Wat is er aan de hand met Soul-xotica? Nou, op zichzelf niets bijzonders. Het is na vijftien jaar nog altijd een beeldscherm vol letters en leestekens met een illustratie erboven. Het is nog niet zo lang geleden dat ik nog dagelijks publiceerde want inmiddels lig ik een flink stuk achterop schema. Nee, het zijn vooral de kijkcijfers. Het valt me op dat de 'Singles round-up' niet meer zo populair is bij de lezers ten opzichte van een paar jaar geleden. Is het de 'overkill'? Tja, ik koop nu eenmaal veel platen deze maand en ook deze week zal het grotendeels draaien om pakketjes singles. Door de vele bestellingen heen kun je er soms eentje over het hoofd zien? Zo vergaat het me bijna met een Discogs-bestelling van eerder deze maand. Het is de eerste keer in lange tijd dat ik via Discogs van een Engelsman heb gekocht en zie dat bij het afrekenen meteen de BTW voor Nederland wordt verrekend. Maar ja...? Daar trekt een douane zich doorgaans weinig van aan. Ik vermoed dus dat ik nog moet bij betalen maar krijg maar geen nieuws van de douane. Dan arriveert het pakje alsnog en, ja hoor, wederom geen IOSS-code of wat dan ook. Ik mag van geluk spreken dat ik niet dubbele invoerkosten heb betaald. Dit pakketje bestaat voornamelijk uit een 'upgrade' en daar heb ik een pakketje omheen gebouwd.
* Chairmen Of The Board- Give Me Just A Little More Time (UK, Inferno, 1970, re: 1980)
Vooruit, laat me vandaag beginnen met een grote hit. Ofwel... in Nederland is het nooit verder gekomen dan de Tipparade maar in Engeland lusten ze wel pap van de singles van Chairmen Of The Board. Dit is een '3-voor-de-prijs-van-1'. welke in 1980 is uitgegeven om de Northern Soul-dansers tevreden te stellen. Het is eigenlijk het verhaal van Holland-Dozier-Holland dat door een abrupte vertrek bij Motown in 1968 gedurende vijf jaar niet de Holland en Dozier-connectie met muzikale producties mag maken. En dus zijn Dunbar en Wayne opeens de schrijvers van de liedjes die als twee druppels water op de Motown-nummers van Lamont Dozier en de gebroeders Holland lijken. Op de keerzijde staat 'Everything's Tuesday' en 'You've Got Me Dangling On A String'. Ik ben vooral erg blij met die eerste, dat heb ik altijd een fijn nummer gevonden.
* Gospel Six- God Done Got Tired (US, Checker, 1972)
Onze grote vriend in Engeland heeft naast een liefhebberij voor soul en 'titty swingers' (aldus valt te lezen op één van de hoesjes) eveneens een fascinatie voor gospel. Hij belooft me dat hij nog veel meer gospel te koop gaat aanbieden in de komende maanden. Ach, we kunnen altijd eens kijken? De plaatjes zijn zonnig geprijsd en dus wil ik wel een paar meenemen, hoewel de grootste enthousiasme jegens gospel alweer een tijdje is verdwenen. Met het Checker-label kun je niet mis grijpen. Gospel Six klinkt zwart en rockend met een upbeat groove en lekker gitaartje, zonder dat het tempo wordt opgevoerd zoals dat vaak bij 'rocking gospel' het geval is. De b-kant heet 'I'll Let Nothing Separate Me' en dat is wel de genoemde rocking gospel. Daar is op zichzelf niets fout aan, alleen zoek ik het meer in de soulvolle gospel.
* Pat Lewis- Separation (UK, Debut, 1990)
Ik leer opeens veel over Billy Griffin. Ik heb hem te gast in de tweede 'Singles round-up' voor wat betreft de singles van Mark. Nu herinner ik me de naam ook weer want ik heb een single van The Miracles Featuring Billy Griffin. Griffin is halverwege de jaren zeventig de vervanger van Smokey. Dezelfde Billy Griffin werkt omstreeks 1990 samen met de Engelsman Ian Levine als die zijn Motorcity-label is gestart. Pat Lewis heeft in de jaren zestig platen gemaakt voor de Motown-concurrenten Golden World en Groovesville en werkt vanaf de jaren tachtig regelmatig samen met Levine. 'Separation' is moddervette disco maar zoiets kun je verwachten van meneer Levine. Heeft hij stiekem naar Matt Bianco geluisterd voor het refrein? De b-kant heet 'Something's Telling Me' en is geschreven door Lewis zélf met hulp van Levine. Dat is een op zichzelf niet verkeerde ballade. Artistiek is het zeker de beste kant!
* Bill Moss- What A Change You've Made In My Life (US, Jewel, 1982)
Samen met zijn The Celestials vindt hij als het ware de gospel soul uit in de late jaren zestig. In de jaren zeventig maakt hij eveneens platen voor Westbound maar blijft altijd nauw verbonden aan Jewel. In 1982 verschijnt deze single. De a-kant is bijna zes minuten lang dus ik hoop dat deze goed is? Het is een ietwat 'lo-fi'-klinkende disco-productie maar mét een soort van Celestials en dat klinkt best aardig. Het is gewaardeerd als 'Mint' maar een klein tikje maakt het tot 'Good Plus' op zijn best. Ik heb nu even geen tijd voor de volledige zes minuten, maar dit is goed gegokt. Ik zie nu dat The Celestials in dit geval The Scott White Family Choir is. 'Whatever It Takes' is meer ingetogen en laat vooral de dames uit het koor aan het woord.
* Linda Perry- I Need Someone (US, Mainstream, 1973)
De reden van de bestelling. Ik heb dit plaatje een paar jaar geleden bemachtigd via Mark. Het is een tijdje geleden dat ik tijdens het werk naar een oude 'Do The 45' luister en dit nummer voorbij komt. 'Tja, zonde', is het eerste dat me te binnen schiet. Mijn oude exemplaar heeft een lelijke kras waardoor de plaat blijft steken. Hier is dan de officiële herkansing. 'I Need Someone' is een 'deep soul symphony'. Gesproken intro, bezielde zang en een prachtig arrangement van de hand van Eddie Billups. Alles klopt hier! De plaat klinkt puntgaaf.
* Pilgrim Jubilees- Mr. President (US, Peacock, 1970)
'Omdat je meerdere singles hebt gekocht, mag je eentje uitzoeken van maximaal vijf pond'. Ik ben dan net dwars door zijn handel heen gegaan en heb geen trek om het opnieuw te doen. Ik doe hem een voorstel: Zoek een gospelplaatje uit! Behalve 'Doing My Job For Jesus' van Bill Moss & The Celestials want dat is de enige goedkope gospel die hij heeft welke ik al heb. Hij komt op de proppen met 'Mr. President' van Pilgrim Jubilees. Een lekkere basstem met prettige harmonieën in het refrein en de latere coupletten. Het is een actueel onderwerp want de Jubilee verwacht elk moment de brief om op te draven in Vietnam. Hij blikt hierbij vooral terug op Pearl Harbor en dergelijke operaties uit het verleden. Het is heel erg traditioneel maar dat kun je ook niet anders verwachten dan bij het Peacock-label. Op de keerzijde staat een rockende versie van 'Swing Low Sweet Chariot'. 'Mr. President' neigt zelfs naar de 'Vietnam discs'.
* Irene Reid- I Worry About You (US, Barry!, 1968)
Ik ken Irene vooral van 'Dirty Old Man' dat dankzij Cultures Of Soul in 2013 een heruitgave krijgt. Dat is een bijtend rauw funknummer. Op 'I Worry About You' doet ze het beduidend rustiger aan. Het is soul met een hoofdletter S. 'One For My Baby' is iets meer heupwiegend maar nee... het is de a-kant welke hier de winnaar mag zijn. Het is een kant van Irene Reid welke ik alleen nog niet kende, maar het smaakt naar meer.
* Rev. Cleophus Robinson- Because He Lives (US, Nashboro, 1977)
Opnieuw eentje die over de vijf minuten gaat. Het is een live-opname met aankondiging van de man in kwestie. Opnieuw weer erg traditioneel maar daar is op zichzelf niets mis mee. 'I Shall Know Him' is een traditional en deze klinkt muzikaal meteen een stuk interessanter. Vooral de basgitaar voegt een speciale atmosfeer toe. Het is eigenlijk de betere kant van de twee.
* Lee Rogers- Love Bandit (US, Loadstone, 1973)
Tot slot dit heerlijke plaatje van Lee Rogers. Het is een beetje bluesy maar dan met toeters. Zo worden ze niet meer gemaakt. Het styreen klinkt bijna nieuw en dat is op zichzelf al een bijzonder gegeven. De missie van Linda Perry is geslaagd en voor de rest ben ik ook best tevreden. Ik heb immers geen van deze singles vooraf beluisterd...
Dan volgen nu, in principe, twee afleveringen 'Singles round-up' met plaatjes uit de jaren zestig en met een nadruk op de Gele Bak. Hierbij ga ik terug naar mijn 'roots' van het verzamelen: Het vinden van fraaie jaren zestig-plaatjes in fotohoesjes. Deze achttien ga ik wederom in twee afleveringen van negen aan jullie voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten