Niet vergeten: Jesca Hoop

Na een kleine eindspurt in november voor de Blauwe Bak Top 100, is het deze maand opvallend rustig met de singles-aankopen. Wellicht dat ik volgende week een paar titels van Discogs haal, verder heb ik begrepen dat er een pakketje onderweg is vanuit Schotland. Een kerstpresentje van een vaste luisteraar en inmiddels ook, als poster-ontwerper, betrokken bij Wolfman Radio. ,,Een paar goede dingen, maar ook een paar minder goede", laat hij weten. We hebben het onlangs nog gehad over de Engelse 'Satisfaction' van The Rolling Stones welke hij in absolute nieuwstaat heeft gekocht, maar verder heb ik geen flauw idee wat ik ga aantreffen in het pakketje. Dat gaat hopelijk een 'Singles round-up' worden. Verder wacht ik nog altijd op de 12" van Divine Situation waarvan de release-datum steeds wordt uitgesteld. Ik weet van een 'insider' dat de banden klaar zijn om in het vinyl te worden geperst en hopelijk zou dat vóór de nieuwe release-datum van 18 december klaar moeten zijn. Ik weet niet hoeveel prioriteit zo'n 12" uit Engeland krijgt ten aanzien van de feestdagen? Ik zou het 30 december graag in huis willen hebben. 2017 is bijna ten einde en in 'Niet vergeten' kijk ik terug op een aantal albums die mijn jaar vorm hebben gegeven. Het leuke aan deze serie is dat je 'huiswerk' mag doen en opeens erg veel leert over een artieste die je in de voorgaande negen maanden alleen maar hebt kunnen beoordelen vanuit de muziek. Vandaag het verhaal van de Amerikaanse zangeres Jesca Hoop en haar meest recente werk: 'Memories Are Now'.

'New Weird America'. Omstreeks 2005 wordt het te pas en te onpas gebruikt om een bepaalde lichting Amerikaanse artiesten te beschrijven. Ik moet de eerste nog tegenkomen die het als een compliment opvat! David Keenan van het alternatieve magazine The Wire wordt verantwoordelijk gehouden voor de term. Hij gebruikt het in 2003 om het Brattleboro Free Folk Festival te beschrijven. Het is een variatie op 'Old Weird America', een term uit het boek 'Invisible Republic' van schrijver Greil Marcus. Hoewel 'New Weird America' vooral acts moet beschrijven die hun inspiratie putten uit de psychedelische folkrock van de jaren zestig, wordt het omstreeks 2005 toegepast op iedere Amerikaanse artiest(e) waarvan de stijl niet eenduidig is te beschrijven. Artiesten zélf voelen zich vaak niet serieus genomen en vinden het jammer dat de journalist niet verder wil luisteren en hen afscheept met zo'n nietszeggende term. Voorbeelden? Devendra Banhart en zijn vrouwelijke evenknie Joanne Newsom zijn typische voorbeelden. Beide hebben ze een erg lijzige stem en ook Newsom's harp-begeleiding draagt bij aan de 'weirdness'. Het wordt al snel gevolgd door onder andere CocoRosie, Joan As A Police Woman en Antony & The Johnsons. Inmiddels is de term zwaar in onbruik geraakt en staat het vooral synoniem aan de genoemde periode van 2003 tot en met 2007. Ik zou anno 2017 de term niet meer durven gebruiken, maar toch is dit het eerste waaraan ik moet denken als ik in maart kennis maak met 'Memories Are Now'. En zelfs vele luisterbeurten verder weet ik zeker dat het album dit predikaat had ontvangen als het in 2005 was uitgebracht.

We zijn drie 'Eretitels' verwijderd van 'The House That Jack Built'. Ik weet niet eerlijk of ik de laatste donderdag van 2017 een 'Eretitel' ga publiceren, anders gaat deze de eerste van 2018 worden. Het komt als ik ontdek dat Aretha Franklin's liedje, de b-kant van 'I Say A Little Prayer', niet hetzelfde nummer is als dat van The Alan Price Set. Zoekende op de database kom ik al snel bij een albumtitel van ene Jesca Hoop en, ja, ze heeft ook een liedje met deze titel. Ik laat deze los op de luisteraars en het is collega Lee die een beetje teleurgesteld is. Ik heb namelijk een erg goede 'The House That Jack Built' over het hoofd gezien volgens hem. Ik draai Tracie de volgende zaterdag alsnog in de 'Saturday Night Music Club', een eenmalige digitale show op de zaterdag omdat ik dan net ben verhuisd en de platenspelers nog niet heb aangesloten. Toch ben ik blij dat ik Tracie in eerste instantie heb gemist want hierdoor leer ik de naam van Jesca Hoop kennen. Dat komt van pas als ik in maart 'Memories Are Now' in de lijst van nieuwe releases zie staan. Okay, het album is officieel op 10 februari uitgebracht, maar ik zie het niet eerder. Ik kies het titelnummer uit voor een show en dat geeft meteen een klik. We horen de zangeres, meerstemmig, over een primitieve (bas?)gitaar welke soms licht uit de groove gaat. Dat is koren op mijn molen! Natuurlijk is perfecte muziek meestal prachtig, maar de onvolmaakte ruwe diamanten raken me net ietsje meer. Muziek die imperfect is als het leven zelf.

Jessica Ada Hoop is precies een week ouder dan mij. Toch hebben we verder weinig overeenkomsten en zeker wat haar jeugd betreft, ben ik niet jaloers. Haar wieg staat in Santa Rosa in zonnig Californië. Haar ouders zijn fanatieke Mormonen en als kind zingt ze kerkliederen met haar familie. Als ze veertien jaar oud is, scheiden haar ouders en twee jaar later breekt ze voorgoed met de religie. ,,Ik ben bevrijd", zegt ze zelf daarover. ,,Ik mag nu weer mensen vertrouwen". De eerste zomer na haar 'bevrijding' brengt ze zwervend door in Noord-Californië en Wyoming waar ze soms onder een boom slaapt en dan weer in een verbouwd kippenhok. Daarna wordt ze gids op een overlevingstocht. Niet het padvinders-idee, maar gewoon twee maanden lopen en overnachten in een tentje. De tocht leert de deelnemers, ontspoorde jongeren uit Arizona, niet alleen hoe een vuurtje te maken zonder lucifers of aansteker, maar het is vooral bedoeld als een ervaring die hun leven weer op de rails kan brengen. De wandeltochten stelt Hoop in staat om haar hoofd vrij te maken en liedjes te schrijven. In 2000 trekt ze naar Los Angeles en krijgt een baantje dat haar goed op weg zal helpen in haar muzikale loopbaan.

Jessica wordt kinderoppas. Voor menigeen geen logische keuze om te slagen in de muziek, maar Jessica heeft het geluk dat de ouders Tom Waits en Kathleen Brennan zijn. Waits is onder de indruk van haar liedjes en brengt haar in contact met Lionel Conway. Deze wordt haar publicist en ze ontvangt op voorhand al wat geld om te kunnen leven. Conway stuurt een demo van het liedje 'Seed Of Wonder' naar KCRW-dj Nic Harcourt en dankzij hem groeit het nummer uit tot een lokale hit. Het geeft Hoop de nodige lokale optredens in Los Angeles en vervolgens staat Columbia klaar om haar debuutalbum uit te geven op het nieuwe '3 Records'. In september 2007 verschijnt het album 'Kismet', maar het is geen groot succes. Als Columbia drie maanden later moet reorganiseren, is Jesca de eerste die daar de dupe van wordt. Een jaar later ontmoet ze Tom Piper, de tourmanager van de Engelse band Elbow, en dat brengt haar hetzelfde jaar in het Engelse Manchester. Ze moet erg wennen aan de veelvuldige regen, maar vindt een plekje in de omgeving van Chorlton. Ze zet een Pipo-wagen achter huis waar ze liedjes schrijft en opneemt en achttien maanden later is 'Hunting My Dress' een feit. Het levert haar een contract op bij het Amerikaanse folk-label Vanguard, hetzelfde label waar onder andere Joan Baez platen voor heeft opgenomen. Na een EP verschijnt dan 'The House That Jack Built', de titel die we binnenkort op een donderdagavond zullen treffen op Soul-xotica.

Een bezige bij! Naast haar eigen werk doet ze verschillende samenwerkingen. Eentje is met de Amerikaanse singer-songwriter Iron & Wine en dat levert haar nog een flinke tournee op. Ook verzorgt ze achtergrondzang bij concerten van Peter Gabriel. Op 10 februari van dit jaar verschijnt haar vierde studio-album 'Memories Are Now' op het Sub Pop-label. Ditmaal heeft de Amerikaanse singer-songwriter en producent Blake Mills de productionele leiding. Hij heeft al een lange staat van dienst en heeft met vele groten der aarde samengewerkt. Ik beluister het album vanavond weer eens vanaf de database en zie opeens dat het album een recensie heeft gekregen. De eerste woorden weerspiegelen meteen mijn gevoel en ik druk op het 'duimpje'. Tegen het einde van de recensie realiseer ik me dat ik hem in oktober zélf heb geschreven... Mijn recensie toont aan dat iedere luisteraar het album 'anders' ervaart. Terwijl een schrijver op Allmusic dieper in gaat op de thematiek van de nummers en hoe dat thuis past in de roerige politieke tijden van 2017, daar gaat het bij mij over een 'parallel universum'. Ach vooruit, ik zal het proberen te vertalen...

,,Het leven is soms zwaar en muziek kan dan als een medicijn werken. Persoonlijk heb ik soms de wens om deze planeet tijdelijk te verlaten en veertig minuten in een parallel universum te leven. Een universum zoals dit album. Over het algemeen hoort muziek te onderhouden en moet daarom perfect zijn. Het probleem is dat ze in al hun schoonheid deze planeet niet willen loslaten. Is dit album van Jesca Hoop dan niet mooi? Integendeel zelfs, luister maar naar het nummer Pegasi. Het album creëert alleen een eigen universum van 'weirdness'. Er zijn ontelbaar veel albums waar de 'weirdness' overheerst en dat na verloop van tijd een vervelende gimmick gaat worden, maar daar is Jesca Hoop een uitzondering. De liedjes zijn ruwe diamanten. Ze zijn doelbewust ruw gehouden, maar het blijven diamanten. Het sleurt je terug naar een planeet waar de dieren aan het roer staan en de natuur de wet bepaalt. De muziek klinkt vaak alsof het toevallig en ter plekke wordt geboren en de luisteraar is ooggetuige van dit bijzondere moment. Soms een beetje buiten het ritme, een beetje vals, ongebruikelijke instrumentatie, maar altijd recht uit het hart. En dat zou de enige wet in de muziek moeten zijn".

Mooi gezegd, 'anonymous'!