Eindstreep: september 2024

Zoals ik in de inleiding van het vorige bericht heb geschreven, voelt september als een 'rustige' maand qua platen. Ik heb een flinke slag geslagen in Assen en nog drie op de kop getikt in de kringloopwinkel van Tuk, maar online is het ook vrij rustig. De Juno-order van vandaag is de eerste in ruim een maand en dat is wel eens anders geweest. O ja, dan schiet me nu nog te binnen dat ik de gekleurde Kelly Finnigan alsnog heb gekregen maar die reken ik stiekem niet mee. Als ik daar iemand blij mee kan maken, doe ik hem met alle liefde weg. Ik heb immers al het zwarte vinyl en heb het niet zo staan op gekleurd vinyl. Feit is wel dat ik deze maand slechts zes singles heb voor de Blauwe Bak en dat is té weinig voor een top tien. Uiteraard gaat de partij van Mark mee naar oktober. Er is vanavond dus één top tien met twee Blauwe Bak-singles en acht uit de Gele Bak. In totaal kan ik 36 aan de Gele Bak toevoegen en zijn 27 singles dubbel. Totaal komt dat op 69 singles. De nummer 1 is al een maand bekend. Mijn exemplaar zit in een neutrale hoes. Oorspronkelijk komt het in drie verschillende fotohoesjes, elk met een foto van een bandlid. De achterkant van de drie hoesjes is hetzelfde en dus heb ik deze collage gemaakt ter illustratie. Hierbij de top tien van september.

1. Sarah - Thin Lizzy

2. More Than This - Roxy Music

3. Tuesday Afternoon - The Moody Blues

4. I Do Love You - Black Girl Singer LM

5. Smokin' In The Boys' Room - Brownsville Station

6. Unknown Destination - Massada

7. Turn Back The Clock - Johnny Hates Jazz

8. Water Of Love - The Judds

9. A Bad Night - Cat Stevens

10. Black Man Ray - China Crisis

Singles round-up: september 6

Het voelt alsof het een rustige maand is geweest met de singles. Is dat helemaal waar? Natuurlijk heb ik een behoorlijke sloot aan platen opgehaald in Assen en ik had vast op 'september 15' gezeten als ik afleveringen van zes of acht had gedaan. Ik heb vorige week een deel ingelost bij Mark en dat betekent weer kersverse afleveringen in oktober. Dan uiteraard ook de meer specifieke afleveringen waar ik de tijd neem om zeven of acht singles te behandelen. Ik heb dinsdag een order geplaatst bij Record Shack in Wenen en hoop nog even dat deze singles er voor vandaag zullen zijn. Nee, dat zou echt héél snel zijn. Er is een proefpersing onderweg vanuit Engeland en zojuist heb ik de eerste singles van oktober afgerekend bij Juno's. Het is inmiddels traditie dat ik in de laatste dagen van de maand een 'Singles round-up' doe met hagelnieuwe releases en ik heb de afgelopen dagen getwijfeld. Het zijn er immers maar twee.Maar ze zijn nu nog hagelnieuw dus laten we het nu maar doen.

* Black Girl Singer LM- I Do Love You (UK, Izipho Soul, 2024)
Het is in 1986 heel even erg verwarrend. Is de Duitse songfestivalwinnares opeens op de disco-toer gegaan? Nee, het is een Amerikaanse Nicole die plots onze Top 40 binnenvalt met 'Don't You Want My Love'. In Engeland wordt de single overigens uitgebracht als Nicole J. McCloud en doet daar slechts nummer 99 in de top 100. Bij ons bereikt Nicole een negende plek op de Top 40. Haar duet 'New York Eyes' met Timmy Thomas is een iets groter succes in Engeland en deze is reeds als Nicole McCloud, ongetwijfeld om de verwarring met het Duitse wicht uit de weg te gaan. In de jaren negentig gaat Nicole zich Lillie McCloud noemen en dat levert in 2024 de initialen LM op. Jawel, de zangeres van 'I Do Love You' op Izipho Soul is dezelfde als de top tien-hit uit 1986. 'I Do Love You' heeft een moddervette jaren negentig-r&b-sound maar mevrouw McCloud heeft dan wel weer een heerlijke stem. Een erg speelse productie ook. Het is inmiddels de tweede keer dat ik de plaat hoor en ik begin hem steeds beter te vinden. De b-kant ga ik nu voor het eerst beluisteren. 'Heart Of Hearts' is toegeschreven aan Lillie A. McCloud. Ze heeft blijkbaar nogal wat voornamen? Lillie Arlene Nicole Jade is haar volledige naam, dus dat verklaart de Lillie A. en de Nicole J. 'Heart Of Hearts' is meer een conventionele popballade maar ik val nog steeds van de ene verbazing in de andere van de veelzijdigheid van haar stem. Overigens ook complimenten voor haar uiterlijk want ik geef haar de 65 jaar niet!

* Dylan Chambers- I Can Never Get Enough (UK, LRK, 2024)
Liam is erg goed in plagen. Afgelopen avond laat hij een 'sneak preview' zien van de volgende release die pas in november gaat uitkomen. De digitale release is op 1 november. Natuurlijk ga ik die bestellen, ongeacht wie of wat er is te horen op de plaat. LRK heeft me de laatste twee jaar nauwelijks teleurgesteld. 'I Can Never Get Enough' van Dylan Chambers is een prima stukje Modern Soul dat inmiddels al hoge ogen gooit bij een aantal van mijn dj-vrienden. Het heeft een lekkere beat voor de dansvloer maar het refrein is de echte winnaar voor mij. De keerzijde heet 'Comin' Up' en dat is meer 'fingerclicking' soul met een lichte retro-'feel'. Het is iets meer zomers dan de a-kant maar dan opnieuw... de zomer lijkt nu echt wel voorbij te zijn. We gaan in de nabije toekomst ongetwijfeld méér horen van Dylan Chambers want deze single is een redelijk succes geweest voor LRK. Dat heeft vast nog een staartje?

Vanuit het hart...

Hoe kom je als Fries verzeild in Steenwijk? Tja, lang verhaal. Over de voorgeschiedenis ga ik het niet hebben. Ik kom op een zeker moment eens per jaar in Steenwijk en krijg een uitnodiging om het naburige festival te bezoeken. Het is niet 'nieuw' dat een Louwsma het vertier kilometers van huis opzoekt. Het is een trend die waarneembaar is in de familie en met name onze 'heit' is altijd te porren voor een weekendje weg maar laat zich niet zien in de plaatselijke feesttent. Ik denk dat het de verandering van spijs is, een merkwaardig taaltje met een cultuur waarin bier drinken en feesten méér is ingeburgerd dan in het nogal stijve Friesland. Er is echter nóg een reden waarom ik geregeld op de Solex stap voor een weekendje in Steenwijk. Ik zie tijdens mijn eerste festival een bandje optreden en het is met name de zangeres die me tot de verbeelding spreekt. Verliefd? Jazeker, maar tegelijk weet ik ook niet hoe je dat soort van dingen moet aanpakken. Ik ben eigenlijk nog veel meer op zoek naar een vrouwelijke vriend. Dat zie ik bij haar wil zitten en met een beetje mazzel worden we ooit nog een koppeltje? 'Doe niet zo raar man', roept ze lachend uit als ik haar dit jaren later opbiecht. Ik heb dan, omstreeks 2000, gevonden waar ik in 1994 het meeste naar op zoek was. Dit meisje als kroegmaat.

Op het moment van het eerste optreden is ze nog zo goed als 'single' naar ik verneem. Ik stap met de wildste plannen op de Solex maar tref haar vervolgens niet of klap helemaal dicht als ik in de buurt kom. Ofwel... 'the story of my life'. In het café zit een veel oudere man met wie ik de liefde voor de zangeres deel en dat leidt ertoe dat ik het record tosti eten verbreek alleen maar om een streepje voor te hebben op hem. Een week later eet hij een tosti meer en ben ik het record alweer kwijt. Intussen heeft ze een vriend aan de haak geslagen en tot mijn verrassing woont die in de buurt van Jutrijp. Het zorgt ervoor dat het bandje iets vaker over de grens is te bewonderen en ik heb, geloof ik, geen optreden gemist in die tijd. Ik kom haar ook nog eens 'toevallig' tegen bij een jamsessie in het dorp waar haar vriend woont. Natuurlijk durf ik niet met haar aan te pappen als hij in de buurt is en zo blijft het een onbereikbare liefde. Maar nogmaals... ik zou veel meer op vrouwenjacht moeten zijn op die leeftijd, maar het heeft niet zo mijn interesse. Het gevolg laat zich raden...

Intussen doet een nieuwe vriend de intrede en die vind ik persoonlijk een stuk sympathieker. Ik weet niet of ze getrouwd zijn maar ze starten wel samen een gezinnetje. Ik ben inmiddels terug uit Engeland en zit bij iemand in Tuk in de kost. Op een zeker moment wordt de maandagavond een favoriete café-avond voor mij. Ze heeft met haar man afgesproken dat als hij in het weekend moet werken zij op maandagavond naar het plaatselijke café gaat. Op een zeker moment lijkt het op een soort van 'date'. We treffen elkaar iedere maandagavond en kunnen honderduit praten en lachen. Natuurlijk onder het genot van een Hertog Jan want daar spugen we beide niet in. Ik zie haar nog regelmatig optreden met de band. Een van de overige leden wordt ernstig ziek en zal op zéér jonge leeftijd overlijden. Ik raak haar een paar jaar uit het oog. Inmiddels is haar oudste zoon oud genoeg om zelf een bandje te beginnen en ze bezoekt trouw ieder concert. Bij één concert raken we nog eens ouderwets aan de praat en kort daarna worden we Facebook-vrienden. Het is een jaar of twee later als ik mezelf nog als 'links' identificeer en zij in een discussie wel heel erg op de PVV-toer gaat dat ik besluit haar account te blokkeren. 'No hard feelings', maar sommige FB-vriendschappen werken niet in het echt en andersom is dat ook zo.

'Hee Solex, herken je me nog wel?'. Ik ben tijdens het werk even een supermarkt ingedoken voor een broodje of iets dergelijks als ze opeens voor me staat. Ik moet nog een keer goed kijken want god... ze is wel veranderd. Daar heeft ze alle recht toe want haar man is een paar maanden eerder overleden. We staan tien minuten te praten. Natuurlijk over haar man en hoe het nu met haar gaat, maar ze is ook belangstellend naar mij toe. 'Nou, we praten de volgende keer even langer. Hopelijk op een andere plek dan de supermarkt'. Het gesprek eindigt een stuk optimistischer dan hoe het begon. 'Drank en verdriet maken meer kapot dan je lief is', schrijft een andere vriend me vanavond en, ja, ze is een emotioneel wrak. Ik heb zelfs even de neiging om mijn armen om haar heen te slaan, maar ja... je staat in de supermarkt.

Ik weet het niet eens precies. Ik denk dat het in mei is geweest. Ik ben op een woensdagmiddag bezig met bezorgen op de Oostermeenthe in Steenwijk. Er zit nog voldoende in de tas om me de middag zoet te houden en de weerboeren hebben het over naderend onheil. Toch parkeer ik even de fiets om de buurtsuper binnen te wippen voor een bekertje ijskoffie. 'Hee Solex'. Ik kijk om en ze staat voor mijn neus. 'Oh sorry, maar ik moet nu echt even dóór. Ik heb nog flink wat post te bezorgen'. Het is de waarheid maar ieder woord doet me pijn aan mijn kaken. Het liefste zou ik de post aan de kant willen gooien en de hele middag met haar praten. Even later zit ik op een bankje met mijn ijskoffie en komt ze voorbij fietsen. Ze ziet me niet en gelukkig maar! Ik schaam me kapot. De volgende keer gaan we echt even tijd uit trekken voor een gesprekje. Ik zie haar daarna nog één keer fietsen. 'Hee Solex' en ik groet terug. De volgende keer gaat hopelijk nog wel eens komen?

Nee, dat moment komt helaas niet meer. Na een kort ziekbed is ze vorige week overleden op een véél te jonge leeftijd. Hoewel het nooit 'iets' is geworden tussen ons (de klik blijkt uiteindelijk helemaal niet te bestaan) zal ze voor altijd een bijzonder plekje in nemen in mijn hart. Wat kies ik als afbeelding? Welnu, ik leer haar kennen als zangeres en een kleurrijke persoonlijkheid dus ik vind dit vogeltje wel passen. Het is nota bene de eerste die in de zoekresultaten naar boven komt en dus moet het zo zijn...

Week Spot: week 39

Alvorens ik een erg persoonlijk verhaal ga schrijven, wil ik eerst nog over mijn schouder blikken naar de Week Spots van de afgelopen jaren. Dat persoonlijke verhaal is overigens niet gepland maar iets waar ik sinds vanmiddag opeens behoefte aan lijk te hebben. Ik heb vanmiddag vernomen dat een vriendin nog vrij plotseling is overleden. Wat ik zoal aan haar te danken heb, wil ik bewaren voor het volgende bericht. Eerst het Week Spot Kwartet van deze voorbije week aan jullie voorstellen of, beter gezegd, in herinnering brengen. Een kwartet dat met weemoed denkt aan een voorbije vakantie maar ook in het hier en nu zich zorgen maakt over iemands leven.

2020: Don't Blame The Man - Roy C. (1973)
De Week Spot in deze week in 2020 brengt me terug naar de vakantie. Ik schaf de plaat aan in de vakantie en deze wordt razend snel bezorgd waardoor die mee kan in de 'Vakantiemix' van dat jaar. Als ik de plaat hoor, moet ik meteen denken aan de heenweg naar Warnsveld. Hoewel ik 'Shotgun Wedding' al jaren in de bak heb staan, leer ik Roy C. Hammond pas laat kennen. Hij is namelijk op 16 september 2020 overleden Sindsdien neemt hij een flink deel in van de Blauwe Bak. 'Don't Blame The Man' is een heerlijk voorbeeld van 'omdenken'. Natuurlijk kan je kwaad worden op de man die met je vrouw slaapt, maar geeft zij niet de ruimte om het zover te laten komen? Het past ook helemaal in het stramien van Roy C. Niet zelden zijn de teksten van de man vrouwonvriendelijk, maar ook dat is iets dat typisch is voor de jaren zeventig.

2021: I'm Gonna Pick Up My Toys - Devonnes (1971)
Ik heb afgelopen vrijdag het nog met Mark gehad over 'pop stompers'. Deze komt niet ter sprake maar het is wellicht mijn ultieme favoriet als het aan komt op de 'pop stompers'. 'Pop stomper' is een ietwat denigrerende term binnen de Northern Soul voor een lawaaierig pop-plaatje dat door velen als Northern Soul wordt beschouwd. In de jaren tachtig en negentig is het 'anything goes' op een bepaald moment, maar Devonnes heeft dan al lang het plekje verdiend. De plaat doet het vanaf dag 1 goed in Engeland en krijgt dankzij Jonathan King in 1975 een Engelse release. Het Colossus-label is dan weer van Jerry Ross, de man achter de 'Dutch Invasion' in Amerika met Shocking Blue, Tee Set en George Baker Selection. 'I'm Gonna Pick Up My Toys' is een lekker 'girlgroup'-dingetje zoals ze in de midden jaren zestig worden gemaakt en natuurlijk vat iedereen de 'toys' dubbel op in de Northern Soul.

2022: Hands Full Of Nothing - Jerry Rix (1977)
Het is voor ons als familie wel duidelijk dat moeder niet lang meer heeft te gaan, maar toch baart ze mij niet echt zorgen in de laatste week van september in 2022. Ik krijg opeens het bericht dat Emz ernstig ziek is en op het randje balanceert. Emz is de vrouw van onze voormalige radiobaas en een zeer fijne presentatrice en, zoals ze het zelf zegt, een beetje 'de moeder van de radiojongens'. Het nieuws overvalt ons op maandagavond en mijn collega Lee ziet plots af van zijn show. Ik stap in voor hem want 'the show must go on'. Zo zou Emz het ook willen hebben. Ze ondergaat een zeer zware operatie maar gelukkig overleeft ze ook dit. Ze heeft medisch nogal een flinke geschiedenis en vecht zich overal boven op. Hoewel de Week Spot niet bewust is gekozen voor deze week, brengt deze plaat meteen het gevoel naar boven van die rare week. Ik kan er maar beter aan wennen want volgende week (in 2022) ben ik opnieuw aan de beurt. Daarover volgende week meer.

2023: Battened Ships - Odyssey (1972)
Tot slot dit plaatje van de obscure Amerikaanse band Odyssey. Niet te verwarren met de jaren tachtig-groep van 'Use It Up And Wear It Out' en 'Going Back To My Roots'. Ook de eerste Japanse single die ik zal aanschaffen. Inmiddels heb ik een kleine collectie maar nog altijd op twee handen te tellen. Ik lig op dit moment precies één show achter op het schema van vorig jaar met 'The 2023 Collection'. Bij mij komt Mowest pas deze week aan bod, als ik toe kom om een show te doen. Zoals ik eerder heb verteld, draai ik komende zaterdag plaatjes in De Buze en weet niet hoe laat ik terug zal zijn en of ik dan nog trek heb in een radioshow.

Heimwee naar de zomer

Omdat ik morgen een plannetje heb en niet té ver achterop wil raken met Soul-xotica heb ik vandaag een overblijfsel uit de vakantie in de aanbieding. Ik mag blijkbaar een wens doen? Ik heb geen wens om terug naar Lingen te gaan. Hoewel het verblijf fijn is geweest laat ik het bij deze ene keer. Ik heb vorige week zaterdag min of meer ontdekt dat het dichterbij is dan dat ik eerst heb vermoed. Zoals ik in één van de berichten voor de vakantie heb geschreven, zijn er twee routebeschrijvingen. Eentje via Hardenberg en de andere via Coevorden. De laatste blijkt toch de kortste weg te zijn en je hoeft tenminste niet over Nordhorn. Ik speel ergens met het idee om nog eens met de fiets in de trein naar Coevorden te gaan en vanuit daar Duitsland in te fietsen. Ik had wellicht eerder deze maand toch even moeten rondkijken voor dampvloeistofjes en dergelijke. Ik heb gezien dat in Geeste een winkel zit en dat is geen onmogelijke afstand vanaf Coevorden. Verder blijft er weinig over te wensen. Het weer? Tja, het is eind september en de herfst is reeds begonnen. Het is echter wel een schril contrast met het vorige weekend en ik ben blij dat ik het er van genomen heb. De foto is het uitzicht vanuit mijn kamer. Bij de wensput heb ik menig sigaartje gerookt. Het bos op de achtergrond is privéterrein en dus slechts goed voor de sfeer. De auto is van een van de arbeidsmigranten.

Honderd achteruit: Philip Goodhand-Tait

Er staat me iets van bij dat ik ooit een langer bericht heb geschreven over deze man, maar de zoektocht binnen Soul-xotica brengt me voornamelijk bij de 'Honderd achteruit' over The Love Affair. Wellicht dat ik toen verder heb gekeken naar de historie van Philip Goodhand-Tait en me op tijd heb gerealiseerd dat we hem nog tegenkomen in de Gele Bak Top 100 van 2022. Want ja... daar hebben we het in de 'Honderd achteruit' nog altijd over. Nog een paar posities te gaan en dan kan ik gaan beginnen aan de Gele Bak Top 100 van 2023. Na een paar maanden van rust rondom deze rubriek is het weer tijd om de boel af te stoffen. Waar zijn we gebleven? Nummer 93. Daar vinden we 'Warm Summer Rain' van Philip Goodhand-Tait, een titel die minder van toepassing is op het weerbeeld van vandaag dan iedere andere plaat. Het lijkt erop dat we afgelopen weekend de 'warm summer' achter ons hebben gelaten, hoewel het in oktober altijd nog kan gebeuren natuurlijk. De huidige regen is een verzameling koude druppels en niet het gevoel van een buitje na een tijd van relatieve droogte in de natuur. Deze plaat staat vanavond centraal in de herrezen 'Honderd achteruit'.

Een paar maanden geleden. Zo wil ik beginnen maar realiseer me dan dat het misschien wel een anderhalf jaar geleden is. Dan heb ik The Love Affair te gast in deze serie met 'A Day Without Love', een nummer van de hand van Philip Goodhand-Tait. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het eerst heb gehoord van de man. Waarschijnlijk ken ik zijn naam uit het 'Hitdossier' en zie de naam opduiken als ik de single 'One Road' van The Love Affair aan de verzameling toevoeg. Het is in ieder geval een fikse tijd nadat ik mijn eerste exemplaar van 'Oceans Away' heb gekocht dat ik deze 'ontdek' tijdens een jaarwisseling. Ik zoek platen klaar voor een optreden in Het Pandje op nieuwjaarsdag als ik besluit deze eens te draaien. Ik val van de ene verbazing in de andere. Waarom staat deze parel niet in de Top 2000? Waarom wordt de man niet op handen gedragen vanwege deze uitzonderlijke prestatie? Ik ben bang dat dit bericht geen antwoord gaat geven op deze vragen.

Philip Goodhand-Tait komt ter wereld op 3 januari 1945 in Kingston-Upon-Hull in Engeland. In de volksmond beter bekend als Hull, de Engelse haven waarmee een veerverbinding bestaat met Rotterdam. Tijdens zijn jeugdjaren is hij bekend als Phil Tait, niet te verwarren met orkestleider Phil Tate. Zijn moeder geeft pianolessen en het is geen verrassing dat Phil al op jeugdige leeftijd bezig gaat met muziek. Als hij twaalf jaar oud is, zet hij zijn eerste schreden in de muziek middels Phil Tone & The Vibrants. De familie is dan overigens naar Surrey verhuisd. The Vibrants gaat in 1961 The Stormsville Shakers heten. In 1966 mag The Stormsville Shakers een aantal singles maken voor Parlophone. Een jaar eerder heeft The Stormsville Shakers de Amerikaanse rhythm & blues-artiesten Larry Williams en Johnny Guitar Watson begeleid en ook daarvan verschijnt een single in 1965. Vanaf 1966 heet de groep Philip Goodhand-Tait & The Stormsville Shakers. In 1967 gaat de groep op in de band Circus door toevoeging van saxofonist Mel Collins. Circus maakt nog twee singles voor Parlophone maar in begin 1969 houdt Goodhand-Tait het voor gezien. De resterende leden van Circus zullen daarna nog een elpee opnemen.

Intussen heeft Goodhand-Tait zijn eerste ervaring van succes opgedaan als hij de vaste schrijver wordt voor The Love Affair. In het begin moeten de liedjes vooral klinken als 'Everlasting Love', maar gaandeweg kan hij meer zijn eigen stijl aan houden. Na zijn vertrek uit Circus maakt hij één single voor Decca voordat hij zich aansluit bij het DJM-label. DJM is de platenmaatschappij van muziekuitgeverij Dick James Music en biedt eveneens een springplank voor Elton John. Goodhand-Tait maakt verschillende albums in de jaren zeventig welke vooral geliefd lijken te zijn bij showbiz-collega's. Roger Daltrey neemt bijvoorbeeld een aantal nummers op van Goodhand-Tait. In ons land scoort Euson een hit met Goodhand-Tait's 'Leon' en dat brengt hem in de belangstelling van de Avro. Dit veroorzaakt ook de single 'Warm Summer Rain' welke in 1973 alleen in Nederland is uitgebracht. Het komt niet verder dan de vaderlandse Tipparade evenals de andere singles. 'Oceans Away' is het laatste teken van zijn bestaan in de Tipparade en dat nummer heb ik omstreeks 2011 herontdekt.

In zijn latere loopbaan biedt Goodhand-Tait zich aan om live-albums te produceren en doet dit voor onder andere Magnum, Venom, Climax Blues Band, Kid Creole & The Coconuts en The Lords Of The New Church. Zijn meest recente eigen album is 'The Last Laugh' uit 2008, tien jaar later verschijnt in Engeland de single 'Wolfgang'. Cherry Red heeft in 2021 zijn volledige DJM-output samengebald in een box set en in dat jaar maken zijn nummers ook hun intrede op Spotify. Verder is niet zoveel bekend over het wel en wee van Goodhand-Tait.

Week Spot: Joyce Sims

Voor wie het nog niet is opgevallen: Het draait in mijn verzameling voornamelijk om singles. Ik heb elpees ten overvloede maar die 'doen niet mee' in de collectie en ik probeer ze sinds 2016 ook niet meer te kopen. Dit jaar zijn er twee albums bij gekomen die als versteviging dienden voor de 12" die deze week de Week Spot mag zijn. Ik heb ooit een tijd gehad dat ik heel bewust op zoek was naar 12"-singles. In het begin van mijn verzamelen weet ik niet zo goed wat ik ermee aan moet en het is vooral sinds de (korte) residentie in de Steenwijker club Classics dat ik een liefde ontwikkel voor de 12"-single. De uitbater heeft 'Pride' van U2 op 12" en ondanks dat die plaat optisch verrot lijkt te zijn, blijkt die te klinken als een klok. Het snellere toerental dan bij een elpee en de ruimte tussen de groeven (hoewel een plaat feitelijk maar één groef heeft, maar jullie begrijpen vast wel wat ik bedoel?) maakt dat ik ontdek waarom mensen ooit 12"-singles hebben gekocht. Begin 2005 heb ik een mazzeltje als iemand net bezig is héél veel platen weg te gooien waaronder 12"-singles. Dat is het begin van de collectie. De laatste jaren is het weer iets rustiger geworden rondom dat formaat maar dan zie ik de 12" van 'Come Into My Life' van Joyce Sims voor een hele aardige prijs. De reguliere single staat in de jaren tachtig-bak maar het nummer verdient het om in de Blauwe Bak te staan en dus schaf ik deze aan. De 'extended mix' op de a-kant is deze week dan ook de kersverse Week Spot.

Ik heb eind vorig jaar nog een aantal nieuwe 12"-singles gekocht. Hoewel ik doorgaans erg tevreden ben over de geboden service van Juno vind ik de 12"-singles erg slap ingepakt. Het resultaat is dat ze 'golven'. Niet zo erg dat je het kan horen, maar toch... als je een nieuwe plaat bestelt mag je verwachten dat die egaal recht is. Joyce Sims heeft een héérlijke jaren tachtig-groove waar ik uren naar kan luisteren. De a-kant van deze 12" bevat eerst de reguliere single waarna een dub volgt van ongeveer drie minuten. Tegen het einde van het nummer komt Joyce nog even terug. De tijd staat niet vermeld op het label. Volgens Youtube moet hij net over de acht minuten zitten. Komende zaterdag ga ik van Izipho Soul een eind op weg naar Mercury en passeer onderweg het London-label waarop deze Engelse 12" is uitgebracht.

Joyce Elizabeth Sims is haar volledige geboortenaam. Ondertussen trouwt ze met ene Sandiford waardoor haar naam Joyce Sims-Sandiford wordt. Ze komt op 6 augustus 1959 ter wereld in Rochester in de staat New York. Tijdens haar schoolperiode studeert ze muziek en leert een aantal instrumenten bespelen. In 1986 tekent ze een contract bij Sleeping Bag Records. Haar eerste single is 'All In All' en wordt geproduceerd door Kurtis Mantronik van de invloedrijke groep Mantronix. 'All In All' is meteen een internationaal succes want ze bereikt een zestiende plek in Engeland. In Amerika piekt het op 6 in de Dance. Twee jaar later verschijnt dan 'Come Into My Life' en dat zal haar grootste succes worden. In Engeland gaat het de top tien in, in Amerika haalt het nummer tien in de R&B. Ook in Nederland kan de single op succes rekenen. Ook hier zal het plek nummer zeven aan doen en negen weken in de hitparade verblijven. In Engeland zal ze nog een paar hits hebben onder andere met een cover van Barbara Acklin's 'Love Makes A Woman' maar 'Come Into My Life' zal het nummer worden waar Joyce nog een tijdje op kan teren.

In 1992 is Sleeping Bag Records opgeslokt door Warlock Records en Joyce is nog altijd onder contract bij de eerste. Ze maakt een single, 'Who's Crying Now',  voor dat label terwijl in Engeland weer eens een remix van 'Come Into My Life' in de hitparade verblijft. Haar meest recente album met origineel werk is 'Love Song' uit 2014 dat een duet met Maxi Priest bevat. Er wordt op Wikipedia melding gemaakt van een album dat 'Back In Love Again' heet en in 2017 zou zijn uitgebracht. Deze staat echter niet op Discogs. Feit is wel dat Joyce Sims de laatste jaren weer geheel onafhankelijk is geworden. Zó onafhankelijk dat ze haar liedjes middels onze 'Untapped'-show aan de man/vrouw probeert te brengen. Een week nadat mijn moeder is overleden bereikt ons het trieste nieuws dat Joyce Sims zeer plotseling is overleden. Ze is slechts 63 jaar jong geworden.

De foto is overigens van de reguliere Engelse single maar is op wat kleine details na identiek aan de hoes voor de 12". Dat bevat de club-versie (de Week Spot), de dub en een megamix van 'Lifetime Love' met 'All In All'.

Het zilveren goud: 1999 deel VIII

'Volgende week krijgen jullie de laatste zes singles'. Met deze woorden besluit ik de vorige aflevering van 'Het zilveren goud' en dat is inmiddels een dikke maand geleden. Ik zie het liever als een positief effect dat ik even geen tijd heb voor 'Het zilveren goud' want het is immers maar een serie voor erbij. In de vorige aflevering heb ik stil gestaan bij de zonsverduistering (of dat is 'Het zilveren geheugen' geweest). Voor het verhaal van vanavond zijn we weer teruggekeerd in Engeland. De vraag is alleen voor hoe lang. De week vóór Woodstock en het avontuur rondom de zonsverduistering verblijf ik bij kameraad Kees in Spijkenisse. Daar is mijn financiële situatie ook al eens ter sprake gekomen. In de eerste weken in York heb ik mezelf duizend gulden in de min gepind. Sindsdien heb ik geen inkomsten op de rekening maar wordt wel iedere drie maanden de negatieve rente berekend. Na een anderhalf jaar sta ik al dertienhonderd gulden in het krijt en als ik nog een jaar wacht kan dat zijn opgelopen naar tweeduizend gulden. Kees leert me in te zien dat het zaak is dat ik deze schuld aan de kant krijg voordat ik verdere plannen kan maken voor de toekomst. Dat zal de laatste weken of maanden in luiden voor wat betreft Mossley, ook al blijft er van het oorspronkelijke plan weinig over.

Kees suggereert namelijk dat ik tijdelijk bij hem kom inwonen. Ik zou dan een krantenwijk kunnen doen of wellicht assisteren bij zijn koerierswerk. Op die manier moet ik wel in staat zijn om binnen een jaar de schuld weg te werken? Tja, ik zit in 1999 tot over mijn oren in het idealisme en zou liever zien dat ik het vanuit die situatie zou kunnen oplossen. Bij terugkomst in Mossley blijkt Zuid Afrikaanse John weer eens te zijn teruggekeerd op het oude nest. John is een blanke Zuid Afrikaan welke Engels is opgevoed maar ook zijn woordje Afrikaans spreekt. Hierdoor hebben we wel eens korte gesprekjes in het Nederlands. Toch moet ik bekennen dat ik niet dikke vrienden ben met deze John. Vooral in mijn depressieve periode van een jaar eerder heeft hij weinig getoond van een goede vriend. Het is evenwel John die al spoedig met de oplossing komt. 'Je kan in een Nederlandse Emmaus een uitkering ontvangen'. Okay, een uitkering. Het heeft geen schoonheidsprijs maar het zou me kunnen redden. Twee maanden een uitkering is 2800 gulden. Als de schuld 1600 is, hou ik dan nog dik duizend gulden over. Dit gaat in een oude sok en mag me in de toekomst nog eens voorzien van een juiste maat schoenen of een broek. Dat zijn de enige twee items die een beetje lastig zijn qua tweedehands. Ik zou daarna door kunnen naar Polen om de rest van mijn idealistische toekomstbeeld te vervullen.

In een volgende aflevering ga ik het ongetwijfeld hebben over de zoektocht naar een Nederlandse Emmaus die me wil helpen. Eerst wil ik graag stilstaan bij een legendarisch weekend. Of op zijn minst een zondag. Het is de eerste zondag nadat ik weer in Mossley ben gearriveerd. In mijn drang naar 'reli-shoppen' heb ik nu mijn focus gelegd op het Leger Des Heils. Maatschappelijk heeft dat me al goed geholpen, nu moest ik de geloofsgemeenschap eens een kans geven. Ik ontdek dat in Ashton-under-Lyne een kerk zit van het Leger Des Heils. Ik zou op de trein kunnen stappen maar kies ervoor om te gaan lopen. Vergezeld met muziek op de walkman welke ik bij Kees heb opgenomen van zijn elpees. Ik voel me een en al hippie en dat op een stralende warme zondagmorgen als deze. Het Leger blijkt deze ochtend geen dienst te hebben. Vanavond wél. Ik loop Ashton in en tot mijn grote verrassing kom ik terecht op een soort van braderie. Er is iemand met singles en ik koop een stapeltje. Later zal ik naar de pub gaan voor een paar frisjes want na een pint op de boot naar Hull heb ik besloten even zonder de alcohol te leven. Het kerkbezoek zal er niet meer van komen en ik ga ook weer met de benenwagen terug naar Mossley. Het weer is zeldzaam mooi voor Mossley-begrippen en verschillende nummers van de betreffende cassette roepen nog altijd herinneringen op aan deze dag. Ik zal in Engeland niet meer bij het Leger uit komen. Het zal over een paar jaar mijn laatste halte worden voor wat betreft de zoektocht naar een passende kerk.

Is er veel veranderd tijdens mijn vakantie? Ja, dat kun je wel stellen. De nieuwe keuken is klaar. In de oude situatie zit deze op de begane grond en zit je bijna bij elkaar op schoot te eten. Het heeft als voordeel dat je niet lang boos kan zijn op iemand want je treft elkaar weer bij de lunch of het avondeten. De zolder waar ik de eerste stappen heb gezet in het 'crossdressen' en waar in het begin de winkel zit, is nu omgetoverd tot keuken en eetzaal. Onze oude huiskamer is een vergaderruimte geworden. De oude slaapkamers bestaan niet meer. De nieuwe opzet van de eetzaal is dat er verschillende tafeltjes staan en dit werkt iets kwalijks in de hand. Opeens gaan er 'eilandjes' vormen, iets dat ik bij mijn bezoek in 2001 nog net iets ernstiger heb gezien. Het 'familiegevoel' moet hier onder lijden en dat is iets dat ik persoonlijk heel jammer vind.

3204 Oliver's Army - Elvis Costello (UK, Radar, 1979)
3205 More Than Words - The Extreme (UK, A&M, 1991)
3206 Liquidator - Harry J. All Stars (UK, Old Gold, 1969, re: 1984)
3207 Hear The Drummer - Chad Jackson (UK, Big Wave, 1990)
3208 Oh Carolina - Shaggy (UK, Greensleeves, 1992)
3209 Never Trust A Stranger - Kim Wilde (UK, MCA, 1988)

Elvis Costello heb ik ook in de Nederlandse persing. The Extreme heb ik in een Duitse persing met fotohoes. Dit is echter de 'black label jukebox'-single. 'Liquidator' heb ik een paar jaar geleden gekocht en bij de volgende herziening van de Gele Bakken moet de plaat in de jaren zeventig-bak voor de b-kant. Dat is 'Love Of The Common People' van Nicky Thomas uit 1970. Chad Jackson heb ik ooit op cd-single gekocht en is in 1999 dus al langer favoriet. Shaggy levert een tweede reggae-single op en dat is niet geheel toevallig. In de Tollemache Arms hebben ze een heel klein cd-handeltje en daar koop ik een compilatie met oude Trojan-klassiekers. Het heeft dus even mijn interesse. Tot slot de fraaie Engelse persing van Kim Wilde welke nog altijd klinkt als een spreekwoordelijke klok. Voor september heb ik zes singles genoteerd voor 'Het zilveren goud' en moet binnenkort nog eens het karwei afmaken voor de rest van de lijst vanaf oktober 1999. Deze serie mag namelijk blijven!

Week Spot Kwartet: week 38

Gelukkig maar! De camera heeft zichzelf weer hersteld. Ik had het apparaat gistermiddag mee maar kon geen goede foto's nemen. Het lijkt erop alsof hij zaterdagavond iets in de verdrukking is gekomen in de fietstas en eigenhandig de instellingen heeft veranderd. Dat mag ik herstellen op een landweggetje tussen Eemster en Hoogersmilde maar dan zijn de foto's nog altijd niet scherp. Het Week Spot Kwartet is blijkbaar een routineklus voor de camera want dat doet hij zonder enige moeite. Hoewel het een 'downgrade' is, moet ik zeggen dat deze camera me iets beter bevalt. De foto's zijn vaak scherper en meer gedetailleerd dan de vorige. Het is voor mij eveneens routine. Koffer plat leggen, vier singles erop en dat kwartet in herinnering brengen op Soul-xotica. Eigenlijk een rubriek voor op vrijdag maar recent ook vaak op zondag en nu dus op maandag: De vier Week Spots van vorige week in de afgelopen vier jaar.

2020: I Just Gotta Find Someone To Love Me - Ghetto Children (1973)
Zoals ik vorige week al heb aangegeven is de Week Spot uit 2020 een plaatje dat synoniem staat aan mijn vakantie van dat jaar. Ik kies iedere week een aantal platen uit voor de Northern Soul-show van mijn collega en terwijl ik vakantie vier in Warnsveld is dit één van de plaatjes die hij met zijn publiek mag delen. Een oorspronkelijk Amerikaans plaatje dat in Engeland door CBS is uitgebracht en eerst deze fraaie promo heeft ontvangen. Een plaatje waar ik vier jaar later nog altijd goede luim van krijg. In week 38 in 2020 is de vakantie ook al iets uit een grijs verleden.

2021: Feelin' That Glow - Roberta Flack (1975)
Ik heb het winkeltje al verschillende malen van buiten gezien maar de elpees in de rekken buiten lokken me aanvankelijk niet naar binnen. Dan is het de eerste woensdag in mijn vakantie in 2021 als ik de zaak wil checken. Helaas is die dan dicht. Een paar weken later, na de vakantie, is hij wel open op een vrijdagmiddag en ik ben bijna klaar met mijn werk. De elpees buiten zijn niet representatief voor de pareltjes binnen en ik zal de daaropvolgende zestien maanden geregeld in dit winkeltje komen voor flinke partijen singles. Bij Roberta Flack ben ik in eerste instantie niet zo zeker maar draai het desondanks in 'Do The 45'. Als ik de week erna naar deze specifieke show luister op mijn mp3-speler realiseer ik me pas hoe goed het nummer werkelijk is. Het kan daarna ook geen week meer wachten en moet meteen de Week Spot worden. Waarvan akte.

2022: I'll Keep Searching - Black Smoke Band (1977)
Afgelopen zaterdag had ik de Epsilons van dit jaar in de show en moet ik erkennen dat het weer een prachtig jaar is voor het label. Evenals 2022. Het is niet dat het repertoire in 2023 ondermaats is maar er zijn releases die ik voor kennis aan neem en die vervolgens staan te verstoffen in mijn koffers. Dat is niet het geval met Black Smoke Band want deze wordt nog regelmatig gedraaid. 'I'll Keep Searching' is oorspronkelijk de b-kant van de eerste in eigen beheer uitgebrachte singles van de band. Yann van Epsilon heeft de kanten omgedraaid en, ja, 'I'll Keep Searching' is de meest interessante kant van de twee. Topzware toeters die ergens ietwat 'out-of-sync' lijken te zijn. Dit is de sound van obscure soul en funk!

2023: Trouble - Say She She (2023)
De verwachtingen zijn hoog gespannen. Althans, dat is het geval bij mij. Ik heb het debuutalbum één keer integraal gedraaid en moet dan al snel concluderen dat de singles eigenlijk het beste zijn. Dat geeft niet hoor, dat is bij meerdere bands en artiesten zo. 'Trouble' is sowieso een onovertroffen single van het trio. De enige met een midtempo vroege jaren zeventig-sound en zonder al teveel acrobatische toeren met de stemmen. Over een paar weken hebben we zo nog een tweede single van Say She She. In totaal heb ik er drie. Een jaar later draai ik 'Trouble' toch met het meeste plezier en het meest frequent.

Diagonaal zeven letters: Zondag 22 september

Een unieke gebeurtenis? Ach welnee, het kan eind oktober zomaar weer zo warm zijn. Het weer op een bepaalde dag in het verleden lijkt iets dat de meeste mensen meteen vergeten daar waar ik de klimaathysterie nog wel eens wil temperen met parate kennis. In 2016 is het bijvoorbeeld eind oktober nog een weekend omstreeks de 25 graden. Toch voelt het wel bijzonder aan. Zondag 22 september, de herfst is pas begonnen en ik fiets in korte broek en t-shirt buiten zonder dat ik het koud heb. Iets waar we volgende week met weemoed aan terug zullen denken als we de rits van de warme jas iets hoger dicht doen. Ik zie ergens een maximumtemperatuur van twaalf graden staan voor volgend weekend. De tocht van gisteren zit nog vers in de benen en dan met name de 'spannende' terugweg door donker en mist. Toch moet ik vanmiddag nog wel even fietsen en ga erg slecht voorbereid van huis. Geen idee welke kant ik uit wil en geen jas mee (dat had wellicht later in de rit wel gekund). Het is toch nog wel een redelijk stukje geworden!

'De fietstocht begint op het erf'. Dat is iets waar ik acht jaar later nog helemaal achter sta. Een kilometer van huis en je kunt de waan krijgen dat je met vakantie bent in een andere omgeving. Ik hoef dus niet uit te leggen dat ik erg content ben met Uffelte en omgeving? Toch krijg ik nét even meer een vakantiegevoel als ik over Ansen naar Ruinen fiets. Hoewel? Ik zal vandaag niet in Ruinen komen maar sla meteen na Ansen af naar Witteveen. Daar verblijven we in maart 1992 een weekend met de familie om het dertigjarig huwelijksjubileum van mijn ouders te vieren. Ik denk dat ik nu ook het park heb gevonden waar we een huisje hebben gehuurd. Dan een stukje herhaling dat ik een paar maanden geleden op een doordeweekse avond heb gedaan: Het fietspad door de Anserdennen. Uiteindelijk kom ik uit het Anserpad en betekent het dat ik een flink stukje heb om gefietst, maar hee... het is een prachtig pad! Ik ga het bos door naar het planetron en heb dan het idee om even langs te gaan bij de Albert Heijn in Dwingeloo. De voornaamste reden van winkelbezoek vergeet ik mee te nemen, maar broodjes en een pak karnemelk gaat zorgen voor het picknick-gevoel. Ik ga Dwingeloo uit en fiets naar Eemster. Dan heb ik het plan ineens klaar: Naar Hoogersmilde en dan via het Drents-Friese Wold terug naar Diever. Ik zou het vennetje bij 'het verdronken pad' kunnen opzoeken om daar de broodjes en de karnemelk te nuttigen. Dat is iets van later want eerst koers ik naar het Blauwe Meer.

Ik heb getracht een foto te nemen maar dat wil niet goed lukken. Dan maar een luchtfoto van het geheel. Het Blauwe Meer is een zandafgraving bij Hoogersmilde. Wikipedia leert mij dat het heeft te maken met de kalkzandsteenfabriek Albino in Hoogersmilde. De afgraving is jaren gebruikt om wit zand naar boven te zuigen. Het chemische mineraal glauconiet zorgt samen met de diepte van de afgraving voor de bijzondere blauwe kleur. Het Blauwe Meer is inmiddels in trek bij zwemmers en strandtoeristen terwijl Natuurmonumenten het heeft uitgeroepen tot beschermd gebied. Ik moet een stukje over heide waar vee los rond loopt en moet vol in de remmen. Ze staan op een kluitje in de bosjes en ik was bijna vlak achter een koe gefietst. Dat wil je niet hebben en na overleg met het dier mag ik er met een flinke boog omheen. In Hoogersmilde nog een klein stukje het noorden in en dan de brug en de rijksweg oversteken. In het bos kom ik uit in de buurt van 'het verdronken pad'. Het pad loopt vlak langs een ven en is in 2021 al een rommeltje. Na de hevige regenval van vorig jaar oktober en november loopt het pad helemaal onder. Ik ben in maart hier ook geweest op een maandag en dan is het onbegaanbaar. Nu hangt er een papiertje van de boswachters. Door de slechte staat van het oude pad gaan ze er niets meer aan doen. Er wordt een nieuw pad aangelegd en de ATB-route is alvast klaar. Met het laatste in het achterhoofd ga ik het pad op. Tot mijn grote verbazing is het pad weer boven komen drijven want het staat droog. Bij het vennetje nuttig ik de levensmiddelen en mag dan verder het bos door naar Diever. Daar trakteer ik mezelf op een softijsje en ga daarna via Oldendiever en Wittelte weer binnendoor terug naar Uffelte. Het is klokslag acht uur als ik thuis kom. Ik ben 3,5 uur onderweg geweest en het tochtje is een volwaardige tocht geworden.

Diagonaal zeven letters: Zaterdag 21 september

Een concert dus? Nou, nee, dat is niet door gegaan. De muzikant uit Zuidwolde zou samen met nog iemand optreden en die laatste had zich ziek gemeld. Naar alle waarschijnlijkheid wordt het optreden verplaatst naar januari. Het is maar goed dat ik thuis nog even Facebook op duik want anders had ik voor Piet Snot in Zuidwolde gestaan. Wat nu? Ik heb vrij gevraagd voor deze dag en met tweeëntwintig graden op de thermometer en weinig wind uit het oosten moet er natuurlijk worden gefietst. In Zuidwolde hoef ik vandaag niet beslist te komen maar ik wil wel die richting uit. Er ontstaan een paar wilde ideeën maar nee... ik ga gewoon lekker fietsen en zie wel waar het schip strandt. Eerst Hoogeveen op zoeken en vanuit daar improviseren. Dat gaat dus over Rheebruggen naar Ansen naar Ruinen. Ik fiets ook nog even over Hees en zet dan koers naar Echten. In Hoogeveen volg ik mijn neus en de wind en kom zo uit in Alteveer. Hier heb ik in mei gefietst op de maandagmiddag en ga vanmiddag een variatie doen op het thema.

Ditmaal zet ik koers naar Hollandscheveld. Daar hebben ze vanavond een groot feest met bezoekers uit de wijde omtrek. Ik heb het nog niet gecheckt maar meen wel dat ik posters heb gezien van een Oktoberfest. Ik wil eerst door naar Elim maar zie dan Slagharen op de handwijzers staan. Ach vooruit... kan er ook nog wel bij. Via Schuinesloot fiets ik dwars door Slagharen en eveneens langs het ponypark. Een van de wilde ideeën is Hardenberg en dat kan vanmiddag zomaar eens waarheid worden? Bij het gehucht Collendoorn rook ik mijn eerste peuk van de middag en trap daarna de laatste kilometers naar Hardenberg. Ik heb de maandag van de vakantie een kringloopwinkel in het centrum gezien. Twee weken geleden mocht ik van mezelf niet naar binnen omdat we geen platen meenemen op vakantie. Als we terug komen met platen is een ander verhaal. Deze winkel wil ik vanmiddag wel even bezoeken. Helaas is het klokslag vier uur als ik het centrum van Hardenberg binnenfiets en de zaak sluit voor mijn neus. In Hardenberg heb ik verder niets te zoeken en fiets weer terug. Gramsbergen ligt als volgende in de planning en wellicht een paar kilometer door Duitsland naar Coevorden. Ik volg een fraai fietspad langs het kanaal en bij Loozen staat het afgebeelde bankje. In een buitenwijk van Hardenberg heb ik bij een supermarkt een ijskoud pak karnemelk gehaald. Ik heb de verse broodjes thuis gelaten maar vind nog drie bolletjes van donderdag. Die zijn best te kauwen. Dan vervolg ik de tocht naar Gramsbergen. Daar luidt de klok vijfmaal als ik het centrum binnen ga.

Inmiddels is ook een ander plan mijn hoofd binnen geslopen. Een kleine herhaling van een jaar geleden. Maar eerst wil ik een stukje door Duitsland. Dat wordt uiteraard Laar maar ditmaal ook Agterhorn en Escherbrügge. Ik zou op zichzelf wel verder naar Emlichheim willen, maar dat doe ik mezelf niet aan tijd. Middels het Europark-industrieterrein fiets ik weer Nederland binnen. In Coevorden mag de automatische piloot aan want het plan mag doorgang vinden. Daarvoor mag ik van Coevorden naar Dalen fietsen om aldaar bij de pizzeria annex grillroom een flink bord eten uit te zoeken. Het duurt ongeveer twintig minuten als me het bord eten wordt bezorgd en ik krijg een cola van het huis 'omdat het zo lang duurde'. Ik ben verbouwereerd want twintig minuten voor zo'n bord eten tijdens spitsuur vind ik héél erg redelijk? Ik aanvaard de cola in dank en de inhoud van het bord is in een oogwenk verdwenen. Een toiletbezoekje en dan weer op de fiets. Het moet een herhaling worden van een jaar geleden. En dus over Dalerpeel en Elim naar Hollandscheveld waar het feest inmiddels is los gegaan. Er staat een lange file van auto's in het dorp en ik kom onderweg zeker een paar honderd mensen tegen op de fiets vanuit Hoogeveen. Bij een tankstation nuttig ik een dubbele espresso en ga dan op zoek naar de weg naar Fluitenberg. Opeens zie ik een herkenningspunt. Dit ben ik vanmiddag in tegengestelde richting gefietst en dus is het erg eenvoudig. Gewoon de weg volgen naar Echten. Tussen Echten en Ruinen is het even afzien. Het fietspad langs de bosrand is slecht verlicht en ik heb hier last van de mist. Even voorbij Ruinen ga ik nog even zitten voor een rokertje en spurt daarna verder naar huis. In Ansen is ook een feestje aan de gang maar Uffelte ligt er weer stil en verlaten bij.

Morgen ziet er ook erg fraai uit voor deze omgeving. Wellicht een allerlaatste zomerse fietstocht?

Vijftien jaar een gelukkig nieuwjaar

Exact een maand geleden heb ik verteld over de doldwaze fietstocht uit de vakantie van 2009. Ik ben in de eerste maanden na mijn breuk met de alcohol even helemaal van de wereld. Dat is een conclusie die ik achteraf gezien wel durf te stellen, maar waarvan ik me dan niet bewust ben. Hoe 'zwaar' alcoholist ben ik nu uiteindelijk geweest? Welnu, ik kan me moeilijk een zaterdagavond voorstellen zonder een sloot bier. Als ik thuis ben taal ik niet naar drank. Ik heb het wel eens geprobeerd maar meestal gooi ik het halve blikje bier na twee uren weg omdat het helemaal is dood geslagen. Nee, thuis heb ik net zo lief een fles sinas of een sapje. De weekeinden worden wel steeds uitbundiger met drankmomenten op donderdag, vrijdag, zaterdag én zondag. Vaak ben ik niet gezellig aangeschoten als ik naar huis ga. Nee, de regel is dat ik ladderzat naar huis ga met een fikse kater als gevolg. Dat verschil merk ik in de eerste weken nadat ik een streep heb gezet onder de alcohol. Mijn lichaam is uren kwijt aan het verwerken van de hoeveelheid drank en bij het ontnuchteren. Ik voel opeens alsof ik de hele wereld aan kan. In de eerste weken plan ik zelfs een wandelvakantie dwars door Spanje, maar het wordt uiteindelijk een fietstocht door Nederland met de bizarre finale van een paar weken geleden. Ik lijk helemaal niet in de gaten te hebben dat het ooit toch eens mis moet gaan.

Ik zit boordevol plannen voor dit bewuste weekend in september 2009. Er is een Popronde in Zwolle waar ik dolgraag naartoe wil als het bedrijf op tijd de salarissen heeft overgemaakt. Helaas! Ik moet opnieuw wachten tot maandagmiddag eer ik geld van mijn rekening kan halen. Van een vriend leen ik een klein geldbedragje zodat ik op zijn minst kan roken en wat eten kan kopen. Die middag heb ik een idee: Als ik nu eens een thermosflesje thee zet en wat boterhammen smeer. Dan kan ik wel een beetje picknicken in het Dwingelderveld. Voordat het zover is, krijg ik eerst een telefoontje uit Denemarken. Mijn oudste broer is zeer onverwacht in het huwelijksbootje gestapt. Daarna stap ik op de fiets naar het bedoelde gebied. Nadat de boterhammen op zijn ga ik op de fiets richting de radiotelescoop. Daar kijk ik op het bordje van de knooppunten en zie dan dat ik niet ver van Grolloo af zit. Dat kunnen we morgen wel gaan doen? Het begint al donker te worden en ik moet dan een flink stukje trappen naar Steenwijk. De volgende morgen ben ik al vroeg wakker en herinner het plan van de voorgaande avond. Opnieuw een thermoskan thee mee (ik drink dan regelmatig thee, ik heb het goedje sinds 2014 niet meer gehad). Zak brood mee en een flesje honing. Ik heb meer brood dan honing en dus moet ik zuinig aan en zit op een enkele boterham bijna geen honing. Verder is het geld schoon op en moet ik wachten tot morgenmiddag.

Als ik terugdenk aan de heenweg... Nu ik in Uffelte woon, weet ik het als geen ander. Als je de knooppunten volgt, kun je 'rondjes' fietsen. Ik kom die ochtend wel drie keer door Uffelte voordat ik het pad vind naar het Dwingelderveld. Ik heb al een paar uur erop zitten als ik bij de radiotelescoop een pauze hou. Ik weet de tocht niet helemaal precies meer maar het is op stukken doodsaai. Ik fiets een paar keer mis. In Westerbork is een markt waar ik met de fiets langs mag. Op de heen- en terugweg kom ik over het vlonderpad. Ik zit me opeens te bedenken dat het waarschijnlijk is dat ik de bocht heb gefietst die ik gisteren moest doen vanwege de opgebroken weg in Elp. Het is rond een uur of vijf als ik na ruim zeven uren fietsen aankom in Grolloo. Het Cuby-museum bestaat dan nog niet, het is alleen het borstbeeld van Harry Muskee tegenover café Hofsteenge. Dan kan ik de fiets omdraaien en weer terug. Dat gaat via Hooghalen over het Hijkerveld naar Oranje. Hoewel ik eigenlijk het geld niet heb, investeer ik het hier in een zéér karig patatje met mayonaise. Het zal het enige voedsel buiten de boterhammen zijn die ik nuttig tijdens deze uitgebreide tocht. Dan is het helemaal donker geworden. Ik zoek de rijksweg op bij Smilde en besluit zo terug te fietsen. Onderweg word ik de eerste keer 'lastig gevallen' door patrouillerende agenten als ik net uit de broek ben geweest. In Diever steek ik hoopvol de pinpas in de muur en krijg dan de mededeling dat het nog steeds niet bereikbaar is. Ik ga zitten op een bankje en maak dan het plan. Ik mag vast wel even op de pof in de Caramba? Ik stop de compilatie van Moloko in de cd-speler en spurt weg op de fiets. Bij Vledder reken ik uit dat ik zesentwintig kilometer per uur heb gefietst. Op een weg waar ik niet heel bekend ben, in het donker en met een laaghangende mist. Het moet dus wel mis gaan? Tussen Vledder en Frederiksoord gaat het mis...

Geheel verdiend! Okay, de hersenschudding is zwaarder dan de medici hebben ingeschat en ik ondervind hiervan nog dagelijks de schade. Toch zorgt de hersenschudding er ook voor dat ik weer met beide benen op de grond kom te staan. Ik zal opnieuw leren dat voedsel wel degelijk een belangrijke rol speelt tijdens fietstochten en andere ondernemingen. De klap brengt rust in mijn hoofd en ik kan weer beter georganiseerd de dingen aanvaarden. Sindsdien beschouw ik 21 september als het nieuwe jaar en vanavond heb ik dat andermaal gevierd op de radio. De feestelijkheden gaan morgen in ieder geval verder met een gepland concertbezoek in Zuidwolde. Wellicht is zondag ook nog een geschikte fietsdag voordat het weer k-k-k-koud wordt volgende week.

Diagonaal zeven letters: Donderdag 19 september

Op de laatste zaterdag van de vakantie fiets ik naar Assen voor een berg singles. Enfin, de afleveringen 'Singles round-up' heb ik pas deze week afgesloten, dus dat hoeft geen introductie. Omdat het toch wel een beetje een ritueel is tijdens de zomerperiode moet ik ook even in Grolloo kijken. Bij het Cuby-museum zie ik dan dat dit in september en oktober nog op donderdag is geopend. Okay, komende donderdag zal hem niet worden. De week erna? Ik denk aan de datum en ben dan vlug bereid. Vijftien jaar na mijn bedevaartstocht naar het borstbeeld van Harry Muskee dat later op de avond zal eindigen tussen Vledder en Frederiksoord met een tak op het fietspad en enkeltje per ambulance naar het ziekenhuis in Meppel. Als de weerboeren dan opeens erg optimistisch worden over deze donderdag kan de pret niet op. Nu is het zaak om alleen een beetje bijtijds van huis te gaan zodat ik genoeg tijd over heb om alles te kunnen zien in het Cuby-museum. Op dat punt slaag ik niet helemaal maar is achteraf gezien ook helemaal niet erg. Ik heb '20092009' goed gevierd en een prachtige dag als resultaat!

Van huis gaan... Ik heb in de eerste schets het plan om al om negen uur op de fiets te zitten. Het museum gaat om elf uur open en ik kan er dan rond het middaguur zijn. Opeens vind ik dat allemaal onzin. Het is een kleine vijfendertig kilometer via de kortste route, veertig als je een paar hele saaie stukken wil overslaan. Ach, misschien heb ik aan twee of drie uurtjes museum ook wel genoeg en opeens zie ik niet de noodzaak om de wekker heel vroeg te zetten. Zo begint mijn dag om tien uur. Na koffie en ontbijtje draal ik nog wat rond en het is inmiddels half twaalf als ik plaats neem op het zadel. Ik meen dat ik wat contant geld wil hebben voor onderweg en fiets via Diever zodat ik daar een flap uit de muur kan halen. Dan kan het serieuze werk beginnen? Ik moet naar Eemster en vanuit daar richting Hijken. Ik fiets verkeerd en kom eerst in Leggeloo. Als ik daarna Eemster op de handwijzers zie staan, verwar ik dit met Leggeloo en fiets pardoes een heel eind om. Ik heb in Dieverbrug de verkeerde afslag genomen, weet ik sinds de terugweg. Door deze perikelen komen de museumplannen al iets op losse schroeven te staan en, als ik er goed over nadenk, heb ik eigenlijk ook helemaal geen zin om naar een museum te gaan. Ik wil daarentegen wél lekker fietsen! Grolloo blijft desondanks in het vizier en ik volg 'de snelste route' vanaf Hijken. In Hooghalen steek ik aan bij de supermarkt voor een pak zuivel. Ik heb broodjes in de tas zitten. Bij het parkeerterrein voor het het Herinneringscentrum van Kamp Westerbork drink ik op een bankje het pak leeg en eet een paar broodjes. En een paar rokertjes! Ik heb de 'nieuwe' jas aan en dat betekent dat ik mezelf niet toesta om tijdens het fietsen te roken.

Ik zou Grolloo kunnen laten varen en de bossen induiken bij het Kamp. Ik ben hier immers in jaren niet geweest en je kan hier fraai fietsen. Toch besluit ik om gewoon verder te gaan naar Amen en vanuit daar de kortste weg naar Grolloo te nemen. Het is blijkbaar een drukke middag voor het museum en ook ik loop even te twijfelen. Een blik op de telefoon vertelt me dat het precies drie uur is. Het museum sluit over twee uren. Als het alleen een museum was met een paar vitrines en foto's dan zou dit wel genoeg zijn. Het heeft echter ook een interactieve hoek met interviews en dergelijke en als je daar even goed voor wil gaan zitten, ben je al snel drie uren verder. Nee, we doen het niet. Het blijft in de planning voor de komende maanden, maar dan zal ik echt eerder van huis moeten. Bij café Hofsteenge duik ik het terras op om de cafeïne op een hoge level te krijgen en een broodnodig toiletbezoek. We gaan straks zeker nog even verder het oosten in vanaf Grolloo maar concrete plannen heb ik niet. Het is bijna nét weer vakantie!

Vanuit Grolloo ga ik naar de bossen van Papenvoort. Ik duik zelfs even de N34 onderdoor en ga via Bronnegen vervolgens om Borger heen. Ik wil eerst nog naar Exloo en vanuit daar richting Eesergroen. Als ik even later Ees op de handwijzer zie staan, ben ik er eigenlijk ook wel klaar mee. We gaan weer onderweg naar huis. Bij het Mammoetpad tref ik opnieuw de levensgrote mammoeten die in 2018 dreigden mijn Pioneer op te peuzelen. Ik maak ook even een selfie met een mammoet en op Facebook geloven ze nu dat ik naar een safaripark ben geweest. Via Ees en Westdorp wil ik naar Schoonloo maar zie dan opeens Elp en Westerbork op de handwijzers verschijnen. Ja vooruit! Ik zal toch via Westerbork weer de bewoonde wereld in moeten dus laten we het toeristisch fietsen even voor wat het is. Ik ga de bossen door naar Elp, alleen... kom ik aan de 'verkeerde' kant uit. De N374 Elperstraat ligt er geruime tijd uit. Twee weken geleden is dat geen probleem omdat ik aan de noordkant de bossen uit kom en meteen het fietspad op kan. Nu kom ik uit oostelijke richting en moet ik de afgesloten weg oversteken. Op advies van buurtbewoners maak ik, voor mijn gevoel, een gigantische bocht om achter Elp uit te komen. Dan is het nog slechts twee kilometer naar Westerbork dus je hoort mij niet klagen.

Er is ergens het idee gekomen om vanavond te vieren bij een chinees. Buiten een paar kleine broodjes om heb ik vandaag niet buitensporig veel gegeten en in Westerbork krijg ik lekkere trek. In het centrum zit een chinees. Ik kijk op de klok. Het is kwart voor zeven. Hier even eten en daarna de turbo aan? Klinkt als een plan. Ik heb een verrukkelijke Foe Yong Hai Speciaal met Chinese bami. Dat laatste heb ik nog nooit gehad en moest ook eens proberen. Het is echter meer mihoen dan bami. Ik beloof mezelf een ijsje in Beilen. Het begint ook al iets te schemeren als ik in Beilen arriveer. Ik haal een pak lekkere koekjes bij de Albert Heijn en rook nog één sigaartje op het bankje in Brunsting. De mp3-speler met een lekkere mix in de binnenzak van mijn jas, koptelefoon in de fietstas, en zo spurt ik de nacht in. Dat gaat vlot. Gedurende twintig minuten Godspeed You Black Emperor fiets ik van Brunsting naar Lheebroek. Ik laat Dwingeloo helemaal links liggen. Ik hoop dat het tankstation bij Dieverbrug nog open is voor een doosje sigaren maar helaas... Vervolgens fiets ik parallel aan de rijksweg terug naar Uffelte. Ik ben om twintig over negen thuis en het geeft een zekere rust dat ik me niet meer druk hoef te maken over een maaltijd.

Zaterdag vervolg ik de feestelijkheden met een concertje.

Week Spot: Lynda Seals

Het 5300e bericht op Soul-xotica behoeft geen slingers of taart, maar het is op zichzelf wel aardig om te melden. Voorlopig hebben we geen mooie ronde feestelijke getallen en denk ik dat we eerst richting de vijftiende verjaardag gaan van deze praatpaal. De Week Spot maakt al twaalf jaar deel uit van Soul-xotica, sterker nog: Het is bijna twaalf jaar geleden dat ik de rubriek de naam Week Spot heb gegeven. Eerst heet het namelijk de 'Tune Of The Week'. Ik haal Week Spot uit het liedje 'Weak Spot' van Evelyn Thomas, die overigens een paar weken geleden ons is ontvallen. De Week Spot is méér dan een plaat die me een week lang mag onderhouden en een speciale plek krijgt in 'Do The 45'. Ik heb mezelf verplicht om dieper te duiken in de achtergrond van de artiest of groep en met een verhaaltje van een redelijke lengte te komen. Toch kan het gebeuren dat één bepaald plaatje een enorme favoriet wordt voor mij maar dat er vrij weinig valt te schrijven over de persoon in kwestie. In deze categorie valt ook 'Skinny Dippin' van Lynda Seals, een 'blink and you'll miss it'-plaatje uit 1980 dat sinds maart een zeer belangrijke rol speelt voor mij. Nu het volgens de meest recente berekening de dertigste plaat is in de show van komende zaterdag ga ik deze tot Week Spot maken, maar... er valt zeer weinig te melden over mevrouw Seals.

Nu het nog kan... Tot en met zondag gaat het weer vrij aangenaam worden en als we nog even willen zwemmen, moet het nu gebeuren. Alhoewel? Als jullie mij ooit in het water zien liggen, moeten jullie niet door rijden en denken dat ik gezellig aan het pootje baaien ben. Bel dan alstjeblieft 112 want ik ga een verdrinkingsdood tegemoet. Ik doe dus mijn uiterste best om uit de buurt te blijven van het water. Net als bij het gitaar spelen speelt mijn motoriek parten. En hoewel het de tweede keer in een week is dat ik dit ter sprake breng, is het iets dat in mijn dagelijkse leven zo normaal is geworden dat ik er niet eens bij stil sta. Ik heb ooit overigens wel een 'skinny dip' gedaan in de Ruxveense Plas. Ik verbaasde me erover dat mijn benen wel heel erg snel bruin waren geworden. De zwemvijver is inmiddels gelukkig gesloten want er zit gewoon een laagje menie op mijn benen. Natuurlijk is 'Skinny Dippin' pas écht als je het met je geliefde doet en nee... die had ik niet in Steenwijk-West.

Op Discogs staat een overleden link naar een Youtube-video bij haar vierde single. Deze stamt uit 1981 en heeft in de beschrijving 'Aged 27' achter haar naam staan. Dat zou betekenen dat Lynda nu zeventig zou zijn als ze nog onder ons is. Want nogmaals... er is heel weinig bekend over Lynda. Het enige dat we weten is dat ze twee singles heeft gemaakt met een formatie genaamd L.A.X. Op Discogs wordt alleen de single uit 1975 op A&M genoemd maar het schijnt dat de groep twee jaar eerder al een andere single heeft afgeleverd. Het is dan overigens weer niet dezelfde L.A.X. als de band die tussen 1978 en 1982 een aantal platen heeft gemaakt. Lynda debuteert als soliste in 1975 op A&M, hoewel 'Leave Me' alleen als een promo wordt uitgebracht. In 1981 maakt ze twee singles voor het Jamex-label en 1980 is het jaar van 'Skinny Dippin' op het Fraternity-label.

Ik ken het Fraternity-label vooral van singles van Lonnie Mack. Fraternity is een platenlabel uit Cincinnati in Ohio dat van de jaren vijftig tot en met de jaren negentig heeft bestaan. Ik zie net dat 'Then You Can Tell Me Goodbye' van The Casinos uit 1967 ook op Fraternity is uitgebracht en dat het label een belangrijke rol heeft gespeeld in de Amerikaanse psychedelische rock. Ik heb met The Casinos en 'Memphis' van Lonnie Mack meteen de twee grootste hits van het label genoemd. In de jaren zeventig gaat het over in andere handen. Als 'Skinny Dippin' de steun had gehad van een grotere platenmaatschappij en als wellicht een minuutje eraan vast was geplakt, dan had dit een hele grote hit kunnen zijn. In zo'n geval had ik dan nu ook méér kunnen vertellen over Lynda Seals. Helaas is dat alles wat ik kan vinden en dat ik met jullie kan delen.

Een leven met Ernst

Hoewel het nieuws in eerste instantie pas vorige week naar buiten is gekomen, ben ik persoonlijk vorig jaar al erg geschrokken van de toestand van Ernst Langhout. Gisteren is echter bekend geworden dat hij zijn strijd tegen maagkanker heeft moeten opgeven. Ernst is voor mij lange tijd een 'local hero' terwijl ik op dat moment niet besef wat hij allemaal al heeft gedaan op muzikaal gebied. Een van de allereerste recensies voor het Sneeker Nieuwsblad is van een cd-presentatie van Ernst in Het Bolwerk. Ik heb het schrift met de vroege artikelen even verderop liggen, maar het is één van de recensies waar ik persoonlijk kromme tenen van krijg en dus ga ik die fijn even niet delen. Tja, ik ben zestien en nog heel erg zoekende naar een schrijfstijl terwijl ik ook niet echt kaas heb gegeten van veel van de muziek die voor mij wordt gespeeld. En toch tekent Ernst voor mij een deel van mijn jeugd in de jaren negentig en krijg ik zelfs nog gitaarles van hem voor wat het waard is. Vandaar dat ik hem graag wil eren met een berichtje op Soul-xotica. Ernst Langhout is overigens 68 jaar geworden.

Als ik actief word in het bezoeken van concerten is The Visitor al een schreeuw uit het verleden. Wel met een hele sterke echo want ik spreek in die tijd met menigeen die de meest geweldige verhalen kan vertellen over The Visitor. Ik leer Ernst kennen als hij net weer een beetje is teruggekeerd naar zijn roots. Ik heb wel gelezen dat hij al een paar maal Rusland heeft bezocht (waarvan de bovenstaande foto een bewijs is) en dat de indruk van dat land zijn weerslag heeft in zijn nummers. Ik hoor 'Tears In The Snow' voor het eerst bij Henk Westbroek op Radio 3 tijdens een praktijkles op het KMBO. Daar mag de radio aan tijdens de lessen om de atmosfeer van een kantoor te creëren. De cd heet 'Eye Of The Cyclone' en die wordt de zaterdag erna ten doop gehouden in Het Bolwerk. Ik beschouw hem deze avond als een 'local hero', een getalenteerd singer-songwriter die een cd-tje heeft gemaakt. In 1992 hebben we nog geen internet en Youtube. Anno 2024 schaam ik me ervoor dat ik hem zo heb ondergewaardeerd bij dit eerste optreden.

Het is zeker niet de laatste keer dat ik Ernst in actie zie. In de jaren negentig zit ik geregeld in een spagaat. Niet dat ik balletlessen volg, maar muzikaal zou je het zo kunnen noemen. Enerzijds wild en stoer met Nirvana en deelname aan een deathmetalband, anderzijds mezelf helemaal kunnen verliezen in (semi-)akoestische folkrock. Vooral vanwege het laatste vind ik Ernst erg interessant. In de midden jaren negentig komen opeens heel veel dingen samen. Ernst presenteert een cd met drie verschillende bands: 'Handful Of Illusions'. Dat hij gaat optreden met een metalgitarist in Big Tree is iets volslagen nieuw voor mij. Gedurfd voor een folkmuzikant? Nou, anno 2024 weet ik dat The Visitor voorheen The Nighttime Visitor was en dat dit een onversneden punkband was. Hij is dus wel al langer bekend met de materie. Rond dezelfde tijd droom ik er van om een populaire singer-songwriter te worden en koop mijn eerste (en laatste) akoestische gitaar bij Wim Heins. Ik kan uren op mijn kamer zitten met het instrument op schoot en voor me uit dromen. Ik schrik van iedere aanslag op de snaren en heb geen flauw idee hoe ik zoiets moet bespelen. Dan verneem ik dat Ernst zich aanbiedt voor gitaarlessen en trek ik de stoute schoenen aan. Ik ga op een donderdagmiddag met de gitaar in de bus naar Gauw en wordt welkom geheten in zijn boerderij. Hij geeft me huiswerk mee en de volgende week zal ik het resultaat laten horen. De tweede les doen we achter de boerderij in de open lucht. Als blijkt dat ik er niks van bak en liever een interview af neem, is Ernst er snel klaar mee. Tja, met mijn vertraagde motoriek is een gitaar bespelen een onmogelijke opgave. Een paar jaar later geef ik de gitaar praktisch cadeau aan een vriend.

Inmiddels heeft The Scrum in Sneek haar deuren geopend en dat gaat in 1996-97 mijn 'clubhuis' worden. Het enige café in de Waterpoortstad waar rekening wordt gehouden met de 'alternatieve' gasten. Op een zekere woensdagavond hebben ze Ernst uitgenodigd voor een optreden. Ik weet niet wat er mis gaat, maar er gaat iets niet goed. Samen met een vrouwelijke 'fan' besluit ik een fanclub op te zetten voor Ernst. Dit houdt ons de rest van de woensdag van de straat en aan de bar, maar tot een werkelijke fanclub is het niet gekomen.

Vervolgens verlies ik Ernst even helemaal uit het oog. De cd's raken té zwaar beschadigd om nog te kunnen draaien en ik vermaak me intussen in Engeland, De Bilt en Steenwijk. Het is pas een paar jaar geleden dat ik plots de behoefte heb om Ernst te zoeken op Facebook. Dat gaat in eerste instantie via zijn broer en dan wordt er een pagina aangemaakt van zijn nieuwste band The Retro's. Ik heb eens het plan om een concert te bezoeken van The Retro's maar het blijft erbij. Dan is het begin 2023 en verneem ik het nieuws via mijn zus. De boerderij van Ernst is tot de grond toe afgebrand. Het treft niet alleen Ernst, maar ook de opnamestudio en ateliers van inwonende kunstenaars. Gelukkig vallen er geen gewonden maar daar is ook alles mee gezegd. Er blijft niets over van de boerderij. Meubelen, kleding, instrumenten, mastertapes, een compleet foto- en video-archief.... alles kan als verloren worden beschouwd. Al snel ontstaan er initiatieven voor benefietoptredens. Ik ben zelfs nog van plan om op een zondag naar Het Bolwerk te gaan voor zoiets maar ook dat blijft erbij. In deze tijd doet Ernst een uitgebreid interview op Omrop Fryslân en ik weet nog dat ik me wild schrik als ik hem voor het eerst zie. Natuurlijk... hij heeft het recht om een jaartje ouder te worden, maar ik vind hem er een stuk minder uitzien in vergelijking tot mijn herinnering uit de jaren negentig. Drank en tabak hebben duidelijk hun tol geëist. Middels een Facebook-groep leer ik dan nog wel dat in 1997 blijkbaar de boerderij 'the place to be' was en dat er wekelijks spontane jamsessies werden gehouden. Er staat me iets van bij dat een groepje vanuit de Popkelder wel eens naar Gauw toe ging, maar heb nooit de link met Ernst gelegd. Ik kan me ook niet heugen dat ik hem na 1997 nog in levende lijve heb ontmoet of gesproken.

Zoals gezegd ben ik de cd's al jaren kwijt en dus moet ik het even doen met Youtube en Omrop Fryslân. Er zijn ook verschillende nummers uit de jaren negentig die ik, bij wijze van spreken, helemaal kan zingen zonder dat ik ze hoef te horen. Zijn muziek zal voor altijd bij me blijven...

Singles round-up: september 5

'Is het vandaag Prinsjesdag?'. Mijn collega's kijken me verbaasd aan. Ja, natuurlijk is het Prinsjesdag vandaag. Het voelt vreemd aan terwijl ik vorig jaar nog een week later vakantie heb gehad. Normaal gesproken valt Prinsjesdag ver buiten de vakantie en nu voelt de vakantie als gisteren. Ik kan soms nauwelijks bevatten dat het twee weken geleden is. Twee weken ná de vakantie heb ik nog wel een kleine voortzetting van de vakantie in gedachten voor deze week. Dit gaat vooral plaats vinden op donderdag en zaterdag. Enerzijds ter viering van '20092009' maar tegelijk ook nog even genieten van het fraaie weer nu het nog kan. Ik denk dat ik qua singles voorlopig wel even klaar ben. Vanavond ga ik jullie eerst trakteren op 28 'dubbele' singles. Zesentwintig uit Assen en twee die ik gisteren bij de kringloopwinkel in Tuk heb gekocht. Ik wil de platen wederom in alfabetische volgorde op de foto hebben met de twee uit Tuk als hekkensluiters. Dan zie ik dat ik zevenentwintig singles en herinner me opeens dat ik afgelopen zondag een 'dubbele' single heb gedraaid. Ik heb geen zin om de volgorde aan te passen en dus is dat de hekkensluiter op de foto. Ik heb de singles nu onderverdeeld in drie categorieën. Engelse persingen, iets afwijkende persingen en 1-op-1 upgrades en dergelijke. Zo ga ik ze vandaag aan jullie voorstellen.

Dan begin ik met de Engelse persingen. Het maakt niet uit hoe vaak ik een plaat heb en in hoeveel verschillende persingen, een Engelse persing maakt voor mij vaak de verzameling compleet. Ik kom ze deze zaterdag in Assen een paar tegen. Ik heb in eerste instantie nog twee uitgescholden voor Engelse persingen maar die blijken toch een andere oorsprong te hebben. Hierbij de volbloed Engelse uitgaven.

* Bee Gees- Stayin Alive (UK, RSO, 1977)
* Carpenters- Only Yesterday (UK, A&M, 1975)
* Roberta Kelly- Zodiacs (UK, Oasis, 1977)
* R. Dean Taylor- Gotta See Jane (UK, Tamla Motown, 1968, re: 1974)

Bij de Bee Gees is opvallend dat het 'plastic' RSO-label Polydor-rood is waar dat in de meeste gebieden geel is. 'Gotta See Jane' is opnieuw uitgebracht in de periode dat 'There's A Ghost In My House' een grote hit is voor R. Dean Taylor in Engeland. Het zal ook oversteken naar Nederland. Vervolgens de singles die ik 'dubbel' reken maar die ik in iets andere hoedanigheid in de bakken heb staan.

* The Allman Brothers Band- Jessica (NL, Capricorn, 1973, re: 1976)
* J. Bastos- Loop Di Love (NL, Pink Elephant, 1971)
* Christophe- Les Marionnettes (NL, Vogue, 1966)
* Cockney Rebel- Sebastian (NL, EMI, 1973)
* Andy Kim- Baby I Love You (Australië, Flamingo, 1969, re: 1974)
* Esther Phillips- What A Diff'rence A Day Makes (NL, Kudu, 1975)
* Spinners- Mighty Love (NL, Atlantic, 1974)
* Ruth Waters- Never Gonna Be The Same (Duitsland, Karma, 1978)

The Allman Brothers Band heb ik in de Duitse Capricorn-heruitgave van de vroege jaren tachtig met 'Ramblin' Man' op de b-kant. J. Bastos had ik tot nu alleen als de Dureco-heruitgave van omstreeks 1978. Christophe heeft in 1979 opnieuw een hit met 'Aline' en 'Les Marionnettes' verschijnt dan ook als opvolger. Ik heb de Franse Motors-uitgave van 1979. Ik geloof dat ik ergens een verfomfaaid exemplaar moet hebben van 'Sebastian', maar tot voor kort heb ik de Engelse altijd als enige gerekend. De fotohoes is echter helemaal nieuw voor mij. Andy Kim had ik even uitgescholden voor Engels, maar nee... deze is van Australië. Esther Phillips heb ik in mei gekocht als Franse CTI en The Spinners heb ik een paar jaar geleden als Duitse persing gekocht. Ruth Waters heb ik alleen in de Amerikaanse persing. Cockney Rebel en de laatste zijn de twee van gisteren uit Tuk. Voor de rest zijn het vrijwel 1-op-1 upgrades.

* Blue Mink- Good Morning Freedom (NL, Philips, 1970)
* Boy George- Sold (Duitsland, Virgin, 1987)
* Delegation- Put A Little Love On Me (Duitsland, Ariola, 1979)
* Electric Light Orchestra- Rockaria! (NL, United Artists, 1977)
* Rob Hoeke R&B Group- Jolita (NL, Jolita, 1968)
* Jefferson- The Colour Of My Love (NL, Pye, 1969)
* Laid Back- Sunshine Reggae (Duitsland, Metronome, 1983)
* Stacy Lattisaw- Jump To The Beat (NL, Atlantic, 1980)

Jefferson heb ik uitgescholden voor een Engelse persing doordat deze een klein rond middengat heeft. Dit is een fenomeen wat wel vaker incidenteel gebeurde bij een Nederlandse platenpers. Er werd dan vergeten om de gaatjes erin te meppen zodat de single een 'hartje' kreeg. Dit is zo'n geval want mijn andere Jefferson (met fotohoes) heeft wel een 'hartje'. Laid Black had in het vorige rijtje moeten staan want deze heb ik in de Nederlandse uitdossing. Met name Stacy Lattisaw en Boy George zijn broodnodige upgrades, de nieuwe Delegation mag de oude vervangen in de Blauwe Bak. Voor de rest zijn het vooral de onberispelijke fotohoesjes die de doorslag geven.

* Lipps,Inc.- How Long (NL, Casablanca, 1980)
* Little Steven- Bitter Fruit (Duitsland, Manhattan, 1987)
* Osibisa- Music For Gong Gong (Duitsland, MCA, 1972)
* Sandy Posey- Born A Woman (NL, MGM, 1966, re: 1975)
* Bebu Silvetti- Lluvia De Primavera (NL, Hispavox, 1975)
* Slade- My Friend Stan (NL, Polydor, 1973)
* Solution- Divergence (NL, Harvest, 1973)
* The Web- Baby Won't You Leave Me Alone (NL, Deram, 1969)

Little Steven is een oprechte vergissing want die heb ik al in uitmuntende staat. Sandy Posey heb ik in de jaren negentig in deze uitgave gekocht maar die is zoek geraakt. 'Lluvia De Primavera' blijkt in het Engels 'Spring Rain' te heten en is ook in ons land in 1977 onder die titel uitgebracht. Deze staat al in de Blauwe Bak, de dubbele mag in de jaren zeventig-bak. Lipps Inc., Osibisa, Slade en Solution gaat hem om de fotohoesjes. Mijn vorige van The Web heeft een volgekalkt fotohoesje en label en dus is dit een fraaie upgrade.

Week Spot Kwartet: week 37

Ah, ik weet het alweer! Op zaterdagavond wil ik inderdaad het Week Spot Kwartet doen en begin maar met het zoeken van de meest eenvoudige? De Week Spot van een jaar geleden want die heb ik nog op een stapeltje liggen. Euh nee... die ligt er niet meer. Dan ga ik maar weer een video kijken ter ontspanning. Vanavond dezelfde zoektocht opnieuw hervat. Zou ik hem dan in de bak hebben staan met recente heruitgaven? Nee, daar kom ik hem ook niet tegen. Dan zie ik de meest recente Epsilon van Prime Cut en dan moet die maar mee op de foto. Dat herinnert me er ook aan dat ik deze singles wellicht nog niet in het overzicht heb van de 'Do The 45'-uitzendingen en Epsilon en Expansion zijn wel aan de beurt komende zaterdag. Het moet maar zo! Hierbij de vier Week Spots uit de voorgaande vier jaren en uiteraard van vorige week.

2020: This Love Won't Run Out - Dee Dee Sharp (1967)
Hoe ik erbij kom mag Joost weten want de eerste signalen tekenen zich alweer af, maar in september 2020 ben ik enigszins optimistisch gesteld. De lockdown is vergeten en de ziekenhuisopnames zijn genormaliseerd. In Meppel wordt een 'Tafel In De Tuin' gehouden, een concept dat zich ieder jaar blijft herhalen. Een aangepaste braderie en vlooienmarkt. Niet in een gebouw en allemaal bij elkaar maar verspreid over de stad. Mijn vertrouwen in de mensheid is groot en ik verwacht niet dat mensen nog een keer in dezelfde val trappen. Dat zal dus ietsje anders lopen. In deze weken van optimisme passeert Dee Dee Sharp geregeld op mijn mp3-speler en ik besluit dan om het tot Week Spot te maken. Na een paar snelle bestellingen bij Mark op rij is het voorlopig even rustig en kan ik terug grijpen op plaatjes die ik in de voorliggende maanden heb gekocht. Deze week treffen we zo een plaatje dat weer heel erg synoniem staat aan de vakantie van 2020.

2021: Don't You Care - Alice Clark (1972)
Ongeveer tien jaar eerder komt 'You Hit Me' van Alice Clark mijn collectie binnen en zal voor een nieuwe impuls zorgen in mijn Northern Soul verzamelen. Tien jaar later herinner ik mezelf eraan dat ik 'Don't You Care' nog niet heb en plaats een bestelling bij mijn favoriete bootleg-dealer. Daar ga ik later deze week weer een bestelling plaatsen zoals het lijkt.

2022: Feels So Good - Bobby Harden & The Soulful Saints (2022)
Er komen zoveel goede nieuwe soul-releases uit iedere week dat het lastig bij te benen is. Er zijn meerdere 'hoeken' in de soul-scene en Bobby Harden veroorzaakt een stormloop in een hoek waar ik niet al te bekend ben. Het is niet eerder dan juni 2022 als ik voor het eerst hoor van 'Feels So Good'. Er zijn dan al plekken op het internet waar de meest waanzinnige prijzen worden gevraagd voor de single maar gelukkig heeft een bevriende Engelse dealer hem voor een redelijke prijs. Alleen... is het wachten, wachten en wachten want de bestelling wil maar niet binnen komen. Het is op het laatst september en ik wil de plaat dolgraag hebben. Ik besluit hem via een Amerikaanse dealer te kopen. Deze arriveert snel na betaling van invoerkosten. Dan is het een donderdagmorgen en komt alsnog het pakket uit Engeland binnen. Ik heb erover nagedacht om de dubbele plaat te verkopen, maar ach... een exemplaar op reserve kan ook geen kwaad. Nogmaals: Ik ben niet zo'n ster in het verkopen. Die middag van de donderdag ga ik moeder op zoeken in Sneek en dat zal achteraf gezien de laatste keer zijn geweest. 'Feels So Good' heeft dus meer dan alleen één herinnering en goede associatie!

2023: Let's Get Together - Natural Impulse (1976)
Dat is de plaat die heeft gewonnen bij verstoppertje. Een plaatje op het Epsilon-label en Yann presenteert ons behalve de reguliere single-versie ook een langere uitvoering. Het is de laatste met een extra instrumentale 'brug' die het tot Week Spot schopt in 2023. Het blijft vanavond bij twee berichten want nu wil ik écht even up-to-date komen met het nieuws van de dag!

Singles round-up: september 4

Vrijdag- en zaterdagavond heb ik nog wel even met het idee gespeeld om te publiceren maar na beide radioshows heb ik meer behoefte aan wat ontspanning. En zo gaat een weekend voorbij op Soul-xotica zonder een taal of (lees)teken. Maar, wees niet bevreesd, ik ben weer terug en er is genoeg om over te schrijven. Laat me vanavond eerst eens beginnen met het laatste deel met 'nieuwe' singles uit Assen. Plus nog eentje extra want ik ben vanmiddag in Steenwijk bij de kringloop geweest. Daar heb ik drie singles gevonden, eentje die ik nog niet heb en twee andere uitvoeringen van singles die ik wél heb. De twee dubbele komen in de aflevering met de dubbele singles uit Assen. Straks het Week Spot Kwartet en dan morgen de dubbele singles en de Week Spot. Daarna kan ik kijken naar 'Het zilveren goud' en wellicht een berichtje over '20092009' omdat ik dat dit weekend dubbel en dwars ga vieren. Nu eerst de laatste dertien uit Assen en eentje van de kringloopwinkel in Tuk. Die sluit ook in alfabetische volgorde mooi achteraan.

* Massada- Unknown Destination (NL, Kendari, 1979)
Blues en Massada in Assen, dat geeft altijd een speciaal gevoel. De blues omdat Cuby & The Blizzards feitelijk ook in Assen is begonnen maar uitwijkt naar het boerderijtje in Grolloo dat Harry heeft gehuurd. Grolloo heet dan overigens nog even Grollo. De extra o zal in de laatste decennia weer worden toegevoegd. Massada geeft een extra gevoel omdat de Molukse acties in de jaren zeventig in de directe omgeving waren. Assen kent op de dag van vandaag nog altijd een Molukse enclave. Ik ontdek dat als ik in 2016 een huis zoek en een spotgoedkope rijtjeswoning in Assen zie staan. Iemand met een Molukse achtergrond geniet daar de voorkeur. Maar... natuurlijk zaten de Molukkers verspreid over het land en wonen de leden van Massada in de omgeving van Huizen en Laren als ik me niet vergis. Enfin, ik ben Massada gaan herwaarderen in 2021 en dat maakt ook dat ik de laatste ontbrekende singles ben gaan zoeken. 'Unknown Destination' is de volgende in de rij. 'Latin Dance' en 'In Your Eyes' hebben hun weg naar de Blauwe Bak gevonden en... 'Unknown Destination' gaat hen volgen. Hoewel het heel erg latin rock starten wordt het gaandeweg steeds meer soulvol en het heeft een prettige hook.

* Stephanie Mills & Teddy Pendergrass- Two Hearts (NL, 20th Century Fox, 1981)
'I Never Knew Like This Before' is een 'alltime classic' en tevens de reden waarom ik alles van Mills koop dat los en vast zit. Soms zit daar een echte misser tussen. Nu dan deze single met Teddy Pendergrass. Hoewel ik de plaat vorige week zondag heb gedraaid moet ik mijn geheugen opfrissen. We hebben immers ook nog altijd de b-kant. Ja, 'Two Hearts' is 'classy' genoeg voor de Blauwe Bak. De b-kant is een pure ballade en biedt ons Stephanie in haar eentje, maar 'Two Hearts' is in dezelfde stijl als 'Top Of My List' welke sinds jaar en dag ook in de Blauwe Bak staat.

* Mungo Jerry- Open Up (Duitsland, Pye, 1972)
Opnieuw een single met een slechte kleurenkopie van het fotohoesje. Ik heb de kopie van Georgie Fame overigens al weggegooid en ook deze staat op de nominatie. Omdat het losse velletjes zijn moet het plastic hoesje erom heen blijven en dat past niet lekker in de tijdelijke koffers. 'Open Up' is alleen een hit in Engeland en laat een bluesy Mungo Jerry horen. Ik lees net dat Paul King en Colin Earl hadden besloten Ray Dorset de laan uit te sturen. Als de platenmaatschappij dat hoort, halen ze Dorset terug omdat hij per slot van rekening Mungo Jerry is. King en Earl verlaten dan de band en Dorset neemt haastig deze single op. De eerste van Mungo Jerry met een drummer. De single is 'lo-fi', de albumversie is iets meer uitgewerkt. Een verrassend leuk plaatje!

* The Osmonds- Love Me For A Reason (NL, MGM, 1974)
De volgende paar singles heb ik gisteren gedraaid. Mijn collega Lee schrijft 'TUNE' in de chatroom als ik deze van The Osmonds draai en, ja, ik ben zelf ook altijd onder de indruk van het nummer. Marie Osmond is iets anders gaan doen en Little Jimmy piept ook niet mee. En dan krijg je zo opeens een soort van Jackson Five met een wonderschone harmoniezang.

* Pipkins Party- Maxi Fun (NL, Columbia, 1970)
Deze single staart me al aan vanaf ieder bezoek aan Assen sinds januari 2023. Deze keer mag die dan toch een keer mee. Het is feitelijk de eerste Amerikaanse plaat van The Pipkins en in Nederland is het de derde. We horen Roger Greenaway en Tony Burrows met hun maffe stemmetjes enkele van de grote hits van die dag vertolken. Op de a-kant is dat 'Mama Told Me Not To Come'  (Three Dog Night), 'Give Me Just A Little More Time' (Chairmen Of The Board) en 'Yellow River' (Christie). De b-kant laat ik maar even voor wat het is maar dat bevat onder andere 'My Baby Loves Lovin' van White Plains waarop Burrows oorspronkelijk ook de leadzang doet. Het is en blijft een novelty.

* The Pop Tops- That Woman (Frankrijk, Princess, 1969)
Opnieuw een verrassing. Deze plaat heb ik gisteren gedraaid en verwacht er niet veel van. Het intro van 'That Woman' klinkt een beetje crossover-soul maar het zakt al snel in tot pure pop. Maar wel eentje van het fijnste soort. Een feestje op het vinyl! Op de keerzijde staat 'Adagio Cardinal' dat ik ken als instrumentaal nummer van Raymond Lefevre. Dat laat ik vanavond voor wat het is.

* Carly Simon- Nobody Does It Better (Duitsland, Elektra, 1977)
'Der Spion, der mich liebte'. Ik kon al niet op de titel van de James Bond-film komen! Dat is natuurlijk een hele echte Bond-klassieker en dan heb ik het over de plaat en niet de film. Ik kan me niet heugen dat ik de film ooit heb gezien. En we hebben de keuze bij het hoesje. Ik heb hem inmiddels omgedraaid naar de prent van Carly die een beetje zwoel in de lens kijkt.

* Slade- My Oh My (NL, RCA, 1983)
In Engeland liggen de kerstartikelen alweer in de winkels, hier in Nederland heeft Sinterklaas een kleine voorsprong. Slade wordt natuurlijk geassocieerd met kerst dankzij 'Merry Xmas Everybody', maar ook deze single is nauwkeurig gepland om te verschijnen in november 1983. Veel van het succes zal te danken zijn aan de periode van kerstmis want waarom zou je anders deze schijf in huis halen? Het is een beetje een draak in de output van Slade en zeker niet hun beste nummer, maar hij ontbrak nog in de verzameling.

* Squaller- Bla-Bla-Bla (NL, Pink Elephant, 1974)
Ik ken de plaat uit het Hitdossier maar heb geen flauw idee wat ik te horen ga krijgen. Ik zie dat het oorspronkelijk uit Italië komt en aldaar op Sugar is uitgebracht, een Italiaans sublabel van CBS. Ah okay, ik geloof dat ik dit mopje al wel eens eerder heb gehoord. Coupletten met alleen maar 'Bla-Bla-Bla' en vervolgens een mierzoet poppy refreintje. Toch heel stiekem een novelty!

* Cat Stevens- A Bad Night (NL, Deram, 1967)
Deze heb ik bijna gemist! Als ik de b-kant zie denk ik meteen dat het weer een exemplaar is van 'Matthew And Son'. Even terugbladeren en hee.... Die heb ik nog niet! 'A Bad Night' is als een op hol geslagen speeldoosje. Het begint heel langzaam, bouwt in tempo tijdens het eerste couplet en gaat aldoor sneller. Een kleine break en dan het snelle refrein in dezelfde drammerige stijl als zijn vorige singles. Een klein jaren zestig-pareltje dat helemaal is vergeten.

* Chris Thompson & Night- If You Remember Me (NL, Planet, 1979)
De zanger van Manfred Mann's Earth Band met zijn vriendin en een stel bevriende muzikanten. Die stem is erg markant. Het nummer is van de hand van Carole Bayer Sager en Marvin Hamlisch en dan weet je dat daar niets aan valt af te dingen. Ik hoor Chris persoonlijk toch iets liever in de wat ruigere nummers, maar dat is persoonlijk.

* The Three Degrees- Long Lost Lover (NL, Philadelphia, 1975)
Nog één van de laatste hits en tips van The Three Degrees welke ik nog niet heb. De plaatjes wonen op een paar uitzonderingen allemaal in de jaren zeventig-bak en daar komt deze ook terecht. Doet niets af van het nummer want 'Long Lost Lover' is overheerlijke Phillydisco maar niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak. En we hebben per slot van rekening dit jaar al 'I Didn't Know' bij gezet in de Blauwe Bak.

* Tub-Thumper- Kick Out The Jams (Duitsland, Alaska, 1974)
Persoonlijk denk ik meteen aan MC5 als ik de titel zie, maar nee... Don Reedman en Jeff Jarratt zijn de boosdoeners. Reedman heeft onder andere met The Archies gewerkt ten tijde van 'Sugar Sugar' en Jarratt begint zijn loopbaan als technicus in de Abbey Road-studio. 'Kick Out The Jams' is een glamrock-instrumentaaltje als we de titel niet mee rekenen en het uitzinnige publiek van tape. Het is in alle opzichten een novelty in het rijtje van The Goodies.

* The Whispers- And The Beat Goes On (NL, RCA Victor, 1979)
Ja, het label vermeldt 1979 maar het is een hit in 1980 en dus komt die in de jaren tachtig-bak te staan. Klassieke disco natuurlijk en eentje die ik nog niet heb. Leuk voor op een zondagavond!