'Volgende week krijgen jullie de laatste zes singles'. Met deze woorden besluit ik de vorige aflevering van 'Het zilveren goud' en dat is inmiddels een dikke maand geleden. Ik zie het liever als een positief effect dat ik even geen tijd heb voor 'Het zilveren goud' want het is immers maar een serie voor erbij. In de vorige aflevering heb ik stil gestaan bij de zonsverduistering (of dat is 'Het zilveren geheugen' geweest). Voor het verhaal van vanavond zijn we weer teruggekeerd in Engeland. De vraag is alleen voor hoe lang. De week vóór Woodstock en het avontuur rondom de zonsverduistering verblijf ik bij kameraad Kees in Spijkenisse. Daar is mijn financiële situatie ook al eens ter sprake gekomen. In de eerste weken in York heb ik mezelf duizend gulden in de min gepind. Sindsdien heb ik geen inkomsten op de rekening maar wordt wel iedere drie maanden de negatieve rente berekend. Na een anderhalf jaar sta ik al dertienhonderd gulden in het krijt en als ik nog een jaar wacht kan dat zijn opgelopen naar tweeduizend gulden. Kees leert me in te zien dat het zaak is dat ik deze schuld aan de kant krijg voordat ik verdere plannen kan maken voor de toekomst. Dat zal de laatste weken of maanden in luiden voor wat betreft Mossley, ook al blijft er van het oorspronkelijke plan weinig over.
Kees suggereert namelijk dat ik tijdelijk bij hem kom inwonen. Ik zou dan een krantenwijk kunnen doen of wellicht assisteren bij zijn koerierswerk. Op die manier moet ik wel in staat zijn om binnen een jaar de schuld weg te werken? Tja, ik zit in 1999 tot over mijn oren in het idealisme en zou liever zien dat ik het vanuit die situatie zou kunnen oplossen. Bij terugkomst in Mossley blijkt Zuid Afrikaanse John weer eens te zijn teruggekeerd op het oude nest. John is een blanke Zuid Afrikaan welke Engels is opgevoed maar ook zijn woordje Afrikaans spreekt. Hierdoor hebben we wel eens korte gesprekjes in het Nederlands. Toch moet ik bekennen dat ik niet dikke vrienden ben met deze John. Vooral in mijn depressieve periode van een jaar eerder heeft hij weinig getoond van een goede vriend. Het is evenwel John die al spoedig met de oplossing komt. 'Je kan in een Nederlandse Emmaus een uitkering ontvangen'. Okay, een uitkering. Het heeft geen schoonheidsprijs maar het zou me kunnen redden. Twee maanden een uitkering is 2800 gulden. Als de schuld 1600 is, hou ik dan nog dik duizend gulden over. Dit gaat in een oude sok en mag me in de toekomst nog eens voorzien van een juiste maat schoenen of een broek. Dat zijn de enige twee items die een beetje lastig zijn qua tweedehands. Ik zou daarna door kunnen naar Polen om de rest van mijn idealistische toekomstbeeld te vervullen.
In een volgende aflevering ga ik het ongetwijfeld hebben over de zoektocht naar een Nederlandse Emmaus die me wil helpen. Eerst wil ik graag stilstaan bij een legendarisch weekend. Of op zijn minst een zondag. Het is de eerste zondag nadat ik weer in Mossley ben gearriveerd. In mijn drang naar 'reli-shoppen' heb ik nu mijn focus gelegd op het Leger Des Heils. Maatschappelijk heeft dat me al goed geholpen, nu moest ik de geloofsgemeenschap eens een kans geven. Ik ontdek dat in Ashton-under-Lyne een kerk zit van het Leger Des Heils. Ik zou op de trein kunnen stappen maar kies ervoor om te gaan lopen. Vergezeld met muziek op de walkman welke ik bij Kees heb opgenomen van zijn elpees. Ik voel me een en al hippie en dat op een stralende warme zondagmorgen als deze. Het Leger blijkt deze ochtend geen dienst te hebben. Vanavond wél. Ik loop Ashton in en tot mijn grote verrassing kom ik terecht op een soort van braderie. Er is iemand met singles en ik koop een stapeltje. Later zal ik naar de pub gaan voor een paar frisjes want na een pint op de boot naar Hull heb ik besloten even zonder de alcohol te leven. Het kerkbezoek zal er niet meer van komen en ik ga ook weer met de benenwagen terug naar Mossley. Het weer is zeldzaam mooi voor Mossley-begrippen en verschillende nummers van de betreffende cassette roepen nog altijd herinneringen op aan deze dag. Ik zal in Engeland niet meer bij het Leger uit komen. Het zal over een paar jaar mijn laatste halte worden voor wat betreft de zoektocht naar een passende kerk.
Is er veel veranderd tijdens mijn vakantie? Ja, dat kun je wel stellen. De nieuwe keuken is klaar. In de oude situatie zit deze op de begane grond en zit je bijna bij elkaar op schoot te eten. Het heeft als voordeel dat je niet lang boos kan zijn op iemand want je treft elkaar weer bij de lunch of het avondeten. De zolder waar ik de eerste stappen heb gezet in het 'crossdressen' en waar in het begin de winkel zit, is nu omgetoverd tot keuken en eetzaal. Onze oude huiskamer is een vergaderruimte geworden. De oude slaapkamers bestaan niet meer. De nieuwe opzet van de eetzaal is dat er verschillende tafeltjes staan en dit werkt iets kwalijks in de hand. Opeens gaan er 'eilandjes' vormen, iets dat ik bij mijn bezoek in 2001 nog net iets ernstiger heb gezien. Het 'familiegevoel' moet hier onder lijden en dat is iets dat ik persoonlijk heel jammer vind.
3204 Oliver's Army - Elvis Costello (UK, Radar, 1979)
3205 More Than Words - The Extreme (UK, A&M, 1991)
3206 Liquidator - Harry J. All Stars (UK, Old Gold, 1969, re: 1984)
3207 Hear The Drummer - Chad Jackson (UK, Big Wave, 1990)
3208 Oh Carolina - Shaggy (UK, Greensleeves, 1992)
3209 Never Trust A Stranger - Kim Wilde (UK, MCA, 1988)
Elvis Costello heb ik ook in de Nederlandse persing. The Extreme heb ik in een Duitse persing met fotohoes. Dit is echter de 'black label jukebox'-single. 'Liquidator' heb ik een paar jaar geleden gekocht en bij de volgende herziening van de Gele Bakken moet de plaat in de jaren zeventig-bak voor de b-kant. Dat is 'Love Of The Common People' van Nicky Thomas uit 1970. Chad Jackson heb ik ooit op cd-single gekocht en is in 1999 dus al langer favoriet. Shaggy levert een tweede reggae-single op en dat is niet geheel toevallig. In de Tollemache Arms hebben ze een heel klein cd-handeltje en daar koop ik een compilatie met oude Trojan-klassiekers. Het heeft dus even mijn interesse. Tot slot de fraaie Engelse persing van Kim Wilde welke nog altijd klinkt als een spreekwoordelijke klok. Voor september heb ik zes singles genoteerd voor 'Het zilveren goud' en moet binnenkort nog eens het karwei afmaken voor de rest van de lijst vanaf oktober 1999. Deze serie mag namelijk blijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten