Als ik vanmorgen mijn speellijst van The Vinyl Countdown heb gepubliceerd, zie ik dat er vandaag twee vrienden jarig zijn. Eentje wip ik waarschijnlijk later vandaag van mijn lijstje. Ik heb al jaren geen contact meer met hem en ook geen behoefte om de banden aan te halen. Met de andere Facebook-vriend liggen de zaken anders. Toch ook weer niet zó innig dat ik hem op zijn verjaardag feliciteer, ik heb bij zijn vijftigste een uitzondering gemaakt. Dan open ik vanmiddag mijn Facebook en zie dat Jan iets heeft geplaatst. Dat is op zichzelf al uniek, maar... als ik verder kijk...? Dan wordt het opeens weer muisstil in mijn huisje. Hij blijkt gisteren te zijn overleden en zou vandaag 55 zijn geworden. De vrienden en vriendinnen van mijn broer zijn automatisch ook mijn vrienden, maar in dit geval deel ik een echte vriendschap met broer.
Broeder en Jan zitten in dezelfde klas op het voortgezet onderwijs. Daar waar broer het op een bepaald moment heeft gezien in de schoolbanken en naar de Sterklas gaat (niet bepaald een klas voor 'sterren'), daar maakt Jan keurig netjes zijn school af en heeft de papieren om de arbeidsmarkt op te gaan. Het is met name in de zomer van 1986. Broeder is dan zestien en bijna té oud om met pa en moe en jongere broertje de vakantie door te brengen. Buiten de vakantie naar Limburg (zie de vorige 'Het nalatenschap op 45 toeren') doen we dagtripjes en Jan gaat geregeld mee in deze tijd. Zijn ouders doen weinig met de vakanties. Een jaar later schakelt broeder over naar de genoemde Sterklas en gaat niet veel later aan het werk. Het contact met de schoolkameraden verwatert.
Dan is het tien jaar na de zomer van 1986. Broeder is het jaar ervoor naar Denemarken vertrokken voor de liefde. Ik ben inmiddels eenentwintig en na een paar 'donkere' jaren toe aan verandering van spijs. Ik ga mijn heil weer zoeken in het geloof en hang hierdoor veel rond bij de plaatselijke Youth For Christ. Dat heeft een soort clubgebouw met een (alcoholvrije) bar en een pooltafel. Ik zal hier veel van mijn tijd in 1997 doorbrengen. Ik bezoek dan al een paar maanden de diensten van een kerk die erg populair is onder de YFC-gangers. Ik tref meteen twee bekende gezichten. Eentje daarvan is Jan. De andere is een meisje waarmee ik in de brugklas (en tweede klas) heb gezeten. De vroegste herinnering aan het meisje is dat ze erg verlegen is en nauwelijks haar mond open doet. Ze is afstandelijk. Hoe anders is dat in 1997 want ze kletst je bijkans de oren van je kop. Er ontwikkelt zich binnen de YFC een klein hecht vriendengroepje en Jan en het meisje maken daar eveneens deel van uit. We bezoeken samen gospelconcerten en lofprijzingen want ja... ik zit opeens weer tot mijn middel in het geloof.
Het meest legendarische moment uit deze tijd? Ik weet niet precies wat we van plan waren geweest, maar we hebben op een woensdagavond afgesproken. Het vriendenclubje zal bij ons thuis koffie drinken. Ik sukkel dan al jaren met mijn gebit en heb van tijd tot tijd hevige kiespijn. De middag vóór onze afspraak begint de ellende weer. Ik probeer niet te lachen omdat dit het meest pijnlijke is. Desondanks komen de vrienden langs maar dan krijgt de avond en het geplande bezoek een wending. 'We gaan nu een tandarts bellen'. In de auto naar Heeg, het meisje houdt mijn hand vast in de wachtkamer en de tandarts die iets verlichting kan brengen maar nee... mijn gebit is té ver heen om nog te kunnen redden. Als je mij vraagt naar het toppunt van vriendschap? Vrienden gaan zelfs met je mee naar de tandarts!
In de volgende maanden zul je méér in de richting groeien van het meisje. Dat roept weerstand op bij de geloofsgemeenschap die jullie zó ongehoord 'dumpt' dat ook ik het voor gezien hou bij de kerk. Binnen YFC ontstaan er twee kampen, ons kamp wordt alleen maar hechter. In de zomer van 1997 blijft het clubje weg uit het clubgebouw van YFC en krijg ik ook andere bezigheden in de vorm van vriendinnen, Ruigoord en kraken. Tijdens de vakantie van 1998 ben ik nog op bezoek geweest in jullie nieuwe huisje. De gespreksstof is dan aardig 'op' want op het niveau van geloof zitten we al lang niet meer op dezelfde golflengte. Jullie trouwen intussen en bouwen samen een gezinnetje met zelfs al de eerste kleinkinderen. Totdat je gisteren plotseling dit leven hebt verlaten. Wat is het toch met mannen die geen 55 mogen worden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten