Week Spot: Babe Ruth

De afgelopen periode is het een hutspot geweest voor wat betreft de speellijsten van 'Do The 45'. Releases uit Japan en Europa dwars door elkaar heen met heel zelden een 'original' uit Amerika. Komende zaterdag wil ik echter weer eens een 'old school' aflevering doen met zoveel mogelijk Amerikaanse 'originals' uit de jaren zestig, zeventig en tachtig. Buiten de 'Vinyl Summer Spirit' om heb ik de koffers de afgelopen maanden nauwelijks aangeraakt. Of het moet zijn voor het Week Spot Kwartet. Komende zaterdag vooral veel platen die ik vóór 2024 heb gekocht en hopelijk weer een aantal die ik al in jaren niet meer heb gedraaid. Daar hoort ook een Amerikaanse 'original' als Week Spot bij. Aanvankelijk laat ik mijn oog vallen op Madeline Bell, maar daar heb ik een jaar en een week geleden al eens een Week Spot van gehad. Dan kijk ik toch even bij de nieuwe aanwinsten en dan is het besluit snel genomen. Het is tijd om mezelf eens onder te dompelen in een band waarvan ik hopelijk binnenkort alle albums ken. Wat ik tot dusver heb gehoord heeft zeer zeker mijn interesse. De Week Spot is deze week voor 'Elusive' van Babe Ruth uit 1975. Op de Amerikaanse persing is dat de volledige albumversie van vijf minuten, in Engeland is deze ingekort tot drie minuten.

George Herman Ruth wordt geboren op 6 februari 1895 in de stad Baltimore. Op 16 augustus 1948 verlaat hij het leven als hij pas 53 jaar is. Hij heeft dan een gevecht geleverd tegen kanker maar wilde zelfs op aanraden van medici niet 'rustig aan' doen en voelde zijn plicht in 1946 om Amerikaanse troepen te bezoeken. Ruth wordt dan al beschouwd als de grootste sportman van Amerika. Hij speelt gedurende 22 seizoenen (van 1914 tot en met 1935) in de Major League Baseball en verwerft vooral faam als 'outfielder' bij de New York Yankees. Babe Ruth is door de jaren heen net zo'n icoon geworden als Muhammed Ali.

In de jaren zeventig komt in het Engelse Hatfield in het graafschap Hertfordshire een band bijeen welke zich in 1972 zal vernoemen naar de legendarische honkbalspeler. Alan Shacklock heeft eerder in zijn loopbaan in de band van Chris Farlowe gespeeld maar richt zijn eigen band op als hij fris van de Royal Academy Of Music komt. David Hewitt is de bassist, Dave Punshon de pianist en Dick Powell de drummer. Als frontvrouw heeft de band Jenny Haan. De band noemt zich dan Shacklock en krijgt een contract bij Harvest. In 1972 wordt de naam Babe Ruth voorgesteld en dat maakt het voor de band ineens een stuk gemakkelijker in Amerika. 'First Base' verschijnt in 1972 op de beide continenten. Ed Spevock volgt in 1973 Powell op als drummer en de band is gedurende dat jaar tweemaal te gast bij de Old Grey Whistle Test. De bandleden overleven ternauwernood een verkeersongeluk als ze terug komen van een optreden in Liverpool. 'Amar Caballero' is het tweede album van Babe Ruth en verschijnt in 1973. In het daaropvolgende jaar neemt Steve Gurl de rol over van Holmes en treedt de groep opnieuw op tijdens de Old Grey Whistle Test. Ik kan de reden niet achterhalen maar Babe Ruth wordt dan in de ban gedaan bij de BBC, maar dat wordt een jaar later ongedaan gemaakt.

In 1975 maakt de band twee albums, 'Babe Ruth' en 'Stealin' Home'. Op de laatste staat 'Elusive' dat eerst in Amerika op single wordt uitgebracht en pas in 1976 in Engeland. De Amerikaanse single vindt gretig aftrek bij de Northern Soul-dj's en 'Elusive' wordt een grote hit in The Casino in Wigan. Met Shacklock in de gelederen heeft Babe Ruth vanaf het eerste begin al een uniek geluid te pakken. Het is een begenadigd gitarist welke even gemakkelijk een flamenco kan spelen of een poepje latin kan toevoegen aan zijn rockmuziek. Zijn nummer 'The Mexican' is een legendarisch nummer dat vooral veel genoemd zal worden in de hiphop in de jaren tachtig en het is populair bij breakdansers uit die tijd. Met 'Elusive' is de band zelfs helemaal op de latin disco toer gegaan. Muzikaal is het te vergelijken met Barrabas van een jaar eerder. De albumversie heeft zelfs een gitaarsolo welke in de Engelse single-edit is weggelaten. Met of zonder de gitaarsolo, het is vooral de 'killer groove' die maakt dat het nummer tot op de dag van heden een favoriet is op de dansvloer in Engeland en ver daar buiten.

Na 'Stealin' Home' houden de originele leden het voor gezien en maakt Steve Gurl samen met Bernie Marsden, Ellie Hope, Ray Knott en Simon Lambeth nog één album. Daarna ligt Babe Ruth definitief uit elkaar. In 2002 besluiten Haan, Spevock, Hewitt, Shacklock en Punshon Babe Ruth nieuw leven in te blazen en zo bestaat het inmiddels alweer 22 jaar. 'Que Pasa' verschijnt na zeven jaar in 2009 op cd. De informatie van Wikipedia reikt echter niet verder dan 2014.

Honderd achteruit: Joan Armatrading

Het is best een beetje overdreven als ik het schrijf in het 'Week Spot Kwartet'. Herinnert de 'Honderd achteruit' me nog aan de lockdowns van de afgelopen jaren. Okay, in de Top 100 van 2022 staan natuurlijk singles die ik in september 2021 heb gekocht maar als ik naar de laatste platen in de Top 100 kijk, dan is die periode wel afgesloten. Neem de nummer 98 van vandaag. Dat herinnert me aan mijn 47e verjaardag. Het moment dat ik bij 'de buren' aan de koffie met appelgebak ben en het telefoontje van mijn moeder krijg. Het zal achteraf de laatste verjaardag zijn waarop ik dit telefoontje kan verwachten. Broer is doorgaans de tweede die me belt maar ook deze kan ik weg strepen. Met andere woorden: Telefonisch kan het deze verjaardag wel eens heel stil worden? In 2022 trakteer ik mezelf 's middags op een zwik singles van de kringloopwinkel in Hoogeveen en Joan zit eveneens in deze partij. Vanavond de nummer 98 uit de Top 100 over de platen uit 2021-22: 'Me, Myself, I' van Joan Armatrading uit 1980.

Het gebeurt niet vaak dat ik de 'Honderd achteruit' kan besluiten met actueel nieuws maar het gaat me vandaag lukken! Joan Anita Barbara Armatrading wordt geboren op 9 december 1950. Haar wieg staat in Basseterre, de grootste stad in Saint Kitts And Nevis, een eiland dat van 1882 tot 1983 onder Engels bestuur valt. Haar ouders verhuizen met de twee oudste zoons in 1954 naar Engeland, de kleine Joan wordt tijdelijk opgevoed door haar grootmoeder op het eiland Antigua. In 1958 voegt Joan zich bij de rest van de familie welke dan onderdak heeft gevonden in Brookfields in de omgeving van Birmingham. Joan's vader is gitarist geweest in een band maar verbiedt zijn kinderen om aan zijn instrument te komen. Haar moeder heeft een oude piano gekocht als meubelstuk en Joan begint met piano spelen en het schrijven van limericks. Als zestienjarige maakt ze haar debuut op de universiteit waar haar broer studeert. Ze zingt dan louter eigen liedjes en op speciaal verzoek doet ze haar uitvoering van 'Sound Of Silence' van Simon & Garfunkel. Armatrading gaat op haar vijftiende van school om de familie te onderhouden. Haar eerste kantoorbaantje raakt ze al snel kwijt als ze drukker lijkt te zijn met het gitaar spelen in de pauzes dan dat er letters op papier komen. In 1968 voegt ze zich bij een reizende productie van de musical 'Hair' en ontmoet Pam Nestor. Zij is een tekstschrijver en verantwoordelijk voor het merendeel van de nummers op Joan's debuutalbum 'Whatever's For Us' in 1972. Toch besluit Cube vooral de credit te geven aan Joan waarna Nestor de benen neemt.

Joan doet een sessie voor John Peel in 1973 waarbij ze alle instrumenten zelf speelt. Twee jaar later keert ze terug met onder andere Snowy White in haar band. Cube vindt het lastig om het album te promoten maar dan komt er hulp van A&M. Dat heeft een distributiedeal in Amerika en in 1975 kan Joan gewoon bij A&M tekenen voor een wereldwijd contract. 'Back To The Night' uit 1975 verkoopt ietsje beter dan het debuut maar het echte succes volgt een jaar later als het titelloze album uit komt. 'Love And Affection' is een succesvolle single van het album. Daarna raakt Joan al snel weer uit de mode als de popmuziek liever een 'stevige' sound heeft. In 1980 verschijnt het album 'Me, Myself, I' en dat is meer een rock georiënteerd album dat zorgt voor fraaie verkoopcijfers. In ons land scoort ze haar enige hit met 'Rosie', maar het titelnummer is zeer succesvol in Engeland. In Engeland schopt het tot een 21e plek in de top 75 waar 'Rosie' bij 49 is blijven steken. In Nederland strandt het in de Tipparade (nummer 38 in de Nationale Hitparade) waar 'Rosie' goed is voor de top 20.

Het is met name een jaar of vijfentwintig geleden dat ik heb geprobeerd me te verdiepen in Joan Armatrading. Ik neem zelfs het album 'The Shouting Stage' mee vanuit Mossley! Ik leer rond deze tijd ook 'Love And Affection' kennen. Toch is het nooit veel verder gekomen dan dat.  Op Manfred Mann's Earth Band's album 'Nightingales And Bombers' staat het nummer 'Visionary Mountain' van Armatrading's debuutalbum. Dat komt jaren later nog eens voorbij in een 'Laid(back) Night Show' van ondergetekende. Verder moet ik bekennen dat ik het vooral hou bij de singles van Joan, hoewel ik op een ene of andere manier wel een enorm respect voel voor de zangeres.

En nu dan de actualiteit? Komende vrijdag verschijnt haar eenentwintigste album: 'How Did This Happen And What Does It Now Mean'. Het eerste album in ruim drie jaar en er wordt nu al reikhalzend naar uit gekeken. Ook ik zal voor de gelegenheid het album eens een luisterbeurt geven. Is de 'Honderd achteruit' wellicht toch nog ergens goed voor geweest?

Het zilveren goud: 1999 deel X

De kaartenbakken staan onder een dikke laag stof in de hoek van de kamer. Geïnspireerd door mijn oudste broer leg ik ook een kaartsysteem aan voor mij platen. De andere broer doet iets soortgelijks met spelers van SC Heerenveen, maar dat is een ander verhaal. In de zomer van 1994 komt het klad erin met het bijhouden van de nieuw aangeschafte singles. Het is tien jaar geleden als ik besluit weer iets te gaan doen met deze kaartenbakken en dan is het idee om tot en met 2019 een kwart eeuw terug in de tijd te gaan met de singles die ik toen heb gekocht. Inmiddels is het 2024 en de serie loopt gewoon door. Eens per twee of drie jaar ga ik er even goed voor zitten en probeer aan de hand van herinneringen de kaartenbak voort te zetten. Dan uiteraard met de platen die nu in de bakken staan want ik 'mis' behoorlijk wat. De afgelopen twee jaar heb ik het gehad over de krakersavonturen in Amsterdam en aansluitend de periode in Engeland. Vijfentwintig jaar geleden ben ik net een maand terug uit Engeland en woon in De Bilt. Daar zal ook dit verhaal vooral over gaan. De blues met de uitkering en een paar zeer welkome uitstapjes met een Woodstock-maat. De singles zijn van december 1999 maar dat mag de pret niet drukken!

Zoals ik vorige maand al heb geschreven voelt De Bilt aan als een koude douche. Van een oude katoenspinnerij met hagelnieuwe kamers in een prachtige heuvelachtige omgeving zit ik nu opeens ingeblikt in De Bilt. Pal tegen Utrecht aan en bij iedere fietstocht bots ik tegen een snelweg op. Ook qua gemeenschap is het anders dan in De Bilt. De coördinator woont niet in het pand, de chauffeur en nog een medewerker wonen boven de meubelwinkel en de coördinator van Bilthoven woont bij ons in. Ik weet zijn volledige naam nog te herinneren maar ga geen aandacht aan hem schenken. Ik noem hem daarom Fred. Fred is iemand die de wereld wil veranderen en heeft besloten om te beginnen in De Bilt. Fred is gewoon een medewerker in De Bilt maar zijn wil is wet in het huis boven de winkel. Niemand durft tegen hem in te gaan, maar dan...? Dan verschijnt Gerrit ten tonele. Ook een idealistische hippie maar ook iemand die zich niet de les laat lezen door de eerste de beste vent. De woongemeenschap is tegen het aanvragen van een uitkering? Niet helemaal waar want het is de stelling van Fred. Hij heeft dan ook de verkoopweek geopperd en met deze belofte ben ik naar De Bilt gekomen. Eenmaal in De Bilt heb ik vooral te maken met de boekhouder. Hij hoeft geen naam te hebben want er is maar eentje. Deze wil niks weten van een verkoopweek en staat erop dat ik een uitkering ga aanvragen. Dan moet ik op gesprek komen bij de sociale dienst in Bilthoven. Dat verloopt niet soepel, om het zachtjes uit te drukken.

Er wordt me medegedeeld dat ik actief naar betaald werk moet solliciteren en tenminste drie brieven per maand moet tonen. 'Ja maar, daar heb ik geen tijd voor want ik ben aan het werk'. Dan heb je geen recht op uitkering. 'Jawel, want het is onbetaald werk'. Hoeveel uren? Veertig uren? Dat is teveel. Je mag maximaal vierentwintig uur per week vrijwilligerswerk doen voor een uitkering en moet daarnaast solliciteren voor de overige zestien uren. Wat ik ook probeer, ze heeft me compleet klem gezet. Uiteindelijk weet ik wel een uitkering los te peuteren. Na twee maanden is de schuld afbetaald en kan ik weer terug het idealisme in? Dacht het niet want de boekhouder dreigt met onmiddellijke uitzetting als ik mijn uitkering stop zet. Ik ben er gewoon ingeluisd. Intussen lijdt de sfeer in de woongemeenschap hier flink onder en ik heb met name een paar aanvaringen met Fred. Als de kerst in zicht komt, wil iedereen weten waar we naartoe gaan. Ik ga naar mijn ouders en kom pas in het nieuwe jaar terug. Fred zegt ook plannen te hebben. Als hij echter op eerste kerstdag nog altijd rondloopt in De Bilt krijgt de rest een aanvaring met hem (nadat deze al stevig hebben gedronken en dan opeens wél durven!). Met andere woorden: Als ik in het nieuwe jaar terug kom in De Bilt zit Fred al ergens anders boventonen te zingen. Dat maakt De Bilt ietsje aangenamer voor mij, maar het zal niet overhouden.

Vianen is niet ver vanaf De Bilt en het betekent dat ik praktisch buren ben geworden van Des. Ik heb hem in 1998 leren kennen op het Woodstock-festival als hij met een Solex van Vianen naar Steenwijkerwold is gereden om Armand te zien. Hij blijft pitten in de caravan. De volgende ochtend ontmoet ik Kees en Des is verantwoordelijk voor het contact met de Friese broers. In 1999 rijden we in Des' ambulance naar Duitsland voor de zonsverduistering. Nu woont hij dus slechts een paar kilometer verderop en ik ontmoet hem vaak in deze eerste weken. Zo gaan we eens op een vrijdagavond naar een concert in Nieuwegein maar zullen we op een zaterdagavond samen naar een feestje in Bilthoven. Des heeft dan inmiddels een Puch met hoog stuur uit de jaren zestig en ik moet achterop. Moet? Tja, ik heb geen andere keuze maar ik vind het doodeng. We wandelen ook een zondagmiddag bij Fort Rhijnauwen in Bunnik bij de jeugdherberg waar ik in 1994 'Een midweek op eigen benen' heb gevierd en dit jaar in april opnieuw ben geweest. En ik heb al stiekem een plannetje voor rond mijn verjaardag in 2025.

Dat zijn kleine lichtpuntjes in verder toch een grijze en mistige tijd. Ik mis Mossley en met name hond Sadie, maar aan de andere kant: Ik ben op doorreis want ik hoop volgend jaar naar Polen te trekken. Ik ben enkel in De Bilt om de schuld bij de Rabobank in te lossen. Althans, dat is het plan.

3215 To You - Brainbox (NL, Imperial, 1970)
3216 Suzanne - Leonard Cohen (Duitsland, CBS, 1968, re: 1972)
3217 White Room - Cream (US, Atco, 1968)
3218 Bless My Soles - Terry Gibbs (Zweden, EmArcy, 1957)
3219 The Wind Cries Mary - The Jimi Hendrix Experience (UK, Track, 1967)
3220 Love Story - Jethro Tull (Frankrijk, Fontana, 1968)
3221 Bourée - Jethro Tull (Frankrijk, Island, 1969)

Hoewel ik meteen op de eerste dag het debuutalbum van Chase uit de elpees vis, is het qua singles bedroevend aan wat er in de winkel staat in De Bilt. Dan ontdek ik het 'magazijn'. Daar zijn de 'verzamelstukken' die nog eens een etalageverkoop moeten vormen. Daar liggen ook de 'waardevolle' singles. Bovenstaande singles komen uit dat magazijn en volgende maand krijgen jullie er nog zeven. Leonard Cohen is vooral om 'Bird On The Wire' op een single te hebben want 'Suzanne' heb ik al met 'So Long Marianne' op de flip. Cream zal ik in mei of juni in de Duitse persing vinden met fotohoes. Jimi Hendrix heb ik een paar jaar geleden nog in de Duitse met fotohoes op de kop getikt. Volgende maand een paar meer 'rare' Franse persingen. Ik ben in 1999 een en al hippie, dat kunnen jullie aan de singles wel zien?

Week Spot Kwartet: week 46

Het begint meer op een ritueel te lijken dan dat het een traditie is, maar het is iets dat ik wel in stand wil houden zolang het weer het toe laat. Ik heb het over een eindje wandelen op zondagmiddag. Vanmiddag is het niet echt aantrekkelijk om eruit te gaan maar als ik de Buienradar heb gecheckt, blijkt dat het tussen vier en vijf toch even droog gaat zijn in Uffelte. Ik heb geen grote ambities. Gewoon het blokje De Woerthe, de Holtweg en dan oversteken via de Postweg naar de Winkelsteeg. Als je een beetje doorloopt kun je het in een half uurtje doen. Ik heb een paar kleine drupjes gehad maar als ik goed en wel thuis ben gaat het luik daarboven weer wagenwijd open. Het is de zesde zondag op rij dat ik heb gelopen. Komende zondag zou ik met mijn zus en zwager gaan lopen maar dan moet het wel beter weer zijn dan dat nu wordt voorspeld. Anders blijft het wandelen erbij en ga ik in IJlst een hapje eten. Morgen zal het vrijwel droog zijn en daar ben ik blij om. Ik heb nog een tas met post welke nodig weg moet. Dat is er zaterdag niet van gekomen. Vandaar dat jullie vanavond één bericht van me krijgen, de schade haal ik komende week wel in. Hierbij de Week Spots uit de afgelopen vier jaar.

2020: Never Gonna Stop - The Regime (2020)
Voorlopig brengt het Week Spot Kwartet me nog geregeld terug bij de lockdowns. Nog drie nummers in de 'Honderd achteruit' en dan kan ik me gaan richten op de jaren 2022 tot en met 2024. Met het Kwartet is het opeens weer november 2020. De mondkapjes zijn zojuist verplicht geworden en dit alles om erger te voorkomen. Dat haalt natuurlijk helemaal niets uit en in december gaat Nederland weer op slot. Voor mij zijn er een paar muzikale lichtpuntjes die de tijd draaglijk maken en The Regime is daar eentje van. Let wel: Ik heb hiervoor alleen Melvin Brown & James Matthews tweedehands gekocht op het Izipho Soul-label. 'Never Gonna Stop' slaat in als een bom bij mij en het is de eerste hagelnieuwe Izipho die ik aanschaf. De rest is geschiedenis? Ik heb wel eens een release overgeslagen maar ik zou inmiddels een koffertje kunnen vullen met Izipho's. Vorig jaar is 'Be A Lover', de opvolger van 'Never Gonna Stop', eveneens verschenen bij Izipho. Geen slecht nummer maar het is geen 'Never Gonna Stop'. Of wellicht dat dit plaatje nog een extra lading mee krijgt vanwege de bizarre tijd van november 2020.

2021: Win Your Love - Billy Jones (1975)
'Onze' Billy Jones is in de jaren zeventig lid van Oscar Harris' Twinkle Stars en maakt ook een aantal eigen platen. 'Funky Monkey Monkey' zit sinds jaar en dag in de Blauwe Bak en rond november 2021 koop ik ook 'We Want Peace'. Omdat deze single niet bepaald in een goede staat is, ga ik een beetje rondsnuffelen. Jaren later vind ik een beter exemplaar. Bij de zoektocht kijk ik uiteraard ook even of nog iemand 'Keep Holding On' of 'Win Your Love' voor twee kwartjes heeft. Helaas, op Marktplaats zijn ze ook bewust van de hoge prijzen die vanuit Engeland worden betaald voor de twee singles. 'Keep Holding On' vind ik overigens maar een matige cover van Ace Spectrum en ik ben al gelukkig genoeg met het origineel. 'Win Your Love' is een prachtplaat maar ook aan de prijs. Ik hik een beetje en besluit dan toch maar eens een paar tientjes te investeren in deze single. De plaat is binnen een week de kersverse Week Spot.

2022: Picture Me Gone - Madeline Bell (1966)
Ik denk dat ik twee jaar geleden nog bezig ben met 'The 2022 Collection'. Ik begin dan immers pas in oktober. Of is het toch onderdeel geweest van een jubileumshow? Ik weet het niet meer en heb geen zin om het op te zoeken. Klassieker Northern Soul dan dit gaat het vandaag niet worden. In de vroegste incarnatie van de Blauwe Bak heb ik de cover van Dave Berry staan, maar die is al jaren verhuisd naar de jaren zestig-bak. Madeline is niet heel erg duur in dit geval en mag dus alsnog.

2023: Falling Away - Les Imprimés (2023)
In juli heb ik een aflevering van 'Do The 45' gedaan met de Week Spots uit 2023-24. Een aantal van die singles heb ik nog steeds op een stapeltje liggen, hoewel Village Choir van volgende week de laatste is. Gisteravond wil ik de 'Week Spot Carousel' doen als ik plots Les Imprimés niet kan vinden. Niet een hele grote ramp omdat ik ook al de nieuwste van Morten in de show heb. Vanavond denk ik opeens aan het bewuste stapeltje en jawel... daar ligt-ie. Hoewel het een prachtige plaat is, moet ik bekennen dat ik meer van de opvolger 'Love & Flowers' ben gaan houden en ook de nieuwste mag er zijn. Ik blijf hem echter in de gaten houden!

Singles round-up: november 4

Meteen het deel met de nieuwe releases er achteraan. Ook omdat ik deze platen morgen wil draaien in 'Do The 45' en liever van tevoren een keuze maak tussen de favoriete kanten. In geval van de oudere opnames zijn dat de a-kanten of wellicht toch nog Jimmy Conwell in plaats van Richard Temple. Dan kan ik nu verder met de nieuwe releases. Hoe soulvol gaat deze aflevering worden? Tja, de Cheeba zou reggae moeten zijn en er zit ook een dancehall-single tussen. Om nog maar te zwijgen over de Japanse single want dit is méér pop maar wel ontzettend goed. Toch komen de platen zonder meer in de Blauwe Bak terecht en kunnen we ze met een beetje geluk over een paar weken treffen in de Blauwe Bak Top 100. Deze ga ik eind november samenstellen zodat ik meteen op 1 december kan aftrappen met een eerste deel. Nu dan de laatste vijf aanwinsten op het gebied van de nieuwe releases.

* Cheeba's Reggae Sound Boys- Scratch You Waa! (UK, Echo Chamber, 2024)
Het is gestoken in een aantrekkelijk 'die-cut'-hoesje welke rept over een 'Reggae 45 Series'. Zouden er meer delen uit komen? Enfin, ik heb de plaat niet beluisterd maar bestel de Cheeba-platen sowieso. De drums zijn echter genoeg B-Boy om het uit de reggae en in de alternatieve dance te brengen. Het is vooral een enthousiaste drummer met een doorlopende sample van een reggae-plaat waarvan 'uh-ah' uit alle hoeken en gaten van de koptelefoon lijkt te komen. Ik schat in dat het té progressief is voor menig reggae-liefhebber. 'Hotta Fire' is een loodzware dub re-edit van een bestaande plaat en zal beter passen bij menig reggae-dj. Ik blijf me verwonderen over zijn stijl en ook dit smaakt naar meer.

* Shonda English- There Wouldn't Be A Me (UK, Home Of The Good Groove, 2024)
Met blijdschap geven we kennis van de geboorte van... Home Of The Good Groove. Rod en ik hebben een aantal gezamenlijke vrienden en ook hij heeft besloten het te willen gaan proberen met vinyl-releases. Met Shonda English heeft hij meteen mijn aandacht want English is afkomstig uit de gospel. Inmiddels werkt ze als onafhankelijke artieste en heeft dus Rod uitgezocht om haar meest recente werk op vinyl uit te brengen. Optimisme en positiviteit gaat nooit vervelen en bij Shonda zijn we dan aan het goede adres. Het is een pure gospel waarin ze haar liefde voor God bezingt en dit alles in een frisse productie en met een 'powerhouse' van een stem. 'Feels Good' is meer een ballade en opnieuw opgedragen aan een man in de hemel. Hoewel positiviteit niet gaat vervelen is de a-kant wellicht ietsje té vrolijk voor veel oren en dan past deze ballade wellicht beter. Ik verwelkom Home Of The Good Groove met open armen. De sticker hebben we alvast!

* Night Owls- Got That Will (US, F Spot, 2024)
Night Owls is een band welke bestaat uit leden van The Aggrolites en The Lions en dan zitten we in de hoek van de reggae. Op deze single doen Gina Murrell en Ranking Joe mee. Soulzangers Herman Hitson en Lee Moss hebben het geschreven en dus zijn er aanknopingspunten voor de soul. Ik blijk Herman Hitson's originele versie te hebben. Zoals ik het zondag vaststel en ook nu weer, ik vind Gina's zang soulvol genoeg om de plaat toe te laten in de Blauwe Bak. Op de flip staat de dub-versie en dat is el een brug té ver voor 'Do The 45'.

* Opaz- To Be Loved (UK, Izipho Soul, 2024)
Ik weet niet wat de bedoeling is van Patrick met de 'plastic inners' maar die gaan bij mij meteen op de hoop plastic afval. Dit is overigens de enige single die niet afkomstig is van Juno. Ik heb deze rechtstreeks besteld bij Patrick van Izipho Soul. Opaz is Ray Hayden en hij is sinds 1992 actief op de plaat. Hij werkt mee op een plaat op het A&M-label maar kiest daarna voor zijn eigen platenmaatschappij. Afia Kimani is de zangeres op beide kanten van de plaat. 'To Be Loved' is een moderne take op de r&b van de jaren negentig en is opnieuw weer een staaltje positiviteit waar je niet tegen kunt zijn. 'Holding You Tight' is meer een ballade met een fraai arrangement en opnieuw de heerlijke stem van Afia. Eigenlijk vind ik dit de betere kant!

* Sucola- Japan Romantic Road (Japan, Kissing Fish, 2024)
Juno heeft de a-kant deze titel gegeven maar het lijkt eerder de beschrijving van de fotohoes. Ik moet dus op zoek naar iemand die Japans kent en die me van een betere titel kan voorzien. De b-kant heeft wel een Engelse titel meegekregen. De plaat is zeer gelimiteerd en krijgt qua beschrijving onder andere 'funk', 'soul' maar ook 'J-pop' mee. Sucola is zoals het lijkt een Japanse zangeres. Een duo. Ik zie opeens een hele kleine Engelse tekst in de hoek van de hoes maar deze is lastig te lezen. Het is atmosferische soulpop. Op Google wordt de foto gelinkt aan 'Romantic Blues' Ja, dat is dus de correcte titel. Weer een mysterie opgelost!

Singles round-up: november 3

Het is een paar weken geleden dat ik opeens een cadeautje krijg van mijn chef. Het is een pakketje dat klaarblijkelijk al sinds januari op me ligt te wachten in Meppel. Erg vreemd want we hebben in januari nog gezamenlijk chinees gegeten op de zaak. Enfin, ons postbedrijf doet tegenwoordig aan nieuwjaarsgeschenken voor de bezorgers. Dit jaar is het een pizzasnijder in de vorm van een fiets waarbij het voorwiel de pannenkoek moet snijden. Die komt waarschijnlijk naast de snijplank van jaren geleden in de kast te liggen. Ik eet thuis nooit pizza en als ik ze bestel zijn deze al gesneden. Het is best een aardig dingetje en dus mag die als decoratie op een kast. Ik wil de rest bijna weggooien als ik word herinnerd aan een tegoedbon. Deze kaart heeft een waarde van twintig euro en kan je inwisselen bij verschillende internetwinkels. Ik verzilver hem op Bol. Wat zal ik eens uitzoeken? Welnu, het knoopje van het muntenvak van mijn portemonnee is eraf gevallen waardoor het kleingeld nu los in mijn zakken zwerft. Ik heb laatst al rond gekeken voor een nieuwe portemonnee maar dat valt me tegen. Het is al snel leer en rond de vijfentwintig euro. Teveel geld voor iets dat geld moet bewaren. Dan zie ik de tegoedbon en besluit om maar een nieuwe leren billfold te kopen. Deze is vanmiddag gearriveerd en, hup, ook meteen negen singles van twee verschillende Juno-bestellingen. Met een onlangs ontvangen Izipho-release zijn dat tien singles. Een hoop voor één bericht en omdat ik eentje achter lig op schema krijgen jullie vanavond twee afleveringen van de 'Singles round-up'. Eerst vijf singles met oudere opnames en vervolgens vijf nieuwe releases. Ik begin letterlijk in de oudheid want de eerste is maar liefst 71 jaar oud!

* Little Esther- Cherry Wine (UK, Outta Sight, 1953, re: 2024)
Hoewel ik in de 'Singles round-up' geen onderscheid ga maken, zijn het twee verschillende Juno-bestellingen. De eerste is met de overige 'oldies' en de single van Shonda English uit de volgende aflevering. Ik heb deze bestelling bijna twee weken geleden geplaatst maar per ongeluk niet voor tracking gekozen. Daardoor heb ik even een angstig moment, zeker omdat Candi Staton inmiddels uitverkocht is. Ik heb afgelopen zondag opnieuw mijn mandje gevuld en krijg de volgende dag de melding dat Paypal de Cheeba-single blokkeert. Dat is namelijk een 'pre-order' waarvoor ik een maand geleden de toestemming heb gegeven om de betaling in orde te maken. Er zit niks anders op dan de single opnieuw te bestellen en dan neem ik ook de rest van het mandje mee. Dit is de 55e single uit de rhythm & blues-serie van Outta Sight. Little Esther is niemand minder dan Esther Phillips en hier zijn twee a-kanten van Federal-singles uit 1953. Ska is offbeat rhythm & blues en dat kun je goed horen in deze opnames. In 'Cherry Wine' stelt ze haar manlief voor de keuze want hij kan niet van de wijn afblijven. Het is stampende smerige rhythm & blues en met name in de brug klinkt het even erg rocksteady. Twee singles na 'Cherry Wine' verschijnt 'You Took My Love Too Fast', maar het is een periode waarin Esther soms wel tien per jaar maakt. Bobby Nunn vertolkt de mannelijke opponent maar wordt op de Outta Sight niet genoemd. Ik heb echter een voorkeur voor 'Cherry Wine'. De kant, niet het goedje!

* Miss Louistine- Con Me (UK, Kent Deep Soul, 1974, re: 2024)
'Con Me' is een compositie van Sam Dees samen met David Camon. Hij zet het zelf in 1974 op de tape maar dit wordt lange tijd niet uitgebracht. Hetzelfde geldt voor de uitvoering die Miss Louistine maakt voor het Aware-label. Wél zal 'Con Me' op de b-kant verschijnen van 'Oh Lovin' You' van The Paragons, welke ik weer in een stereo/mono-promo heb zonder 'Con Me'. Louistine is een zangeres uit Georgia die vooral in de jaren tachtig een aantal platen heeft opgenomen. In 'Con Me' is een zeer stijlvolle uitvoering verloren gegaan maar daarom des te meer de moeite waard voor Kent om deze via het Deep Soul-label uit te brengen. Op de flip staat Sam Dees' eigen versie van het nummer maar ook deze blijft op de plank liggen bij de platenmaatschappij. Verder kan ik melden dat Kent is afgestapt van de gladde hoesjes voor de Deep Soul-uitgaven?

* Richard Temple- That Beatin' Rhythm (UK, Mirwood, 1967, re: 2024)
Een hele echte Northern Soul-klassieker uit de REPRO-serie van Ace. 'That Beatin' Rhythm' is een grote hit in The Catacombs in Wolverhampton waar lange tijd wordt geloofd dat Richard Temple een 'cover-up' is omdat de club aan Temple Street zit. Maar nee, Richard heet echt Temple. De instrumentale versie staat op de keerzijde en dat is nóg meer een klassieker: 'Cigarette Ashes' van Jimmy Conwell. 'That Beatin' Rhythm' is dans nummer elfhonderd als er al een land bestaat van duizend dansen. Het is niet zo zeer dat er een nieuwe dansbeweging geleerd moet worden, het is meer de 'Listen To The Music' voor de dansvloer. Op de keerzijde het klassieke instrumentale nummer. Daar heb ik een verhaaltje bij! In de jaren 2012 en 2013 run ik mijn eigen Facebook-groep voor Northern Soul-liefhebbers: 'Upbeat Rare And Northern Soul'. Het verschil tussen 'mijn' groep en anderen is dat ik wél constructieve kritiek toelaat. Vindt je iets helemaal niks, zeg het dan vooral! Daarom wil ik geen artiesten in de groep hebben. Zo ontdek ik op een zeker moment dat iemand James Conwell heeft binnen gelaten en... jawel... het is Jimmy Conwell van 'Cigarette Ashes'. Ik heb hoogstpersoonlijk James Conwell (en ook Trade Martin) uit de groep gezet. Ik heb hem zelfs doorverwezen naar 'onze oude groep' waar 'Upbeat' een soort van reactie op is. Natuurlijk brengt dat wel de vraag op hoe democratisch de groep is (nou, niet dus!) en even later trek ik zelf de stekker eruit.

* Candi Staton- Can't Stop Being Your Fool (Spanje, Soul 4 Real, 1974, re: 2024)
Canzetta Maria Staton. Dat is haar echte naam. Eigenaresse van een stem die ik uit duizenden herken en waarvan ik soep lust. Voor Candi breekt in 1974 haar meest succesvolle periode aan als ze een contract tekent bij Warner Bros. Dat zal eventueel leiden naar 'Young Hearts Run Free' maar de eerste twee opnames voor het label blijven lange tijd onaangeroerd op de plank liggen. Wat hebben we gemist? Welnu, Candi met een nummer van 'Prince' Philip Mitchell. Dat is op papier Southern Soul op haar best. Wat heeft ze bezield om dit zo lang geheim te houden. Het nummer klinkt als een spreekwoordelijke klok en dan heb ik het niet alleen over de productie, maar ook als de jas van Mitchell welke Candi's markante stem zo goed past. Dit had gewoon een hit moeten zijn! De keerzijde heet 'You Bet Your Sweet Sweet Love' en is geproduceerd door Dave Crawford, de man die ook achter de knoppen zit bij 'Young Hearts' en haar uitvoering van 'Suspicious Minds'. Een prachtige country-ballade en ook zeer de moeite waard.

* The Valentinos- I've Got Love For You (Spanje, Soul 4 Real, ca. 1964, re: 2024)
De gebroeders Womack heeft in 1962 een grote hit gehad met 'Lookin' For A Love' en wil dat tijdens deze opnamesessie opnieuw bereiken. Sam Cooke is een producent en blaft hen toe: 'Jullie zingen alsof je in de kerk bent'. Cooke wil juist dat The Valentinos de gospel los laat en meer algemene rauwe soul gaat voortbrengen. De beide nummers zullen het echter niet schoppen tot een release en het is het geheugen van Friendly Womack welke maakt dat we nu alsnog van de opnames kunnen genieten. Hoewel het een simpel liefdesverhaaltje is, kun je de geestdrift van de gospel horen. Het is niet heel erg essentieel voor mijn hobby, maar ach... laten we Soul 4 Real een beetje steunen. Ik moet overigens ook niet vergeten om de laatste twee Detroit-EP's te bestellen.

Singles round-up: november 2

'Hoe gaat het met Gerrit?'. Nou, goed natuurlijk. 'Is dat echt zo?'. Nou, eh, ik geloof dat het wel eens lekkerder is gegaan. De gebeurtenis van vorige maand is me niet in de koude kleren gaan zitten, dat merk ik nu wel. We kijken op woensdagavond tegen een vrije donderdag aan met redelijk weer (zoals het lijkt), maar dan blijk ik opeens 'op' te zijn. Ik ga me eens wassen, iets dat broodnodig is, en hang daarna een beetje rond op Facebook. Ik heb ergens al een plannetje gehad voor Zwolle maar alweer in de ijskast gezet. Dan zie ik dat een oude 'maat' van me in Zwolle plaatjes gaat draaien. Ik ken hem nog uit de tijd dat ik geregeld in De Singel draai. Opeens is het plan klaar: Met bus en trein naar Zwolle, een uurtje bij Minstrel voor één boodschapje en dan een paar uurtjes dansen en genieten van muziek. Om kwart over twaalf gaat de laatste trein naar Meppel met aansluiting op de bus. De bus komt ten eerste een stuk later en ten tweede moet het een bocht om wegens wegwerkzaamheden. Bij het uitchecken in de bus kijk ik naar mijn saldo. Ah, eerst even geld toevoegen bij de automaat. Eentje is buiten werking en de andere weigert beide bankpassen. Het saldo is té laag om op de trein te stappen. Wat dan? Nou, dan maar naar de chinees voor mijn avondeten. Tot mijn vreugde zie ik dat de Action nog open is en haal negen bakjes voor de Gele Bak-collectie. Helaas dus vanavond geen 'Singles round-up' van een vangst uit Zwolle maar ik heb nog wel de singles van Baz liggen en dus doe ik die maar.

De laatste keer bij Peking, mijn favoriete chinees van Meppel, is met een bedrijfsuitje waarbij ik een ijskoud glas bier over mijn rug krijg. Het is vooral tijdens mijn 'crossdress'-uitstapjes in 2010 en 2011 dat ik zeer geregeld bij deze chinees kom. Met mijn 37e verjaardag heb ik hier kikkerbillen gegeten en dat zou ik nog wel eens willen hebben. Het staat niet op de kaart maar bij navraag blijkt dat dit kan worden geregeld. Kikkerbillen met bami en een 'bananenboot' na. Het is best feestelijk hoewel ik niets heb te vieren en eigenlijk een beetje baal dat ik niet naar Zwolle kan. Ik sta even na achten buiten bij de chinees en zou met heel hard rennen de bus van kwart over kunnen halen, maar dat doe ik niet. Ik duik De Kansel in voor een paar frisdrankjes en pak de bus om kwart over negen. Ik ben klokslag tien uur thuis. Nu dan de singles van Baz. Hij stuurt me vaak eens per jaar een pakketje toe, geregeld met een 'bestelling'. Hij vult daarna de singles aan . Ik heb al eens elpees met een poster gehad, maar ook een foto van hemzelf. Ditmaal zijn het drie 'bestellingen', een paar waar ik enthousiast op reageer als hij ze noemt en een paar ter aanvulling. Dat zijn dus de volgende acht singles.

* Joe Brown- Hey Mama (UK, Ammo, 1973)
Baz is in eerste instantie best enthousiast over deze single. Het Ammo-label heeft immers kwalitatief hoogstaande rock'n'roll uitgebracht in de jaren zeventig. Joe Brown is op zichzelf ook niet verkeerd. Hij heeft in 1961 een grote Engelse hit met 'A Picture Of You'. Hij is getrouwd met zangeres Vicki Brown en Sam Brown (van 'Stop' uit 1988) is de dochter. Terug naar Joe Brown. Baz gaat de plaat beluisteren terwijl we aan het chatten zijn en is aanvankelijk best hoopvol. Dan 'Oh, dit is verschrikkelijk. Die gaat in jouw pakket'. Geen woord Frans bij, Baz! Het is een sentimentele ballade die je bijna kunt uitknijpen en ome Joe klinkt niet op zijn paasbest. De b-kant heet 'Misty Mountain' en is door hemzelf geschreven en klinkt als een soort van Cat Stevens. Het is beter dan 'Hey Mama' maar zeker niet de parel in zijn repertoire.

* England Rugby World Cup Squad- Swing Low (UK, Columbia, 1991)
Hij heeft een handel in voetbalshirts en komt dus ook geregeld voetbalplaten tegen. Die zie ik dan weer terug in mijn pakketten. Alhoewel? Ditmaal is de bal niet rond maar ovaal, maar dat zal artistiek geen verschil maken. Het is een moderne cover van de traditional 'Swing Low Sweet Chariot' maar nu met de ritmische chant 'Run with the ball'. Charlie Skarbek heeft de leiding op de plaat en hem ken ik nog van Midnight Blue met de gelijknamige single met Louise Tucker uit 1982. Het is een aalgladde productie want, ja, het moet de hitparade in. Geen idee of het gelukt is. Bij mij komt die zeer zeker niet in de 'Eindstreep'.

* The England World Cup Squad- This Time (UK, England, 1982)
Dit 'zangkoor' heeft in 1970 'Question' van The Moody Blues van de eerste plek gehouden in de Engelse hitparade, maar je mag je oprecht afvragen of er zoveel gekke Engelsen zijn geweest die hun zuurverdiende geld in de wanstaltige single hebben gestoken. Natuurlijk is het een BBC-productie en dat is mede verantwoordelijk voor de hitlijsten op dat moment. In 1982 neemt het team het zekere voor het onzekere: De hulp van Mickie Most en verschillende Rak-artiesten wordt ingewonnen voor deze 'double-sider'. 'This Time (We'll Get It Right)' is geschreven door Chris Norman en Pete Spencer van de band Smokie. 'England, We'll Fly The Flag' heeft een songschrijvers credit voor Mickie Most maar wordt geproduceerd door Adrian Gurvitz. De laatste zingt in 1969 bij The Gun ('Race With The Devil') en scoort in 1982 een Engelse hit met 'Classic'. Natuurlijk is er een groot zangtalent verloren gegaan ten koste van het spel met de voetbal maar dat spreekt voor zich. Op de b-kant lijkt het koor even iets anders te willen, maar komt het op het laatst toch nog goed. Misschien zijn de twee kanten juist teveel 'pop' voor dit samengestelde koor. Natuurlijk is het tenenkrommend. Wel leuk op blauw vinyl met fotohoes.

* Mick Grant- A Record Lap Of The T.T. With Mick Grant (UK, Motorcycle Mechanics/Lyntone, 1975)
Ik krijg ook steevast een flexidisc van Baz. Ditmaal een ding dat ik maandagavond gedeeltelijk heb gedraaid. Mick Grant wint in 1975 de 500cc-klasse in de TT op de Isle Of Man en dat wordt door het tijdschrift Motorcycle Mechanics gevierd met een transparant oranje plaatje op 33 toeren. Op Discogs wordt de plaat toegeschreven aan Peter Kneale en, ja, dat is de reporter tijdens de verschillende races op de flexidisc, maar Mick Grant is de hoofdpersoon en spreekt het intro in. Waarschijnlijk komt deze aan de muur te hangen.

* The Jam- Town Called Malice (UK, Polydor, 1982)
Mijn Nederlandse persing is zijn loopbaan begonnen in de Ludabar en vervolgens De Koopermolen in Sneek. Bij mij is de single ook niet tot rust gekomen en begint echt slijtage te vertonen. Dan komen de singles van The Jam ter sprake en vraag ik Baz of hij een gave 'Malice' heeft. Waarvan akte. De Engelse met de fotohoes. Ik zeur al jaren aan zijn hoofd om een exemplaar van 'Funeral Pyre', desnoods in neutrale hoes. Ik heb immers de fotohoes al sinds 1998 in mijn bezit. Hopelijk een volgende keer!

* The Muppet Show- EP Music Hall Featuring Miss Piggy (UK, Pye, 1977)
Zonder mijn medeweten toegevoegd aan het pakket en helaas heb ik deze al. En die heeft ook een paar euro gekost terwijl ik de plaat nu voor nop heb.

* Thin Lizzy- Do Anything You Want To (UK, Vertigo, 1979)
* Thin Lizzy- Chinatown (UK, Vertigo, 1980)
Ik negeer het feit dat de platen eigenlijk in Frankrijk zijn geperst. Het zijn Engelse releases. Ik heb Baz al een jaar geleden eens gevraagd naar 'Sarah' maar daar kan hij me niet aan helpen. Dan gaat hij het lijstje langs van singles die hij wél heeft. Dat levert dit duo op. 'Do Anything You Want To' heeft de afgelopen maanden voor mij 'gespeeld' sinds ik 'Black Rose - A Legend' op de mp3-speler heb gezet. Het is een klassieke Thin Lizzy-rocker in de stijl van 'The Boys Are Back In Town'. Ten tijde van 'Chinatown' worden de Vertigo-platen wel weer in Engeland geperst of... op zijn minst wordt Frankrijk niet genoemd. Gary Moore heeft plaats gemaakt voor Snowy White en 'Chinatown' is een fijne melodieuze rocker. De single is niet bepaald 'Mint' maar klinkt desondanks nog erg fijn. En het komt met het fotohoesje!

Week Spot: Cheeba's Latin Bros

Twee weken geleden heb ik min of meer 'The 2024 Collection' afgesloten na negen afleveringen. Natuurlijk zijn er een aantal singles bij gekomen in de tussentijd maar deze gaan komende zaterdag geen complete show vullen en eigenlijk vind ik het ook wel weer fijn om een beetje terug naar het oude concept te gaan. Het concept van geen concept, bedoel ik dan. Er is momenteel een nieuwe van Si Cheeba onderweg naar Uffelte en dat betekent dat ik inmiddels een jaar lang zijn releases op de voet volg. De platen zijn in een zeer gelimiteerde oplage. Van de eerste twee als Cheeba's Latin Bros zie ik wel exemplaren staan op Discogs voor een vrij normale prijs. Een latere single gaat in een oplage van 150 en kan inmiddels al wel zijn uitverkocht? De Cheeba-platen zijn vreemde snuiters in de Blauwe Bak maar toch heb ik een fascinatie gekregen voor de stijl van de beste man. De hoogste tijd om eens een Week Spot te maken. Ik kies aanvankelijk voor de eerste maar een etmaal later ga ik voor de tweede als Cheeba's Latin Bros. Volgens het label 'Boogaloo Lessons #3' en ongeveer een jaar geleden uitgebracht. De Week Spot is deze week voor 'Tighten Up & Take It Over' van Cheeba's Latin Bros.

Het is Greg Belson die me op het spoor zet van Si Cheeba. Dat is op zichzelf niet zo verwonderlijk. Beide heren zijn erg goed bevriend en Greg heeft nota bene samen met Si Cheeba een plaatje uitgebracht in de afgelopen maanden. Overigens is Beat Broker, die ik recent in de 'Singles round-up' heb gehad, eveneens deze Si Cheeba. Simon Fane is de echte naam van deze Si Cheeba. Nadat hij jaren lang heeft gewerkt als dj en mixer is hij vorig jaar augustus zijn Echo Chamber-label begonnen met inmiddels Echo Edits als spin-off. Zijn eerste producties op het eigen label zijn een serie 'Boogaloo lessons' en remixen van jazzplaten die oorspronkelijk op het Prestige-label zijn uitgebracht. 'Tighten Up & Take It Over' klinkt het meest 'mainstream' van alle platen doordat er herkenbare stukjes in zitten van 'Tighten Up' , 'The Soul Drummers' van Ray Barretto en nog een paar krakers uit de latin hoek. Ik ben al erg enthousiast over 'What You Gotta Say, Hey Hey' maar 'Tighten Up' is de overtreffende trap. De derde vind ik ietsje tegenvallen, maar hee.... ik blijf de nieuwe releases gewoon bestellen omdat hij vast weer eens de draai vindt. Meer is eigenlijk ook niet te vertellen over deze 'aardappel anders' van de Week Spots van dit jaar.

Honderd achteruit: Bobbie Gentry

Het tweede deel en de show van zondagavond staan ook op mijn Pixeldrain (https://pixeldrain.com/u/2DWQMRem en https://pixeldrain.com/u/3kiPZ2Ri). Bij de laatste twee shows heb ik de tranen weten te verbergen maar ik moet wel erkennen dat het iets met me heeft gedaan. Ik ben maandag dan ook helemaal bekaf en ietwat ontstemd. Nu is dat niet een hele grote ramp want het weer is helemaal niet aantrekkelijk voor een buitenactiviteit. Gisteravond heb ik de Northern Soul-show van mijn collega gedaan maar helemaal geen plan om deze te publiceren en dus heb ik hem ook niet opgenomen. Vanmiddag is het weer even aangenaam. De wind is weer gedraaid naar het oosten maar qua kou is het goed uit te houden. Het zonnetje is zeer welkom. Het moet maar eens afgelopen zijn met de 'Honderd achteruit' over 2022 en dus zet ik de turbo even aan. Het betekent dat ik vandaag de nummer 97 uit de Gele Bak Top 100 van 2022 in het zonnetje mag zetten. Een nummer dat ik in een andere uitvoering heb leren kennen en welke ik op een zeer memorabele maandagmiddag heb gekocht. Vandaag presenteer ik jullie de nummer 97 uit de lijst en deze is voor 'Fancy' van Bobbie Gentry uit december 1969.

In het bericht over Jamo Thomas komt de boxset 'Action Speaks Louder Than Words' ter sprake. Een doosje singles waar ik geen seconde spijt van heb gehad. Het Spaanse label Vampisoul heeft in 2005 een doosje met tien singles op de markt gebracht met opnames uit de SSS International-archieven. SSS zijn de initialen van Shelby S. Singleton, een Amerikaanse platenproducer. Na jaren bij Mercury (hij is verantwoordelijk voor het Red Bird-label en de producties van onder andere The Shangri-Las) start hij zijn eigen paraplu van platenlabels. Het spitst zich niet toe op één stroming, iedere vorm van pop- en countrymuziek is vertegenwoordigd bij zijn concern. Vampisoul kiest twintig upbeat soul-nummers uit van Silver Fox en aanverwante platenlabels. De interesse van Singleton verschuift al snel wanneer hij genoeg geld verdient om de rechten op de Sun-opnames van Sam Phillips te kopen. In het doosje zit ook een cover van Bobbie Gentry's 'Fancy' welke meteen één van mijn ultieme favorieten wordt. Rosalind Madison probeert een beetje 'sister funk' toe te voegen aan het origineel, maar het is vooral het 'verhaaltje' dat me blijft boeien. Als ik jaren later Bobbie's origineel tref ontdek ik dat Rosalind een paar stukjes tekst heeft weg gelaten. Rosalind is een twijfelgevalletje omdat het tussen country en soul in zit. Bobbie gaat ruimschoots over de lijn naar de country en dus staat deze niet in de Blauwe Bak.

In maart 2022 is Nederland helemaal verlost van de maatregelen. In de daarvoor liggende twee jaar heb ik grotendeels online platen gekocht en vaak op het gebied van de Blauwe Bak. Ik bezoek de inbrengwinkel in Assen in de week dat de Gele Bak weer een 'boost' krijgt dankzij diverse bezoekjes aan fysieke winkels. Het is in de eerdere maanden eigenlijk alleen het winkeltje in Meppel geweest. Ik heb afgelopen zaterdag overigens nog met de uitbater gesproken. Verder met de levenswandel van Bobbie Gentry.

Roberta Lee Streeter is haar volledige naam en ze wordt op 27 juli 1942 geboren in de staat Mississippi. In Chickasaw County om precies te zijn, een plaatsnaam die ze later nog eens zal gebruiken. Haar ouders gaan al vroeg uit elkaar en haar moeder trekt naar Californië. Bobbie blijft achter en wordt opgevoed door haar grootouders op een boerderij zonder elektriciteit. Ze verkopen echter een paar melkkoeien om een piano voor de kleine Bobbie te kopen als ze acht jaar oud is, heeft ze haar eerste liedje geschreven. Ze woont als tienjarige een tijdje bij haar vader waar ze gitaar en banjo leert spelen. Op haar dertiende gaat ze haar moeder opzoeken in Californië. Deze is inmiddels getrouwd met een man genaamd Meyers en moeder en dochter gaan optreden als Ruby & Bobbie Meyers. De film 'Ruby Gentry' uit 1952 inspireert Bobbie tot haar podiumnaam en voortaan heet ze Bobbie Gentry. Nadat ze de highschool heeft afgerond gaat ze naar Los Angeles om filosofie te studeren. Daarnaast onderhoudt ze zichzelf met baantjes en optredens in muziekclubs. Ook werkt ze rond 1962 even als fotomodel. Ze bezoekt nog het conservatorium maar een bezoek aan een concert van Jody Reynolds zal de ommekeer betekenen. Ze neemt twee duetten op met Jody welke eind 1966 verschijnen, maar ze floppen beide.

Gentry heeft zich voorgenomen om alleen nummers voor anderen te schrijven. Om de kosten te drukken zingt ze zelf 'Ode To Billie Joe' en stuurt het resultaat naar Capitol. Omdat het nummer nog wel een strijkersarrangement behoeft en Capitol haar twijfels heeft bij de hitpotentie, wordt ze eventueel aangenomen vanwege 'Mississippi Delta'. Dat zal de a-kant worden van Bobbie's single maar dan wordt toch besloten om 'Ode' te promoten. De rest is geschiedenis. 'Ode To Billie Joe' wordt een klapper van een hit en Gentry's reputatie als songschrijver én zangeres is in een klap gevestigd. In april 1970 verschijnt het zesde album van Gentry in nauwelijks drie jaar. Het titelnummer van 'Fancy' is in ons land al in december 1969 uitgebracht maar wordt geen hit. Het is de tijd van de emancipatie en de strijd voor vrouwenrechten en in 'Fancy' komen al deze onderwerpen samen. Een 'white trash' meisje met de naam Fancy dat door haar moeder de stad wordt ingestuurd om een man aan de haak te slaan en zo een bestaan op te bouwen. Dat gaat Fancy echter zeer goed af en ze kijkt jaren later vol tevredenheid terug op de beslissing van haar moeder. 'Fancy' schopt het tot 31 in de Billboard en nummer 8 in de country en behaalt daarnaast mooie resultaten in Canada en Australië.

In 1971 maakt ze haar laatste album en op 30 april 1982 wordt ze voor het laatst in het openbaar gezien. Ze leeft tegenwoordig in een 'gated community', maar wáár? Er zijn bronnen die het over Los Angeles hebben maar ook die Mississippi vermoeden. Hoe dan ook: Dit zijn praktisch afgesloten stadswijken met muren en streng bewaakte toegangspoorten. Ideaal voor als je heel veel waarde hecht aan privacy.

Op kraamvisite

Redactievergadering op Soul-xotica. Dat hebben we (gelukkig) al lang niet meer gehad. In het vroegste begin van Soul-xotica heb ik enige tijd met een 'redactie' gewerkt maar dat werd zelfs mij té melig op het laatst. Om te beginnen.... 'Het zilveren goud'. Welnu, ik heb van december 1999 veertien singles in de planning staan. Kans is dat ik deze woensdag zeven doe en volgende maand de overige zeven. In januari moet ik dan, desnoods, een aflevering doen van 'Het zilveren geheugen' want in februari en maart gaat de lijst pas weer verder. Desnoods. De periode in De Bilt behoort niet tot mijn gelukkigste tijd en dus moet ik even een paar maanden door de zure appel heen bijten. Ik zou in januari een aflevering kunnen wijden aan 'geezer John', dat is nog wel een aardige herinnering uit die tijd. En vandaag? Wat gaan we vandaag doen? Tja, eigenlijk een 'Verticaal vijf letters' of 'Life keeps on walking' (de laatste vrij naar mijn broer) maar meteen aan het begin van de wandeltocht stuit ik op iets dat het wel goed moet doen op Soul-xotica. De redactie knikt instemmend mee want de Telegraaf verkoopt immers al jaren kranten dankzij beestennieuws. En dus buig ik de wandeltocht van vanmiddag om tot een kraamvisite.

Ik reken ze gewoon tot buren. Het is een paar boerderijen verderop op de Dorpsstraat. Ze hebben altijd een 'handeltje' buiten staan, allerhande snuisterijen met een potje voor het muntgeld er naast. Ook heeft de man een handel in oud ijzer en ik heb al verschillende dingen bij hem gebracht. Meest opvallend is echter de aanwezigheid van ezels. Altijd een koppeltje maar het is alweer jaren geleden dat ik voor het laatst een kleintje heb gezien. De ezels die ze nu hebben zijn 'die-hards'. De voorgangers stonden meteen te balken als er een drupje regen viel en schuilden in hun hok. De ezels van nu laten even weten dat er vochtigheid aanwezig is en gaan vervolgens verder met grazen. Ook midden in de winter lopen ze gewoon buiten. Het is de dag na het Buze-feestje in juli dat ik even een blokje om loop en langs de ezels kom. Opeens luid gebalk en daar komt een ezel aan rennen. Naar het hek en met de snuit richting mijn hand. Kan het echt? Dan verschijnt de eigenaar. Ja hoor! Ga je gang, het is een knuffelkont. Een paar weken later komt ze opnieuw op een drafje naar het hek en moet weer een paar aaien over de snuit hebben. Dan verliezen we elkaar even uit het oog. Manlief komt in een apart weiland te lopen en meestal betekent dat iets...

De laatste keer dat ik aan de achterkant van de boerderij langs de ezels kom, is precies vier weken geleden. Dan is ze té druk met grazen en wil dit niet opgeven voor een aai over de snuit. Vanmiddag kan ik mijn ogen niet geloven. Dus tóch. Sinds 30 oktober heb ik een buurman erbij gekregen. Hij luistert naar de naam Luc, kan inmiddels lopen (ooit een ezel in een buggy gezien?) en consumeert ook al gras. Elf dagen oud en een schatje! Op de heenweg is moeder druk en schenkt geen aandacht aan mij. Luc schrikt even van de man bij het hek met dat apparaat in zijn hand, maar hij moet toch maar eens zijn debuut maken op een weblog. Op de terugweg kan ik het niet laten en moet nóg eens kijken bij Luc en trotse moeder. Nu komt moeders wel op een drafje naar het hek. Ik feliciteer haar en wil een aai over de snuit doen. Ze trekt haar hoofd weg. Op het laatst toch nog een aai maar dan zie ik wat ze van me wil. Nee moeders, ik ga niet over je voedertijden. Ze sjokt weer terug naar de kleine.

Ik ben vanmiddag opnieuw op Brandeveen geweest en heb eindelijk de route heen goed gelopen en ook ontdekt hoe je een mooi rondje kan lopen. Wellicht binnenkort nog eens proberen. Een mooi rondje! Het begint bij de ingang van camping De Blauwe Haan, gaat de mooie kant van Brandeveen langs en vervolgens richting de Postweg. Ik heb op het bankje bij Brandeveen de onbeschrijflijke rust eens vast gelegd met de videocamera. Ik ben iets té warm aangekleed voor de wandeling, zo ontdek ik vooral in het bos. Het scheelt dat de oostenwind even is verdwenen, dat maakt de temperatuur ineens een stuk aantrekkelijker.

Op de foto zien we dus de jongste buurtbewoner achter de kont van zijn moeder.

Week Spot Kwartet: week 45

Hoewel ik zou moeten genieten van een 'vrije' avond is dit vanavond niet het geval. Ik zou normaliter nu naar de uitzending vanaf The Big One luisteren maar dat hou ik niet langer dan vijf minuten vol. Ik begrijp best dat de mannen de hele dag hebben gewerkt maar het geluid is zo belabberd dat je er na tien minuten hoofdpijn van krijgt. Ik ga over een uurtje weer kijken of de stream vrij is voor een tweede deel van het alfabet. Ik heb ook plannen voor een tweede volledig alfabet dat ik morgenavond zou willen doen. Met uitzondering van de Q, X en Z kan ik nog legio bands en artiesten bedenken waar een herinnering aan vast kleeft. Om de tijd iets te doden ga ik nu eerst het Week Spot Kwartet doen. De singles zijn wonderlijk genoeg snel gevonden en de foto is vandaag een eitje. Er lopen twee thema's door dit kwartet heen.

2020: You Got Soul Pt. 1 - Johnny Nash (1968)
In 2020 is uiteraard geen Big One in de oorspronkelijke vorm. De horeca is niet open en met social distancing is een festival van dat kaliber ondenkbaar. In plaats daarvan wordt er een stream uitgezonden met huiskamerconcerten maar meer ook niet. Op Wolfman Radio doen we in principe gewoon onze shows maar omdat ik toch even bij de jaarlijkse happening wil stil staan, kies ik in deze week voor Johnny Nash en de soul-versie van 'You Got Soul'. Niet te verwarren met de reggae-uitvoering die ik eveneens in de verzameling heb staan. De soul-versie verschijnt oorspronkelijk niet op single maar is in 1970 de b-kant van 'What A Groovey Feeling'. The Big One is altijd in het eerste volledige weekend van november als ik me niet vergis en hierdoor valt het in de daaropvolgende jaren een week vroeger.

2021: If I Could - The Teques (1972?)
Ja, een vraagteken achter het bouwjaar. Er zijn ook bronnen die beweren dat de plaat uit 1980 is maar daarvoor klinkt het té gedateerd. Een van de oorspronkelijke leden heeft gereageerd op een Youtube-video en aan de hand van haar leeftijd kan ik het plaatsen in de jaren 1971 tot en met 1973. 1972 is dan het meest neutraal. Als ik me niet vergis is Engeland in november 2021 weer 'open' en is er weer een Big One. Met wel extra paniek als de organisator opeens ziek wordt en positief test. Maar ik geloof dat dit een week eerder is geweest in 2021. Het plaatje van The Teques boeit me al vanaf de eerste keer dat ik hem thuis draai en dat is inmiddels een half jaar geleden. Ik denk dat ik hem heb uitgezocht als een soort van 'ultieme' Week Spot en de hoop dat ik nog wat meer informatie kan vinden over deze mysterieuze act.

2022: When The Lights Go Down - Danny Toeman (2022)
Morgen kunnen de slingers worden opgehangen want dan vier ik mijn twaalfde Wolfman Radio-verjaardag. In 2022 is het extra feest want dan zit ik tien jaar bij het station. Valt dat toch niet in het weekend van The Big One? Ik ben op dit moment lui want ik hoef alleen maar naar het Kwartet van vorige week te kijken om het antwoord te weten. 2022 is het jaar dat ik het LRK-label ontdek en Danny Toeman is één van de eerste releases die ik koop. Een blanke Brit die eruit ziet als een suffe kantoorklerk. Als hij op het podium gaat staan en zijn strot open trekt, geloof je je oren niet. Danny heeft een bijzonder 'zwart' geluid en een wereldstem. Hij heeft dan ook al met tal van giganten opgetreden waaronder Diana Ross. 'When The Lights Go Down' is een lekker feestje voor het tienjarig feestje van 'Do The 45'.

2023: Not Me Baby - The Silhouettes (1967)
Ook in 2023 ga ik voor een klassieker als de Week Spot. Zo nu en dan investeer ik weer eens wat geld in een Goldmine Sevens. Het maakt deel uit van mijn zéér vroege Northern Soul-verzamelen en de tijd dat je bepaalde Sevens nog als 'new old stock' kon krijgen voor een redelijke prijs. Inmiddels zijn deze heruitgaven zélf ook een bom duiten waard en deze van The Silhouettes is stevig aan de prijs. Maar ja... het is altijd duizenden euro's goedkoper dan een origineel.

Honderd achteruit: Maria McKee

Zoals de planning er nu naar uit ziet, doe ik in het weekend een aflevering van 'Het zilveren goud'. Tenminste, ik geloof dat ik in principe nog drie afleveringen kan doen dit jaar? Dat moet ik even nakijken. Ik heb zojuist een loodzware show gedaan. Het is traditie dat ik na afloop van The Big One een uurtje of meer doe op de radio. Vanavond ben ik het eerste entertainment van de avond want de stream vanaf The Big One wil niet mee werken. Ik heb het grootste deel van de avond naar stilte zitten luisteren. Ik heb eerder deze week een plan om van iedere letter van het alfabet een band of artiest uit de jaren tachtig te kiezen. Met dat idee ben ik gistermiddag aan de slag gegaan maar... ik kan geen keuze maken. Dan zie ik een single die ik meteen met broer associeer en even later heb ik een lijst klaar. Hij is alom aanwezig in heel veel verschillende nummers die ik vroeg of laat toch weer eens moet kunnen beluisteren en zo heb ik vanavond het eerste deel van een muzikaal alfabet gedaan. Hoewel deze op mijn Pixeldrain staat, denk ik niet dat ik hem heel algemeen ga delen. Voor de liefhebbers zal ik de link insluiten.https://pixeldrain.com/u/twUCeiec Morgen volgt het tweede deel. Op Soul-xotica ga ik nu verder met de 'Honderd achteruit' en de nummer 96 uit de Gele Bak Top 100 van 2022. Daar vinden we 'Show Me Heaven' van Maria McKee uit 1990. 

Als ik deze titel in de lijst zie staan, dwalen mijn gedachten meteen af naar 1997. Intussen denk ik dat het liedje in mijn hoofd speelt maar schrik wakker als het refrein aanbreekt. O nee, dat is 'Promise Me' van Beverley Craven. Het stamt gevoelsmatig uit dezelfde periode. Het begin van de kabel in onze omgeving. Op de radio maken we zo kennis met Radio 10 Gold en Sky Radio. Op televisie kijken we naar 'Goede Tijden Slechte Tijden' en de spelshows op de zaterdagavond. Hoewel Maria McKee dan al ruim een jaar oud is, associeer ik het heel erg met het vroege begin van Sky Radio. Ook toen was het als Saai Radio maar op zijn minst afwisselender dan de soep van tegenwoordig. Toch heb ook ik mijn zwakke momenten en kan zo'n gladde ballade uit de vroege jaren negentig opeens veel los maken bij mij. Dat is het geval als ik 'Show Me Heaven' van Maria McKee op de kop heb getikt en ik het een plekje gun in de Gele Bak Top 100. Nummer 96 lijkt me dan geheel verdiend!

Maria Luisa McKee luidt haar volledige naam en komt op 17 augustus 1964 ter wereld in Los Angeles. Bryan MacLean is haar halfbroer en dat is de leadgitarist van The Love in de eind jaren zestig. Op een latere cd-uitgave van 'Forever Changes' staat een 'outtake' van 'Laughing Stock' waar we Arthur Lee van The Love flink horen foeteren op deze Bryan MacLean. 'They said you could blow in the studio but you are playing one chord all the way through. Let's take it from the top'. Ja, de sessie wordt 37 keer opnieuw gedaan totdat ome Arthur tevreden is. Bryan is overigens zestien jaar ouder dan Maria. Zelf zit ze ook niet stil en op haar achttiende, in 1982, start ze haar band Lone Justice. Daar bereikt ze vooral successen mee aan de overkant van de grote oceaan. In 1985 staat ze opeens op nummer 1 in ons land. Nee, niet met een nummer dat ze zingt maar eentje die ze heeft geschreven. Haar relatie met Tom Petty & The Heartbreakers-toetsenist Benmont Tench is dan op de klippen gelopen en Maria schrijft 'A Good Heart' als uitlaatklep. Feargal Sharkey neemt het op en de rest is geschiedenis. De opvolger van 'A Good Heart' is 'You Little Thief' en dat is geschreven door... Benmont Tench. Het lijkt even alsof ze de liedjes voor elkaar hebben geschreven maar Tench zal ontkennen dat het van toepassing is op McKee. In 1987 is ze plots overal op televisie te zien als ze speelt in de videoclip van 'Somewhere Down The Crazy River' van Robbie Robertson. Even later probeert ze haar geluk in Europa en verhuist naar Ierland.

Dan verschijnt 'Show Me Heaven' op de soundtrack van 'Days Of Thunder' en is een overtuigende nummer 1-hit in zowel Engeland als Nederland. Idemdito in België en Noorwegen maar deze landen noem ik doorgaans niet bij de hitposities in de 'Honderd achteruit'. In Amerika doet het een 28e plek op de Adult Contemporary. Haar nummer 'If Love's A Red Dress' is de enige 'original' op de soundtrack van 'Pulp Fiction'. Ze maakt al met al zes studio-albums en neemt twee 'live' op. Het succes van 'Show Me Heaven' wordt niet meer geëvenaard, hoewel ze jaren lang stoïcijns weigert om het nummer te zingen bij optredens. Ze woont tegenwoordig in Londen met haar man. De laatste jaren is ze vooral actief als ambassadrice van de '80 geslachten'-beweging en doet zelf ook iets moeilijks op seksueel gebied. Haar meest recente album is 'La Vita Nuova' uit 2020.

Singles round-up: november 1

Uiteraard hou ik een slag om de arm maar verwacht niet dat ik het deze maand net zo druk ga krijgen met de 'Singles round-up' als vorige maand. In de vorige maand kwam het eigenlijk ook wel goed uit als je het achteraf bekijkt. Ik verwacht elk moment een pakketje nieuwe releases en heruitgaven van Juno's en er zou een pakketje Thin Lizzy onderweg zijn van Baz (en wat hij verder aan flexi-discs en novelty-platen in het pakket heeft gestopt). Baz heeft ook veel te maken met één van de plaatjes uit deze 'Singles round-up, maar deze komt gewoon uit Spanje. Ik weet niet meer precies waar vandaan maar feit is dat het pakketje de Spaanse grens al is overgestoken als het noodweer daar los barst. Verder is er een 'pre-order' binnengekomen en dat brengt de voorlopige score op zes singles. Deze ga ik vanavond opnieuw van een luisterbeurt voorzien. De vijf uit Spanje zijn afgelopen zondag al voorbij gekomen in 'The Vinyl Countdown', alleen de hagelnieuwe heruitgave heb ik nog niet beluisterd buiten de dertig seconden van een aantal weken geleden. Normaal gesproken doe ik de 'Singles round-up' in alfabetische volgorde, maar ik begin vandaag met de vier 'extraatjes', dan de hoofdmoot van de Spaanse Discogs-bestelling en tenslotte de nieuwe Juno-aanwinst.

* Babe Ruth- Elusive (US, Capitol, 1975)
Ik ken de naam Babe Ruth al meer dan dertig jaar. Het verhaal van de groep heeft me altijd geboeid en met name doordat de zangeres Nederlandse roots heeft. Dan dompel ik mezelf onder in de Northern Soul in 2011 en 2012 en kom tot mijn grote verbazing Babe Ruth tegen. Huh? Dat is toch een rockband? 'Elusive' is echter een héle grote hit in The Casino in Wigan en andere Northern Soul-discotheken. Ik heb het nooit goed begrepen en sla het nummer steevast over als het voorbij komt op de mp3-speler. Dan hoor ik een paar weken geleden de nieuwe remix van 'The Mexican' en nu lijk ik echt overstag te gaan voor Babe Ruth. Straks een paar albums downloaden en toevoegen aan de mp3-speler want hier wil ik meer van weten! Ik denk dat de vergelijking niet helemaal goed gaat, maar qua eigenwijsheid zou ik het willen vergelijken met Earth & Fire. Een rockband met een frontvrouw, beetje progressief qua toetsen maar ook funky en fris op andere tijden. Babe Ruth zoekt het vooral in de latin-hoek als ik de twee singles mag geloven. Het nummer zélf vind ik steengoed, alleen kan ik het moeilijk rijmen met de andere Northern Soul-hits uit die tijd. Teveel rock naar mijn smaak maar wel een lekkere groovy plaat. Het komt uiteraard wel gewoon in de Blauwe Bak want het moet een feestje zijn op de dansvloer ondanks een gitaarsolo in de brug. Ik ben vooral benieuwd naar de albums nu ik dit hoor.

* Bamboos Of Jamaica- Reggae Man (NL, Blue Elephant, 1970)
De aanleiding van de Spaanse bestelling is een reggae-ding en uiteraard kijk ik ook even voor andere reggaesingles. Dan zie ik deze staan: Oorspronkelijk Nederlands met fotohoes voor nog best een redelijke prijs. Omdat ik de single nog nooit eerder heb gezien, durf ik de gok wel aan. En? Tja, de wiegjes van deze Bamboos zal ongetwijfeld op Jamaica hebben gestaan maar verder is het vooral een Duitse aangelegenheid. De producent is 'Hansa' en de componisten 'Helder/Jay' waren volgens mij eveneens betrokken bij 'Loop Di Love' van Juan Bastos. 'Reggae Man' is dan ook helemaal geen reggae maar zeer prettige 'island soul'. Hij is een 'reggae man', zij is een 'soul sister' en de laatste heeft blijkbaar de broek aan want het wordt nergens reggae. Teleurstelling? Nee hoor! Een leuk plaatje voor de Blauwe Bak, dat had deze anders niet bereikt. 'Candy' op de keerzijde is dan weer een beetje domme bubblegum-pop maar de a-kant is een winnaar!

* Mistura featuring Lloyd Michels- The Flasher (UK, Route, 1976)
Ik heb Lee er niet over gehoord afgelopen zondag. Hij had me jaren geleden ooit eens deze single toegezegd en schijnt nog een paar te hebben. Enfin, ik maak me daar niet meer druk over. 'The Flasher' mag mee omdat die spotgoedkoop is. Opnieuw een plaatje dat ontzettend populair is in de Northern Soul maar waar je je bedenkingen bij mag hebben. De groove is een beetje simpel maar effectief want je kan er alle mogelijke toeren op uithalen. Lloyd Michels is de bespeler van de trompet en tekent daarmee voor de melodie. In de canon van de Northern Soul mag die niet ontbreken maar verder is het allesbehalve essentieel.

* Gary Puckett- Keep The Customer Satisfied (US, Columbia, 1971)
De Spaanse handelaar heeft hem onder 'soul' gezet. Ach vooruit... de prijs is okay en ik ben gewoon nieuwsgierig. Gary heeft zijn Union Gap achter zich gelaten en gaat los in het Simon & Garfunkel-nummer maar dat hebben anderen beter gedaan. De b-kant is helaas een ballade. Een grappig plaatje voor op de zondagavond maar meer ook niet.

* Mrs. Miller- I Never Knew (UK, Pama, 1968)
Wie me een beetje kent, weet dat ik een fascinatie heb voor het karakter van de Amerikaanse Mrs. Miller. Elva Miller krijgt 'out of the blue' opeens een platencontract bij Capitol en mag een elpee vol 'zingen' met de grote hits van dat moment. Het resultaat is 'Mrs. Miller's Greatest Hits' en dat wordt een bestseller in Amerika. Elva heeft een rollende vibrato en is niet helemaal toonvast. Volgens eigen zeggen hebben de producenten de geluidsband een halve seconde eerder of later gestart zodat het klinkt alsof ze ook geen ritmegevoel heeft. Het maakt niet uit: Mrs. Miller is van 1965 tot en met 1967 een novelty-ster en haar versie van Petula Clark's 'Downtown' is een grote hit. Anno 2024 is ze slechts bekend bij een cultpubliek. Het is mijn Schotse maat Baz die ons in 2015 of 2016 confronteert met de Amerikaanse Mrs. Miller. Aanleiding is de Jamaicaanse (of stiekem toch Engelse) Mrs. Miller van een Pama-single uit 1968. De plaat komt onlangs weer eens ter sprake en dan besluit ik hem op te zoeken op Discogs. Tot mijn grote verrassing is de plaat spotgoedkoop. Deze Mrs. Miller zit hoog in de stem en lijkt ook niet goed te kunnen tellen. Waar bij Elva de muziek staat als een huis viert hier de mondharmonicaspeler ook nog zijn eigen feestje. Het is de b-kant van 'Bang Bang Lulu' van Lloyd Terrel, maar die hoor ik liever in de calypso-versie van Mighty Sparrow. Omdat ik Mrs. Miller eigenwijs genoeg vind, zet ik deze in de Engelse Blauwe Bak.

* Derwin Daniels- Catch Me When I'm Falling (UK, Athens Of The North, 1989, re: 2024)
Daniels heeft al een lange staat van dienst als sopraansaxofonist en liedjesschrijver. In 1989 neemt hij dit nummer op met gastzangeres La Donna Wells en Athens Of The North zorgt nu voor een herwaardering middels deze heruitgave. Het legt de basis voor de stijl die later als r&b door het leven zal gaan, ook al klinkt de productie ietwat lo-fi. Het is wel duidelijk waarom deze plaat geen hit is geworden in 1989 of anderzijds materiaal zou zijn voor de radio. Hoewel het strak is geproduceerd is de begeleiding ietwat minimaal. La Donna Wells heeft daarentegen een heerlijke stem waar ik wel meer van zou lusten. Helaas is zij ons inmiddels ontvallen. Op 'In My Mind' doet Daniels het in zijn eentje. Dat klinkt wel iets moderner qua opname, maar is bovenal een loungy jazz-instrumental. Daar heb ik dan weer niet het geduld voor.

Het nalatenschap

De foto staat inmiddels drie weken voor me. Ik vraag me wel eens af waarom want ik heb geen familiefoto's prominent staan. Dan word ik opnieuw herinnerd aan wat er is gebeurd en dat ik moet leren om het te accepteren. Het is precies een maand geleden dat ik een paar uur eerder het telefoontje heb gekregen van mijn zus. Intussen is het afgelopen weekend 'Allerzielen' geweest. Zijn as is vorige week begraven en sinds maandag ligt er ook een steen op zijn graf. Nog altijd schrik er soms van dat we nooit meer eens dit of dat kunnen bespreken. Als ik verheugd verneem van het nieuws in Amerika zie ik broer op de foto fronsen. Een van de onderwerpen waarover we het niet eens waren. Het is twee maanden geleden dat ik fris terug kom van vakantie. Met zijn bezoek in oktober in het achterhoofd heb ik hem een vraag gestuurd. Broer is sinds een jaar helemaal ondersteboven van het werk van Peter Hammill en ik ken alleen maar het werk van Hammill met Van Der Graaf Generator. Ik beveel hem ten eerste 'House On The Hill' van Audience aan en vraag hem naar een instapplaat om goed kennis te maken met het werk van Peter. Zijn antwoord luidt: 'Over'. Het tweede solo-album van Hammill uit 1977. Ik download het album meteen maar kom er niet aan toe om het te beluisteren. Ik heb mezelf opgelegd dat dit vóór onze ontmoeting in oktober moet zijn, zodat we het verder over Pete's repertoire kunnen hebben. Maar... ik blijf het aldoor uitstellen.

Dan is het inmiddels de donderdag dat we elkaar zouden ontmoeten. Bij goed weer zouden we naar Brandeveen lopen, bij slecht weer zouden we genieten van een maaltijd bij de chinees in Havelte. Ik zit echter vandaag niet in Uffelte om straks naar een parkeerplek bij het bos te fietsen, maar bevind me in Herning. We gaan jou vanmiddag bezoeken en morgen definitief afscheid nemen. Mijn zus heeft een heel programma opgesteld voor deze twee dagen. Als eerste zullen we op donderdagmorgen de plek bezoeken waar het is gebeurd. Ik voel me daar niet heel comfortabel bij. Ik heb nu eenmaal niet zoveel belang bij de 'whodunit' maar kijk liever naar de gevolgen. De plek des onheils bezoeken is daar een voorbeeld van. Ik tref hem daar niet en het maakt voor mij het afscheid niet eenvoudiger of moeilijker. In plaats daarvan sluit ik me liever even af met de koptelefoon op en luister naar het laatste album dat broer me heeft aanbevolen. De rest van de familie respecteert mijn keuze en zo blijf ik alleen achter in het huis. Broer tussen mijn ouders op tafel en Peter Hammill op de koptelefoon.

'Stel me niet teleur, broer!'. Dat zijn mijn laatste woorden in de 'Rustbui' met Van Der Graaf Generator. Ik heb specifiek naar een instapplaat gevraagd omdat ik weet dat Hammill soms behoorlijk vage dingen heeft gedaan. Aan de andere kant hoeft broer me ook niet te sparen, een gekke uitspatting verandert mijn muziekbeleving niet. Bij het eerste of tweede nummer denk ik al meteen: 'Dit is Jelte-muziek'. Voor iemand die altijd opgewekt en optimistisch in het leven staat, heeft hij een muzieksmaak om voor een trein te springen. Het kan niet 'diep' en 'donker' genoeg zijn voor broer. 'Melancholiek' is wellicht een betere beschrijving. Peter Hammill heeft op dit album maar één thema: Het verlies van een vriendin die hij Alice noemt. Aan de persoonlijkheid in de teksten te horen en de manier waarop hij het zingt, is het gebaseerd op een échte relatie, maar kan niets over een Alice vinden in zijn geschiedschrijving. Zij heeft duidelijk de keuze gemaakt om hem in de steek te laten en dat doet pijn. Er zitten een paar vreemde ritmewisselingen in de nummers en het geheel straalt iets uit van de eigenzinnigheid van Van Der Graaf Generator. Het is geen 'music for the millions'. Ik kan niet echt in gaan op details omdat ik het album sinds deze donderdag niet meer heb gedraaid. 'This Side Of The Looking Glass' en 'On Tuesdays She Used To Do Yoga' zijn echter nummers die er deze ochtend voor mij uit springen. Ik ben best bereid om de komende dagen het album opnieuw te beluisteren, maar dat zal moeten gebeuren tijdens een ontspannen wandeling. Het is vooralsnog geen 'soundtrack' voor tussen Steenwijk en Havelte. Zoals ik de laatste tijd wel vaak een digitale elpee draai op mijn mp3-speler.

We beginnen de middag met een bezoek aan je huis. Als ik 'jouw' kamer zie, schiet ik even helemaal vol. Ik heb de verhalen wel gehoord maar kan geen voorstelling maken. Duizenden elpees, keurig gerangschikt, en omgeven van posters en foto's welke meer dan eens duidelijk maken: Broer leeft op muziek. Dat is een helft van de woonkamer, de voorste helft is in bezit van zijn lieve vrouw en deze heeft de planken vol staan met boeken. Broer in de ene kamer met een elpee, schoonzus in de andere kamer met een boek. Soms even oogcontact met een knipoog. Zo hebben de twee heel wat avondjes versleten. Boven zijn apparatuur hangen een paar 'favorieten'. Ik zie meteen de 12" van 'Chequered Love' van Kim Wilde. Hij heeft tijdens een vakantie in Nunspeet de 7"-single gekocht en ik kan het dan niet begrijpen. Wat moet je met een single in het zomerhuisje? Waarschijnlijk heeft broer zich kostelijk vermaakt met het kijken naar het gezicht van Kim Wilde. Hij rekent haar jaren later nog tot zijn 'childhood sweetheart'. Dan kijk ik verder naar de andere platen krijg opeens een brok in mijn keel. Bij zijn favorieten hangt ook 'Over' van Peter Hammill. Het zou de bedoeling zijn dat deze elpee ter zijner tijd naar Uffelte komt. Waarom hij specifiek deze elpee heeft opgehangen, blijft een vraag. Heeft hij het gedaan nadat hij het album heeft aanbevolen bij mij?

Er blijven nog veel vragen. De familie heeft geen tijd voor mij om de elpees één voor één te bekijken. Helemaal niet om te 'hebben hebben hebben', maar gewoon nieuwsgierig naar welk muzikaal universum hij was verhuisd. Ik zie een aantal zeer verrassende platen. We mogen er allemaal een paar uitzoeken en moet ter plekke bedenken waar ik moet kijken. Achteraf kan ik een lijst opstellen maar het eerste dat bij me binnen schiet is Justin Hayward. Hij heeft 'mijn held' een paar jaar geleden 'live' gezien en blijkt alle elpees te hebben. Ik kies voor 'Blue Jays'. Niet om te draaien maar echt als herinnering. Ik hoop dat hij 'Tinseltown In The Rain' van The Blue Nile op 12"-single heeft maar dat is niet het geval. Wél een andere 12" van The Blue Nile. Ook deze gaat mee voor de herinnering.

Week Spot: Jamo Thomas

Gisteren ben ik er nog niet over uit wat ik precies met de Week Spot ga doen. Wellicht een nieuwe aanwinst die ik nog niet in 'The 2024 Collection' heb gehad? Bovendien is het komende weekend 'The Big One' waarvan wij live verslag doen op Wolfman Radio waardoor er geen 'Do The 45' of een andere reguliere show is. Wel doe ik komende maandag de Northern Soul-show van mijn collega en denk ik dat ik zondagmiddag nog een paar uurtjes soul ga knallen. In de voorgaande jaren, zeker voor 2020, ben ik 'druk' met 'The Big One' en neem vaak het weekend vrij. De Week Spot van die week staat vaak in het teken van reggae of ska. Bovendien vier ik zondag mijn Wolfman Radio-verjaardag en daar heb ik uiteindelijk de Week Spot op uitgezocht. Wederom een klassieke Northern Soul-hit, evenals een jaar geleden (hoewel 'The Big One' dan een week eerder is). De keuze is gevallen op 'I Spy For The F.B.I.' van Jamo Thomas. Oorspronkelijk uit 1966 maar ik heb de Engelse heruitgave uit 1969. Omdat een foto van een platenlabel altijd nog kan, heb ik voor de illustratie gekozen voor het fotohoesje van de Amerikaanse Thomas-persing uit 1966.

Ik leer Jamo Thomas kennen middels de boxset 'Action Speaks Louder Than Words'. Op één single-kant staan zowel 'part one' als 'part two' van 'Shake What You Got'. Ofwel... dat is de titel die Vampisoul heeft gegeven. Oorspronkelijk heet het 'Shake What You Brought With You' en verschijnt in 1971 op het Perception-label. Een paar maanden later bemachtig ik de 'Northern Soul Jukebox' en maak ik kennis met het aanstekelijke 'I Spy For The F.B.I.'. Toch moet ik bekennen dat ik nooit echt op zoek ben geweest naar de plaat. Hij komt in augustus op mijn pad als ik door de voorraad ga van een Discogs-verkoper. De Engelse persing en de leuke prijs geven de doorslag. Het is het soort van stampende soul waar ik in 2012 en 2013 heel erg naar op zoek ben, maar wat ik na jaren afwezigheid opeens weer erg leuk vind. Ik heb afgelopen weekend via Juno nog een heruitgave besteld van zo'n echte Northern Soul-klassieker. Komende maandag ga ik wellicht weer eens flink stampen met de Northern Soul.

Jamo heeft zijn roots op de Bahama's maar toch is het niet duidelijk of hij aldaar is geboren of in Chicago. Discogs schrijft dat hij op de Bahama's is geboren en in de vroege jaren zestig naar Chicago trekt. Feit is in ieder geval dat hij van 1965 tot en met 1976 actief is geweest in de muziek. Wikipedia verwijst naar een website over rockabilly welke meldt dat Thomas al in de eind jaren vijftig als percussionist heeft gespeeld in The Bobby Peterson Quintet in de staat Pennsylvania. In de vroege jaren zestig trekt hij naar Chicago en zijn eerste plaatje wordt geproduceerd door Jerry Butler. Het wordt geen hit maar met de volgende single is het wel raak. Luther Ingram heeft een paar maanden eerder voor het eerst 'I Spy For The F.B.I.' op de plaat gezet maar Jamo breekt door tot in de Billboard 100. Bescheiden, dat wel! De plaat piekt begin 1966 op nummer 99 in de lijst. In Engeland verschijnt de single in 1969 en schopt het dan tot nummer 44 in de Top 50. Thomas kan de volgende tien jaar teren op het succes van deze single.

Omstreeks 1970 is hij voor een single verbonden aan SSS International, het platenlabel van Shelby Singleton. Die heeft dan pas de Sun-catalogus gekocht van Sam Phillips en heeft plots geen interesse meer voor zijn overige platenlabels. Vampisoul stelt in 2005 de genoemde boxset samen uit de SSS International-catalogus. Toch bevat de box niet de SSS International-single. Het is waarschijnlijk dat Thomas 'Shake What You Brought With You' heeft opgenomen tijdens zijn verblijf bij Singleton's label, maar dat het uiteindelijk toch wordt uitgebracht op Perception. Het komt echter nooit tot een elpee met oorspronkelijk werk. Er verschijnen pas jaren later een aantal albums met oudere opnames. In 1983 maakt hij een rentree als muzikant en songschrijver op een gospel-album van Ella Washington: 'If You Can Take It, You Can Make It'. In hetzelfde jaar brengt hij zelf een 12"-EP uit, maar dat is dan ook het laatste wat is vernomen van Thomas.

In Engeland wordt echter nog volop gewalst op 'I Spy For The F.B.I.' als deze van vinyl wordt gedraaid in een Northern Soul-club. Het blijft een olijk nummer.

Honderd achteruit: Joe Jackson

In 2008 en 2012 heb ik overgeslagen. In 2016 heb ik een stukje meegemaakt vanwege een 'verplichting' van de volgende dag dat achteraf gezien helemaal niets voorstelde. In 2020 heb ik het gevolgd totdat Pennsylvania een rustpauze nam en ook Illinois en Michigan dat voorbeeld volgden. Ik heb het uiteraard over de Amerikaanse verkiezingen. In 2004 bezoek ik een kameraad die me meteen meedeelt dat de televisie aan blijft omdat hij de verkiezingen wil volgen. Waarom zou iemand in Nederland de Amerikaanse verkiezingen volgen? Hij legt het me vervolgens uit en ook het bizarre systeem met de kiesmannen. En ik? Ik blijf de rest van de avond/nacht met hem aan de buis gekluisterd. Ook vanavond ga ik weer kijken hoewel morgen de plicht weer roept. De uitslag zou ook gemakkelijk weken in beslag kunnen nemen, zo wordt er voorspeld. Het is méér alsof je zit te kijken naar een sportwedstrijd want door kiesmannen en 'swing states' kan de uitslag zomaar opeens anders uitpakken. Natuurlijk heb ik wel een voorkeur tussen de twee, maar daar gaat het hem bij mijn fascinatie voor de Amerikaanse verkiezingen eigenlijk niet om. Wat ga ik vanavond doen op Soul-xotica? Welnu, eerst in ieder geval de voortzetting van de 'Honderd achteruit'. Omdat er dit weekend geen 'Do The 45' is en ik eerst klaar ben met 'The 2024 Collection' denk ik dat ik de keuze voor een Week Spot later in de week ga maken. Wellicht de eerste 'Singles round-up' van de maand? Of meteen overschakelen naar een Amerikaanse live-stream? In de 'Honderd achteruit' presenteer ik vandaag de nummer 95 uit de Gele Bak Top 100 van 2022: 'Nineteen Forever' van Joe Jackson uit 1989.

In 2022 is de natuur van de leg. Ik tref goed weer in mijn vakantie, maar deze is pas eind augustus en begin september. Het is in juni en juli soms ook drukkend warm, ik kan me een onnodige fietstocht naar Steenwijk herinneren voor een pakketje. Het pakketpunt heeft vanwege de hitte besloten de deur een uur eerder te sluiten. In maart 2022 is er ook al iets vreemds aan de hand. Terwijl de 'r' nog in de maand zit en het ook net zo gemakkelijk had kunnen vriezen, is het opeens in maart 2022 een week lang zomers weer. De vrijdagmiddag fiets ik vanuit het werk in Steenwijk naar Meppel in mijn t-shirt. Ik ben dan net weer begonnen met het op locatie kopen van potentiële Gele Bak-kandidaten en 'mis' het winkeltje aan het Prinsenplein. Deze middag koop ik ook 'Nineteen Forever' van Joe Jackson. Een nummer dat me in 1989 niet echt is bij gebleven. Een paar jaar later leer ik het kennen in een Sneker café dankzij een compilatie-cd van Joe Jackson. Nog eens achtentwintig jaar later kom ik de single dan eindelijk (weer) tegen. Weer? Ja, ik kan me herinneren dat ik hem in 1989-90 wel eens in een uitverkoopbak heb gezien. Er zitten op deze vrijdagmiddag overigens meer van dat soort singles in mijn vangst. 'Build' van The Housemartins hebben we reeds in de top tien gehad.

Ik kan me vergissen maar ik geloof dat er in onze huishouding geen specifieke Joe Jackson-fans zijn. Zijn muziek hoor ik wel op de radio maar het is pas met de live-uitvoering van 'Is She Really Going Out With Him' dat Jackson opvalt voor mij. Ik leer een paar jaar later 'It's Different For Girls' kennen en dat is nog altijd één van mijn ultieme favorieten. Het zal vast in een Top 500 staan. 'Nineteen Foreer' is één van de singles van Joe Jackson die je in 1989 wel eens voorbij hoort komen op de radio maar dat nooit echt impact wil maken bij mij. Dat verandert als ik meer geregeld in café De Draai in Sneek kom. Daar wordt de 'greatest hits' nog wel eens opgezet. Of is het gewoon hét album dat Jackson in 1989 heeft uitgebracht? Daar laat mijn geheugen me in de steek.

David Ian Jackson is in de eerste twintig jaar van zijn leven vooral bekend als David Jackson. Hij wordt geboren op 11 augustus 1954 in het Engelse Burton upon Trent. Hij legt de muzikale basis als het gezin Jackson in Gosport is gaan wonen. Jackson studeert eerst viool maar maakt al snel de oversteek naar de piano. Op zijn zestiende speelt hij al piano in de lokale clubs en wordt dan toegelaten tot de Royal Academy Of Music waar hij het componeren onder de knie krijgt. Zijn eerste band formeert hij in Gosport en heet Edward Bear. Later zal de band de naam veranderen tot Arms & Legs. Na twee onsuccesvolle singles gaat de band in 1976 uiteen. Het is ten tijde van Arms & Legs dat steeds meer mensen een gelijkenis gaan zien in David Jackson en het Engelse televisiekarakter Joe90. Dat doet hem besluiten tot het gebruiken van de naam Joe Jackson. Joe doet wat schnabbels om geld bijeen te sparen voor een demo. In 1978 hoort een producent zijn demo en een contract met A&M is het gevolg. 'Look Sharp!' is het eerste resultaat en 'Is She Really Going Out With Him' doet het goed op de hitparade. 'It's Different For Girls' zal evenwel zijn grootste Engelse hit worden. Met zijn Joe Jackson Band is hij in de jaren 1978 tot en met 1980 vrijwel onafgebroken op tournee. Als zijn drummer er genoeg van heeft, valt de band uiteen. Kort daarop vertrekt Jackson naar New York.

Met name de gay-scene van New York spreekt hem erg aan en dat vindt zijn weerslag in nummers als 'Real Men'. Jackson is korte tijd getrouwd geweest met een vrouw maar ontdekt in deze periode dat hij waarschijnlijk nóg meer van mannen houdt. Het album 'Body And Soul' uit 1984 is het eerste album dat in zijn geheel in New York is geschreven en geproduceerd. In ons land scoort hij zijn grootste hit met de a capella uitvoering van 'Is She Really Going Out With Him' in 1988. Een van zijn biografieën behandelt de tijd vanaf zijn geboorte tot de doorbraak in 1978 omdat 'het bestaan van een popmuzikant geen inkt verdient'. Jackson heeft in de loop der jaren met meerdere muziekstijlen geflirt en zal in de jaren negentig de popmuziek helemaal de rug toe keren en verder gaan in de klassieke muziek. 'Fool' uit 2019 is voorlopig zijn laatste album met origineel werk.

In Amerika zal 'Nineteen Forever' nog een zestiende plek bereiken in de Billboard maar in de overige landen is het slechts een kleine hit. In Engeland komt het zelfs niet in de Top 100 en in Nederland moet het tevreden zijn met de Tipparade.