Singles round-up: juli 1

Het beddengoed hangt te drogen en verder heb ik ook het nodige werk in huis te verzetten. Met name de soul is al weken een doorn in het oog en bovendien heb ik een hele grote stapel Gele Bak-singles die nog naar boven moeten. Intussen kom ik ook twee 'oudere' singles tegen die ik nog altijd moet behandelen in de 'Singles round-up'. Eentje heb ik zelf expres bewaard tot dit moment hoewel ik de plaat al twee weken binnen heb. Zaterdag heb ik een pakketje opgehaald bij het postkantoor met de meest recente Stream-uitgaven en heeft de postbode mijn pakket van Juno bij de buurvrouw bezorgd. Dat is extra dik omdat ik een platenborstel heb toegevoegd aan de bestelling. De laatste komt nu goed van pas want ik ga maar liefst negen singles aan jullie presenteren. Allemaal splinternieuw en dus nog met productie-stof dat even verwijderd moet worden. Een viertal van Juno (met een aantal niet zó recent), een hagelnieuwe LRK en een oudje uit de catalogus, een Cannonball en twee Stream-singles. Dat is de vangst die ik vandaag aan jullie ga voorstellen.

* Bessie Banks- Don't You Worry Baby The Best Is Yet To Come (UK, Quality, 1976, re: 2020)
In het vorige bericht heb ik The Moody Blues aangehaald en dat vormt een fraaie brug naar de eerste in deze 'Singles round-up'. Bessie Banks vertolkt namelijk het origineel van 'Go Now!'. Op zichzelf een 'deep soul'-klassieker en ook zonder het 'fan'-zijn van The Moody Blues kan ik vaststellen dat de Engelse groep een zeer fijne cover heeft vervaardigd. Een paar jaar geleden heb ik 'Baby You Sure Know How To Get To Me' gekocht op het Engelse Contempo-label en dat stamt uit dezelfde periode als 'Don't You Worry Baby'. Het heeft dezelfde ietwat 'slepende' groove en opnieuw met een refrein dat langzaam aan zal gaan groeien. Met 'Baby You Sure Know How To Get To Me' was het immers ook niet meteen raak. Dit is een rechtstreekse replica van de originele single uit 1976 met het verschil dat deze de witte labels heeft van de demo. Het heeft echter wel de reguliere b-kant en de vermelding dat het Londense Kudos Records de plaat beschikbaar heeft gemaakt. De b-kant is een pure ballade met strijkers die me meteen al hypnotiseren. Hoewel de disco als een bezetene om zich heen mept, mag Bessie laten horen dat ook in 1976 nog ruimte is voor 'deep soul' want het komt haar tot uit de tenen.

* Bella Brown & The Jealous Lovers- Get Mine (UK, LRK, 2022)
Ik volg sinds maart LRK op de voet en zet nu al mijn wekker voor komende vrijdag. Dan gaat de nieuwste titel op het label in de voorverkoop en deze wordt halverwege augustus verwacht. In eerste instantie heb ik gedacht om deze release over te slaan totdat ik afgelopen week kennis heb gemaakt met de b-kant. Ik geloof dat eenzelfde soort sentiment speelt als Bella Brown wordt voorgesteld aan ons. Bella Brown heet eigenlijk Carol Hatchett en haalt haar inspiratie uit de Mod van de late jaren zestig. Het resultaat is een zeer uptempo nummer dat echter net iets té jazzy is voor de Northern Soul. De jazzy groove, de blazers en het grommende Hammond-orgel maken dat de Mods uit de voeten kunnen met 'Get Mine'. Als ik me niet vergis, haalt 'I'm Gone' me over de streep. Dat begint met een diepe zucht en vervolgens een intro dat meer riekt naar vroege jaren zeventig Motown en Philly. Het is beduidend rustiger dan het opzwepende 'Get Mine' maar het is mijn favoriete kant van de twee. Carol kan 'deep' gaan en het orgel geeft hier een zeer aparte atmosfeer. Dit wordt dé kant voor mij!

* Eunice Collins- At The Hotel (UK, Mod-Art, 1974, re: 2022)
Record Store Day is voor mij hetzelfde als de vroegere Jazz & Blues-kroegentocht in Steenwijk. Hoewel het bij uitstek de dag moet zijn om respectievelijk in de platenzaak of de horeca te zijn, ondervind ik teveel last van mensen die je gedurende het jaar niet ziet en op deze ene dag doen alsof ze de horeca in bezit hebben. Record Store Day is overigens ook 'big business' geworden en het zijn vooral de platenlabels die worden gesponsord. 'At The Hotel' komt voorbij in de Vinyl Singles Top 40 als ik die behandel in 'Afterglow'. Een nummer dat bekend is geworden dankzij Fat Boy Slim en op zichzelf een groeibriljant welke een paar maal gedraaid moet worden voordat het 'landt'. De monotone 'groove' meen ik wel te herkennen uit een mix van Fat Boy Slim. Het is een 'lo-fi'-achtige aangelegenheid met een jazzy Eunice en allerhande stuidiogeluiden die in het vinyl zijn vastgelegd.  Op de keerzijde staat de instrumentale versie voor de dames en heren dj's en hiphoppers.

* Freddie Hall- Brand New (UK, LRK, 2020)
45cat vermeldt een Freddie Hall die tussen 1956 en 1960 een aantal singles heeft gemaakt voor kleine labels. Toch bestaat het vermoeden dat dit een andere Freddie Hall is. Als hij elf jaar oud is, ontmoet hij Nat 'King' Cole. De laatste overlijdt in 1965 en dus zou het qua leeftijd wellicht wel kunnen? Labelbaas Liam schrijft in 2020 dat Freddie het verdient om zijn werk op vinyl uit te brengen en dat suggereert dat het een andere Freddie Hall is. Hoewel het label vermeldt dat het 'LRK-02' is, is dit feitelijk de eerste release van LRK. 'Brand New' is een heerlijk lui en loom nummer met akoestische gitaar, slagwerk en een soulvolle Fred op de microfoon. Het past wat mij betreft in de hoek van Gil Scott-Heron en Richie Havens en de ideale muziek voor het warme weer dat ze verwachten voor de komende dagen. In 'Lady In The City' is het bijna tijd voor de laatste ronde in de nachtclub. Het is jazzy maar net een beetje té aftands voor mij.

* Infinity- Queen Of My Universe (UK, Athens Of The North, 1980, re: 2018)
Het Schotse label Athens Of The North specialiseert zich al jaren in de 'rarest of the rare' als het aan komt op disco en funk. Hoewel de groep zélf niet echt onbekend is, blijken de twee singles van Infinity uit 1979 en 1980 dermate gezocht te worden dat Athens beide singles op 12 juni 2018 opnieuw heeft uitgebracht. 'Queen Of My Universe' is, na een tweetal 'lo-fi'-opnames, opeens recht-in-het-gezicht disco. Maar wel met een aanstekelijk refrein en een fijne 'hook'. We kennen Infinity als de begeleiders van Billy Butler. 'Hung Up On You' is al jaren een favoriet in de Blauwe Bak. Dit is dan wel andere koek maar het is ook zeven jaar later.

* Rare Pleasure- Let Me Down Easy (UK, South Street Disco, 1976, re: 2020)
Het bevalt wel goed om 'nieuwe' platen te bestellen via Juno. Doordat het een zakelijke verkoper is, betaal je al de invoerkosten bij de bestelling en vult Juno keurig haar btw-nummer in. De platen liggen daardoor niet extra lang bij de douane. 'Let Me Down Easy' is oorspronkelijk uitgebracht op het Cheri-label in Amerika en DJM zorgt voor een Engelse release in 1977. Het intro is erg gek. Het klinkt alsof die overslaat of dat het is gekortwiekt voor de korte versie. Hetzelfde effect is echter op de 'lange' b-kant. Na het intro is het stampen geblazen. Hoewel First Choice het nummer in 1979 op de plaat zet, lenen de heren David Morales en Paul Johnson de plaat voor samples in 1998 en 1999. Met name de instrumentale 'breaks' zijn erg herkenbaar. Toch blijft het een rare 'knip' en de toehoorder zal denken dat de plaat overslaat. Verder is het een feestje!

* Charles Buddy Smith- When You Lose The One You Love (UK, Cannonball, 2022)
Alberto Zanini houdt residentie in Italië maar toch kan ik stellen dat het een Engelse persing is. De platen worden vanuit Engeland verzonden en dat betekent ook extra invoerkosten. Voor Cannonball moet een 'oudje' héél erg speciaal zijn als deze een reguliere heruitgave wil krijgen. In geval van Charles Buddy Smith is het een alternatieve take met een totaal verschillend arrangement van zijn zéér gezochte single uit 1967. Originele exemplaren vermelden Tony Clarke als songschrijver. Hoewel het een mooie brug met Bessie Banks zou zijn, is dit niet de Moody Blues-producent maar de zanger van de Northern Soul-hit 'Landslide'. Toch verdient Clarke niet deze 'credit'. Het nummer is echt geschreven door Smith. Het is een erg ruwe opname maar dat stoort me niet. Door alle oneffenheden heen kun je een zeer fraaie melodielijn ontwaren. Op de keerzijde staat 'You Get What You Deserve' en dat is een lekkere funky affaire. Minstens zó leuk als de a-kant hoewel Cannonball dan weer niet echt de winkel is voor funk-releases. Hij mag van mij gerust eens rondjes draaien in een show!

* Spice Of Ice- Joy To The World (UK, Stream, 1978, re: 2022)
De heren Zanini en Yann Vatiste zijn opnieuw door hun eigen bakken met singles gegaan op zoek naar de meest gewilde platen. Nadat het eerste kwartet maanden lang op zich heeft laten wachten (drukte bij de perserijen en vooral door concurrentie van 'major' labels en Record Store Day) zijn nummers vijf en zes nu beschikbaar voor pre-order. Dat zal ik later deze week doen. Beide kanten van de single zijn in 1978 uitgebracht op het Kickback-label maar dan staat 'Joy' wel op de keerzijde. 'Joy' is een grootse productie met een enthousiast orkest. De zang gaat een beetje verloren in het totaalgeluid maar het is bovenal erg luxueuze disco. 'Does Anybody Know?' is in 1978 de topkant. Volgens mij hoor ik het oorspronkelijke vinyl licht knisperen op de achtergrond. Ook hier weer een uitbundig instrumentaal intro maar het mist de aanstekelijke 'hook' van 'Joy'. Het is dus best terecht dat de kanten zijn omgedraaid.

* Starfire- Make The Most Of It (UK, Stream, 1976, re: 2022)
Starfire is afkomstig uit Richmond en maakt maar liefst twee elpees (1976 en 1978) en een lading singles. 'Make The Most Of It' staat op de eerste elpee van de groep maar als single komt het niet voorbij de demo-fase. Hierdoor is het schijfje in de originele vorm redelijk aan de prijs. Je kan horen dat de mannen ruimschootse ervaring in de studio hebben want alles 'klopt' aan het nummer. Om je vingers bij af te likken. Hoewel 'Out Of The Ghetto' niet officieel als single is uitgebracht, draagt een latere cd-compilatie wel de naam van dit nummer. Het is meer upbeat funk maar voor mij is het magische 'Make The Most Of It' de winnaar van het duo.