Hoe kom je als Fries verzeild in Steenwijk? Tja, lang verhaal. Over de voorgeschiedenis ga ik het niet hebben. Ik kom op een zeker moment eens per jaar in Steenwijk en krijg een uitnodiging om het naburige festival te bezoeken. Het is niet 'nieuw' dat een Louwsma het vertier kilometers van huis opzoekt. Het is een trend die waarneembaar is in de familie en met name onze 'heit' is altijd te porren voor een weekendje weg maar laat zich niet zien in de plaatselijke feesttent. Ik denk dat het de verandering van spijs is, een merkwaardig taaltje met een cultuur waarin bier drinken en feesten méér is ingeburgerd dan in het nogal stijve Friesland. Er is echter nóg een reden waarom ik geregeld op de Solex stap voor een weekendje in Steenwijk. Ik zie tijdens mijn eerste festival een bandje optreden en het is met name de zangeres die me tot de verbeelding spreekt. Verliefd? Jazeker, maar tegelijk weet ik ook niet hoe je dat soort van dingen moet aanpakken. Ik ben eigenlijk nog veel meer op zoek naar een vrouwelijke vriend. Dat zie ik bij haar wil zitten en met een beetje mazzel worden we ooit nog een koppeltje? 'Doe niet zo raar man', roept ze lachend uit als ik haar dit jaren later opbiecht. Ik heb dan, omstreeks 2000, gevonden waar ik in 1994 het meeste naar op zoek was. Dit meisje als kroegmaat.
Op het moment van het eerste optreden is ze nog zo goed als 'single' naar ik verneem. Ik stap met de wildste plannen op de Solex maar tref haar vervolgens niet of klap helemaal dicht als ik in de buurt kom. Ofwel... 'the story of my life'. In het café zit een veel oudere man met wie ik de liefde voor de zangeres deel en dat leidt ertoe dat ik het record tosti eten verbreek alleen maar om een streepje voor te hebben op hem. Een week later eet hij een tosti meer en ben ik het record alweer kwijt. Intussen heeft ze een vriend aan de haak geslagen en tot mijn verrassing woont die in de buurt van Jutrijp. Het zorgt ervoor dat het bandje iets vaker over de grens is te bewonderen en ik heb, geloof ik, geen optreden gemist in die tijd. Ik kom haar ook nog eens 'toevallig' tegen bij een jamsessie in het dorp waar haar vriend woont. Natuurlijk durf ik niet met haar aan te pappen als hij in de buurt is en zo blijft het een onbereikbare liefde. Maar nogmaals... ik zou veel meer op vrouwenjacht moeten zijn op die leeftijd, maar het heeft niet zo mijn interesse. Het gevolg laat zich raden...
Intussen doet een nieuwe vriend de intrede en die vind ik persoonlijk een stuk sympathieker. Ik weet niet of ze getrouwd zijn maar ze starten wel samen een gezinnetje. Ik ben inmiddels terug uit Engeland en zit bij iemand in Tuk in de kost. Op een zeker moment wordt de maandagavond een favoriete café-avond voor mij. Ze heeft met haar man afgesproken dat als hij in het weekend moet werken zij op maandagavond naar het plaatselijke café gaat. Op een zeker moment lijkt het op een soort van 'date'. We treffen elkaar iedere maandagavond en kunnen honderduit praten en lachen. Natuurlijk onder het genot van een Hertog Jan want daar spugen we beide niet in. Ik zie haar nog regelmatig optreden met de band. Een van de overige leden wordt ernstig ziek en zal op zéér jonge leeftijd overlijden. Ik raak haar een paar jaar uit het oog. Inmiddels is haar oudste zoon oud genoeg om zelf een bandje te beginnen en ze bezoekt trouw ieder concert. Bij één concert raken we nog eens ouderwets aan de praat en kort daarna worden we Facebook-vrienden. Het is een jaar of twee later als ik mezelf nog als 'links' identificeer en zij in een discussie wel heel erg op de PVV-toer gaat dat ik besluit haar account te blokkeren. 'No hard feelings', maar sommige FB-vriendschappen werken niet in het echt en andersom is dat ook zo.
'Hee Solex, herken je me nog wel?'. Ik ben tijdens het werk even een supermarkt ingedoken voor een broodje of iets dergelijks als ze opeens voor me staat. Ik moet nog een keer goed kijken want god... ze is wel veranderd. Daar heeft ze alle recht toe want haar man is een paar maanden eerder overleden. We staan tien minuten te praten. Natuurlijk over haar man en hoe het nu met haar gaat, maar ze is ook belangstellend naar mij toe. 'Nou, we praten de volgende keer even langer. Hopelijk op een andere plek dan de supermarkt'. Het gesprek eindigt een stuk optimistischer dan hoe het begon. 'Drank en verdriet maken meer kapot dan je lief is', schrijft een andere vriend me vanavond en, ja, ze is een emotioneel wrak. Ik heb zelfs even de neiging om mijn armen om haar heen te slaan, maar ja... je staat in de supermarkt.
Ik weet het niet eens precies. Ik denk dat het in mei is geweest. Ik ben op een woensdagmiddag bezig met bezorgen op de Oostermeenthe in Steenwijk. Er zit nog voldoende in de tas om me de middag zoet te houden en de weerboeren hebben het over naderend onheil. Toch parkeer ik even de fiets om de buurtsuper binnen te wippen voor een bekertje ijskoffie. 'Hee Solex'. Ik kijk om en ze staat voor mijn neus. 'Oh sorry, maar ik moet nu echt even dóór. Ik heb nog flink wat post te bezorgen'. Het is de waarheid maar ieder woord doet me pijn aan mijn kaken. Het liefste zou ik de post aan de kant willen gooien en de hele middag met haar praten. Even later zit ik op een bankje met mijn ijskoffie en komt ze voorbij fietsen. Ze ziet me niet en gelukkig maar! Ik schaam me kapot. De volgende keer gaan we echt even tijd uit trekken voor een gesprekje. Ik zie haar daarna nog één keer fietsen. 'Hee Solex' en ik groet terug. De volgende keer gaat hopelijk nog wel eens komen?
Nee, dat moment komt helaas niet meer. Na een kort ziekbed is ze vorige week overleden op een véél te jonge leeftijd. Hoewel het nooit 'iets' is geworden tussen ons (de klik blijkt uiteindelijk helemaal niet te bestaan) zal ze voor altijd een bijzonder plekje in nemen in mijn hart. Wat kies ik als afbeelding? Welnu, ik leer haar kennen als zangeres en een kleurrijke persoonlijkheid dus ik vind dit vogeltje wel passen. Het is nota bene de eerste die in de zoekresultaten naar boven komt en dus moet het zo zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten