Laatst kreeg ik het, onterechte, verwijt dat ik bij kroegdraaien aan egotripperij doe. U moest eens weten! Wat ik van de twee maanden zondagavond-residentie in Classics heb geleerd, is 'to keep the customer satisfied'. Als iemand een plaat aanvraagt die je niet hebt, overleg je net zo lang totdat je een plaat kan draaien ter compensatie die de klant even goed vindt. Toch zijn er momenten waarop deze jukebox hapert. De gemiddelde kroeggast kijkt namelijk geen meter verder dan 'Black Betty', 'Summer Of '69' en andere hits die dagelijks uit de mp3-jukebox schallen. Als ik het even moe wordt, ga ik even voor een verwenmoment.
'Medicated Goo' van Traffic is er zo eentje. Sinds ik de single in 1992 kocht, heb ik dit weergaloze nummer zo vaak gedraaid, dat ik hem soms per ongeluk tot de grote jaren zestig-hits reken. En dat was het niet. Verder dan de Tipparade kwam het niet.
Traffic is in mijn ogen een klasse apart in de popmuziek. Als ik me zou voorstellen dat er geen andere muziek zou hebben bestaan dan Traffic, zou ik dan iets gemist hebben. Psychedelica, rock, folk, jazz en wereldmuziek is verenigd in de albums die Traffic van 1967 tot en met 1974 maakte. En dan is er natuurlijk het markante stemgeluid van Steve Winwood!
Wat is er te melden over 'Medicated Goo'? Verrekt weinig! Een solide rockgeluid dat niet helemaal typisch 1968 is. Weg zijn de psychedelische effecten waar hun waarde collega's van The Small Faces (en vele anderen) zich aan zondigen. Verder een heerlijk pretentieloos nummer. Wat die 'medicated goo' nu precies inhoudt, wordt maar niet duidelijk. Goed voor 20 verwenmomenten, zegt het doosje van de chocoladepoedermelk. 'Medicated Goo' is goed gebleken voor wel 500 verwenmomenten. And many more to follow...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten