Jarenlang runde Cees Buster een tweedehands boekenwinkel in Sneek. Hij was iedere dag open, hoewel je er bijna nooit iemand zag binnenlopen. Als dat het geval was, kon het de boekhouder zijn om hem te vertellen dat de inkoop op slot moest. Daar trok Buster zich helemaal niets van aan! Het zaakje rook muf naar oude boeken, die allemaal ontsierd werden door grote witte stickers met stempels van Buster en de prijzen.
Hij moet ooit ook eens platen hebben ingekocht. De elpees waren in een tragische staat. Ook had hij singles: Een partij onverkoopbare Amerikaanse singles uit 1975-77 en een handjevol northern soul. En zo leerde ik in 1992 'The Shotgun And The Duck' van de zwarte Amerikaan Jackie Lee kennen. Die omschrijving is nodig omdat er meerdere Jackie Lee's in de muziekbiz actief zijn. Het nummer was meteen een schot in de roos. Van soul had ik toen nog weinig kaas gegeten, dus wat een kennismaking! De drums die het nummer aanvangen, die genadeloze bas (het is de Britse Contempo-reissue), ik wist meteen dat ze zo weinig gemaakt waren. Lee had in 1965 een paar stuivers verdiend met 'The Duck', maar opvolgers waren gedoemd te floppen. Toen twee jaar later de 'shotgun' even een danshype was, besloot Lee deze te koppelen aan zijn handelsmerk. En zo ontstond 'The Shotgun And The Duck'. 'I think they are gonna shoot my duck, but Lord they are running out of luck'. De wens van Lee kwam niet uit. De shotgun haalde niet de populariteit van de boogaloo en evenmin kwam er een opleving in de duck...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten