Het is een zeer kort nachtje geweest van zondag op maandag en het is dus wel enigszins te verwachten. Ik ben niet bepaald uit bed te branden vandaag. Met als gevolg dat ik laat aan de speellijst van de show begin en hierdoor niet naar Havelte kan fietsen. De jas haal ik morgen of eventueel zelfs donderdag op. Met stijgende temperaturen heeft het niet heel veel spoed. Ik moet alleen voorkomen dat het wordt teruggestuurd naar de afzender. Nog altijd geen spoor van de singles. Ik maak me vooral zorgen voor wat betreft de Cannonball-platen. Hoewel Cannonball een Italiaans label is, komen de platen vanuit Engeland. Morgen ga ik beginnen met het terug kijken op het jaar 2021 en dan vooral weer de fiets- en wandelactiviteiten van het jaar. Ik denk dat het wel in één bericht past want zo 'spannend' is dit voorbije jaar niet geweest? Vandaag de laatste Week Spot van 2021. Volgend jaar bestaat het fenomeen tien jaar en ik had aanvankelijk ambitieuze plannen hiermee, maar moet even bezien wat ik ermee ga doen. De laatste Week Spot is 'Somebody Help Me' van Larry Birdsong uit 1966.
Als je Discogs en Ebay mag geloven, zit er wel op iedere straathoek in Engeland een dealer in Northern Soul. Mark heeft ergens wel zijn 'roots' in de Northern Soul, maar stroomt pas in als de oorspronkelijke Northern is beperkt tot nostalgische avonden voor oud-Wigan-bezoekers. Hij maakt rond 1990 deel uit van 'The Village', een eigenzinnige soul-club uit Londen dat in de huidige tijd probeert hetzelfde te creëren met dan actuele platen. Het zet de jacht in op soul op onafhankelijke labels, obscure b-kanten en andere soul welke de 'mainstream' niet heeft gehaald. Dit geeft dat Mark een lekkere eigenzinnige kijk heeft op soul en maakt dat ik me graag laat inspireren door hem. Village-klassiekers zijn tot cult verheven en dat betekent dat je serieus moeite kan hebben om een plaat uit 1988 te bemachtigen. Verder heeft zijn handel een sterke neiging naar Modern Soul uit de jaren zeventig, maar is ook niet vies van rhythm & blues of ballads uit de jaren zestig. Toch heeft hij dit jaar opeens ook de beschikking tot een aantal Northern Soul-plaatjes. Ik vind zo uiteindelijk toch nog eens 'I'm Gonna Pick Up My Toys' van Devonnes en is ook Larry Birdsong uit de hoek van de meer traditionele Northern Soul. Het is desondanks 'gritty' genoeg voor mij om nog altijd in de armen te sluiten en zo komt de, niet goedkope, single in mijn koffers wonen.
Lawrence E. Birdsong is de naam en we zullen nooit weten waar de E. voor heeft gestaan. Of je krijgt hetzelfde antwoord als de schrijver A. Moonen. Waar staat de A voor? Moonen's antwoord: 'Voor de punt'. Birdsong wordt geboren op 15 juni 1934 in Pulaski in de staat Tennessee. De Birdsong-familie heeft de naam mee want het is een erg muzikale familie en er wordt volop gezongen in het gezin. In zijn tienerjaren begeeft Larry zich wel eens op het verkeerde pad en het lijkt erop alsof hij naar een kostschool moet om hem te corrigeren. Dan verschijnt Ted Jarrett op het toneel. Hij is onder de indruk van de vocale talenten van Birdsong en doet er alles aan om Birdsong uit het strafbewind te krijgen. Hij organiseert een contract bij Excello Records In oktober 1955 verschijnt zijn eerste single op het label, maar de tweede is een schot in de roos. 'Pleadin' For Love' komt in februari 1956 uit en het zal tot een elfde plek op de R&B halen. Hoewel Birdsong nog jaren verwoede pogingen zal doen om het succes te evenaren, blijft dit zijn enige hit. Birdsong maakt dan twee singles voor het Calvert-label van Jarrett en in 1957 weet de laatste Vee Jay te strikken voor een nationale distributie. Eerder heeft Decca al een Calvert-single verspreid maar zonder noemenswaardig succes. Jarrett koppelt Birdsong aan het talent van Gene Allison, maar het is vooral de laatste die de vruchten zal plukken van de samenwerking. Vee Jay zet Birdsong en Jarrett in 1958 alweer overboord. Jarrett start dan het Champion-label dat vooral ouder werk van Birdsong zal doen verschijnen.
Birdsong staat op het punt om uit te vliegen en gaat naar Memphis. Met de hulp van Willie Mitchell maakt hij een paar singles voor het Home Of The Blues-label waarbij de band van Mitchell The Larryettes wordt genoemd. Toch kan het niet voor de noodzakelijke hits zorgen en het wordt steeds meer ploeteren voor Birdsong om ergens een contract los te krijgen. In 1966 en 1967 maakt hij twee singles voor het Sur-Speed-label waarvan 'Somebody Help Me' de eerste is. De tweede is ook erg interessant, mede vanwege een 'update' van het acht jaar oude 'Every Night In The Week' op de keerzijde. In 1969 valt hij weer in de armen van Jarrett en maakt drie singles voor zijn Ref-O-Ree-label. In 1981 maakt Birdsong nog een gospel-single maar deze is niet als zodanig gedocumenteerd. Op 7 augustus 1990 verruilt hij het tijdelijke voor het eeuwige en is dan pas 56 jaar oud.
'Somebody Help Me' is een upbeat stamper waarin Birdsong zich heerlijk kan laten gaan. Over een intro is niet lang nagedacht want het begint nogal ongepolijst en daarmee verliest het ook aan gladheid dat andere Northern-platen nog wel eens schade wil aandoen. Het is 'gritty' maar net binnen de fatsoensnormen. Een plaat waarbij ik superlatieven tekort kom en dat staat dan nog maar op een achtste plek in de Top 100... Het is voor mij de perfecte manier om de Week Spots van 2021 te besluiten. Op naar de tien jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten