Ik had in 1992 een interview met gitarist Martin Van Wijk, die in 1973 Robbie Van Leeuwen verving bij Shocking Blue. Voordat Van Wijk de overstap naar Den Haag maakte, speelde hij in Australië bij hitmakers The Residents (niet te verwarren met de uiterst bizarre naamgenoten uit San Mateo, USA) en The Throb (nummer 1 in Australië met 'Story Teller'). Hij had het over het typische Australische geluid. Toen ik vroeg wat dat dan was, keek hij me meewarig aan. Dat ik niet wist dat Australische muziek zich kenmerkte door de heldere gitaren?
Daar moet ik altijd aan denken als ik het intro van 'Friday On My Mind' hoor. En inderdaad, die tinkelende gitaar bespeurde je bijna niet bij Britse en Amerikaanse hitmakers. Tekstueel zou het nummer verplicht in de maandag-uitzending van Arbeidsvitaminen moeten zitten. Maar smaakt alle andere dagen ook naar meer.
Toch had The Easybeats moeite met een opvolger voor 'Friday'. 'Who'll Be The One' uit vroeg 1967 is een fijn beatnummer, maar mist de impact van zijn voorganger. Hoef ik het niet over 'Hello How Are You' te hebben? Tuurlijk, grote hit in 1968, sfeerrijk nummer, in 1987 door Peek & Cloppenburg uit de mottenballen gehaald. Maar heeft niets met 'Friday On My Mind' te maken, maar misschien was dat ook de bedoeling? Harry Vanda en George Young zouden zich tien jaar later nog verder verwijderen van 'Friday' met hun fictieve band Flash & The Pan.
George Young komt uit een muzikale familie. Een broer speelt bij Grapefruit (van de hit 'Deep Water') en dan zijn er de jonge broertjes Angus en Malcolm, die met hun band AC/DC in het zadel worden geholpen door George en Harry. Angus heeft een specifieke herinnering aan 'Friday On My Mind'. Als jong knulletje kon hij vanaf school niet naar huis komen. Voor zijn ouderlijk huis stonden honderden uitzinnige fans om George te roepen en de agenten wilden hem niet doorlaten omdat ze niet geloofden dat hij daar woonde...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten