Voor mijn gevoel heb ik de meest interessante van de jaren tachtig reeds behandeld in 'The Vinyl Summer Spirit Of'. Het is een week geleden dat ik een poging wil wagen met 1984 als centraal jaar. Ik ga door mijn jaren tachtig-bakken en vind genoeg materiaal voor een show op zondagavond. Mooi! Dat is geregeld. Alleen dan... dan bedenk ik me dat ik deze week een Week Spot moet hebben uit 1984. Het zweet breekt me uit maar het is slechts tijdelijk. Ik heb al met al een stuk of zeven singles uit 1984 in de Blauwe Bak staan. Uiteindelijk gaat de race tussen 'This Is Our Night' van The Staple Singers en deze van Miquel Brown. Omdat ik Miquel nog niet eerder te gast heb gehad en het voor mij een interessant verhaal is, besluit ik dat dit hem mag worden. Het is een b-kant van een single uit 1984 (hoewel het in 1985 een kleine Engelse hit is geweest) en de keerzijde wordt niet vermeld op de voorkant van het hoesje. Dan maar de achterkant en dat heeft nóg een voordeel: De scan is groter en duidelijker. De titel past erg mooi bij de weersomstandigheden voor deze week en het nummer is een aangename verrassing: 'Sunny Day' van Miquel Brown uit 1984 mag deze week de Week Spot heten. Overigens ga ik zaterdag het eerste deel doen van een greep uit de jaren tachtig-singles in de Blauwe Bak.
Als ik Soul-xotica toch niet had? Ik moet bekennen dat ik geen flauw idee heb van wat Northern Soul precies is als ik begin met dit blog. Ik promoot mezelf al een paar jaar als Northern Soul-dj. Ik heb begrepen dat het 'vlotte' muziek is en dat is precies de inhoud van mijn eerste Blauwe Bak. In 2010 heb ik opeens behoefte om over Northern Soul te schrijven en dat is wanneer ik het verhaal achter Northern Soul leer kennen. Laat me meteen het grootste misverstand uit de wereld helpen: Northern Soul is niet per definitie een vastomlijnde muziekstijl. Als ik Elvis Presley een grootse blueszanger noem, dan is dat te betwisten. Met Northern Soul is het meer 'in the eye of the beholder'. Northern Soul is eigenlijk een jongerenbeweging waarbij muziek een centrale rol speelt. Dat is dan onbekend gebleven zwarte rhythm & blues uit de jaren zestig, veelal de meer uptempo b-kanten van ballades. In de loop der jaren komt daar Motown bij en is het in het midden van de jaren zeventig 'anything goes'. Heb je net aan iemand uitgelegd wat Northern Soul is, draait de dj 'Interplay' van Derek & Ray en kun je helemaal overnieuw beginnen. De Northern Soul heeft haar hoogtijdagen van de vroege jaren zeventig tot en met 1981. In het begin is dit zó populair dat menig etablissement de wet moet overtreden om aan de vraag te voldoen. In een club waar vijfhonderd binnen mogen, zijn dan vaak het dubbele. De lokale autoriteiten nemen de drankvergunning af van deze clubs en zo is het in de kiem gesmoord. Dan opent in 1973 The Casino in Wigan: Een pand met een capaciteit van meer dan duizend. Ook hier worden vaak méér mensen binnen gelaten dan dat wettelijk is toegestaan. De dj's komen overal uit het land en maken van The Casino in 1977 'de beste discotheek ter wereld' volgens een Amerikaans vaktijdschrift. Een van de eerste dj's is Ian Levine.
Levine heeft dan al tien jaar een innige vriendschap met Mickey Stevenson. Stevenson is dan schrijver, producent en A&R-manager bij Motown en zal in 1968 het schip verlaten met zijn vrouw Kim Weston. Via Stevenson krijgt Levine een aantal zeer exclusieve opnames in handen. Soms zelfs demo's van platen die nooit zijn uitgebracht. Dit maakt dat Levine al op jonge leeftijd geïnteresseerd is in het zelf opnemen en produceren van muziek. In 1975 draait hij 'oldies' in The Casino en is van oordeel dat hij dit geluid best kan overbrengen naar een moderne opnamestudio. Zijn eerste platen zijn met The Exciters ('Reaching For The Best') en Evelyn Thomas ('Weak Spot', de inspiratie voor de Week Spot, en 'Doomsday'). Hij 'breekt' de platen in The Casino maar kan niet op steun rekenen van collega's. Als ze ontdekken dat Ian deze commerciële dingen uitbrengt, wordt hij uit het team gegooid. Levine kan daarentegen wel in andere clubs terecht. Als in september 1981 de laatste 'allnighter' in Wigan is geweest, lijkt de 'scene' dood te bloeden. Dan heeft Levine een idee: Snelle elektronische disco met een optimistische 'vibe' net als dat het geval is met de Northern Soul. Voor de artiesten doet hij een diepe graai in zijn platenbakken. The Flirtations maakt 'Earthquake' en Evelyn Thomas (van 'Weak Spot') mag het lijflied zingen van de Hi-NRG stijl: 'High Energy'. Miquel Brown zit op dat moment ook zonder contract en wordt in 1983 binnengehaald bij het Record Shack-label.
Het is onmiskenbaar een vrouw, maar toch wordt ze geboren als Michael Brown op 8 februari 1945 in Montreal in Canada. Ze groeit op in Vancouver. Om geen naamsverwarring te zaaien, wordt Michael op jonge leeftijd Miquel. De uitspraak blijft immers hetzelfde. Ze is reeds op jonge leeftijd moeder van een tweeling. Er zijn bronnen die bepalen dat ze slechts veertien jaar oud zijn. Een van de tweeling is de latere zangeres Sinitta en zij is toch echt geboren in 1963 als Miquel zeventien of achttien is. In de late jaren zestig maakt ze haar podiumdebuut als Sheila in de musical 'Hair'. De musical brengt haar eerst in Australië maar in 1973 verhuist ze naar Engeland. Daar volgen méér musicals en het eerste werk voor televisie. Ook mag ze in 1976 haar eerste elpee uitbrengen. De afzonderlijke singles zijn grote hits in de Amerikaanse discotheken. In de overige landen wil het niet lukken met Miquel. Dan ontmoet ze Ian Levine die Record Shack is begonnen met Fiachra Terence Wilbrah Trench, een oorspronkelijk Ierse songschrijver. Het eerste product is 'So Many Men, So Little Time' in 1983 en dat is meteen een grote hit in de discotheken. In Amerika bereikt het een tweede plek in de Dance-hitparade en ook Nederland gunt de plaat een plekje in de hitparade. In Engeland zal Brown nimmer boven nummer 63 komen en dat is het geval met 'Close To Perfection'. 'Black Leather' piekt op nummer 85 in Engeland. Hoewel de single een Nederlandse release krijgt, zal het hier geen voet aan de grond krijgen. Miquel zal qua hits kort daarop het stokje moeten overgeven aan dochter Sinitta. Deze heeft in de vroege jaren negentig een paar hele grote hits in Engeland.
De houdbaarheidsdatum van 'Hi-NRG' blijkt kort en feitelijk zal het aan de wieg staan van de 'Acid house' van de late jaren tachtig. Levine heeft zich dan al helemaal gericht op het uitbrengen van werk van voormalige Motown-artiesten. Eerlijk is eerlijk: Het gros van de Motorcity-platen is nauwelijks de moeite waard, maar het hóórt thuis in de geschiedenis van de Northern Soul. Ook al zullen veel Northern Soul-fans dit ontstrijden. Voor hen heeft Levine al in 1975 afgedaan. Levine heeft een paar jaar geleden een beroerte overleefd welke maakt dat het jaren duurt voordat hij weer fatsoenlijk kan praten. Tegenwoordig is hij grootgrutter in soul-platen uit de jaren zestig tot en met negentig en treedt hij nog geregeld op tijdens Northern Soul-feesten. Miquel Brown maakt platen voor een aantal andere producenten en maatschappijen, maar het succes is niet weg gelegd voor haar op de plaat. Ze oogst meer lauweren met televisie- en theaterwerk.
'Black Leather' doet het al een beetje vermoeden, maar het gaat me teveel de rock-kant uit. De keerzijde is daarentegen heerlijke onbezonnen 'feelgood'-muziek. Het past helemaal tussen de eerdere 'Hi-NRG'-platen en heeft ook dezelfde opbeurende boodschap. Ik ga deze week 'Sunny Day' in het... euh... zonnetje zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten