Singles round-up: december 1

Ik schrik me een hoedje als ik de Week Spot heb gepubliceerd en zie dat ik nog altijd twee berichten achterop schema ben. Toch ergens een foutieve rekening gemaakt? Ik kan in de laatste week van december op zichzelf wel een extra bericht gebruiken, maar twee is een beetje veel van het goede. Wat gaan we doen? Ik kijk dezelfde avond ook nog even bij de lijst van singles van 2017 en zie dan dat ik in deze maand nog niet één single heb gekocht. Met een klein beetje geld van Sinterklaas in de achterzak kan ik daar wel verandering in brengen. Nee, we gaan niet strooien als de roetveegpiet met pepernoten. Twaalf zou een fraai aantal zijn voor tweemaal een 'Singles round-up'. Dat heb ik precies gedaan! Twaalf singles van de 'oude' kringloopwinkel in Meppel. Het is per slot van rekening al heel wat maanden geleden dat ik hier voor het laatst ben geweest. Vandaag het eerste deel en intussen nadenken over wat ik straks als tweede bericht ga doen.

* Joe Bourne- To Know You Is To Love You (NL, Burdorf, 1977)
De reden waarom ik even in de lijst van 2017 moet kijken, is om vijf nieuwe 'reserveringen' toe te voegen aan de lijst van Mark. Het wordt tijd dat ik weer eens ga afrekenen, want het begint al een dik pakket te worden. Hij slaat deze week over met zijn 'Five A Day', maar heeft gisteren een '5, 4, 3, 2, 1'-lijst gepubliceerd. De eerste plaat is vijf pond, de tweede vier, de derde drie, enzovoorts. Er gaan een paar 'stamgasten' flink over de vijf, maar ik beperk me tot de vijf titels. Leuke singles voor drie pond per stuk? Daar doe ik het voor! Mark heeft ook de eerste van vanavond in de lijst. Ik moet bekennen dat ik altijd heb gedacht dat Joe Bourne een cover had gedaan van het Buddy Holly-nummer, maar nee... het is een erg knappe productie van de gelijknamige Stevie Wonder-compositie. Alan David krijgt alle credits als producent en toch had ik graag de orkestleider in het zonnetje gezet. 'Bourne To Satisfy' staat stevig in de Blauwe Bak, maar met de overige Bourne-singles lijkt het niet echt te willen. Om het op voorhand te verklappen: Buiten eentje uit de jaren tachtig gaan de overige elf allemaal in de jaren zeventig-bak. Daarmee 'open' ik hierbij ook officieel de twintigste jaren zeventig-bak. Leuk, maar niet bijzonder genoeg voor de Blauwe Bak.

* Captain & Tennille- You Need A Woman Tonight (NL, A&M, 1979)
Ik geloof dat ik dit nummer pas leer kennen als ik in Mossley woon. Staat het niet op een verzamelelpee en hoor ik het later vaak op een 'easy listening'-radiostation? Hoe dan ook: 'You Need A Woman Tonight' doet meteen een belletje rinkelen en denk het eerste aan een zeer snelle plaat. Nee, het is wel de speelse zang van Tennille die ik kan herinneren, maar dat is toch over een 'groove' die wel past bij dat doodsaaie radiostation in Manchester. Welke? Nu doel ik op dat easy listening-station, maar daarvoor heb ik dagelijks moeten luisteren naar Key 103. Dat bestaat nog steeds, naar het schijnt, en het zal me verbazen of ze meer 'gouwe ouwen' hebben gekregen dan het volledige 'Jagged Little Pill' van Alanis Morissette. Ik zou deze week in elk geval nog een 'Eindstreep' doen met de optelsom van alle singles uit 2017, maar nu is het eveneens mogelijk om top tien-lijstje te doen. Dat kan nog flink lastig worden, want ook deze van Captain & Tennille is een kanshebber voor de top!

* City Boy- 5.7.0.5. (UK, Vertigo, 1978)
Howel geen van het kwartet het ooit over de mogelijkheid van een reünie heeft gehad, weten de fans en radiomakers het zeker: The Beatles komt weer terug! De platenmaatschappijen spelen er handig op in. Singles worden ter promotie aangeboden met blanco labels en aanvankelijk geen informatie over de uitvoerende of band. De discjockeys menen een paar maal 'de comeback-single van The Beatles' te hebben, maar het blijkt steeds iets anders te zijn. 'You Are My Love' van Liverpool Express en 'Calling Occupants' van Klaatu zijn 'comeback-platen' van The Beatles die ik me kan herinneren. Haal ik nu twee dingen door elkaar of heeft City Boy deze eer ook gehad? 'Turn On To Jesus' wordt wel met een groot mediaspektakel neergezet en '5.7.0.5.' is van eenzelfde laken het pak. Niet een beetje bombastisch, maar tegelijk ook enorm gelikt. Ik hoor hier niet The Beatles in, maar wel een band met de grootsheid van een Queen. Het levert niet onaardige muziek op, uitermate geschikt voor mijn zondagavonden. De single kan naast 'Turn On To Jesus' in de jaren zeventig-bak.

* Neil Diamond- Longfellow Serenade (NL, CBS, 1974)
,,Je zal zo onderhand alles wel eens hebben?". Nee lieve mensen, het verzamelen gaat gewoon door en nog steeds kan ik een single vinden die al iets van een kwart eeuw op mijn verlanglijstje staat. In het begin van de jaren negentig koop ik op een gegeven ogenblik alles dat los en vast zit van Neil Diamond. Daarbij ontbreekt steeds één single: 'Longfellow Serenade'. Het staat voor vijf gulden bij Sunrise, maar dat is té gek voor woorden, dat weet ik dan ook wel. Sinds vanmiddag kan ik de plaat dan toch eindelijk toevoegen. Waarop heb ik zo lang moeten wachten? Tja, je kan van Neil zeggen wat je wilt, maar de man kan wel meeslepende songs schrijven, soms aan zichzelf refererend. Zo hoor ik vanmiddag opeens een heel klein stukje 'Cracklin' Rosie' terug in deze 'serenade'. Ik ga hem niet grijs draaien, maar fijn om hem toch eindelijk eens in de bakken te hebben.

* Jimmy James- Life (UK, Pye, 1977)
Ik ben een tijdje gericht op zoek geweest naar 'Now Is The Time' vanwege de uitstekende b-kant. Sindsdien ben ik eveneens in de ban geraakt van zijn 'Survival' en meest recentelijk 'Come To Me Softly'. Met het einde van 2017 in zicht kan ik nu 'Life' aan de Blauwe Bak toevoegen? In principe wel, maar ik doe het niet. 'Life' is een nummer in de lijn van 'Now Is The Time', kwaliteitsdisco maar ook niet meer dan dat. Op de b-kant doet James hier een funky mopje, maar het is té minimaal in mijn oren. Het niveau van 'Want You So Much' wordt niet bereikt om maar te zwijgen van de andere genoemde titels en dus komt deze gewoon in de jaren zeventig-bak te staan.

* Peaches & Herb- Shake Your Groove Thing (NL, Polydor, 1978)
Bij deze twijfel ik vooral over de Blauwe Bak-potentie, maar ook deze gaat roemloos de jaren zeventig-bak in. 'Shake Your Groove Thing' is een heerlijke hit, de b-kant heeft iets 'bekends' en ik wil zeker ontdekken wat dat 'bekende' is, maar dat kan ook zonder de Blauwe Bak. Ik heb 'Reunited' daar enige tijd gehad vanwege de b-kant, 'Easy As Pie', maar ook die staat alweer tijden in de jaren zeventig-bak. Zelfs enkele jaren zestig-singles zijn uit de Blauwe Bak verdwenen en dus zie ik geen reden om plaats te maken voor deze. Tot op een zondagavond!