De onderhandelingen zijn al maanden aan de gang en gelukkig heeft de regering (dat blijkbaar nog een groot aandeel heeft in PostNL?) vlak voor het zomerreces het groene licht gegeven. PostNL mag, bij wijze van spreken, de bezorging uitbesteden aan de pizzakoerier. Zoals gezegd: De onderhandelingen tussen ons bedrijf en PostNL lopen aardig op de zaken vooruit en met het sein op groen zijn we een paar weken geleden begonnen met één 'loopje' in Meppel. Ik zou in eerste instantie morgenmiddag mijn debuut maken als PostNL-bezorger maar dat moeten we morgen weer even bekijken. Het zou namelijk de bedoeling zijn dat ik met een collega de wijk zou in gaan en als er iets is wat me kan worden gestolen dan is dat het wel. Post bezorgen hoef je niet te leren, althans niet bij ons bedrijf waar geen rekening gehouden hoeft te worden met tussentijdse afspraken met een chauffeur, en dus bedank ik in principe voor dat stukje 'educatie'. Ik ben vanmiddag met mijn collega naar de opslag geweest waar we de post kunnen ophalen. De code van het slot zit al in mijn hoofd gebakken. Vandaag ben ik voor de variatie eens naar Ruinerwold geweest om te bezorgen en wellicht dat dit morgen weer gaat gebeuren. Het zou zéér welkom zijn: Ik begin al een beetje wegwijs te worden in het dorp. Vandaag een dubbel bericht op Soul-xotica. Straks de volgende zeven singles uit augustus 1993 in 'Het zilveren goud', maar nu eerst de Week Spot. Dat is 'I'll Never Fall In Love Again' van Charlie Hodges.
De tering naar de nering zetten. Dat heb ik dikwijls gedaan met de Week Spot. Dat is begin dit jaar het geval als ik de 'labels-specials' doe in 'Do The 45' en is aanvankelijk ook het idee voor de eerste vorm van de 'zomer-Do The 45's'. Deze week zou ik dan bijvoorbeeld singles hebben gedraaid die ik in 2015 of 2016 heb gekocht en zou gepaard gaan met een 'Classic Week Spot'. Nu heb ik besloten om een of meerdere jaren in de schijnwerpers te zetten en uitsluitend muziek uit deze jaren in 'Do The 45' te draaien. Toch heb ik intussen ook nog een wenslijstje voor wat betreft de Week Spot en daar kan ik gemakkelijk de 'nieuwe' shows op aanpassen. Zo raak ik dan eindelijk overtuigd van 1971 als het verschijningsjaar van Charlie Hodges' single. Nog steeds zou ik me kunnen voorstellen dat de plaat uit 1966 komt. Het Calla-label is echter goed gedocumenteerd en het catalogusnummer kun je nergens anders plaatsen dan in 1971. Het tegenovergestelde van de tering en de nering: Ik besluit een paar weken geleden een show te doen over 1971 om deze single als Week Spot te kunnen hebben. Waarvan akte.
Soms heb ik last van verstrooidheid. Ik kan me voorstellen dat menigeen meteen 'Tom Jones' had geroepen als ik de plaat in maart aankondig. Zelf weet ik wél dat Tom Jones' hit uit 1967 niet de Bacharach/David-compositie is, maar kan het deuntje evenmin voor de geest halen. Mijn nieuwsgierigheid is meteen gewekt als ik die ene naam op het label zie staan: Lonnie Donegan. De koning van de Engelse skiffle-beweging uit de late jaren vijftig. Ik weet dat de man nog heel lang actief is gebleven in de muziek en dat hij meer noten op zijn zang heeft dan alleen 'Does Your Chewing Gum Lose Its Flavour' en dergelijke novelty-stampers. Toch zou ik een gedragen ballade als 'I'll Never Fall In Love Again' nooit hebben geassocieerd met Donegan. Omdat de man zo onlosmakelijk is verbonden met de jaren vijftig en zestig deel ik Hodges in eerste instantie ook in binnen dat decennium. Het is waar dat de man de meeste van zijn output in de jaren zestig heeft voortgebracht en de Week Spot één van zijn laatste tevergeefse pogingen is om een succesvol artiest te worden.
De artiest is niet bepaald goed gedocumenteerd en bovendien gooit Discogs flink roet in het eten. Hodges brengt platen uit als Charles Hodges en wordt slechts op een handjevol aangeduid als Charlie Hodges. Intussen is daar ook nog de organist uit de studioband van het Hi-label. Deze maakt, volgens Discogs, een single in 1969 als Charles Hodges voor het Calla-label. Dezelfde platenmaatschappij waarvoor ook 'onze' Charles/Charlie Hodges actief is. Wáárom zou een platenmaatschappij twee artiesten met identieke namen opnemen in haar stal en ze afzonderlijk onder eigen naam platen laten uitbrengen? Het is een gegeven dat 'onze' Charlie deze naam na 1969 weer even aanneemt, terwijl de organist de naam Charles Hodges gebruikt. Discogs schrijft 'Easier To Say Than Do' met het vrij funky 'Slip Around' toe aan de sessie-man. Met 'Slip Around' zou ik kunnen geloven dat het een andere artiest is dan de onze, maar als zelfs Sir Shambling (van Sir Shambling's Deep Soul Heaven) de andere kant de wolken in schrijft zonder een spoortje van twijfel? De biografieën op Discogs zijn 'user-submitted' en moeten doorgaans een aantal links bevatten. Dat ontbeert in hun Charles Hodges-verhaal en ik denk dat het klinkklare onzin is.
Onze Hodges opereert vanuit New York en maakt zijn meeste platen voor het Calla-label. Hij jaagt succes na met zijn team van producenten maar dat is een schaars goed in zijn discografie. Zelfs veertig jaar later valt het te wijten aan een paar enthousiastelingen dat we zijn naam nog niet helemaal zijn vergeten. Hodges maakt na 'I'll Never Fall In Love Again' nog één plaat voor Calla. Tenslotte brengt de maatschappij in 1973 'Easier' opnieuw uit en nu met 'Slip Around' als a-kant. Het mag allemaal niet gebeuren voor Hodges en dat wordt betreurd door onder andere Sir Shambling.
Laten we even naar het liedje kijken. Lonnie Donegan acht zichzelf niet als een geschikte zanger van ballades en toch wil hij in 1962 iets doen met de inspiratie die hij heeft gekregen. Aanleiding is het lied 'I'm Never Going To Cease My Wandering' dat populair is tijdens de Grote Depressie in de jaren dertig. Donegan voorziet het nummer van een nieuwe tekst en weet dan even niets beters dan het zelf op te nemen voor een single. Met alle respect voor Donegan en hij weet het zelf gelukkig ook: Hij zingt het nummer alsof hij op straat staat te spelen voor voorbijlopend publiek. Het is niet slecht maar het mist enige vorm van emotie. Het platen kopend publiek denkt er net zo over en de single flopt in 1962. Vijf jaar later doet Donegan geregeld optredens met Tom Jones en op een avond stelt Lonnie hem voor aan het vergeten plaatje uit 1962. ,,Dit nummer is helemaal geschikt voor jouw zang en show", verzekert Donegan hem. De rest is geschiedenis: 'I'll Never Fall In Love Again' wordt een grote hit voor Jones en zal door een keur aan artiesten verder worden uitgevent. Charlie's versie is lichtelijk 'over the top' en dat geeft het juist de charme die het deze week tot Week Spot maakt. Groots en meeslepend, beter kan ik het plaatje niet omschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten