Honderdmaal single

Over drie jaar staat er een metershoge Abraham op het plein voor de boerderij en word ik horendol van de luid claxonnerende auto's en trekkers die voorbij rijden. Ja, laten we ervan uitgaan dat de agrariërs in de omgeving van Uffelte de storm zullen overleven. Het zal lastig worden want het Holtingerveld is één van de vele Natura 2000-gebieden in ons kikkerland. Nee, natuurlijk gaat het niet gebeuren! Ik heb het niet over de strijd van de boeren tegen de regels maar over de Abraham en andere feestelijkheden rondom mijn vijftigste verjaardag. Nee, als er één verjaardag gevierd moest worden, dan zou dat mijn 45e moeten zijn. Helaas... het is een warrige verjaardag. Op 28 april 2020 is de horeca al dicht en dus geen koffie met appeltaart bij de buren van De Roskam. De rest van de middenstand is ook dicht? De dag valt op een dinsdag en dus vier ik het maar met een vinyl-aflevering van 'Tuesday Night Music Club' waarin ik alleen vinylsingles uit 1975 draai. Een opmaat naar 'The Vinyl Summer Spirit Of' en vorig jaar heb ik nog eens drie uren muziek gedraaid uit mijn stichtingsjaar. Ik wil het eveneens vieren op Soul-xotica. Ik heb aanvankelijk enkele ambitieuze plannen maar die komen niet van de grond. Mijn 46e verjaardag komt al in zicht als ik plots één ervan ga herinneren. Dat is 'Van het concert des levens' van tegenwoordig. Hoewel elpees nooit een grote betekenis hebben gehad voor mij heb ik mijn 33e wel zeer uitbundig gevierd. Het is het laatste jaar van de alcoholische versnaperingen. Nu is het wachten op het bakelieten jaar maar dan moet ik gedurende 31 jaar niet vergeten om in en uit te ademen. Ik vier vandaag echter geen verjaardag maar wél het 4500e bericht op Soul-xotica.

Waarom singles? Tja, dat is gegroeid uit praktische overwegingen. Natuurlijk is het veel efficiënter om ineens een verzamelalbum van The Bee Gees te kopen voor een rijksdaalder. Je kan dan achterover leunen in de stoel en 'back-to-back' naar alle hits luisteren. Ik heb al direct een paar verzamelalbums van de groep maar.... ik heb de nummers pas als ik op single heb. In de jaren 1989 en 1990 leg ik dus bedragen neer tussen een kwartje en twee gulden voor een single van de groep die ik reeds op een 'Best Of' heb staan. De elpees blijken erg praktisch te zijn als ik even een tijdje naar Engeland ga. Ook ben ik vanaf het begin van het verzamelen 'fan' van een groep dat zich het meeste manifesteert middels de langspeelplaten: The Moody Blues. 'Every Good Boy Deserves Favour' en 'On The Threshold Of A Dream' (de laatste mét boekwerk in de klaphoes) blijken daarvan het lastigste om te vinden en als ik ze eenmaal heb... worden ze nauwelijks gedraaid. Dan ben ik namelijk al helemaal gevallen voor de 45-toeren single.

Ik begin met het verzamelen van platen als ik naar het voortgezet onderwijs ga en mijn eerste zakgeld krijg. We krijgen als kinderen allemaal dezelfde hoeveelheid, net zoals we allemaal hetzelfde bedrag aan kostgeld betalen. Bij dat laatste is het gunstig dat de inflatie niet is mee gerekend want ik betaal in 1997 een schijntje aan kostgeld. Qua zakgeld is het zes gulden per week. Een gulden in de spaarpot en de rest mag ik naar hartenlust besteden. In de brugklas gaat het voornamelijk op aan snoep en modelauto's. In 1989 maak ik de switch naar singles en wordt het geld gespaard tot de volgende zaterdag. Ook zit standaard een tientje in de portemonnee voor als we eens een lekke band hebben en dat briefje valt ook wel eens ten prooi aan singles. Daarnaast bezorg ik zo nu en dan op woensdag de Leeuwarder Courant voor iemand en dat levert me ook vijf gulden per keer op.

De keuze voor singles is echter vooral een praktische overweging. Naast de schooltas heb ik dan de beschikking over een klein fietstasje. Perfect voor singles maar té krap voor elpees. Ik heb wel eens vanaf een rommelmarkt moeten fietsen met een elpee in een plastic tasje aan het stuur. Bij meerdere elpees houdt de tas het niet en verder is het ook oppassen dat de tas niet tussen de spaken komt of dat ik hem met mijn knie dubbel vouw. Singles zijn ook gemakkelijker het huis binnen te 'smokkelen'. Natuurlijk zijn mijn ouders er dan wel aan gewend dat de kroost plaatjes koopt, maar het is onderdeel van het 'avontuur' om ze geruisloos het huis binnen te krijgen. Moeders is ook niet gek en ziet het bakje met singles zienderogen groeien. In mei 1989 investeer ik een wereldbedrag in een tweedehands single: Vijf gulden voor 'This Is My House' met 'Boulevard De La Madeleine' van The Moody Blues. Een paar weken later koop ik op de plaatselijke rommelmarkt niet alleen 'The House Of The Rising Sun' van The Animals maar ook singles van Roy Orbison en The Troggs. In de laatste gevallen ken ik de uitvoerenden maar niet de platen. Dat is feitelijk het begin van het verzamelen. De rest is geschiedenis. Of... beter gezegd: Het resultaat van inmiddels dik twaalf jaar Soul-xotica.

Laten we het dan eens over het andere aspect hebben van het 'single' zijn. Moet dat nou echt? Ja Gerrit, dat heb ik zonder redactie gisteren unaniem besloten tijdens een vergadering. Nou, wat moet ik nu eens gaan schrijven dan? O ja, relaties! Wat is dat? Ik weet de momenten nog zó goed te herinneren: De intense verliefdheid. De laatste keer dat ik dit heb gevoeld is op de kop af veertien jaar geleden. Terwijl ik bochten en spruitstukken van pvc sta in te pakken, dwalen mijn gedachten af naar haar lichaam. Ik hoor een liedje op de radio en associeer het met haar. Even schichtig om me heen kijken: Niemand van de leiding in de buurt. Ik pak de telefoon en stuur een jolig sms-je met dat liedje als onderwerp. De spanning om reactie terug te krijgen. Een glimlach van oor tot oor terwijl in de fabriek zélf geen reden is om te glimlachen. Ik kan nu al niet wachten tot het weekend eer ik weer tegen haar aan kan kruipen. Toch is het iedere keer weer hetzelfde liedje: Na een paar weken is het meeste geknuffel er wel vanaf en komen de eisen op tafel voor een voortzetting. Dat zijn altijd compromissen waar ik mezelf niet in kan vinden en meteen ontstaan er ergernissen. Voordat iets heeft kunnen uitgroeien tot een post-verliefdheid is het alweer verleden tijd. Dan heb ik nog wel een verliefdheid 'op afstand' gehad. Ditmaal een 'hij' want daarin heb ik nooit bewuste keuzes gemaakt. Het is een karaktertrek dat me aantrekt en dat kan in beide lichaamsvormen verpakt zijn. Fysiek mogen we honderden kilometers van elkaar verwijderd zijn maar voor mij duurt de verliefdheid ruim acht maanden. Ik eis echter wel volledige trouw en als ik merk dat hij al een paar seksuele activiteiten heeft gehad in deze periode, is dat ook meteen het einde voor mij. Als ik direct weken en maanden bij hem in de buurt was geweest, was het waarschijnlijk na een maand ook al voorbij.

'Ik ben niet gemaakt voor relaties', zeg ik op een bepaald ogenblik en dan schrik ik wel even. Waarom ik niet op mijn achttiende verkering heb gekregen? Domweg vergeten! Ik ben veel té druk met het leven van een avontuurlijk leven om serieus iets te willen beginnen met een meisje. Ik lig ook niet zo heel goed in de markt. Een eigenwijze stoethaspel met lang haar, een Solex en zijn kop in de 'sixties' staat doorgaans niet op het verlanglijstje van een zeventienjarig meisje. Het is pas als ik in Engeland ben dat ik me realiseer dat ik 'vergeten' ben om een gezin te starten. Dan heb ik al wel een paar (oudere) vriendinnen gehad, maar over het algemeen haak ik af als de kinderlijke verliefdheid voorbij is. Mis ik iets? Ik zou er op mijn 47e niet aan moeten denken om dag en nacht iemand in huis te hebben. Daarvoor ben ik teveel gewend aan het alleen-zijn. Zelfs bij een 'lat' of een ander soort van relatie ben ik voor een deel 'mijn vrijheid' kwijt, En dat is na dertig jaar wellicht het meest waardevolle voor mij. Ik zeg dus nog maar 99 keer dat ik lekker 'single' blijf. Met de 45-toeren single ben ik al bijna veertig jaar zeer gelukkig getrouwd en daarmee zie ik vol vertrouwen het gouden jubileum tegemoet.