Het is vroeg voor mijn doen op een zondag maar om twaalf uur ben ik al aangekleed. Wat gaat er gebeuren? Of... beter... wat ging er gebeuren? Op de zondag van Pinksteren is er traditioneel een braderie en vlooienmarkt in Ruinen. Ik ben daar vorig jaar eveneens geweest en toen met een stuk of zeventig singles naar huis gefietst. Enerzijds heb ik me de afgelopen week misdragen op Discogs maar het is bovenal het weer. Het plan is om een eerste 'Singles round-up' te schrijven en dan de Buienradar te raadplegen. Buitjes met lichte regen maken me niet zoveel uit maar stortbuien laat ik aan me voorbij gaan. Qua 'Singles round-up' zou ik de markt kunnen overslaan, maar toch stel ik mezelf een doel. Ik moet voornamelijk op zoek zijn naar 'leuke' nummer 1-hits uit de jaren zeventig die nog ontbreken in de collectie zodat ik deze in de toekomst in de seventies-show kan draaien, mocht het nodig zijn. Het verhaaltje van Ro-d-Ys brengt me weer op het spoor van René en ik schrik ervan als ik zie dat ik al twee jaar niet naar zijn handel heb gekeken. Dat is pakket 1. Verder heb ik al een paar maanden een elpee in boodschappenmandje van een dealer waar ik al eerder leuke singles van heb gekocht. Nog een stuk of wat singles om de elpee heen gebouwd en dat is pakket 2. De singles van Mark zijn nog altijd niet gearriveerd. De platen van Chris zijn vrijdag binnen gekomen en daar trap ik deze maand mee af. Tienmaal Engelse persingen. Inmiddels concentreert Chris zich weer op zijn favoriete tak van de soul-sport: De originele Amerikaanse persingen.
* Bobby Bland- I'm Too Far Gone (UK, Vocalion, 1965)
De meest belangrijke investering van deze week is echter een vers paar naalden. Is dat nodig? Nou, zeg dat wel! Als ik de eerste platen in 'Do The 45' draai, hoor ik opeens dingen die ik nog nooit eerder heb gehoord. De prijzen van de banaantjes zijn iets aan het zakken maar voorlopig hou ik het bij de Concorde van Ortpfon. Mochten de bananen weer op het oude prijsniveau komen dan denk ik dat ik weer overstap naar deze naalden. Voorlopig kan ik een half jaar (of ietsje meer?) vrijuit platen draaien en moet ik het niet meer zo ver laten komen als in de laatste weken. Voordat we gaan rondstrooien met talgpoeder begin ik deze 'Singles round-up' met rhythm & blues uit de oude doos. Het is inmiddels de derde single voor Bobby Bland sinds december en dus voor de Blauwe Bak Top 100 in december. Ik weet best dat het een naam is op een stickertje maar ik heb nog geen Engelse Vocalion-singles in de koffers en dat maakt me extra hebberig. Later méér over labels in deze aflevering. Qua muziek is 'I'm Too Far Gone' een bluesliedje aangevuld met vibrafoon, 'If You Could Read My Mind' is een bak violen. Dat is overigens niet het Gordon Lightfoot-nummer dat we kennen van Viola Wills. Een plaatje voor fijnproevers maar het moet nog groeien bij mij.
* Jerry Butler- Never Give You Up (UK, Mercury, 1968)
Een plaatje dat niet hoeft te groeien is deze van Jerry Butler. 'The Iceman' heeft een pact gesloten met de heren Gamble en Huff en legt in 1968 het fundament voor de Phillysoul van een jaar of vijf later. Een fluwelen arrangement met een fijne 'hook' en Jerry's onmiskenbare stem daaroverheen. Het wordt niet veel beter dan dit vrees ik.
* Eddie Cornelius- That's Love Making In Your Eyes (UK, GB, 1986)
Een single met een dubbele a-kant en blijkbaar een 'limited edition'. Over de andere kant, 'Hurry Up', kan ik kort zijn en helaas ook genadeloos. Dat is de dansbare kant waar Eddie kweelt over een zeer ongeïnspireerde uptempo backing. 'That's Love Making In Your Eyes' is een pure ballade en het lijdt evenzeer onder een goedkope productie maar die stem van Eddie... Ik lust er wel soep van maar dat mag inmiddels duidelijk zijn?
* Shirley Ellis- Soul Time (UK, CBS, 1967, re: 1971)
Tijd voor een spelletje? Daar is Shirley Ellis altijd voor te porren. Het begint allemaal met 'The Clapping Song' en vervolgens krijgen we 'The Name Game' and 'The Puzzle Song' op de koop toe. In 1966 wordt rhythm & blues opeens 'soul'. Het dansen op dergelijke muziek vereist telwerk en Shirley maakt het tot wiskunde. 'Two-four-six-eight-ten' en dan...? 'Two' en 'twelve' zijn slechts één lettergreep. 'Twenty' en 'thirty' twee lettergrepen en we hebben er drie nodig. Zie daar: 'Twenty-two, thirty-two' enzovoorts. Het plaatje heeft in 1967 eveneens een Engelse release maar dan met een ander catalogusnummer en een beduidend hogere marktwaarde. Alhoewel? De 1971-persing is ook niet bepaald goedkoop maar het is gereedschap dat nog altijd ontbreekt in de verzameling.
* The Flirtaions- Need Your Loving (UK, Deram, 1972)
Hoewel '1969' met koeienletters op het label staat, is de single blijkbaar vóór 1972 nooit verschenen. Ik ken het nummer van 'Sounds Like The Flirtations' ofwel een latere cd-uitgave met alle singles op het Deram-label. Chris heeft de Engelse collectie nagenoeg compleet in zijn laatste update en het lijkt er even op alsof ik ineens alle platen compleet ga hebben. Dat laatste zou me iets teveel in de papieren gaan lopen en besluit dan maar de grootste 'big want' mee te nemen. Dat is dit 'Need Your Loving'. Net als 'Nothing But A Heartache' is dit een nummer dat standaard in het rood gaat. Een bulderend orkest van Johnny Harris en de dames Flirtations die al een beetje moe zijn van de achttien 'takes' en het krijsen over de snoeiharde begeleiding. De mensen van Blues & Soul (het tijdschrift) laat geen spaander heel van de productie maar ik vind hem erg smakelijk. 'I Wanna Be There' klinkt een stuk gepolijster.
* The Friends Of Distinction- Grazing In The Grass (UK, RCA Victor, 1969)
Het kip of het ei? Ik ga uit van een scheppingsverhaal en daar creëert een opperwezen dieren en geen eieren. Kip of ei is volgens mij het verschil van geloof in de schepping of de evolutietheorie. Bij 'Grazing In The Grass' is de discussie overbodig. Het begint instrumentaal. Hugh Masekela voert het in 1968 instrumentaal uit en voegt wat 'cowbell' toe. Dat inspireert tot de titel 'Grazing In The Grass'. Pas een jaar later wordt het nummer voorzien van een tekst en levert het een hit op voor The Friends Of Distinction. Ondanks dat het een hit is geweest, moet ik dertien jaar wachten op een exemplaar. Het blijft kicken!
* The Jesters- Can't Live Without You (UK, Jam, 1973)
Het begint, 'of all places', in Dedemsvaart en afgelopen februari. Daar kom ik twee singles tegen op het Jam-label. Ik heb dan nog nooit van Jam gehoord. Toch is het feitelijk de opvolger van DJM en Penny Farthing, de platenmaatschappijen gelieerd aan de publicatiemaatschappij Dick James Music. Hoewel er heel veel reut is uitgebracht op Jam ben ik opeens erg geïnteresseerd en brengt 'pakket 2' ons een volgende Jam. The Jesters is een compositie en productie van Biddu en dat staat muzikaal dus als een huis. 'Can't Live Without You' is 'smooth' en past prima binnen het idioom waar ik sinds een paar jaar in zit. Het past in het straatje van Terry Callier. 'Fool For A Day' is de eigenlijke a-kant en dat is springerige bubblegum-soul. 'Can't Live Without You' is pure klasse waar 'Fool' vooral erg plastic klinkt.
* Little Hank- Mister Bang Bang Man (UK, Monument, 1966, re: 1970)
Shirley Ellis en The Friends Of Distinction nemen me mee terug naar de 'Northern Soul Jukebox' waarmee ik mezelf vermaak in de jaren 2012 en 2013. Little Hank is daar eveneens van de partij. Een echte 'tittyshaker' met natuurlijk een ontzettend smerige tekst ('pistol in the hand') maar dat kunnen de Northern Soul-dj's wel waarderen. In 1970 krijgt het deze uitgave op het Monument-label en zelfs nu nog is deze tweede persing ook flink aan de prijs. Dat heb ik er niet voor over en zie mijn kans schoon als Chris deze aanbiedt: Het 'hartje' mist en er is gekrabbeld op het label. Daardoor mag die voor een erg fraaie prijs de winkel uit.
* Harold Melvin & The Blue Notes- The Love I Lost (UK, Philadelphia, 1973, re: 1979)
Eentje uit de 'Disco Doubles'-serie die in 1979 op de markt komt. De verschillende platenmaatschappijen graven nog eens diep in de archieven om de 'gouwe ouwen' te vinden waar de disco-liefhebbers in 1979 naar op zoek zijn. Van Harold Melvin wordt besloten 'The Love I Lost' samen met 'Bad Luck' uit te brengen. Ik heb beide singles uiteraard in de Nederlandse uitdossingen (en 'Bad Luck' eveneens op styreen) en ik reken deze 'Disco Double' tot een kassakoopje.
* Tyrone & Carr- I Want To Give You My Everything (UK, Jam, 1972)
Een beetje een gekke opname waarbij je voortdurend bezeig bent om de 'gain' bij te stellen. Het nummer zelf is een groeibriljant. Het zou me niets verbazen dat Tyrone & Carr hebben geluisterd naar 'Ain't No Mountain High Enough' van Marvin Gaye en Tammi Terrell. Net als bij deze klassieker valt Tony pas na het eerste refrein in op een typische Marvin-manier. Op 'I'm Still In Love With You' laat het duo horen, samen met de producenten en arrangeurs, naar Motown en soul uit de sixties te hebben geluisterd. Beide kanten zijn erg charmant waardoor ik het als een 'double-sider' mag rekenen.
De kop is eraf voor wat betreft de 'Singles round-up'. Straks kijken of Ruinen nog iets gaat worden. Het volgende bericht op Soul-xotica wordt vermoedelijk een aflevering van 'Het nalatenschap op 45 toeren'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten