Top G-duizend: Al Stewart

Wie niet verplicht hoeft te luisteren naar Sky Radio zal het vast niet begrijpen. Het zou logisch zijn geweest om vandaag een bericht in het teken te zetten van John Miles, maar... hij is in 2010 te gast geweest in 'Haatdraaien'. Op de werkplek staat dan standaard Sky Radio aan. Recent associeer ik de zender vooral met de vakantie. Het speelt over de luidsprekers in de toiletten van de camping in Sleen en ik zoek dikwijls een wc-momentje uit rond het hele uur zodat ik even het nieuws kan horen. Ongemerkt pak je ook nog wat mee van de muziek en dat is 'meer van hetzelfde en elke dag opnieuw'. Vooral qua 'gouwe ouwen' is het aanbod zeer beperkt en 'Music' van John Miles is een plaat waarop je dagelijks wordt getrakteerd. Dat inspireert me in 2010 tot de aflevering van 'Haatdraaien', maar ik moet bekennen dat ik nu milder sta tegenover 'Music' omdat ik zelden meer Sky Radio aan heb staan. Vandaag heb ik echter een ander muzikaal epos in de aanbieding. Een collega heeft jaren geleden een rubriekje waarin je 'plat gedraaide platen kan inwisselen voor een alternatief'. 'Plat gedraaid' is geenszins negatief bedoeld. Het zijn platen die je zó vaak heb gehoord dat je er zonder zou kunnen leven. In deze categorie valt ook de plaat voor de 'Top G-duizend' van vanavond. Ik kan het nummer letterlijk noot voor noot dromen. Vaak willen muziekkenners pronken met iets meer obscuur om maar 'interessant' te lijken en wordt de neus opgehaald voor iets dat een mainstream succes is geweest. Ik zet de schaamte opzij en zet vanavond 'Year Of The Cat' van Al Stewart in de spotlights. Ik gebruik het single-hoesje maar daar blijft het ook bij. Als ik het nummer wil horen, moet het de lange albumversie zijn.

Ik ben in december 1992 van school gegaan en heb vrijwel direct werk. Een paar maanden later slaat de sfeer om op de arbeidsmarkt en dat betekent dat ik vanaf mei 1993 thuis zit. Ik kan achteraf gezien best waardering opbrengen ten opzichte van de houding van mijn ouders, maar er geldt een stalen discipline tijdens het werkloos zijn. Natuurlijk hoef ik niet om acht uur naast het bed te staan, maar veel later dan tien uur gaat het ook niet worden. En dat is waar ik lamlendig ga worden. Het is niet dat ik slaaptekort heb gehad of nog beslist extra slaap nodig heb. Het is puur dat ik niet gedisciplineerd ben om bij het geluid van de wekker uit bed te stappen. De uitgebreide 'nachtrust' wordt me niet gegund en mijn moeder trekt eerst de dekens van mijn bed. Een stap verder is de radio in de huiskamer die op standje 'pijnlijk' gaat voor een paar seconden en tenslotte is er nog de plantenspuit. Het is op een morgen dat ik weer niet uit bed ben te branden dat ze de radio zo hard zet dat de muziek begint te vervormen. Op dat moment speelt op de radio 'Year Of The Cat' en ik barst los in een huilbui. Dit is heiligschennis ten top!

Hoe en wanneer ik voor het eerst 'Year Of The Cat' heb gehoord, kan ik me niet meer herinneren. Het is één van de nummers welke er altijd is geweest in mijn beleving. Ik zal het ongetwijfeld de eerste keer hebben gehoord in de 'Arbeidsvitaminen' van de Avro. Of heeft het in de midden jaren tachtig in de Top 100 Aller Tijden gestaan? Hoe dan ook: Het is een nummer dat altijd aanwezig is geweest volgens mijn herinnering en het duurt tot 1993 eer ik de elpee in mijn bezit krijg. De opvolger van 'Year Of The Cat', 'On The Border', is eveneens een favoriet. Dat hoeft slechts weinig in te leveren op de single waar bij 'Cat' flink de schaar is gezet in de albumversie. Ik zit zelfs even te twijfelen of 'On The Border' geen plekje verdient in de 'Top G-duizend', maar nee... als het gaat om liedjes waar ik écht nooit genoeg van kan krijgen dan zal het toch het titelnummer van de elpee moeten worden.

Alastair Ian Stewart is de volledige naam van de muzikant die we kennen als Al Stewart. De Schot maakt al sinds de midden jaren zestig muziek en heeft al een reeks albums gemaakt voor CBS als hij in 1977 'Year Of The Cat' uitbrengt. Stewart heeft een eigenzinnige manier van werken. Bij hem komt eerst de muziek. Vervolgens kijkt hij in zijn boek met verzamelde teksten of er eentje is die 'past' bij de muziek. Soms heeft hij wel drie verschillende teksten voor één melodie. De basis van 'Year Of The Cat' wordt in 1966 gevormd als Stewart de komiek Tony Hancock ziet optreden. Hij schrijft het liedje 'Foot Of The Stage'. Het liedje eindigt op de grote stapel liedjes welke Stewart niet tot nauwelijks zal gebruiken. In 1975 is Stewart de openingsact voor Linda Ronstadt tijdens een Amerikaanse tournee en tijdens een soundcheck speelt pianist Peter Wood een terugkerend riedeltje. Stewart vraagt hem of hij een tekst heeft bij de melodie. Het antwoord luidt ontkennend. Dan herinnert hij zich 'Foot On The Stage' en besluit de riedel op de piano te gebruiken voor dat liedje. Omdat Tony Hancock niet bepaald een bekendheid is in Amerika besluit hij een andere tekst te pakken. Dat wordt dan 'Year Of The Cat' en de rest is geschiedenis. Alan Parsons begeleidt de opnamesessie in de Londense Abbey Road-studio en suggereert een saxofonist te gebruiken. Stewart spartelt tegen want hij associeert een saxofoon met jazz en daarmee wil hij, als folkzanger, niet in verband mee worden gebracht. Parsons belt saxofonist Phil Kenzie. Die reageert chagrijnig want hij zit thuis op de bank een film te kijken. Hij spoedt zich naar de studio, neemt in een 'take' zijn solo op en vliegt weer naar huis om het laatste stuk van de film te kijken.

Het is voor mij in de eerste plaats de muziek welke me moet aanspreken. Teksten volgen pas later. Als het dan al tot teksten komt, geef ik de voorkeur aan eenvoudige taal welke op een fraaie manier is verwerkt. Of teksten over alledaagse dingen als een 'paperback novel' of de verveling van iemand die op zijn lief zit te wachten (zoals 'The Other Man' van Swamp Dogg). 'She comes out of the sun in a silk dress running like a watercolour in the rain' is het soort poëzie waarmee ik uit de voeten kan. Meer pretentieus hoeft het van mij niet te worden. 'Het jaar van de kat' komt overigens niet uit de Chinese, maar uit de Vietnamese sterrenbeelden-kalender. Het jaar van de kat volgt altijd op het jaar van het konijn. De periode van februari 1975 tot en met januari 1976 is het Vietnamese jaar van het konijn geweest en dus is het het jaar van de kat als Al het liedje opneemt in Londen. Het verhaal is geschreven vanuit een derde persoon en de hoofdrolspeler is een toerist in een exotisch land. Aannemelijk is dat het Vietnam is geweest? Hij laat zich verleiden door een lokale dame en er volgt een wilde nacht tussen de lakens. Als hij de volgende morgen ontwaakt, merkt hij dat hij te laat is om met de toeristenbus terug naar huis te gaan en besluit dan maar hier te blijven.

'And you've thrown away your choice, you've lost your ticket, so you have to stay on'. Als ik dat hoor, moet ik altijd direct denken aan de eerste dagen in York. Niet dat ik ben verleid door een mooie dame of zelfs een wilde nacht tussen de lakens heb gehad, maar wel het gevoel van enerzijds het avontuur maar ook het onbehagen gevoel om in de vreemde te zijn. 'You know sometime you bound to leave her, but for now you're going to stay'. Net zo 'per ongeluk' als dat je bent gebleven, zal je ook 'per ongeluk' weer verdwijnen.