Het is bijna net zoals in de periode van december 2015 tot en met maart 2016. In deze weken krijgt de popmuziek zware mokerslagen te verduren door mensen die het tijdelijke verruilen voor het eeuwige. Het begint eerst met Lemmy en direct in 2016 volgt David Bowie. Het is de periode waarin ik de 'Dodenrit' publiceer en ik kan met gemak iedere week een aflevering vullen. Deze week is het ook genadeloos raak. Ik begin bij John Miles. Gisteren is daarbij bekend geworden dat Steve Bronski is overleden, mede-oprichter en naamgever aan Bronski Beat. Ook Robbie Shakespeare, helft van het legendarische producersduo Sly & Robbie, mag niet onvermeld blijven. Binnen Wolfman Radio is het al 'groot nieuws' als blijkt dat Mensi, zanger van punkband Angelic Upstarts, ernstig ziek is. Dat is nog maar een paar weken geleden. Hij heeft ons vandaag voorgoed verlaten. Een 'underdog' is Ralph Tavares, de oudste van de gebroeders van Tavares. De eerste waarbij ik meteen even helemaal stil ben, is dan toch Michael Nesmith. Ik heb vorige week nog een deel van een uitgebreide documentaire gezien over The Monkees. Een fenomeen dat aan me voorbij is gegaan. Ik bedoel... natuurlijk ken ik The Monkees als muziekgroep, maar ik heb nooit een film of een aflevering van de serie gezien. Opeens heb ik de enorme behoefte om één specifieke plaat te horen en dat doe ik via Youtube. Het schijfje staat op zolder in de jaren zeventig-bak. Als Mike nog steeds zou ademen, had ik wellicht een andere plaat voorgesteld, maar deze 'past' wat mij betreft ook helemaal in de Top G-duizend: 'Joanne' van Michael Nesmith & The First National Band. En... precies zoals verwacht heeft Peter het hoesje op zijn site staan!
De vorige twee uit de Top G-duizend zijn al geruime tijd bij mij, maar 'Joanne' is nog vrij vers. In mei 2018 verrast Albert me met een pakket singles en daartussen zit ook deze van Michael Nesmith. Ik ken het nummer niet maar het zal razendsnel uitgroeien tot een grote favoriet in de verzameling. Het nummer is onlangs nog uitgebracht op een Ace-compilatie en doordat ik geregeld de advertentie voor deze cd voorbij zie komen op Facebook besluit ik op een willekeurige dinsdagmiddag het nummer toe te voegen aan de lijst van 'Tuesday Night Music Club'. Het is rond dezelfde tijd dat 'Navy Blue' van de Amerikaanse band Sour Ops onze 'Record Of The Week' is en de gitarist hangt rond in de chatroom. 'Wat gaaf dat je deze draait', is zijn reactie. 'Mijn oom heeft dit geproduceerd'. Ik kijk net eens op Discogs maar het is voor zijn 'oom Felton' vast slechts één van de vele sessies geweest. In de begin jaren zestig werkt hij voor ABC-Paramount en vanaf 1965 voor RCA en werkt ook nauw samen met Elvis. Voor de fanclub praat hij eens een elpee vol over zijn ervaringen met The King. We hebben het namelijk over de legendarische producent Felton Jarvis. De bevriende muzikant herinnert Nesmith vanavond dan ook met een foto uit de studio met zijn oom.
Natuurlijk begint de muzikale hobby met The Monkees. Ik koop mijn eerste exemplaar van 'I'm A Believer' in december 1989 en de andere grote hits volgen later. Ik heb ook eens de elpee 'More Of The Monkees' gekocht maar ik denk dat ik die eens heb uitgeleend en nooit terug gekregen. Ik heb de plaat bij mijn weten nooit gedraaid. Wat betreft The Monkees is het als zoveel bands en artiesten: Ik hoor liever de singles. Omstreeks de eeuwwisseling heb ik eens een album van Nesmith welke ik persoonlijk uit de originele 'shrinkwrap' mag bevrijden. Het is één van de elpees die achtergebleven is in een café in Steenwijkerwold waar ik zou gaan draaien. Later worden de platen onderpand van mijn drankrekening aldaar. Verder heb ik sinds de midden jaren negentig 'Silver Moon' op single en inmiddels ook diverse exemplaren. Morgen maar eens eentje op Ebay zetten?
Ik schaar Nesmith in dezelfde categorie als Alex Chilton (Box Tops) of, dichter bij huis, Peter Frampton (The Herd) of Steve Ellis (Love Affair). Hij is zonder meer de meest muzikale van The Monkees en heeft al enkele solo-platen gemaakt. Hij laat zich dan overigens Michael Blessing noemen. De groene wollen muts is van doorslaggevende waarde bij de audities voor The Monkees en op dat moment zit hij min of meer ingekapseld in het Monkees-concept. Het duo van Tommy Boyce en Bobby Hart plus Neil Diamond tekenen voor de hits en voor de opnames maakt RCA gebruik van studiomuzikanten. Nesmith schrijft intussen wel liedjes voor anderen maar binnen The Monkees wordt hij min of meer gedwongen om zijn rol te spelen en wordt beknot in zijn creativiteit. Als het doek valt voor The Monkees heeft Nesmith daar geen enkele moeite mee. Hij formeert The First National Band met oude maat John London en O.J. 'Red' Rhodes op pedal steel. Hij staat daarmee aan de wieg van de countryrock van de jaren zeventig. Hoewel in ons land 'Silver Moon' de top tien-hit is geweest, is het elders precies andersom. 'Silver Moon' piekt op 42 en 'Joanne' haalt net niet de top 20 van de Billboard. Chilton, Frampton en Ellis zijn eveneens marionetten binnen de genoemde groepen en zullen later doen blijken als muzikale duizendpoten.
'Joanne' is een absoluut juweeltje. Een stemmig country-liedje waarin Nesmith fraai kan 'huilen' tegen een achtergrond van akoestische gitaren en pedal steel. Hoewel Nesmith in de laatste van de jaren zestig iets meer vrijheid krijgt en 'Listen To The Band' mag worden opgenomen, is 'Joanne' een schril contrast met de brallerige popdeuntjes van een paar jaar eerder. Als ik Michael Nesmith mag herinneren, doe ik het middels deze plaat. Mike is overigens 78 jaar geworden en had al enige jaren last van hartklachten. Een hartfalen is hem vandaag fataal geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten