelf incognito naar de Muscle Shoals-studio's wil gaan, leent hij een perskaart van Rolling Stone. Door deze bezoeken komt Scaggs in aanraking met onder andere Duane Allman en andere toekomstige sessiemuzikanten op zijn album. 'Boz Scaggs' alsmede de vijf opvolgers op Atlantic maken allemaal een minimale indruk op de hitparade en in 1974 is hij weer vrij om te gaan en staan. In 1976 mag hij voor Columbia zijn volgende album uitbrengen. Scaggs heeft een lijstje met studiomuzikanten die hij graag wil gebruiken. Drie daarvan zijn dan al geruime tijd goede vrienden: David Paich, David Hungate en Jeff Porcaro. Het trio is bijvoorbeeld al te horen op 'Pretzel Logic' van Steely Dan maar treedt ook aan voor 'Silk Degrees'. Als het album klaar is, stelt Scaggs voor om het een officiële band te maken voor live-optredens. Hierdoor zal uiteindelijk Toto gestalte krijgen. John Travolta danst op 'Lowdown' in 'Saturday Night Fever' maar de platenmaatschappij staat niet toe dat het nummer op de soundtrack komt te staan. 'Lowdown' zal Boz' grootste Amerikaanse hit worden. Het schopt het tot een derde plek op de Billboard. In Canada piekt het op twee en in Engeland doet het slechts nummer achtentwintig. In onze Top 40 is het nummer goed voor nummer 21.

Boz' meest recente album is 'Out Of The Blues' uit 2018. Een jaar eerder is zijn huis ten prooi gevallen aan een bosbrand waarbij hij alles verliest. Boz en vrouw zijn op dat moment op tournee. In februari van dit jaar onderneemt hij een tournee door Japan en zegt toe dat hij de gebruikte gitaren zal doneren aan een goed doel voor slachtoffers van de aardbeving op Nieuwjaarsdag.

Blauwe Bak Top 100 van 2024: Top 4

En dan vergeet ik het tóch... https://pixeldrain.com/u/FuG35zBq Daar zijn de nummers 100 tot en met 51 in een show van 3,5 uur. Het kan geen kwaad om mijn Pixeldrain-pagina in de gaten te houden want volgende week staat daar ook de top vijftig. Ik kan wel beloven om de link te plaatsen maar dat vergeet ik toch vast? Ik heb ook geen idee waar ik volgende week zaterdag of zondag ben met het verhaal over 2024. Het is oorspronkelijk de planning om de nummer vier dinsdag aan jullie voor te stellen en woensdag de top drie te doen. Ach, ik kan het ook net zo goed nu doen. De nummer vier krijgt dus iets van een bericht als ik de nodige informatie kan vinden. Hierbij de ontknoping van de Top 100 van 2024. Ik heb gisteren de singles van Mark opgehaald bij het postkantoor en kan melden dat ik alweer dertig of veertig kandidaten heb voor de Blauwe Bak Top 100 van 2025. Het houdt nooit op, niet vanzelf...

4. Doing Our Thing With Pride - Al-Dos Band (UK, Kalita 7003, A, 1976, re: 2024)

3. Along The Beach part one - The Village Choir (UK, N.Y.C. Street Sound NYC 1000, A, 1976, re: 2024)

2. I Wish You A World Of Happiness - The KBCS feat. Nora Becker (Duitsland, Sonar Kollektiv, geen catalogusnummer, B, 2023)

1. Never Get Your Love Behind Me - Valerie Carter & The Faragher Bros. (Japan, Faraphonic HYCA-8071, A, Valerie's stem is opgenomen in 1977, de muziek van The Faragher Bros. in 2024 en dat maakt het tot een 'nieuwe' release voor 2024)

Blauwe Bak Top 100 van 2024: 20-5

Gisteren zou mijn broer jarig zijn geweest. Normaal gesproken is het een datum met veel Facebook-vrienden én een postcollega die hun verjaardag vieren. Ik belde broer altijd tussen kerst en oud en nieuw en dat vond hij 'mooi op tijd'. Net zoals mezelf was broer ook altijd een week 'jarig'. Ik geef de schuld aan het grijze weer, de donkere dagen voor kerst en nu dan ook nog de eerste verjaardag zonder het altijd gezellige vooruitzicht om over de telefoon over muziek te praten en grapjes te maken. Het heeft me dit weekend behoorlijk onder de duim gehouden. Vandaar dat ik het 'gezellige' bericht ga overslaan en straks waarschijnlijk al met de top vier kom. De nummer vier krijgt dinsdag een apart bericht als de Week Spot. In de dagen tussen kerst en oudjaar wordt het 'gezellig' genoeg, want over het algemeen ben ik best tevreden met het jaar 2024. We gaan dus opnieuw wandelen en fietsen door 2024 en daar heb ik altijd zin in! Nu eerst de nummers 20 tot en met 5 uit de Blauwe Bak Top 100 van dit jaar.

20. California Montage - Young-Holt Unlimited (US, Brunswick 755417, B, 1969)

19. Let Me In - Emilia Sisco (Finland, Timmion TR 760, A, 2024)

18. Double Standards - Eric Sand (US, LaRon LL-00014, B, 1981)

17. I Didn't Know - The Three Degrees (UK, Philadelphia International S PIR 2155, B, 1974)

16. I'm Hip To You - The Jelly Beans (UK, Right On! RO 102, B, 1965, re: 1975)

15. I Believe In The Stars - The Caprells (US, Bano 103, B, 1978)

14. All My Life - The Nu-Rons (UK, Soul Junction SJ1010, A, 1972, re: 2018)

13. Hold On To Your Man - Specialities Unltd (US, Sack 709, A, 1969)

12. No Longer Mine - Thee Heart Tones (US, Big Crown BC177, A, 2024)

11. I Got A Reason - Jeff Joffrion (US, Sound Stage 7 SS7-2648, A, 1969)

10. Nothing But Reasons - The Rayvelles (UK, Funknight FNR 203, A, 2023)

9. Everybody Needs Somebody - The Flirtations (Duitsland, Deram DM 295, B, 1970)

8. I'd Be Lying - MT Jones (UK, Creative Soul CS-1005, A, 2023)

7. Skinny Dippin' - Lynda Seals (US, Fraternity 3438, A, 1980)

6. Put A Hurtin On My Heart - The Herbs (US, Smoke GKP 612, A, 1969)

5. Love And Affection - Erroll Gaye & The Imaginations (US, Steel Town S-T-92539, B, 1976)

Blauwe Bak Top 100 van 2024: 36-21

Bij thuiskomst heb ik een kaartje in de brievenbus: Er ligt een pakket voor me klaar bij 'Albert Hein' in Havelte. Ik woon opeens ook op 'Fijne feestdagen', maar gelukkig staat er een code op die overeen moet komen met het pakket. Omdat ik net terug kom van de Albert Heijn heb ik niet zoveel trek om weer terug te fietsen. Morgen maar! Dat gaat het pakket van Mark worden want daarvoor moet ik een krabbeltje zetten. Zoals gezegd is het té laat om deze singles nog in december te behandelen. Ik wil na de kerstdagen vooral terugblikken op het afgelopen jaar want er is genoeg over te vertellen? Morgenavond kunnen jullie de nummers 100 tot en met 51 horen in 'Do The 45' en ik zal proberen te onthouden om dan de link toe te voegen bij het vervolg van de Top 100. Vanavond klim ik van nummer 36 naar de rand van de top 20.

36. Who Would Deny Me - Ed Townsend (US, MGM K 13784, A, 1967)

35. Doin' It All For You - Robert Chini (US, CQQL 018, A, onuitgebrachte opname uit 1979, 2024)

34. Break Your Promise - The Blossoms (US, Bell 937, A, 1970)

33. Tighten Up & Take It Over - Cheeba's Latin Bros (UK, Echo Chamber ECR 002, A, 2023)

32. Must Be An Angel - Sounds Of Imani (UK, Soul Junction SJ519, A, 2012)

31. I'm Crying - Mike Harper (UK, RCA Victor RCA 2719, A, 1976)

30. That's Life - Williams Brothers (UK, Epsilon EPS 030, A, onujitgebrachte opname uit 1972, 2024)

29. I Need Someone - Linda Perry (US, Mainstream MRL 5550, A, 1973)

28. I Pledge - Lonnie & Floyd (US, Jewel 786, A, 1967)

27. Long Gone - Debbie Fleming (UK, Bradleys Records BRAD 7519, A, oorspronkelijk verschenen in 1974 maar pas in 1975 uitgebracht in Engeland)

26. When I'm With You - Brenda Lee Eager (UK, Expansion EXUMG12, A, 1974, re: 2024)

25. If I Have To Go Away - Jigsaw (NL, Splash NG 860, A, 1977)

24. Winter Go Away - Holly Maxwell (US, Smit-Whit SW-400, B, 1970)

23. Linda - Jimmy Dotson (US, Aar O Dot A 702, A, 1972)

22. Baby Hold On To Me - John Edwards (UK, Cotillion K 10817, A, 1976)

21. What Have I Got Now - Darrow Fletcher (UK, Jacklyn REPRO 06, B, 1966, re: 2022)

Week Spot Kwartet: week 51

Het plan is zo mooi. Omdat het morgen de 55e verjaardag zou zijn van broer, had ik besloten om eens terug te gaan naar december 1969 in 'The Spirit Of The Seventies'. In eerste instantie wil ik de hele maand pakken maar kijk dan naar de Top 40 en Tipparade van 20 december 1969. Daar zit een show in! Ik heb namelijk in ieder geval de top twintig compleet? Als ik thuis kom uit het werk heb ik het eigenlijk al een beetje gehad maar ga desondanks wel platen klaar zoeken. Dan blijkt dat de nummer twintig verstoppertje doet. Ik moet 'Little Green Bag' van George Baker 'ergens' hebben, maar voorlopig heeft het gewonnen met verstoppertje. Ik moest de single ook altijd nog eens hebben met fotohoes dus wellicht dat ik binnenkort even ga rondkijken voor een vers exemplaar. Als ik horizontaal ga liggen voor een schoonheidsslaapje word ik een uur té laat wakker. Nog steeds wel tijd om de show voor te bereiden maar de fut ontbreekt. De singles gaan morgen of zondag weer terug in de betreffende bakken en ik heb vanavond 'vrij'. Ik ga het aftrappen met het kwartetje Week Spots van de afgelopen vier jaar.

2020: Don't Let Me Go - Barbara Jacobs (1989)
Ik trap deze aflevering af met de nummer 25 in de Blauwe Bak Top 100 van 2020. Een tijdscapsule welke me terugneemt naar de merkwaardige vakantie van 2020. Ik leer dit nummer kennen in de omgeving van Zutphen en ik moet bekennen dat het wel een paar draaibeurten kost. Of Barbara Jacobs krap bij kas zit in 1989 of dat het een eigenwijze dame is, dat zullen we wellicht nooit weten. Feit is dat ze alle stemmen vertolkt op deze plaat en het zou me ook niet verbazen als ze daarbij de synthesizer bespeelt. Ik vraag me nog altijd af hoe ze aan het geluidseffect van de zeemeeuwen is gekomen. Je zou bijna de schuld geven aan AI, maar dat bestaat in 1989 nog niet. Het is 'lo-fi' maar van een charmante kwaliteit. Het is nog altijd een favoriet in dit huis!

2021: This Feeling Of Lonliness - Cliff Nobles (1973)
Ja, ik hou de spelfout in de titel erin! Het staat in 2021 op de veertiende plek in de Top 100. Deze specifieke Week Spot doet me rondkijken naar 'My Love Is Getting Stronger' en ontdek dan dat deze recent is heruitgegeven door een raar Duits platenlabel. Dat gaat in 2022 één van dé hits worden. En in 2024 hebben we Cliff Nobles wederom in de lijst met een oudje uit de jaren zestig. 'This Feeling Of Loneliness', want dat is wat hij bedoelt, is echter een stukje jaren zeventig-'sophistication' van de bovenste plank. Ik heb hem al een tijdje niet meer gedraaid. Wellicht over twee weken een 'catch-up' van de 'Week Spot Carousels' in het eerste uur van 'Do The 45'.

2022: Keep On Walking By - Midnight (1978)
En nu moet ik eerst even huiswerk doen. Oh, het staat op nummer 23 in de Blauwe Bak Top 100. Ben ik in de war met een andere plaat? Ja, ik weet het nu weer. Duane Clark! Maar goed dat ik het even heb opgezocht want ik meen even dat deze van Midnight de Top 100 heeft gemist, maar dat is vorig jaar het geval bij Duane Clark. Enfin, Midnight is het project van Kenny Lynch die in de jaren zestig een flinke doos vol platen heeft geproduceerd. Ik leer 'Keep On Walking By' kennen middels een Engelse soul-vriendin en dan blijkt dat de plaat aan de kostbare kant is. Vooral de Engelse persing. De Spaanse is nog wel relatief goedkoop te bemachtigen, ook al hebben we het over tientjes in plaats van kwartjes.

2023: What Will You Leave Behind - Bella Brown & The Jealous Lovers (2023)
Tja, wat laat Bella achter? Een klein groen zakje? Nee maar... heeft Hans Bouwens onze Bella aan de haak geslagen? Feit is dat 'What Will You Leave Behind' vanavond niet te vinden is. Maar vooruit... een paar dagen voor kerst. Haar jongste kleinood 'Always Christmas Eve' mag als fotomodel fungeren. Intussen nog wel op zoek naar 'What Will You Leave Behind' want ik wil de plaat over twee weken draaien in de show. Bella staat overigens op plek 67 in de Top 100 van 2023.

Honderd achteruit 2023: Triumvirat

De afdeling van de planning heeft overuren gemaakt in de afgelopen dagen. Ik verwacht een pakket singles van Mark en ergens hoop ik dat dit niet meer dan 24 platen zullen zijn. Ik zou dan het pakket kunnen onderverdelen in drie afleveringen van de 'Singles round-up'. Of vier als ik maandag een extra bericht wil doen. Ik heb tot vanmiddag gewacht en, nee, er is nog geen spoor te bekennen van de singles. Deze gaan voor de 'Singles round-up' door naar januari. In plaats van een 'Singles round-up' ga ik nu verder met de 'Honderd achteruit'. Nu nog met een single uit de Gele Bak Top 100 van vorig jaar maar in januari is dat opeens ook alweer twee jaar geleden. Ik zie niet gebeuren dat ik de Top 100's ga inhalen maar ik ga wel een poging doen om niet veel meer dan twee jaar achter te lopen. Wens me maar geluk! In de laatste regels van de vorige 'Honderd achteruit' over ELO heb ik de band een 'eendagsvlieg' genoemd. Is dat terecht? Wel als je kijkt naar de activiteit op de hitparade. Hoewel de band van album tot album bezettingswisselingen heeft en ten tijde van 'Waterfall' alleen Jürgen Fritz lid lijkt te zijn, heeft de band het ruim twaalf jaar vol gehouden. Vandaag in de 'Honderd achteruit' de nummer zes uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Waterfall' van Triumvirat uit 1978.

'Bun je depressief of zo?'. Ja, mijn voorman in Meppel kent mijn praatjes onderhand wel. Hij is namelijk een groot fan van Pink Floyd en luistert op de zaak vaak naar oude live-opnames van de band. Weinig opbeurende muziek en altijd leuk om daar even zuur op te reageren. Toch moet ik hem credit geven want het is niet iemand die zich doodstaart op Pink Floyd en niets anders luistert. In het hele begin dat hij net in Meppel is komen werken, ga ik regelmatig een dagje met hem op stap om elders post te bezorgen. Dan draait hij opeens iets van Manfred Mann's Earth Band en daarvoor kun je mij meestal wakker maken. Ook qua hedendaagse popmuziek blijft hij goed op de hoogte maar... als hij tijdens kantoorwerkzaamheden muziek nodig heeft? Dan schalt Pink Floyd door de ruimte. 'Wat heb je opstaan?', wordt vaak beantwoord met 'Berlijn 1987' of 'Rio De Janeiro 1983', om maar iets te noemen. We hebben het eens over vergeten parels en dan brengt hij Triumvirat op. Zijn vrouw heeft het nummer herontdekt. Hij zoekt 'Waterfall' op Spotify en voor mij is het de kennismaking met het nummer. Op zaterdag 3 juni 2023 tref ik de single in Steenwijk en een maand later is het al goed voor een zesde plek in de Top 100.

Jürgen Fritz heet eigenlijk Hans-Jürgen Fritz, net als een motorcoureur uit het voormalige Oost Duitsland. Voor zijn werk met Triumvirat houdt hij vast aan de naam Jürgen Fritz. Hij wordt geboren op 12 maart 1953 in Keulen. Als hij zeventien jaar oud is, is hij reeds een virtuoos op de keyboards. Het is dankzij deze virtuositeit dat zijn band vaak wordt vergeleken met Emerson, Lake & Palmer. Het verhaal van Triumvirat start in 1969. Met bassist Werner Frangenberg, zanger-bassist Hans-Georg Pape en zanger-drummer Hans Bathelt richt Fritz in dat jaar Triumvirat op. De band specialiseert zich aanvankelijk in het spelen van de grote hits maar doet ook al snel een vaste cover van The Nice ('Rondo') en Emerson, Lake & Palmer ('Hoedown') in de set. Na verloop van tijd laat de groep de covers vallen en gaat zelf werken aan materiaal. Dat zit niet heel toevallig in de buurt van Emerson, Lake & Palmer. Het gerucht gaat dat 'Lucky Girl' een reactie is op 'Lucky Man'. In 1972 krijgt de band een contract bij EMI.

Nog voordat het eerste album wordt opgenomen, stapt Frangenberg op. Pape neemt de bas en leadzang voor zijn rekening. Het debuut is meteen vrij ongebruikelijk: Twee langere suites op elke kant. Na 'Mediterranean Tales' (1972) kondigt Pape aan dat hij de band zal verlaten om in het huwelijksbootje te stappen. Fritz nodigt zijn neef uit, Helmut Köllen. Deze kan zowel zingen als gitaar en bas spelen en is geen onbekende in de band. Hij werkt al een paar jaar als geluidstechnicus met de band. Het tweede album heet 'Illusions On A Double Dimple' en is het meest complexe album van de band. De groep onderneemt een Europese tournee en opent in 1975 voor Fleetwood Mac in Amerika. Daarbij speelt de groep slechts twee langere stukken maar doet dit met de broodnodige humor, iets dat ongezien en ongehoord is in de progressieve rock. In 1975 verschijnt 'Spartacus' en hiermee mag de band als voorprogramma mee met Supertramp tijdens hun Amerikaanse tournee. Het gebeurt niet zelden dat bezoekers achteraf zeggen dat Triumvirat eigenlijk de betere band was. Na het album is Köllen wel toe aan een solo-carrière. Hij neemt met Fritz en andere Triumvirat-vrienden een album op. Op 3 mei 1977 is het album bijna klaar als Köllen naar de demotapes luistert in zijn auto. Deze staat geparkeerd in de garage en hij is blijkbaar vergeten dat hij de auto al heeft gestart. Hij stikt in de uitlaatgassen van de auto en wordt daarmee onbedoeld lid van de 'Club van 27'. Het album, 'You Won't See Me', verschijnt pas in 1979. De Engelse zanger Barry Palmer vervangt Köllen in Triumvirat. Voor 'Old Loves Die Hard' is Werner Frangenberg ook weer even van de partij.

In 1977 komt er frictie in de band. Drummer Hans Bathelt wil graag verder met de progressieve en vernieuwende muziek, waar Fritz zijn oren laat hangen naar de platenmaatschappij en hun wens voor meer mainstream materiaal. 'Pompeii' is het laatste pure prog-album van de band. In 1978 is eigenlijk alleen nog Fritz over met een aantal totaal inwisselbare gastmuzikanten. Barry Palmer doet de zang op 'Waterfall', het eerste nummer van het album 'A La Carte'. Over de hitsingle wordt nergens gesproken maar het is een gegeven dat 'Waterfall' zeer tijdelijk in de Nederlandse Top 40 verblijft. Op 21 juli 1979 komt het nieuw binnen op nummer 38, een week later stijgt het naar 37 en daarna horen we nooit meer iets van de plaat.

Fritz maakt in 1980 nog een album als Triumvirat met onder andere Steve Lukather en Jeff Porcaro van Toto in de bezetting maar hij is daar niet tevreden over. Hij trekt de stekker eruit. In de midden jaren tachtig werkt Fritz met Bad Boys Blue en omstreeks 2002 is Triumvirat weer terug. Het heeft genoeg materiaal voor een langspeler alleen kunnen ze niemand vinden om het uit te brengen.

Week Spot: Thee Sinseers

De laatste Week Spot van 2024 heb ik al een paar weken geleden uitgezocht bij het samenstellen van de Top 100. Deze week zou ik natuurlijk een plaat kunnen doen uit de Top 100 maar er is niet eentje die eruit springt voor mij. Dan zit op dinsdagavond met de recente Juno-aanwinsten de 'Singles round-up' te schrijven en hoor opnieuw de hagelnieuwe single van Thee Sinseers. Ik heb zelfs al een flink verhaal geschreven dat ik opeens ga 'deleten'. Dat verhaal kan morgen wel? Dus vandaag... de kersverse Week Spot. Volgens Discogs is die afgelopen vrijdag verschenen maar dan zijn de meeste exemplaren al lang verstuurd. Het is een plaat die niet langer kan wachten voor mij vanwege de schoonheid, maar ook het verhaal over Thee Sinseers zélf. Een bandje dat ik al een paar jaar ken en zelfs al meerdere platen van heb. 'Can't Call Me Baby' van Thee Sinseers uit december 2024 mag deze week de nieuwe Week Spot zijn. Deze zal uiteraard pas in januari voor het eerst te horen zijn in mijn radioshow op de zaterdagavond want de komende twee zaterdagen is voor de Blauwe Bak Top 100.

We zetten de scooter in de schuur en bevinden ons nu in een vierwieler waarmee we behoedzaam over de verkeersdrempels moeten rijden. Het zijn woorden in deze strekking die ik voor de 'Singles round-up' in gedachten heb. Ik heb immers pas een paar typische Mod-platen behandeld en met Thee Sinseers zitten we in een 'lowrider'. Een hand aan het stuur en een arm om de bloedmooie vriendin naast me. Daar kunnen Bertus op zijn Norton en Tinus op de BSA nog veel van leren. Langzaam rijden. Het is begin 2022 als ik meer en meer geïnteresseerd raak in de catalogus van het Colemine-label. Thee Sinseers heeft op dat moment 'What's Her Name' uit, een plaatje met een duidelijke jaren zestig-tic maar ook een intro waarbij het klinkt alsof de tape is beschadigd. Het is allemaal 'part of the deal' bij Thee Sinseers. Het tracht het beste uit het verleden te verenigen met nieuwe nummers en een eigenwijze aanpak. Eerder dit jaar heeft de band het debuutalbum 'Sinseerly Yours' uitgebracht en 'Can't Call Me Baby' wordt sindsdien getipt als één van de meest ultieme prijsnummers op de langspeler.

Joseph Quiñones is de belangrijke man van Thee Sinseers. Hij staat te boek als multi-instrumentalist, producent en singer-songwriter. Samen met zijn vrienden opereert hij sinds 2019 vanaf de oostkant van Los Angeles. Het Chicano-bloed stroomt door de aderen van de band en dus kun je rekenen op de nodige lowrider-soul. Naast Quiñones bestaat de harde kern van Thee Sinseers uit het blazerstrio van Eric Johnson, Steve Surman en Joseluis Jiminez. De rest van de band bestaat uit bassist Christopher Manjarez, gitarist Francisco Flores, zanger-gitarist Bryan Ponce, zanger-drummer Luis Carpio en de uiterst soulvolle zangeres Adriana Flores. Ook al heb ik geen weet van haar aanwezigheid ten tijde van 'What's  His Name' want daarop kan ik geen dame ontwaren. Adriana is tevens zangeres van de band The Altons uit Maywood in Californië en ik zie dat beide bands een maand geleden een dubbelconcert hebben gegeven in 'T Paard in Den Haag. Hoewel ik niet zoveel heb met het bezoeken van concerten had ik dáár nu juist wel graag bij willen zijn.

Ik heb een paar maanden geleden een andere single van Thee Sinseers gekocht, 'For You', maar dat is geen grote hit geworden in mijn huis. Ik geloof dat ik die zelfs 'blind' heb gekocht op de kracht van 'What's His Name' en het valt me tegen. Als ik de aankondiging zie van 'Can't Call Me Baby' wil ik uiteraard eerst wel een geluidsclip horen. Daarna is het een kwestie van tien tot vijftien seconden. In dit tijdvak ben ik helemaal gesmolten en tot over mijn oren verliefd op dit héérlijke nummer. Het moet eerst een 'pre-order' worden maar dat gaat niet helemaal goed. Alles komt op zijn pootjes terecht? De eerste die ik heb besteld is op rood vinyl terwijl ik liever zwart vinyl heb. Het is opgelost!

Singles round-up: december 2

Alarmerend bericht op de NOS van gisteren: Nog twee dagen en het record van 1993 gaat eraan. Volgens het bericht zou de zon niet hebben geschenen in de afgelopen week net zoals in februari 1993. Die tijd weet ik me nog wel te herinneren. Mijn eerste werk bij de zuivelfabriek is achter de rug en het is in vele opzichten grijs en grauw voor mij in die dagen. Toch ben ik er zeker van dat ik de afgelopen dagen wel eens een zonnetje heb gezien in Uffelte en Steenwijk en ook vanmiddag heeft het in de verte gedreigd. Toch wil de zon voor mij persoonlijk maar niet gaan schijnen. De reden is dat ik wederom weer niet in slaap kan vallen. Als het uiteindelijk gebeurt, is het buiten alweer licht. Een uur later heb ik wekdienst van mijn consulent over het kerstpakket. Een paar uur later opnieuw telefoon. Eenmaal aangekomen in Steenwijk blijkt er héél veel post te zijn terwijl ik feitelijk doodop ben. Ik heb de turbo aangezet en 3,5 uur lopen beuken. Bij thuiskomst eerst maar eens een knippertje doen en mijn ogen worden inmiddels ook al zwaar. Toch ga ik eerst de tweede 'Singles round-up' doen van deze maand. Twee pakketjes met totaal vijf singles van Juno en een aanschaf via Bandcamp staan op het menu. Nieuw vinyl met niet altijd nieuwe opnames en qua stijlen een echte 'mixed bag'.

* Julie Driscoll, Brian Auger & The Trinity- Let The Sunshine In (Duitsland, BDQ, 1969, re: 2024)
Ik heb het hoesje van deze single afgelopen zaterdag gebruikt voor de terugluister-aflevering van 'Do The 45' en zie bij mijn speurtocht naar het hoesje op het internet dat de plaat hoogstpersoonlijk door Brian Auger wordt aanbevolen. Ik ken Jools & Brian vooral van 'This Wheel's On Fire', hun grote hit uit 1968 en al jaren een enorme favoriet voor mij. Ik heb in de jaren negentig 'Indian Ropeman' op een verzamelelpee staan en ook dit smaakt naar meer. Toch heb ik nooit serieus overwogen om een single van Julie Driscoll met Brian Auger aan de Blauwe Bak toe te voegen. Dat gebeurt pas als ik zie dat de mannen van 45Live, een Engels dj-collectief, de b-kant aanprijzen. 'Let The Sunshine In' staat vooral op compilaties van de groep uit de vroege jaren zeventig. 'I've Gotta Go Now' kom ik voor het eerst tegen als bonustrack van de cd-versie van het album 'Open'. Het staat daar tussen 'This Wheel's On Fire' en de overige singles en toch kan ik niet ontdekken dat het een single is geweest. 'I've Gotta Go Now' is echter een zeer fijne upbeat Mod-danser. Julie klinkt vrij opgewekt in dit nummer maar het komt niet tot een vocaal hoogstandje. Brian gaat wel lekker tekeer op het orgel en heeft zelfs nog een 'brug' met een solo. 'Let The Sunshine In' is een sfeerrijke cover van het nummer uit de musical 'Hair' en hier haalt Julie wel lekker uit. Helaas is die kant dan weer niet zo geschikt voor de Blauwe Bak en dus is 'I've Gotta Go Now' daarvoor het excuus.

* Heroy Lutson- Butter Fat (UK, Funky Trunk, 2024)
Een paar weken geleden heb ik Portishedd in deze rubriek. Niet te verwarren met Portishead natuurlijk. Moeten we Heroy Lutson ook niet verwarren met Leroy Hutson? Of toch? Ja, achter Heroy Lutson gaat niemand anders schuil dan... Leroy Hutson! In de vroege jaren zeventig is hij de gedroomde opvolger van Curtis Mayfield in The Impressions maar verlaat de groep alweer na een paar jaar. Vervolgens maakt Leroy een aantal uitstekende platen die recent allemaal opnieuw zijn uitgegeven door Acid Jazz. In sommige gevallen is er een kleine remix toegepast op de oudere nummers en nu blijkt dat Leroy daar zélf schuldig aan is. Als Heroy Lutson blijft zijn zang grotendeels achterwege en legt hij zich toe op funky baslijnen. 'Butter Fat' swingt als de neten met aantrekkelijke brass en een wah wah-pedaal. De b-kant bevat nog een dameskoortje heb ik gehoord in de 'preview' en dat maakt 'Feel The...' voor mij de meer interessante kant. Het is de semi-instrumentale versie van het titelnummer van zijn elpee 'Feel The Spirit' uit 1976 maar nu met extra aandacht voor de muzikale begeleiding. Het is voor mij de winnaar van de twee.

* Santa Fiebre- That's Where We Go (UK, Fingier/Acid Jazz, 2024)
In de afgelopen twee jaar heb twee singles gekocht van The Kevin Fingier Collective. Fingier werkt nauw samen mij het Engelse Acid Jazz-label en is voortdurend in Latijns-Amerika op zoek naar nieuw talent. Diane Ward is voor mij de ontdekking van Fingier, de dame die klinkt alsof ze stamt uit de tijd van Baby Washington in de jaren zestig. Hier hebben we dan Santa Fiebre, een rhythm & blues-band uit Buenos Aires. Niet verrassend voor Acid Jazz zit dit stevig in de Mod-hoek maar dat mag de pret niet drukken. 'Earthplosion' op de keerzijde is instrumentaal en opnieuw een feestje. Twee uitstekende kanten van de Argentijnse band en beide met de kenmerkende Fingier-productie welke de muziek automatisch in de jaren zestig plaatst.

* The Sha La La's- Carpenter Of Love (UK, Detour, 2021)
Het vinyl is nieuw maar ik herinner me nu dat ik deze inderdaad heb gevonden in een sectie met 'oudere' platen. Het is een single met drie uiteenlopende nummers maar waarvan ik de eerste van de b-kant reeds als favoriet heb uitgekozen. The Sha La La's is schaamteloze Mod gestoeld op zowel de rhythm & blues van Small Faces als de pop-perfectie van Paul Weller. 'Always The Heartache' is de 'lead track' maar nee... dat klinkt me teveel Style Council-achtig met een gebrek aan Paul Weller. Geen onaardig nummer maar het is niet genoeg 'soulful' of 'groovy' naar mijn smaak. De b-kant trapt echter af met 'Carpenter Of Love' en dat heeft me doen besluiten de plaat te bestellen. Het neigt een beetje naar het geluid van Small Faces' 'Afterglow Of Your Love' en de zanger overtuigt naar mijn smaak in dit nummer. De soul druipt er niet van af maar wel gewoon errug goed! Het derde nummer is 'blink and you'll miss it' en, ach, wellicht hadden we daar ook zonder kunnen leven.

* Thee Sinseers- Can't Call Me Baby (US, Colemine, 2024)
Ik ben al een eindje op weg met de beschrijving van dit nummer als ik het opeens roerend eens ben met mezelf. Dit nummer kan gewoon niet wachten als Week Spot en ga ik morgen in dat kader verder aan jullie voorstellen.

* The Webs- It's So Hard To Break A Habit (UK, Breaks & Beats, 1968, re: 2024)
Een label dat voornamelijk in het leven is geroepen voor de klassieke breakbeats en funk maar hier onverwacht uit een heel ander vaatje tapt. 'It's So Hard To Break A Habit' is al jaren een favoriet van mij, een geweldige brok Deep Soul. Het is waar, de drums met het orgel zouden niet misstaan als sample in een hiphoptrack maar voor mij gaat er momenteel een wens in vervulling. Het origineel is namelijk onbetaalbaar. Het is ook nog eens zeer gelimiteerd, slechts 200 exemplaren wereldwijd dus ook flink exclusief!

Het zilveren goud: 1999 deel XI

Heb ik een schouderklopje verdiend? Ja, ik geef me zelf een tikje op de schouder. Ook weer niet zo enthousiast dat ik morgen weer kreupel ben. Ik ben vandaag wederom laat aan de bak en schrik best als ik zie hoeveel post er nog voor me ligt. Het is half vier en wil eigenlijk ook niet later dan zes uur weer richting huis. Ik zet de koptelefoon op en kies voor een radioshow uit juni en ik ga knallen. En wat denk je? Kwart voor zes is alles weg. Dit bericht telt nog als zondagavond en de afgelopen weken ben ik steeds in het verleden gedoken. Normaal gesproken hou ik 'Het zilveren goud' voor een woensdag en rond de 17e van iedere maand. Ik verwacht echter een aantal singles en hoop woensdag een 'Singles round-up' te kunnen doen. Dan is het opeens de beste optie om vanavond 'Het zilveren goud' te doen. Ik heb nog even getwijfeld om het 'Goud' door te spoelen naar volgende maand want voor januari 2000 heb ik geen vinyl in de lijst staan, maar nee... ik ga vanavond de singles van 1999 besluiten. In het kader van 'twintig jaar geleden' heb ik rond oud en nieuw van 2019/2020 al terug geblikt op de start van het nieuwe millennium met vrienden in Koudum en vanavond lijken we daar wederom uit te komen. Toch zal het een stil eerbetoon worden aan één van de 'figuranten' in het verhaal.

Het Woodstock-festival van 1998 is een uiterst bizarre samenkomst als je het goed bekijkt. Het is even zeer onzeker of ik wel naar Woodstock kan, maar dan besluiten mijn ouders me te helpen. Op de voorwaarde dat ik intussen een koper voor de Solex vind. Bij de caravan tref ik dan iemand die op een Solex vanuit Vianen is komen rijden om Armand te zien optreden en hij wil onder een stuk plastic slapen. De volgende ochtend spot ik iemand op de camping die een eitje zit te bakken en nodig hem uit naar de ontbijttent. Via de eerste komen de Friese broers in beeld. Een van hen woont dan in een Pipowagen vlakbij het terrein. Een week na Woodstock treffen we elkaar opnieuw voor een vollemaansfeest dat maar half geslaagd is. In 1999 ga ik met de broers en nog wat vrienden de zonsverduistering achterna. Met Des, de knaap met de Solex en later de ambulance, trek ik veel op in de eerste maanden als ik in De Bilt woon. Ik ga kerst vieren bij mijn ouders in Jutrijp en heb gepland het nieuwe jaar in te luiden met de Friese broers. Op oudejaarsavond meent de ene broer dat hij nog 'spul' nodig heeft en ik moet met hem mee. Hij lijkt me niet alleen te vertrouwen met zijn echtgenote. Of het terecht is? Nou, ik zie mezelf niet zo snel met iemand het ledikant in duiken maar als ik de keuze had gehad, was ik liever naast haar op de bank blijven zitten. Sterker nog: Als zij er niet was geweest, was ik ook vast deze avond niet in Koudum geweest.

Ik heb het altijd een merkwaardig koppel gevonden. Hij is een bruut en een lompe boer. Zij is 'down-to-earth', recht voor zijn raap maar tegelijk ook véél te lief voor een lomperik. Hoewel ik er niet over peins om stennis te trappen in een bestaand huwelijk of iets dergelijks, heb ik altijd een plekje in mijn hart gehouden voor haar. Als ik iets jonger was geweest en actief in de vrouwenjacht, dan had ze wat mij betreft de mevrouw Louwsma kunnen worden. Maar goed, fijne vrienden blijven is in 1999 al prima voor mij. Ook al krijg ik hem op de koop toe. Het huwelijk heeft niet lang stand gehouden want opeens tref ik de broer als hij weer vrijgezel is. Het zal ook de laatste keer zijn dat we elkaar ontmoeten want zonder zijn vrouw zie ik niet in waarom ik contact met hem moet zoeken. Zij verdwijnt van de aardbodem zoals het lijkt. Dan is het een paar maanden geleden. Ik realiseer me dat het millennium bijna vijfentwintig jaar geleden is en dus aan bod zal komen in 'Het zilveren goud'. Ik ga een beetje speuren op Facebook en... ik heb haar gevonden! Niet dat ik daar gelukkiger van ben geworden...

Ze sukkelt in de jaren negentig al met haar gezondheid. Ik heb een paar keer meegemaakt dat ze bijna stikte omdat er een stukje hard eten in haar keel bleef steken. Op het laatst ken ik ook al de routine om haar 'erbij' te houden en van de kwaal te verlossen. Vijfentwintig jaar later is het nóg tragischer geworden. Ze heeft afgelopen jaar afscheid moeten nemen van haar nieuwe levenspartner en zelf zit ze ook in het laatste stadium van het leven. Ik heb nog getwijfeld of ik haar een berichtje zal sturen, maar nee.. ik laat het erbij. Misschien associeert ze me met een tijd waar ze niet aan terug wil denken en dat wil ik graag voorkomen. Ik heb haar de laatste maanden in gedachten heel vaak een dikke knuffel gegeven want dat plekje in mijn hart is er nog altijd!

3222 Good Times Bad Times - Led Zeppelin (Frankrijk, Atlantic, 1969)
3223 Monkee's Theme - The Monkees (US, Flashback, 1966, re: 1973)
3224 Dance To The Music - Sly & The Family Stone (NL, Epic, 1968)
3225 Labelled With Love - Squeeze (NL, A&M, 1981)
3226 Feeling Alright - Traffic (Duitsland, Fontana, 1968)
3227 America - Yes (NL, Atlantic, 1972)
3228 And You And I - Yes (NL, Atlantic, 1972)

Ik kan 'Looking Around' van Yes momenteel nergens vinden maar ook deze zit in het pakketje van Yes-singles. Sly & The Family Stone heeft oorspronkelijk de voorkant van het fotohoesje nog intact maar deze is inmiddels verloren gegaan. De single staat nu in een blanco hoes in de Blauwe Bak. The Monkees heeft eigenlijk 'Last Time To Clarksville' als a-kant maar ik verkies 'Monkee's Theme' omdat ik die nog niet anders op single heb. 'And You And I' heb ik op de heenweg naar het werk nog gehoord omdat ik voor de reis naar Steenwijk in de stemming ben voor een verzamelaar van Yes. De singles liggen in 'het archief' bij de Emmaus en wachten op een etalageverkoop.