Singles round-up: juni 7

De hang is vanmiddag om één uur bezorgd. Ik heb op Youtube een erg fijne docente gevonden en deze leert me meteen niet té hard van stapel te lopen. Alsof ze letterlijk weet dat ik zit te kijken en ze me van haver tot gort kent. Het eventuele bespelen zal niet eenvoudig gaan met mijn verstoorde motoriek, maar ik hoop dat ik de discipline kan vinden om iedere dag minstens tien minuten het instrument te beroeren en zo te wennen. De Week Spot stel ik nog even uit. Het kan evengoed de plaat worden die ik al heb genoteerd en in dat geval hoef ik geen bericht meer te schrijven. Ik ga liever in de komende drie berichten door de singles van Mark plus de hagelnieuwe releases en heruitgaven. Hopelijk zit daar een plaatje bij dat schreeuwt om Week Spot te worden. Normaal gesproken hou ik de alfabetische volgorde aan van de artiesten maar voor de singles van Mark heb ik besloten ze in chronologische volgorde te doen. Dit betekent dat dit eerste deel enkel jaren zestig is met eentje héél vroeg uit 1970. In het tweede deel fiets ik van 1971 naar 1986. O ja, er zitten ook twee of misschien drie 'dubbele' tussen. Eentje heb ik over het hoofd gezien, bij een tweede twijfel ik en bij de derde vermoed ik dat deze in een betere staat is. Ik ga beginnen met de oudheid.

* Bobby Freeman- That Little Old Heartbreaker Me (US, Autumn, 1964)
Eigenlijk de b-kant van 'S-W-I-M' maar warm aanbevolen door Mark. Eerlijk is eerlijk, Bobby Freeman's stem loopt niet over van de soul maar de productie past in de 'Big City Soul'. Het is een speels nummer. Ik geloof dat er een paar 'Swim'-platen eventueel nog de Northern Soul hebben bereikt maar weet niet of dat deze van Bobby is. Het is een snelle danser en altijd gezellig maar ik zal desondanks moeten wennen aan de keerzijde van de single.

* The Entertainers- Too Much (US, Chess, 1966)
Een rauwe productie met een brommende fuzz maar de samenzang van The Entertainers maken het uitermate geschikt voor de soul. Op de andere kant staat 'I Tried To Tell You' en dat is meer in de stijl van de oude rhythm & blues en is ook beslist niet verkeerd. Ik vind de zang hier persoonlijk beter uitkomen maar de dansers zullen definitief voor het jagende 'Too Much' gaan. Ik denk dat 'I Tried To Tell You' voor mij dé kant wordt.

* Lesley Miller- Bringing Out My Tears (US, RCA Victor, 1966)
Geen idee of hij een uitnodiging heeft gekregen voor de NAVO-top? Nee, die heeft in 1989 het tijdelijke verwisseld voor het eeuwige. Ik heb het over Staff Sergeant Barry Sadler. De man die ons in 1966 een ballade brengt over de groene baretten. Het is de tijd dat 'answer songs' nog gemeengoed zijn in de platenindustrie en op RCA, dat ook Sadler's plaat heeft uitgebracht, verschijnt een antwoord van Lesley Miller: 'He Wore The Green Beret'. Vinden jullie het erg dat ik die oversla? Bijna een 'straight starter' op de keerzijde  en een fijne 'girlgroup'-sound. Het lijkt op heel veel verschillende platen, maar ja... er moet geld worden verdiend bij RCA en dit gaat wel eens ten koste van de originaliteit. Het is niet heel erg essentieel maar wel een fijn jaren zestig-deuntje.

* Jay & The Techniques- Keep The Ball Rollin' (US, Smash, 1967)
De mannen van 'Apples, Peaches, Pumpkin Pie' brengen dit schijfje uit als opvolger, maar dan vindt het label de hoogste tijd voor weer een titel met fruit en dat wordt 'Strawberry Shortcake'. Het is de bekende stijl van Jay & The Techniques zonder dat de grote hit té letterlijk wordt gekopieerd. 'Here We Go Again' is eigenlijk de betere kant als je het mij vraagt. Het grenst echter wel aan de pop.

* Peaches & Herb- I Need Your Love So Desperately (US, Date, 1967)
Als ik Peter voor de laatste keer bezoek, maakt deze me lekker met deze single in de Nederlandse fotohoes. Alleen verlies ik kort daarna mijn interesse voor de snelle soul en ga meer voor melodie en klasse. Dan biedt Mark deze Amerikaanse Date aan op styreen voor weinig en ach... laten we het maar doen. De Nederlandse met fotohoes kan altijd nog wel eens? 'Desperately' staat erg prominent op de 'Northern Soul Jukebox' en bij het intro zit ik meteen op de fiets ergens ver weg. Ik heb het goed getroffen met het styreen want het klinkt als een klok, tot zover styreen als een klok kan klinken. Het is de b-kant van 'For Your Love' maar dat zwemt bij Peaches & Herb in een bak violen.

* Ila Van- I've Got The Feeling (UK, Pye Disco Demand, 1967, re: 1974)
Als je Engelse persingen verzameld dan moet je ook deze van Ila Van in de bakken hebben staan vanwege de eigenlijke a-kant. Toch heb ik daar nooit veel bij gevoeld en net als bij 'Dance, Dance Dance' van The Casualeers wil ik best wennen aan de b-kant. Het is fraaie midtempo. Na het refreintje klinkt het muzikaal even als 'I Keep Forgettin' van The Cuppy Records Studio Band en dat is een goede reden om deze single ook weer eens af te stoffen. 'Can't Help Loving Dat Man' is de grote Northern Soul-hit. Als 'Puppet On A String' van Sandie Shaw nooit een hit zou zijn geweest, hadden de jongens en meisjes in The Wigan Casino ook hun zolen kaal gedanst op het plaatje. Ofwel: Ik vind het helemaal niks en ga dus voor de onbekende b-kant.

* Ben E. King- It Ain't Fair (UK, Atlantic, 1969)
Mark adverteert het met deze kant en een Engelse persing. Als ik vooraf had geweten dat 'Til I Can't Take It Anymore' de eigenlijke a-kant zou zijn? Deze heb ik dus al! Toch moet ik bekennen dat ik 'It Ain't Fair' nooit heb gecheckt en dat is best jammer. Hoewel? Ben E. King kan voor mij zelfs uit het telefoonboek voorlezen. Even checken welke in een betere staat is en dan heb ik ruilmateriaal!

* The Spaniels- Maybe (US, Buddah, 1969)
The Spaniels neemt in de jaren vijftig haar eerste versie op van 'Goodnite Sweetheart'. Het is echter net als een mannenkoor en vergelijkbaar met The Drifters en The Platters: In 1969 zijn bijna alle oorspronkelijke leden vervangen en poogt de huidige Spaniels het opnieuw met de oude hit. Op de andere kant staat 'Maybe' en dat is lekkere uitbundige soul met een arrangement waarvan de zon meteen weer gaat schijnen. Ik vind de a-kant niet lekker uit komen in het nieuwe jasje. Maar zelfs als het traditioneler was geweest, dan had ik hem nog niet voor die kant gekocht.

* The Esquires- Ain't No Reason (US, B and G, 1970)
The Esquires zijn definitief los gebroken uit hun stramien van 'Get On Up' en mogen tekeer gaan in een crossover-monster van een plaat. Een interessante groove en de kenmerkende samenzang. De b-kant heet 'Baba-Daba-Dop' en dat valt nog niet half tegen. Eveneens een prettige crossover-sound. Ik reken het tot een 'double-sider' en neig zelfs naar deze kant.