De shows van afgelopen weekend staan inmiddels op Mixcloud waaronder de eerste (geslaagde) aflevering van de 'Vinyl Summer Spirit Of'. Ik doe dit concept sinds 2020 en heb de meeste interessante jaren inmiddels wel gehad? Of is ergens toch stiekem iets aanwezig dat ik bepaalde jaren wil blijven uitstellen om ook het vervolg nog spannend te maken? Van de muzikale jaren heeft 1967 altijd het meest tot mijn verbeelding gesproken. Het is inderdaad acht jaar voor mijn geboorte. Mijn zus is net een paar maanden oud en mijn oudste broer moet de muziek ook nog ontdekken op die leeftijd. Ik heb als puber dikwijls geïdealiseerd hoe het moest zijn om met zakgeld in 1967 te leven. Voor de eerste keer 'Hey Joe' van Jimi Hendrix of 'See Emily Play' van Pink Floyd horen op de radio. Middels mijn docent Nederlands op het KMBO heb ik geleerd dat het vies tegen valt. Hij heeft vrij veel van de muziek mee gekregen in 1967 maar aan het einde van het jaar staat De Heikrekels op nummer 1 in de Top 100-lijst. Komend weekend komt het er dan toch nog van: Ik ga twee dagen doen alsof het nooit 1968 is geworden. De keuze voor de Week Spot valt niet erg zwaar want ik heb meteen dit nummer in gedachten. Tot zover ik kan nagaan is de elpee pas in 1968 uitgebracht maar het label van de single vermeldt 1967 en dus mag het deze week de Week Spot zijn. Oorspronkelijk nooit uitgebracht als single maar wel al zeker veertig jaar erg populair in de Engelse Northern Soul: 'Someday' van The Tempests uit het magische muziekjaar 1967.
Als je in een willekeurige straat Bello roept, heb je ook de kans dat vier kwispelende viervoeters naar je toe komen in de hoop op een bot. Fikkies zijn nu eenmaal dungezaaid. In Amerika kun je door de jaren heen een avondvullend programma aanbieden van bands die zich The Tempests noemen. 'Onze' groep is afkomstig uit Charlotte in de staat North Carolina. De groep wordt omstreeks 1962 opgericht en is tot de midden jaren zeventig een zeer bekende band in de lokale 'Beach Music'-scene. The Tempests heeft steevast een zwarte zanger terwijl de rest van de band roomwit is. Mike Williams is nog de zanger van de formatie als The Tempest Band een plaatje opneemt voor het Atlantic-label: 'Love Have Mercy'. Williams houdt het echter snel voor gezien en zal even later een 'deep soul hurter' en Vietnam-klassieker opnemen voor Atlantic: 'Lonely Soldier'. Hazel Martin en Otis Smith zijn de latere zangers van The Tempests en Martin is te horen op de Week Spot van deze week.
De groep wordt opgericht door de broers Mike en Roger Branch. De mannen komen via de vrouwelijke dj Hattie Leeper in contact met Mike Williams en Leeper zal ook de eerste single produceren. De lat komt hoog te liggen voor The Tempests en het duurt tot 1966 eer de groep haar zaakjes op orde heeft. De groep bestaat dan uit Nelson Lemmond (drums), Roger Branch (gitaar), Mike Branch (toetsen), Van Coble (basgitaar), Tom Brawley (fluit en baritonsaxofoon), Gerald Schrum en Rick White (tenorsaxofoon) en de heren Ronnie Smith en Jim Butt (trompet). De groep laat zich dan beïnvloeden door onder andere The Tams, James Brown en het materiaal op het Stax-label. Rick White ontmoet iemand die de groep in contact brengt met manager en producent Ted Bodnar. De groep zit dan alleen zonder een leadzanger. Eigenlijk heeft de groep haar oog laten vallen op een zanger met de naam Hazel Walker. De vader van Roger is politieagent en wordt op pad gestuurd om Hazel Walker te vinden. Hij komt terug met Hazel Martin en dat blijkt een schot in de roos. Martin is de vierde zanger van The Tempests en zal het relatief lang uithouden bij de groep.
Bodnar brengt de groep bij het grote Mercury-label dat hen onderbrengt op het vrij nieuwe Smash-label. De band schrijft en arrangeert het merendeel van de nummers en Smash begint met het uitbrengen van singles. 'Would You Believe' piekt op 127 in de 'bubbling under' van de Billboard Hot 100 maar het is opmerkelijk genoeg voor een debutant. De groep mag de studio in om een elpee te vervaardigen. Dat wordt 'Would You Believe'. Mercury is eigendom van Philips en het Nederlandse moederschip maakt dankbaar gebruik van deze Amerikaanse contacten. Het brengt op deze manier geregeld 'obscure' Amerikaanse elpees uit en dat geldt ook voor de plaat van The Tempests. De Nederlandse uitgave verschijnt in 1968 en heet 'Well-Tempered Soul'. Evenals de originele persing is de elpee anno 2022 niet te betalen en zijn de meeste Nederlandse exemplaren overgestoken naar dj's in Engeland en verzamelaars wereldwijd. Toch levert het album niet het verkoopsucces op voor Smash en dit is tegelijk het einde van Hazel Martin bij de groep. Otis Smith zal nog een single maken met The Tempests, de groep zélf verandert in de vroege jaren zeventig de naam in Backyard Heavies en zal zich toeleggen op instrumentale funk.
Als in Engeland The Casino in Wigan de deuren heeft moeten sluiten, is de Northern Soul op sterven na dood. Stafford is één van de weinige plekken in Engeland waar de scene onverminderd actief blijft, hoewel het muzikaal iets afwijkt van het snelle werk in Wigan. In Stafford gaat de voorkeur uit naar meer 'moody' en daardoor meer soulvolle producties uit hetzelfde tijdperk. De platen die té langzaam zijn voor de grote Northern Soul-tenten in de jaren zeventig. Als je kijkt naar de rest van de nummers dan is 'Someday' het minst geschikt voor de snelle Northern Soul maar het is juist de sfeer waar men in Stafford wel raad mee weet. Elpees zijn 'not done' in de Northern Soul en dat is een andere handicap voor de plaat. Een paar jaar geleden is op Ebay een demo verkocht van 'Someday' en aanvankelijk is er discussie over de authenticiteit van de acetaat. Het blijkt om een originele uitgave te gaan. De elpee is recent opnieuw uitgegeven maar de wens voor een single blijft bestaan. Outta Sight vult uiteindelijk het gat met twee favorieten van de elpee welke niet eerder (officieel) als single zijn verschenen.
'Someday' is een type nummer zoals je dat alleen maar kan verwachten van de Carolina's. Een ijzersterke zanger met een instrumentale groep achter zich welke zijn weerga niet kent. Het 'moody' karakter maakt het helemaal af voor mij. Outta Sight ligt daarentegen erg moeilijk in de 'serieuze' scene maar zelfs de meest fanatieke 'snob' moet toegeven dat dit de originele eerste single-uitgave is. Het is desondanks voor een schijntje verkrijgbaar als je het vergelijkt met de idiote prijzen voor de elpee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten