Singles round-up: juni 11

Het gebeurt niet vaak dat ik met de 'Singles round-up' over de tien afleveringen ga. Als ik de singles allemaal per zes of negen had gedaan, had ik geen ruimte gehad voor andere berichten. Na deze met de laatste singles uit de meest recente Discogs-partij wacht alleen nog een 'Singles round-up' met nieuwe releases en heruitgaven. Ik heb vandaag heerlijk niets gedaan voor de variatie. Daar staat tegenover dat ik morgen alweer aan het werk ga. Het zou de bedoeling zijn geweest dat ik volgende week weer volledig het werk zou hervatten maar we hebben momenteel een grote mailing die eigenlijk vandaag (donderdag) al bezorgd had moeten worden. Daar ga ik morgen de schade van afhandelen. In deze aflevering van de 'Singles round-up' een plaat die ik kwijt ben geraakt, een upgrade en de vraag wanneer je een single pas écht hebt. De apparatuur staat aan, hoewel ik de meeste nummers wel ken, en ik ben klaar voor opnieuw een tripje terug in de tijd naar het begin van mijn platen verzamelen.

* Los Bravos- I Don't Care (Frankrijk, Barclay, 1966)
* Los Bravos- Bring A Little Lovin' (Frankrijk, Barclay, 1968)
Eerder deze maand heb ik de Duitse heruitgave gekocht van 'Black Is Black' vanwege de b-kant. Dat is namelijk 'Bring A Little Lovin' en deze heb ik tot dan toe alleen op Amerikaans styreen. Discogs-verkoper Rauser heeft de originele met fotohoes voor zo'n aardig prijsje liggen dat ik door pak voor het origineel. 'I Don't Care' heb ik ruim dertig jaar als b-kant van de Engelse Decca-heruitgave van 'Black Is Black'. Toch ook wel eens leuk om in deze in de originele uitdossing met fotohoes te hebben. Ik heb altijd iets met 'underdogs' gehad en 'I Don't Care' is vanaf dag 1 mijn favoriete kant. Oh wat blijft dit toch een heerlijk nummer! Maar wat doen we voor de Gele Bak Top 100? Eenzelfde laken een pak met 'Bring A Little Lovin'  want nergens klinkt die zo woest, vooral in de baspartij, als op de originele single. Eerst maar eens kijken hoeveel platen ik pik uit de eerste elf maanden...

* Manfred Mann- Sweet Pea (NL, Fontana, 1967)
* Manfred Mann- Ragamuffin Man (NL, Fontana, 1969)
De tweede is een regelrechte upgrade. Voor die prijs is het fotohoesje alleen al de moeite waard maar nu oogt de single ook al meteen beter dan de vorige. In 'Sweet Pea' mag Manfred met zijn orgel door het gelijknamige nummer van Tommy Roe heen piepen en blazen. Wat de platenmaatschappij heeft gedacht om dit als potentiële hitsingle uit te brengen? Het is een leuke novelty maar de Manfreds hebben beslist leukere platen gemaakt. Het vinyl krijgt een kritiekpuntje in de advertentie maar klinkt stukken beter dan mijn oude en bovendien heeft deze het 'hartje' intact. Deze heeft al hoog in de Gele Bak Top 100 gestaan dus geen kans voor Manfred Mann dit jaar.

* The Mob- Give It To Me (Duitsland, Polydor, 1971)
Van de nieuwe releases blijkt James Holvay zoek te zijn. De plaat is een maand geleden vertrokken vanaf het hoofdkantoor van LRK. Doorgaans heb ik het verzoek om inklaringskosten te betalen binnen een week maar helemaal niets ditmaal. De single is evenmin bezorgd en dus kan dit wel eens een tweede Trambeat worden. De nieuwe plaat van Holvay wakkert een nieuwe interesse aan in The Mob. Ik heb deze single al in de Engelse persing maar deze vind ik in 2016 al niet zo geschikt voor de Blauwe Bak. Dankzij Liam, eigenaar van LRK, leer ik een aantal andere prachtige nummers kennen van The Mob en, vooruit, deze Duitse oogt een stuk beter dan mijn Engelse persing. Ik ben klaar om The Mob een tweede kans te geven. Eigenlijk moet Mob in hoofdletters (The MOB) maar dat laat ik even voor wat het is. The Mob is een 'blue-eyed soul'-band uit Chicago en het klinkt als een soort van kruising tussen de band Chicago, Blood Sweat & Tears en, inderdaad, een rockband. 'I Dig Everything About You' heeft nog een zekere status in de Northern Soul en ik moet bekennen dat ik het negen jaar later véél leuker vind! Deze Duitse komt zeker in de Blauwe Bak, wellicht dat ik de Engelse ook nog wel uit de jaren zeventig-bak haal.

* The Pebbles- Seven Horses In The Sky (Frankrijk, Barclay, 1969)
Ik leer dit nummer in 1990 kennen via een Vlaams televisieprogramma en tik de single in 1993 op de kop. Volgens mij heb ik die in de laatste tien jaar nog wel eens gedraaid, alleen... staat die niet meer in mijn overzicht. Ach vooruit! Als die nog eens uit een vergeten doos opduikt, is de plaat wellicht ook wel aan vervanging toe. Over knalnummers gesproken. Het onweer en de galopperende paarden in het intro en ik zit opeens weer in de jaren negentig. Het vinyl zit ietsje tegen 'distortion' aan, maar ach... ik ben zo gelukkig als een kind dat ik deze weer kan draaien!

* The Pretty Things- A House In The Country (Duitsland, Star Club, 1966)
De afgelopen weken ben ik tevergeefs op zoek geweest naar een enigszins betaalbare heruitgave van 'Defecting Grey' van The Pretty Things nadat ik het nummer weer eens heb gehoord als bonustrack op 'S.F. Sorrow'. Origineel is die niet te betalen en zelfs heruitgaven zijn aan de prijs. Intussen vind ik wel deze 'A House In The Country' op het Duitse Star Club-label. Helaas zonder fotohoes maar daardoor wel spotgoedkoop. The Pretties weten best iets speciaals te maken van het Ray Davies-nummer terwijl het erg beschaafd klinkt voor hun doen.

* Q'65- I Despise You (NL, Decca, 1966)
Een niet geheel smetteloze single maar het kan er zeker mee door. Ik heb het nummer al op een verzamelelpee staan als ik het nog beter leer kennen en waarderen middels een Pseudonym-verzamelaar uit de jaren negentig. Het is sinds de laatste maanden dat ik opeens ontzettend de behoefte krijg om dit nummer weer te horen en dat is hierbij een feit. Voor menigeen is het melancholieke 'Ann' de favoriet, maar ik heb het rockende 'I Despise You' altijd beter kunnen waarderen. Omdat 'Ann' rustiger is, hoor je de kraakjes meer uitdrukkelijk maar het is niks ernstigs in mijn beleving.

* The Status Quo- Ice In The Sun (NL, Pye, 1968)
Ja, zo heet het bandje oorspronkelijk... The Status Quo. Het fotohoesje zit bijna vastgeplakt in een 'gas'-plastic hoesje uit de jaren tachtig en volgens mij heeft dat zijn weerslag op het vinyl. Er is een lichte ruis waarneembaar maar opnieuw weer niets ernstigs. De plaat heeft gewoon een goed huis gehad bij Frans. Als ware hij een Surinaamse dj is hij met zwarte viltstift op het label bezig geweest. Wat hij nu precies heeft weg gelakt? Blijkbaar een naam van een vorige eigenaar (m/v).

Ik heb er lol in gekregen! Binnenkort maar weer eens kijken bij zijn handeltje voor méér!