Het is inmiddels een lange traditie in 'Do The 45'. Vlak voor de zomer draai ik alle Week Spots van de tweede helft van het voorgaande jaar tot de huidige week. Deze zaterdag ga ik daar opnieuw voor zitten. Het wordt een lange zit! Ik heb vorig jaar zomer in het kader van de 'Vinyl Summer Spirit Of...' de 'nieuwe' releases en heruitgaven uit een recent jaar in de schijnwerpers gehad. De show gaat moeilijk op gang komen want daar zitten een aantal nummers van vijf minuten en 12"-singles bij. Daar staat tegenover dat ik begin dit jaar nogal veel 'korte' jaren zestig-plaatjes heb gehad en hopelijk trekt dit het geheel in evenwicht. Ik ben altijd wel langer onderweg dan de gebruikelijke drie uren. Met dit in het achterhoofd moet de Week Spot van deze week een soort van 'kick out' worden. Omdat ik eerder in de show al lange nummers heb gehad, moet het kort maar krachtig zijn en dan kom ik uit bij 'Beat Me Til I'm Blue' van The Mohawks. Ofwel... M. Hawk. Dan blijkt opeens een hele grote man achter het Mohawks-project te zitten, een connectie die ik nooit zo snel heb gelegd. Bij deze dus... 'Beat Me Til I'm Blue' van The Mohawks in de onuitgebrachte 'no horns'-versie mag deze week de Week Spot zijn.
Ik ben jarenlang in de veronderstelling geweest dat The Mohawks een 'kindje' was van Harry Palmer. Hoewel deze naam overal opduikt op de labels is hij vooral de producent van de platen. Samen met zijn broers Carl en Jeff runt hij het platenlabel Pama Records en werken met diverse Jamaicaanse grootheden binnen hun eigen platencontracten. De grote man van The Mohawks is echter niemand minder dan Alan Hawkshaw. Hij wordt op 27 maart 1937 geboren in het Engelse Leeds. Hij bespeelt alles dat een klavier heeft maar het liefste wel zo ver mogelijk buiten de schijnwerpers. Hawkshaw is dan vooral bekend als componist voor televisie en film en maakt tal van zogenaamde 'library records'. Dat zijn platen met auteursrechtenvrije muziek welke gebruikt kunnen worden voor radio, televisie en reclame. Hij begint zijn loopbaan in de jaren zestig als lid van de band The Crescendos en hij treedt op met Emile Ford & The Checkmates. Daarnaast is het een veel gevraagde studiomuzikant. Hij riedelt een solo op de piano op een album van The Hollies en begeleidt in 1968 de nog vrijwel onbekende David Bowie bij een BBC-sessie. Daar gaat hij zelfs los in een intermezzo waardoor het nummer onbedoeld langer wordt. Intussen staat hij aan de wieg van de bands Rumplestiltskin en The Mohawks. Het laatste project viert vooral zijn ontdekking van het Hammond-orgel.
Hank Marvin besluit Hawkshaw een plek te gunnen in The Shadows voor hun volgende Japanse tournee. 'The Shadows Live In Japan' verschijnt in 1969 enkel in Japan en bevat een pianosolo van Hawkshaw. In 1970 verlaat hij The Shadows en doet in 1971 en 1972 nog wel mee op de platen van Marvin, Welch & Farrar. Daarna duikt hij flink de wereld in van de tv-soundtracks en doet incidenteel mee als gastmuzikant bij een gevestigde naam. In 1979 werkt hij met de band Love De Luxe dat in Amerika een gigantische clubhit zal scoren met 'Here Comes That Sound Again'. In hetzelfde jaar is hij prominent aanwezig op 'String Of Hits' van The Shadows en speelt hij mee op 'Bridge over Troubled Water'. Hij heeft tot juli 2021 vier beroertes en overlijdt op 16 oktober van hetzelfde jaar. Hij is 84 jaar geworden. Zijn dochter Kirsty Hawkshaw is een grote naam in de elektronische dance-scene.
The Mohawks maakt slechts één album in haar bestaan. 'The Champ' is ook hier in Nederland goed voor de top twintig en dat is een swingende Hammond-groovende instrumentale cover van 'Tramp' van Otis Redding en Carla Thomas. In de jaren tachtig en negentig ontstaat er een hernieuwde interesse voor de platen van The Mohawks, vooral omdat het zó goed in elkaar steekt. Het is té groovy voor de muzak maar tegelijk té corny voor de reggae- en funkliefhebbers. Het is al ruim 55 jaar een 'aardappel anders' en ook ik moet op een bepaald moment zwichten voor de muziek. Volgens mij staat de versie van 'Beat Me Til I'm Blue' mét blazers op het enige Mohawks-album, het klinkt echter zoveel beter zonder de blazers. Dat mag zaterdag een jaar Week Spots besluiten.
Overigens doe ik dit jaar geen 'Vinyl Summer Spirit Of...' hoewel ik wél een paar ideetjes heb waaronder de volledige Blauwe Bak Top 100 van 2012. Die heb ik nog nooit eerder op de radio gedaan en de opnames die ik destijds heb gemaakt voor de Soul-X-Rated ben ik al lang kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten